ตอนที่ 10 : Chapter 8
Chapter 8
กันยังคงแอบมองไปที่ผู้ชายโต๊ะริมร้านด้วยหางตา ชายคนนั้นหันกลับมามองเขาอีกครั้งแล้วหันกลับไป คงรู้ตัวแล้วสินะว่าโดนจับได้
ในโปรไฟล์ก็ไม่ค่อยมีข้อมูลอะไรบอกไว้สักเท่าไหร่ นอกจากข้อความ ‘ Text me if you want ’ และอายุกับส่วนสูง
นี่เด็กกว่าเขาอีกเหรอเนี่ย
กันเริ่มนึกสนุกอยากจะลองทักไปก่อน อยากรู้จริงๆว่าแอบมองเขาขนาดนี้ถ้าเจอเขาทักก่อนปฏิกิริยาจะเป็นยังไง ก๋วยเตี่ยวในชามก็ใกล้จะหมดแล้วด้วย ถ้าจะทักก็ต้องรีบทักตอนนี้แหละ
ลังเลใจได้ไม่นานเขาก็ตัดสินใจแตะโทรศัพท์พิมพ์ข้อความทักไป หยอกเล่นนิดหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอกนะ
[ ดีครับ ]
เขาทักไปด้วยประโยคทั่วๆไปที่เจอบ่อยๆเวลาคนอื่นทักมา กันแอบเหลือบตามองปฏิกิริยาของฝ่ายตรงข้าม ฝ่ายนั้นถือโทรศัพท์ไว้ในมือพอดี
ต้องเห็นแล้วแน่ๆ
กันแอบยิ้ม ชายคนนั้นจ้องที่โทรศัพท์แล้วเอาหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะหันมามองที่เขา คราวนี้ไม่รีบหันหน้าหนีเหมือนเคย กันลังเลใจว่าจะหันหน้าไปมองกันตรงๆเลยดีไหม
ข้อความในแอพตอบกลับมา
[ ดีครับ :) ]
ตามสเต็ปเดิมๆเหมือนที่เขาเคยเจอไม่มีผิด ทักแบบนี้ และตอบกลับมาแบบนี้ ไม่คิดจะหาประโยคตอบกลับให้มันดูน่าสนใจกว่านี้เลยหรือไงนะ แต่จะว่าไปเขาเองก็ตอบกลับคนที่ทักเข้ามาแบบนี้เหมือนกัน
ยังไม่ทันที่จะพิมพ์อะไรกลับไป ข้อความต่อไปของอีกฝ่ายก็ปรากฏขึ้นมาซะก่อน
[ คริสนะครับ
นายล่ะ ]
ข้อความบนหน้าจอทำให้กันอยากจะส่ายหน้า คงนึกไม่ออกว่าจะถามอะไรสินะ ทั้งๆที่ชื่อของเขาก็โชว์หราอยู่ให้เห็นว่าใครทักไป กันถอนหายใจแล้วพิมพ์ตอบ
กันครับ
นายแ...
เขาหยุดนิ้วเพราะลังเลว่าจะพิมพ์ประโยคต่อไปดีหรือเปล่า กันชำเลืองหางตาไปที่ผู้ชายคนนั้น
มองมาที่เขาอยู่จริงๆด้วย
กันพิมพ์ต่อแล้วกดส่ง
[ กันครับ
นายแอบมองเราหรอ ]
เขามองข้อความที่เพิ่งส่งไปแล้วหัวเราะกับตัวเองเบาๆ
นี่เรากำลังเล่นอะไรอยู่เนี่ย
“ กัน ”
ใครบางคนเอ่ยเรียกชื่อเขาจากข้างหลัง
กันหันไปมอง
“ เอ้า ถึงแล้วเหรอ ” กันเอ่ย
เขามองไปที่ม่อนแล้วนึกขัดใจขึ้นมาเล็กๆที่มาขัดจังหวะตอนที่เขากำลังสนุกอยู่พอดี
“ ยังมั้ง กินเสร็จหรือยัง ขึ้นห้องกัน ”
มาถึงก็เร่งเลย ดีนะที่เขากินอิ่มแล้ว กันพยักหน้าแล้วหันไปหยิบกระเป่าเสื้อผ้า
“ ทำไมของน้อยจังอะ ” ม่อนถาม
“ กูไม่ค่อยได้เอาอะไรมาจากที่นู่น ของบางอย่างก็เก็บไว้ที่ห้องพี่เต ”
ม่อนทำหน้าเข้าใจแล้วช่วยถือกระเป๋าใบเล็ก เขาแอบหันไปมองที่ผู้ชายริมร้าน กำลังมองมาที่เขากับม่อนอยู่พอดี
กันนึกอยากจะยิ้มให้แต่ก็ไม่กล้า เขายกกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นสะพายไหล่แล้วเดินตามม่อนออกจากร้าน
……….……….……….
