วันแรกพบ

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 : จนกว่าจะพบกันใหม่

... งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ...

กิจกรรม ' รับเพื่อนใหม่ ' ล่วงเลยมาจนถึงวันสุดท้าย

วันนี้ไม่ต้องตื่นแต่เช้าเหมือนวันก่อนๆ รุ่นพี่ปล่อยให้น้องๆ นอนกันเต็มอิ่ม

ทุกคนต้องไปรวมตัวกันที่ยิม 6 อีกครั้ง กับกิจกรรมส่งท้าย

คือการฟังท่านอธิการมหาวิทยาลัยกล่าวต้อนรับอย่างเป็นทางการ

และเล่าถึงเรื่องราวความเป็นมาของมหาวิทยาลัยแห่งนี้








แซนเองรู้สึกใจหายอยู่ไม่น้อย ที่ความสุข สนุกสนานมันช่างแสนสั้น

พิธีการในวันนี้เป็นทางการมากกว่าทุกวัน ทุกคนตั้งใจฟังอาจารย์

ในแต่ละคณะผลัดเปลี่ยนกันขึ้นมาแนะนำภาควิชา










.. จนกระทั่งได้เวลาอาหารกลางวัน

เฟรชชี่ทุกคนลงจากอัฐจันทร์ มานั่งรวมกันที่พื้นยิมเป็นทิวแถว เพื่อรับข้าวกล่อง

แต่ดูเหมือนบรรยากาศด้านนอกจะวุ่นวายอลม่าน ระหว่างรอมีกองสันทนาการ

มาร่วมวงให้บรรยากาศครึกครื้นอีกครั้ง







ใจของเด็กๆ เริ่มลอยถึงบ้านแล้ว อาหารมาช้ากว่าปกติ

หัวหน้ากลุ่มเลยออกไปตรวจสอบอีกครั้ง หายไปพักใหญ่ 

พี่ Line เราก็กลับมาพร้อมจานขนมและน้ำ นำมาให้น้องๆ

กินรองท้องก่อนรับข้าวกล่อง

" มาแล้วคร้าบบบบ ... ผลไม้ กับ ไอติม "

เสียงคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง แซนหันกลับไปมองก็เห็นพี่กอล์ฟ

ยื่นจานผลไม้และถ้วยไอศครีมที่หนาแน่นอยู่ในมือให้คนนั้นที คนนี้ที

" พี่กอล์ฟคะ ทานด้วยกันสิคะ  "แซนชวน

" ขอบคุณครับ ไม่เป็นไรๆ กินกันก่อนเลย " กอล์ฟส่งยิ้มให้คนเชื้อชวน

แซนกินขนมไป มองรุ่นพี่ในแต่ละกลุ่มแจกขนมน้องๆ ไป 

คิดอะไรเพลินๆ กับภาพเบื้องหน้า

เหมือนลูกนกที่พ่อแม่นกต่างพาอาหารมาป้อนลูกๆ ในรังกันใหญ่

มันเป็นความสุขเล็กๆ ของเด็กชอบจินตนาการอย่างแซน

นึกไปก็อมยิ้มไปจนเพื่อนแซว

" แซน ... แซน... นั่งยิ้มอะไรคนเดียว ?  "

