วันแรกพบ

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 : จุดเริ่มต้น

เช้าวันนี้ทุกคนตื่นสายกันถ้วนหน้า จะได้กลับบ้านกันแล้ว

แซนถูกปลุกด้วยเสียงคุยจอแจจากโถงรับแขก

บางส่วนนั่งรับลมกันอยู่ริมระเบียง อากาศยามเช้าที่นี่ดีสุดๆ ไปเลย 

เพราะตั้งอยู่ชานเมือง รอบๆ ยังเป็นท้องทุ่งไม่ค่อยมีสิ่งปลูกสร้างใดๆ

สาวน้อยงัวเงียนั่งหัวฟูจัดกระเป๋า

เมื่อทุกคนในห้องพักพร้อม ก็หอบหิ้วข้าวของลงไปรวมกันหน้าตึก

' ของก็เท่าเดิม เหมือนตอนมา ตอนกลับทำไมมันดูเยอะกว่าเดิมนะ '

แซนดันผ้าเช็ดตัวชิ้นสุดท้ายลงไป ตบกระเป๋าสองสามทีกว่าจะรูดซิปปิดได้

ระหว่างรอเชคชื่น แซนก็เห็นใครสักคนสวมเสื้อสีแดง ปั่นจักรยานมุ่งหน้ามาแต่ไกล

' พี่เอก เสื้อสีเดียวกันเลย ยี่ห้อเดียวกันป๊ะเนี่ย ' 

แซนร้องทักรุ่นพี่ในกลุ่ม ที่หยุดจักรยานตรงหน้า

' ฮ่าๆๆ ใจตรงกันนะเนี่ย ' 

เอกแซวสาวน้อยที่ตอนนี้ใส่เสื้อแพคคู่ไปกับเขาซะแล้ว

ความเฮฮาอยู่ตรงไหน มักจะดึงดูดให้ทุกคนมารวมตัวกันโดยไม่ได้นัดหมาย

แม้จะเหน็ดเหนื่อยกันอยู่บ้าง แต่เสียงพูดคุยไม่ได้ลดลงเลย

' น้องส่งกระเป๋ามาให้พี่เลยครับ ใครจะไปลงโรงอาหารกลางบ้าง

พี่มีรถสองแถวมารับ เดี๋ยวพี่ๆ ขนขึ้นรถให้ครับ ' เอกประกาศบอกน้องๆ

แซนยกเป้มาตั้งบนพื้นหญ้า นั่งพิงมันแบบสบายๆ เพื่อนๆ ย้ายวงมารวมกัน

พี่เอกตามมาสมทบกับน้องๆ พี่เอกเป็นหนึ่งในหัวหน้าวงตลกของกลุ่ม

เรียกเสียงหัวเราะจากเด็กๆ ได้ไม่ยาก จนแซนแอบคิด

จะมีการฝึก 'การเอนเตอร์เทน' ให้กับรุ่นพี่มาก่อนหรือเปล่านะ

แต่ละเรื่องที่คุยช่างได้รสชาติ






จักรยานมุ่งหน้ามาอีกคัน เจ้าของเป็นชายหนุ่มคิ้วเข้มที่ตามเสียงหัวเราะ

มาแต่ไกลทำให้เขาหากลุ่มได้ไม่ยาก เสื้อสีส้มอ่อนทำให้เขาดูแปลกตากว่าทุกวัน

เมื่อเข้ามาใกล้ขึ้น รุ่นพี่ก็เริ่มเปิดประเด็นแซวกันถล่มทลาย

' กอล์ฟ ... มาซะเช้าตรู่นะ ' พี่เอกส่งเสียงทักเพื่อน

' เฮ้ย จริงๆ ตื่นนานแล้วนะ แต่เก็บของอยู่อ่ะ ' กอล์ฟแก้เก้อ








' นี่คิดอะไรใส่เสื้อสีนี้มาเนี่ย ตอนซื้ออะไรดลใจ '

เอกแซวเพื่อนที่ปกติคงคอนเซปโทนสีเข้ม วันนี้เปลี่ยนเป็นสดใสแหวกแนว


' เออ .. นั่นดิ กาคาบพริก เห็นไกลดีนะ ฮ่าๆๆๆ ' เพื่อนอีกกลุ่มร่วมทีม

' โหวว ดูเมิงก่อนมั๊ย ' กอล์ฟหันไปตอบโต้



เมื่อทุกคนหันมามองกอล์ฟกับเอก ก่อนปล่อยเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน

' ผิวเข้มสูสีกัน แต่สีเสื้อกินกันไม่ลง '

กอล์ฟจอดจักรยานเข้าที่ พูดคุยปรึกษากับเพื่อนในกลุ่มเรื่องการเดินทางเล็กน้อย

เขามองหากลุ่มเด็กๆ ทุกคนไปนั่งรวมกันที่สนามหญ้าข้างตึก ใต้ร่มไม้

โดยมีเอกเป็นหัวหน้าแก๊งค์ และไม่ลืมที่จะกวาดตามองหาสาวน้อยในกลุ่ม

เด็กสาวกำลังพูดคุยอย่างออกรส รอยยิ้มทำให้พื้นสนามดูสดชื่นขึ้น

' อย่าไปเชื่อ พี่เอกมาก มันขี้โม้ ฮ่าๆๆ '

กอล์ฟก้าวยาวๆ เข้าไปในกลุ่ม แต่ก็ยังไม่วายส่งเสียงนำหน้าไปขัดจังหวะ

" น้องแซนครับ พี่ขอลายเซนต์หน่อย ยังไม่ได้เลย "

