ตอนที่ 2 : Chapter 1 (50%)
Chapter 1
กันรู้อยู่แล้วว่าคนที่จ้องหน้าเขาอยู่คือพี่ออฟ เพราะเตบอกเขาตั้งแต่ตอนนัดกันว่าจะพาใครมาด้วย แต่ความจริงถึงแม้เตจะไม่ได้บอกก่อน เขาก็จำคนๆนี้ได้
ถึงภาพรวมจะดูดีขึ้นมาก ทั้งทรงผม ผิวพรรณ และสไตล์การแต่งตัว แต่เค้าโครงเดิมของพี่ออฟที่เขาเคยเจอเมื่อหลายปีก่อนก็ยังคงอยู่
ออฟยังคงจ้องมาที่ใบหน้าของกันด้วยสายตาประหลาดใจอย่างเก็บเอาไว้ไม่อยู่ ซึ่งกันเองก็เคยชินซะแล้วกับการถูกมองแบบนี้ ทุกๆครั้งที่เขากลับมากรุงเทพแล้วได้เจอกับเพื่อนเก่า เพื่อนของเต หรือคนที่เคยรู้จักเขามาก่อน ทุกคนจะมองมาด้วยสายตาประหลาดใจ แล้วตามมาด้วยประโยคเดิมๆ
“ กันเปลี่ยนไปมากเลยนะ ”
กันได้แต่หัวเราะในใจ และตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเดิมๆที่เขาใช้ตอบรับประโยคนี้จากทุกคน
ออฟมองมาที่ลักยิ้มบนแก้มซ้ายของกัน ซึ่งก่อนหน้านี้ตอนที่กันยังเป็นเด็กอ้วนน้ำหนักเกือบเหยียบแปดสิบ รอยบุ๋มใดๆก็ไม่สามารถปรากฏขึ้นมาให้เห็นได้
“ พี่ออฟก็ดูดีขึ้นมากเลยนะครับ ” กันเอ่ยยิ้มๆ
“ แสดงว่าจำได้ ” ออฟตอบพร้อมส่งยิ้มกว้างกลับไป
ทำไมจะจำไม่ได้ คนที่ชอบทำตาไม่เท่ากันแล้วยังดูดีได้ก็มีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ กันคิดในใจ
“ ยังไงผมก็จำพี่ได้อยู่แล้วแหละครับ ”
“ เอ้า บอกว่าหิวแต่ไม่เดินตามมาวะ ”
ออฟและกันสะดุ้ง
เต ตะวัน ยืนกอดอกมองมาที่พวกเขาในระยะประชิด “ ให้กูเดินไปถึงร้านแล้วพวกมึงยังยืนกันอยู่ที่เดิมเนี่ยนะ ”
ทั้งคู่มองคนที่ยืนขมวดคิ้วแล้วได้แต่ยิ้มแห้งๆ
“ เออ ลืมเดินตามเลยอะ พอพี่เตมาท้องก็ร้องเลยเนี่ย ” พูดจบร่างเล็กก็เดินนำออกไปอย่างไม่รอพี่ชายของตนที่ยืนงงมองตามอยู่ข้างหลัง
“ อะไรของมันวะ ” เตขมวดคิ้วหนักเข้าไปอีก
“ เออ ท้องร้องเหมือนกันเลย ” ออฟยกมือขึ้นกุมท้อง “ ไปๆ หิวละ ” ออฟตบที่บ่าของเตแล้วเดินตามร่างเล็กไปติดๆ
เตยังคงขมวดคิ้วต่อไปแต่ก็เดินตามไปอย่างไม่รอช้า
……….……….……….