“ ถึงห้องแล้วเหรอ ”
เตเอ่ยถามกันทางโทรศัพท์ จริงๆเขาก็อยากให้กันอยู่ที่คอนโดต่ออีกสักพัก แต่ก็อย่างที่น้องชายเขาพูด ถึงจะอยู่ที่เดียวกันก็คงไม่ได้เจอกันสักเท่าไหร่ ยังไงคนแบบเขาก็คงหาเรื่องออกข้างนอกไปทำอะไรอย่างอื่นอยู่ดี อีกอย่างห้องของม่อนก็อยู่ใกล้ที่ทำงานของออฟมากกว่าเยอะ คงไปสะดวกกว่า
พอนึกถึงออฟเขาก็อดนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนไม่ได้ ทั้งท่าทีของเพื่อนตัวดีและน้องชายที่มองแว๊บเดียวก็ดูออกว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
ไอ้ออฟมันไปทำอะไรรุ่มร่ามกับกันหรือเปล่านะ
“ โอเค มีอะไรก็โทรหาพี่ละกัน ”
เตเอ่ยแล้ววางสายไป
“ ห่วงน้องจังเลยนะ ”
ภัทรที่นั่งอยู่ตรงข้ามเอ่ยแซว
“ ก็แน่นอนสิครับ น้องผมนี่ ” เตตอบกลับแล้วยกแก้วกาแฟบนโต๊ะขึ้นดื่ม เขาและภัทรนั่งอยู่ในร้านกาแฟไม่ไกลจากคอนโดของเขาเท่าไหร่ ถึงจะเป็นวันเสาร์ แต่เขาก็หางานให้ตัวเองต้องออกไปข้างนอกจนได้ ภัทรเองก็ไม่ได้ต่างกัน
“ เออ แล้วโปรเจ็คพี่อู๋อะ มึงคิดอะไรไว้รึยัง ” ภัทรถามแล้วตักเค้กในจานเข้าปาก
“ ยังเลยอะพี่ นี่ลืมๆไปเลยนะเนี่ย ”
“ กูก็เกือบจะลืมละ ไม่เห็นเขาจะพูดถึงเลย แต่กูก็คิดอะไรไว้บ้างแล้วแหละ ”
“ อะไรอะพี่ ” เตถามกลับทันที
“ กูอยากทำเกี่ยวกับพวกร้านอาหาร ร้านขนม ร้านกาแฟอะไรแบบเนี้ย ”
เตทำท่าคิด “ มันจะไม่ดูซ้ำๆเหรอพี่ ”
“ อยากจะทำแบบลงลึกไปเลย เข้าไปถึงหลังร้าน เข้าไปในครัวอะไรเงี้ย ที่นี่ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้มานานแล้วนะ ของที่พี่บอยถ่ายอยู่ก็เรทติ้งดีเลย ถ้าลงเป็นคอลัมน์ประจำกูว่าก็เวิร์คอยู่นะ ”
เตพยักหน้าเห็นด้วย
“ ผมก็อยากทำนะพี่ ชอบถ่ายพวกอาหารอยู่แล้วอะ ได้ไปหาของกินด้วย ”
“ จุดประสงค์สำคัญของมึงเลยสินะ ” ภัทรเอ่ยแล้วส่ายหน้า “ เดี๋ยวกูลองไปคุยกับพี่อู๋ดูแล้วกัน แกดูไม่ค่อยจะสนใจงานนี้เท่าไหร่เลย คงไม่คัดค้านหรอกกูว่า ”
เตพยักหน้าอีกครั้งแล้วเริ่มตักขนมในจาน
……….……….……….