เอกยื่นป้ายชื่อให้สาวน้อยพร้อมปากกา




" โหวว พี่เอกพร้อมมาก มาพร้อมปากกา ฮ่าๆๆ " 

แซนรับป้ายมาพลิกดู








" พี่เอกคะ เนื้อที่เต็มมากอ่ะ พี่ขอมากี่กลุ่มคะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ "

เพื่อนในกลุ่มชะเง้อมามองป้ายชื่อรุ่นพี่ ก่อนแซว




" พี่กลัวเนื้อที่มันเหลือเสียดาย น้องแซนเขียนตรงนี้เลยนะ "

เอกพลิกป้ายชื่อมาด้านหน้า ตีกรอบแบบง่ายๆ แล้วชี้ชวนให้แซนเขียน






' โหว พี่เอก เบอร์แซนมันก็อยู่ด้านหน้าป้าย โดดเด่นชัดเจนไป๊ ฮ่าๆๆ '

แซนหัวเราะกับไอเดียรุ่นพี่ สำหรับพื้นที่ป้ายสุด VIP







' ม่ะ กรุวเซ็นต์ให้เมิงยังเนี่ย ช่องนี้ขอเลยละกัน แจ่มดี '

กอล์ฟยื่นมือมาหยิบป้ายชื่อของเพื่อนไปจากมือสาวน้อย ก่อนเขียนลงไปอย่างรวดเร็ว





' โหวววว ดู ดู ดูมันทำ ' 

เอกมองเพื่อนตัวเองที่หย่อนชื่อลงไปตัดหน้ารุ่นน้อง

' แล้วอย่าลืมโทรหากรุว ด้วยนะ ' กอล์ฟยื่นป้ายชื่อส่งคืนเพื่อน

' สลัดเอ๊ย น้องเค้ายังไม่ได้เขียนเลย เมิงนี่นะ ' เอกยื่นป้ายชื่อส่งให้แซน





แต่ไม่ทันการณ์ เพราะกอล์ฟหยิบป้ายชื่อตัวเอง ส่งให้สาวน้อยไปก่อนแล้ว

' ช่องนี้เลยครับ เดี๋ยวพี่ตีเพิ่มให้พิเศษ '

' โห ของพี่ก็ท่วมท้นไม่แพ้กันเลยนะคะ '

แซนพลิกหาพื้นที่ สำหรับเขียน






ระหว่างรอ ชายหนุ่มคิ้วเข้มก็หยิบป้ายชื่อของสาวน้อยไปเขียนบ้าง

แซนแอบเหล่มองเล็กน้อย ยิ้มมุมปากกับท่าทีตั้งใจของรุ่นพี่ คิ้วเข้มๆ ขมวดหากันเล็กๆ

' โห ไม่ธรรมดา มีวาดรูปประกอบด้วย ฮ่าๆๆๆ '

สาวน้อยแซว หลังจากรับป้ายชื่อของตนกลับมาพิจารณาว่าชายหนุ่มวาดอะไร



' อ๊าว ไม่ได้สิ คราวนี้พอมองปุ๊บ ก็จำได้ปั๊บไงว่าใคร '

' ดูดีมีเหตุผล '

สาวน้อยยิ้มให้กับเจ้าของไอเดีย

...

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจป้ายชื่อ แซนก็มางมกับโทรศัพท์มือถือ

ที่เมื่อคืนลืมชาร์ตแบต คุยกับป๊ายังไม่ทันรู้เรื่องก็ดับไป

จำได้ว่าตอนป๊ามาส่ง บอกว่าจะมารับตรงที่พัก

หากเปลี่ยนแปลงยังไงให้โทรบอก แซนเลยต้องแยกกับเพื่อน ตรงจุดนี้

เพื่อนๆ ต่างขึ้นรถสองแถวไปต่อรถกันที่โรงอาหารกลาง

' อ๊ะ ใช้ของพี่ก่อน จะได้นัดแนะกับป๊าได้ถูก ' 

กอล์ฟยื่นมือถือให้สาวน้อย หลังจากที่สังเกตว่าเธองมกับมือถือตัวเองอยู่พักใหญ่

" ขอบคุณน๊าาาค๊าาาา "

เมื่อนัดแนะที่หมายกับป๊าเรียบร้อยแล้ว สาวน้อยก็ยื่นมือถือคืนให้รุ่นพี่

ไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณน้ำใจอีกครั้ง ชายหนุ่มส่งยิ้มกว้างมาให้

' พี่อยู่เป็นเพื่อนมั๊ย '

' ไม่เป็นไรค่ะพี่ มีเพื่อนส่วนหนึ่งรอผู้ปกครองมารับเหมือนกัน '

' ย้ายไปรอหน้าหอนะ มีพี่ยามดูแล เดี๋ยวพี่หิ้วเป้ไปให้ '

กอล์ฟหิ้วเป้เดินนำสาวน้อยไปหน้าหอ ก่อนขึ้นสองแถวตามไปสมทบกับเพื่อน

แซนอยากจะกอดเก็บวันเวลาดีๆ เหล่านี้ไว้ในความทรงจำให้นานเท่านาน

ประทับอยู่ในใจเหมือนกลัวมันจะหล่นหายกลางทาง 

มันคือ มิตรภาพและความผูกพันธ์

ระยะเวลาแสนสั้นผูกพันธ์กันยาวนาน






ครอบครัวแซนมารับกันทั้งบ้าน ระหว่างทางแซนเล่าเรื่องราวมากมาย

จนไม่รู้ว่าอีกกี่วันถึงจะถ่ายทอดสิ่งที่พบเจอมาได้หมด

/// มันเป็นแค่จุดเริ่มต้น ///