" ห๊ะ ... ออ ป่าวๆ " แซนส่งยิ้มกลับแก้เขิน

หลังมื้อกลางวันผ่านไป เราก็พากันขึ้นไปนั่งร้องเพลงกันต่อ

ขณะที่นั่งชมการแสดง ป้ายชื่อที่ห้อยคอของแต่ละคนก็วนเวียนผ่านมาผ่านไป

แซนพลิกมองด้านหลังมีตารางสำหรับกรอกชื่อ คณะ และเบอร์ติดต่อ

สมาชิกในกลุ่มเลยส่งต่อกันไปให้เพื่อนๆ กรอกรายละเอียด และทำความรู้จักกันไว้







ป้ายของแต่ละคนผ่านไปคนแล้วคนเล่า สาวน้อยจึงปลดป้ายชื่อตัวเองส่งไปบ้าง

พักใหญ่ๆ ป้ายชื่อ ' น้องแซน ' ก็วกกลับมาที่เจ้าตัว เหมือนมูมเมอร์แรง 

แซนนั่งพิจารณาทีละรายชื่อ ดูชื่อและนึกหน้าของเจ้าของชื่อเพื่อจดจำ

// ยังไม่ครบ //

สาวน้อยก้มๆ เงยๆ มองหาบุคคลในกลุ่มว่ายังตกหล่นผู้ใดไป

รวมถึงพ่อหนุ่มคิ้วเข้มที่เวลานี้หายตัวไปไหนก็ไม่รู้





// ไม่เป็นไร //

อย่างน้อยก็ยังอยู่ในรั้วสถาบันเดียวกัน จะได้เจอกันอีกหรือไม่ แล้วแต่โชคชะตา

สาวน้อยเตือนสติตัวเอง เพราะดูเหมือนเธอจะให้ความสนใจกับ ' ใครบางคน '

มากจนเกินพอดี

กิจกรรมดำเนินมาจนเกือบจบแล้ว พี่ๆ เดินแจกของที่ระลึกให้กับน้องๆ ใน Line

ซึ่งส่วนนี้เป็นส่วนที่รุ่นพี่ Line เตรียมมาให้น้องๆ เอง ไม่เกี่ยวกับทางมหาวิทยาลัย

ในแต่ละ Line จะเตรียมของฝากมาไม่เหมือนกัน

บางกลุ่มได้ผ้าเช็ดหน้าบางกลุ่มได้เข็มกลัด

แซนเองก็แอบลุ้นว่าจะได้รับอะไรเป็นของที่ระลึก

" อ่ะ ... นี่ครับน้องเก็บไว้เป็นของที่ระลึกนะ "

สาวน้อยได้ยินเสียงของ ' ใครบางคน ' ที่เธอมองหาเมื่อสักครู่

ที่แท้ไปเตรียมของที่ระลึก กำลังเดินแจกน้องๆ ในกลุ่ม






แซนพยายามมองด้วยความสนใจว่ามันคืออะไร จนกระทั่งคนแจกมาถึงตัว

" นี่ครับ ... ของที่ระลึกที่ทางพี่ๆ กลุ่มเรามอบให้น้องครับ "

กอล์ฟจับมือสาวน้อยหงายขึ้น พร้อมกับวางสร้อยข้อมือสีชมพูอ่อน

ลงไปบนฝ่ามือ ซึ่งถูกใจสาวน้อยที่หลงใหลสีชมพูอยู่ไม่น้อย

สายสร้อยเป็นดาวสีชมพูอ่อนๆ ใสๆ เหมือนพลอยร้อยเรียงกันไปตามสาย

เธอแอบนึกขำเล็กๆ จนต้องชะเง้อมองว่าผู้ชายในกลุ่มจะได้รับอะไร

โชคดีที่ไม่ใช่สร้อยข้อมือหวานๆ แบบเธอ แต่เป็นเชือกถักที่ดูเท่ไปอีกแบบ

แซนค่อยๆ สวมมันลงไปที่ข้อมือ







หลังจากชายหนุ่มรุ่นพี่เดินแจกน้องๆ ในกลุ่มจนครบ เขาเดินกลับมา

และนั่งลงข้างสาวน้อย เด็กสาวมัวแต่สนใจสายสร้อยเส้นใหม่ในมือ

จนไม่ได้สังเกตว่า ' ใครบางคน ' นั่งจับจ้องเธออยู่ด้านข้าง

ชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้ อย่างน้อยเขาก็ดีใจ ว่าของขวัญชิ้นนี้ถูกใจผู้รับ

' เหมาะเลย '

กอล์ฟเอ่ยทักเจ้าของสร้อยข้อมือสีชมพูเส้นนั้น


" คะ !! "

เด็กสาวตกใจ ก่อนชูมืออวดสร้อยข้อมือกับรุ่นพี่




' อ่ะ พี่ให้น้องแซนเป็นที่ระลึกอีกเส้น ของพี่เอง '

กอล์ฟถอดสร้อยข้อมือของตัวเองออก คว้าแขนสาวน้อยมาสวมมันลงไป






' พอดีเลย เก็บไว้นะครับ ' กอล์ฟส่งยิ้มให้

" ขอบคุณค่ะ " 

แซนไม่รู้จะกล่าวอะไรต่อ ได้แต่ส่งยิ้มหวานๆ ตอบแทน

' สีเขียวพาสเทล กับสีชมพู มันดูแปลกๆ มันจะเข้ากันมั๊ยเนี่ย '

แซนพึมพำกับตัวเอง พลางเอานิ้วหมุนดาวที่ร้อยเป็นสายไปมา

กิจกรรมของวันจบลง แต่ไม่ดึกเหมือนในทุกวันที่ผ่านมา

เราเดินกลับในเส้นทางเดิม ด้วยความรู้สึกที่ต่างไปจากเดิม

เราผูกพันธ์กับวันเวลาและสถานที่นี้ โดยไม่รู้ตัว







... ค่ำคืนนี้ จึงดูพิเศษกว่าทุกคืน ...