“ มึงนี่ทำอาหารเก่งเหมือนกันนะเนี่ย ”
กันพูดขึ้นเมื่อลองชิมอาหารบนโต๊ะที่ม่อนอาสาเป็นคนโชว์ฝีมือเอง
“ เอ้า ก็กูเรียนคหกรรม ” ม่อนตอบกลับ
“ เออหวะ ลืม ”
กันเอื้อมตักสลัดมาใส่ชามตัวเอง
“ มึงนี่จำอะไรเกี่ยวกับกูได้บ้างไหมเนี่ย ”
“ แหม จำได้สิ ไม่เจอกันกี่ปีก็ยังจำได้ ”
กันเอ่ยเสียงเล็กเสียงน้อย
ม่อนได้แต่มองแล้วส่ายหน้า
“ ก่อนจะเริ่มงาน ไปเที่ยวกันหน่อยไหม วันจันทร์ก็เริ่มแล้วนี่ ” ม่อนถามขึ้นเพราะกันบอกกับเขาตั้งแต่มาถึงว่าวันจันทร์ต้องไปทำงานกับออฟ
“ เที่ยวไหนอะ อยากไปเหมือนกัน ” กันถามกลับทันทีด้วยน้ำเสียงสนใจ
“ มันมีร้านนั่งชิวอยู่แถวๆนี้ที่กูไปบ่อยๆ ผับก็มีนะ ถ้ามึงอยากจะไปก็ต้องไปคืนนี้แหละ ”
“ ดูเชี่ยวชาญเนาะ ” กันเอ่ยแซว
“ แหม ก็กูหนุ่มโสด สังสรรค์บ้างเปล่าวะ ” ม่อนตอบแล้วยักไหล่
“ อยากไปเหมือนกันนะ ไปผับก็ได้ แล้วแต่มึงเลย เที่ยวสักหน่อยก่อนเริ่มงาน ”
“ โอเค กี่โมงแล้วเนี่ย ” ม่อนมองไปที่นาฬิกาติดผนัง “ จะสองทุ่มละ เดี๋ยวออกไปตอนสามทุ่มครึ่งละกัน ไปถึงก็สี่ทุ่มพอดี ”
“ ดูเชี่ยวชาญเนาะ ” กันเอ่ยแซวคำเดิมอีกครั้ง “ ไปทุกอาทิตย์หรือเปล่าเนี่ย ”
“ แล้วทำไมเหรอ ฮะ โตแล้วจะเที่ยวไหนก็ได้ ” ม่อนตอบด้วยน้ำเสียงน่าหมั่นไส้
“ งั้นก็รีบกิน เดี่ยวกูต้องไปแต่งหล่ออีก ” กันว่าพลางตักหมูทอดเข้าปาก
“ แค่นี้ก็หัวกระไดไม่แห้งแล้วมั้ง ” ม่อนทำสีหน้าเจ้าเล่ห์
“ ไอ้สัด ” กันสบถแล้วอมยิ้มกับคำแซวของเพื่อน “ กินสิครับ มองอะไร ”
……….……….……….