“ เป็นไงบ้างเปิดร้านวันแรก ”
ภัทร ฉัตรบริรักษ์ นายแบบหนุ่มผู้มาในชุดแจ๊คเก็ตหนาขัดกับอากาศภายนอกเอ่ยถามคนที่ยืนก้มหน้าก้มตาอยู่หลังเคาน์เตอร์คิดเงิน
“อ้าว พี่ภัทร ” หนุ่มร่างบางที่ความสูงพอๆกันเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะปิดลิ้นชักแล้วเดินออกมาหาภัทรนอกเคาน์เตอร์ “ ก็ดีนะพี่ ร้านเพิงเปิดอะ คนตื่นเต้นมั้งก็เลยมากันเยอะ ”
ภัทรพยักหน้าพร้อมมองไปที่บรรดาลูกค้าที่มีเกือบเต็มร้าน “ เหนื่อยเลยดิเนี่ย นี่กูว่าจะพาไอ้เตมาด้วยแม่งก็ติดนัด ”
เมื่อได้ยินชื่อเต คนที่ได้ฟังก็หน้าหงอยลงเล็กน้อย “ มันยังจำผมได้อยู่รึเปล่าเถอะ ”
“ เอ้า อย่าทำหน้างั้นดิ นี่มึงอุจส่ามาทำงานอยู่ใกล้ๆมันขนาดนี้แล้วนะ ”
“ ผมแค่อยากมาทำงานใกล้ๆพี่เถอะ ” อีกฝ่ายรีบแก้ตัว
“ เหรอครับคุณเน๋ง ” ภัทรเอ่ยแซว
เน๋ง ศรัณย์ รุ่นน้องจากมหา’ลัยเดียวกันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
ทั้งภัทร เต และเน๋งเคยสนิทกันมากเมื่อตอนที่ยังเรียนอยู่มหา’ลัย ที่จริงภัทรเองก็ยังคงสนิทอยู่กับทั้งคู่ แต่ฝั่งเพื่อนที่เคยสนิทมากอย่างเน๋งและเตเองต่างหากที่ตอนนี้เริ่มไม่ค่อยจะสนิทกันสักเท่าไหร่
“ มันไปหาน้องมัน ไอ้กันมันจะกลับมาอยู่กรุงเทพแล้วนะ ไม่รู้มึงยังจำมันได้อยู่หรือเปล่า ตอนนี้ผอมแล้วเปลี่ยนไปเยอะเลย กลับมาวันที่มึงเปิดร้านวันแรกอีก บังเอิญดีจริงๆ ” ภัทรอธิบาย
“ นี่มันยังหวงน้องเหมือนแต่ก่อนอยู่หรือเปล่าอะ ” เน๋งถาม
“ ไม่แล้วมั้ง เห็นมันยังเคยบอกว่าไปเจอแฟนไอ้กันตอนไปเยี่ยมที่เชียงไหม่อยู่เลย ก็พูดสีหน้าปกตินะ โตมาหล่อขนาดนั้นจะหวงได้สักแค่ไหนวะ ”
“ จริงดิ นี่ผมจำได้แต่ภาพน้องเค้าตอนอ้วนๆ แต่ผมว่าตอนนั้นก็น่ารักแล้วนะ เปลี่ยนไปมากขนาดนั้นเลย เริ่มอยากเห็นละ ” เน๋งเริ่มทำสีหน้าสนใจ
“ เดี๋ยวมึงก็ได้เจอ กูเจอมันตอนมันมากรุงเทพเมื่อปีทีแล้วนู่น ไม่ใช่มาคราวนี้กลับมาอ้วนอีกรอบนะ ”
“ โหพี่ภัทร นี่กำลังจินตานาการตามอยู่เลยนะเนี่ย ”
เสียงพนักงานในร้านเอ่ยเรียกเน๋ง
“ มึงไปดูลูกค้าเหอะ เดี๋ยวกูจะลองสั่งไอติมมึงมากินดู ถ้าถูกใจเดี๋ยวไปเขียนรีวิวให้ ” ภัทรกล่าวพร้อมยักคิ้ว
“ แล้วถ้าไม่ถูกใจล่ะ ” เน๋งถามกลับ
“ กูก็ไม่จ่ายไง ” คนพี่ตอบกลับสีหน้ายียวน
……….……….……….
ยังไม่จบนะครับ! รู้นะว่ายังไม่จุใจ
เป็นความขี้เกียจของผมเองแหละไปนั่งส่องแท็คออฟกันในทวิตจนแต่งล่าช้า
จริงๆควรจะเสร็จได้ละเนาะ */\*
คือแต่งยังไม่เสร็จทั้งหมดแต่ไม่อยากเว้นหลายวัน กลัวลูกค้าหาย
เห็นมีคนเรียกร้องอยากอ่านต่อ ขอบคุณมากนะครับ
ที่เหลือคงได้ลงพรุ่งนี้เย็นๆนะครับ เป็นพาร์ททีจะออกมาน่ารักๆด้วยเลยไม่อยากเร่ง
เอาช่วงแรกไปก่อนเนอะ
แต่ยังไงก็จะไม่ดองเรื่องนี้นะครับสัญญาเลยยยย...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไรท์เตอร์แต่งดีอ่ะ ภาษาก็ดี
รออ่านตอนต่อไปนะคะ