ขบวนรถไฟยังเคลื่อนไปตามเส้นทางเดิม แต่ต่างไปจากเดิม

ตรงที่ ทุกคนต้องคาดผ้าปิดตา และเดินจับมือต่อกันไปเป็นสาย

โดยมีรุ่นพี่เดินนำดูแลน้องไปเป็นระยะ

ไม่มีการพูดคุยจอแจ มีแต่เสียงลม และเสียงเท้าที่กระทบกับพื้น





ซักพัก .... ก็มีมือหนึ่งแทรกเข้ามา จับข้อมือแซนแยกออกจากเพื่อนด้านหน้า

และมือนั้นก็เลือนมาจับมือของแซนแทน เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ

แม้สาวน้อยจะพยายามเงี่ยหูฟังก็แยกไม่ออกว่า ใคร?

' ใครมาแทรกอ่ะ ' 

แซนส่งเสียงทักท้วง เธอกระชับมือเบื้องหน้าที่ถูกสับเปลี่ยนอย่างจับสังเกต

มือที่เธอจับก่อนหน้านี้เป็นเพื่อนผู้หญิงในกลุ่ม แต่มือที่กุมอยู่ตอนนี้

ใหญ่เกินกว่าจะเป็นมือเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ แซนเริ่มกังวล

สาวน้อยส่งเสียงเรียกเพื่อนที่กุมมือเธออีกข้างเพื่อความอุ่นใจ

' ห้ามส่งเสียงนะคะ '  

รุ่นพี่กำชับ เมื่อเห็นน้องๆ เริ่มคุยกันจุกจิก

// แล้วใครกันนะ? ที่เข้ามาแทรกระหว่างเรากับเพื่อน //

ต้องถูกปิดตา และเดินทางร่วมกับคนแปลกหน้าเช่นนี้

บั่นทอนความสุนทรีของบรรยากาศไปซะเกือบหมด

เดินมาไกลแค่ไหนแล้วก็สุดจะคาดเดา

ซักพักรุ่นพี่ก็สั่งให้หยุด เราปล่อยมือออกจากกันและนั่งลง ท่ามกลางความเงียบ

แซนรู้สึกได้ว่าเจ้าของมือที่เพิ่งปล่อยไปเมื่อสักครู่ ก้าวไปนั่งตรงข้ามกับเธอ

พี่ๆ เริ่มต้นร้องเพลง คนนั่งด้านหน้าแกะผ้าปิดตา 

' น้องแซนลืมตาได้แล้วครับ '

สาวน้อยกระพริบตาสองสามครั้งเพื่อไล่ความพร่ามัว

ก่อนพบว่าบุคคลที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ คือ พี่กอล์ฟ !!! 







ด้านหน้ามีต้นเทียนเล็กๆ ตั้งอยู่

แสงเทียนทำให้อาหารว่างที่พี่นำมาให้น้องทานกันยามดึกดูโรแมนติกไปอีกแบบ

โดยเฉพาะกับคนที่นั่งอยู่เบื้องหน้าเธอตอนนี้

ถ้าเป็นข้อสอบ สาวน้อยก็คงจะเขียนบรรยายอะไรลงไปไม่ถูก

พี่ๆ ให้น้องทานของว่างยามดึกกัน ก่อนจะเริ่ม พิธีบายศรีสู่ขวัญ









ชายหนุ่มจับมือของสาวน้อยอย่างเบามือ สอบถามเรื่องราวมากมาย

เกี่ยวกับวันเวลาที่ผ่านมาในระยะสั้นๆ ว่าเรารู้สึกอย่างไรบ้าง

กับกิจกรรมต่างๆ ที่ผ่านมา








สาวน้อยจดจำได้เพียงคำกล่าวก่อนแยกย้าย

' ตั้งใจเรียนมากๆ มีอะไรปรึกษาพี่ได้ตลอด แล้วเจอกันครับ '