“ ใจเย็นๆ กินเบาๆ ยังไม่ถึงชั่วโมงก็จะเมาแล้วเหรอ ” ม่อนถามเมื่อเห็นเพื่อนของตนเริ่มจะดื่มเยอะเกินไปแล้ว
“ ไม่เมาหรอก กูคอแข็งจะตาย ” กันตอบกลับพลางกระดกแอลกอฮอล์ในแก้วเข้าปากอึกใหญ่
“ อย่าสลบให้กูหามกลับแล้วกัน ”
กันมองไปยังบรรยากาศโดยรอบ คนเยอะแยะไปหมด “ เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ” เขาว่าแล้วลุกขึ้น
“ เดินดีๆ อย่าให้ใครฉุดไปไหนล่ะ ” ม่อนเตือนแล้วมองตามด้วยความเป็นห่วง
กันล้างมือแล้วเงยหน้ามองตัวเองในกระจก เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนและกางเกงขาสามส่วน ผมก็ไม่ได้เซ็ตอะไรเท่าไหร่ แต่ภาพรวมก็ยังดูดีกว่าตอนที่เขาเจอออฟเมื่อวานมาก
นึกถึงเหตุการณ์นั้นความเริ่มรู้สึกแปลกๆก็กลับเข้ามาอีก เขาทำหน้าเซง
คนในห้องน้ำที่ยืนล้างมืออยู่ไม่ไกลเริ่มมองมาที่เขา กันหลบสายตาแล้วรีบเช็ดมือ เขาเดินออกมาหน้าห้องน้ำก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดู เขาลองเข้าไปในแอพกรินเดอร์ คนในพิกัดใกล้ๆปรากฎขึ้นให้เห็นเต็มไปหมด
กันกดเข้าไปดูข้อความที่เขาคุยกับผู้ชายตรงโต๊ะริมร้านเมื่อเช้า มีถามเข้ามาอีกหลายประโยคแต่เขาก็ไม่ได้ตอบกลับ เขาแค่อยากจะลองหยอกเล่นสนุกๆเฉยๆ กันมองข้อความบนหน้าจอ ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกอยากจะตอบกลับขึ้นมาซะเฉยๆ
ไหนๆก็เป็นคนทักไปเอง คุยด้วยสักหน่อยก็คงไม่เป็นไรมั้ง
[ เรา 23 ]
กันตอบอายุของตัวเองที่อีกฝ่ายถามมาก่อนจะพิมพ์ประโยคถัดไป
[ คนนั้นเพื่อนเรา ไม่ใช่แฟน
นายทำไรอยู่ ]
เขากดออกจากแอพเพื่อไปดูอย่างอื่น ไม่นานข้อความตอบกลับก็ปรากฏขึ้น
ตอบไวอะไรขนาดนี้เนี่ย
[ นอนเล่นครับ
นึกว่าจะไม่ตอบเราแล้ว
แล้วนายทำไรอะ ]
กันอ่านแล้วอมยิ้ม คิดดีหรือเปล่านะที่ตอบกลับไป
กันพิมพ์ตอบกลับ
[ มาเที่ยว
เรากวนปะเนี่ย ]
กันรอไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา
[ กวนไรล่ะ เรารอนายตอบกลับตั้งนาน
เที่ยวไหน เที่ยวกลางคืนอ่อ :p ]
รู้ดีจังเลยนะ กันมองข้อความบนจอแล้วหยุดยิ้มไม่ได้
[ ใช่
มาหาไหมล่ะ ]
กันตอบกลับไปแบบทีเล่นทีจริง คงไม่คิดจะมาหาเขาจริงๆหรอกนะ
อีกฝ่ายตอบกลับมาไวอีกตามเคย
[ อยู่ที่ไหนอะ ]
กันนึกสงสัยว่าถ้าเขาบอกชื่อร้านไป เจ้าตัวจะมาหาจริงๆไหม
[ จะมาหาจริงๆเหรอ ]
กันถามกลับอย่างนึกสงสัยตามในประโยคจริงๆ
ข้อความตอบกลับมาในไม่กี่วินาที
[ ถ้าให้ไปหาก็จะไป
จริงๆนะ
อยู่ไหนอะ ]
กันอ่านประโยคบนหน้าจอแล้วเริ่มลังเล ความจริงอีกฝ่ายก็ดูดีใช่เล่น เป็นสเป๊กเขาเลยด้วยซ้ำ เขาควรจะบอกดีไหมว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน แต่เขามากับม่อนนะ
แต่ม่อนเป็นคนบอกเองว่าพามาผ่อนคลายก่อนเริ่มงาน ถ้าเขานัดเจอคงไม่ว่าอะไร
กันยิ่งลังเลหนัก
เขาเปิดเข้าไปดูรูปในโปรไฟล์ของอีกฝ่าย ดูดีมากจริงๆ
เอายังไงดี...
กันตัดสินบอกชื่อร้านไป
……….……….……….
ถึงจะหายไปนานแต่ก็ยังรักนะ
ช่วงนี้ฝนตกใครไปไหนดูแลอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ดีๆกันด้วยนะครับ
เดี๋๊ยวจะเสียแบบผม
โน๊ตบุ๊คโดนฝนเปิดไม่ได้หลายวันเลย T T
ดูแลตัวเองกันด้วยนะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รักไรท์นะ อยากอ่านตอนใหม่เร็วๆๆ
มาต่อไวๆน้าาา สนุกๆๆๆ