วันแรกพบ

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 : น้ำใจ

... ติ๊งหน่อง
 

 

... ติ๊งหน่อง  

" ตื่นกันได้แล้วค่ะน้องๆ เตรียมตัวอาบน้ำเก็บสัมภาระให้พร้อมเลยนะคะ "

รุ่นพี่ปลุกน้องๆ ในแต่ละห้องแต่เช้า 

แซนตื่นมาคุยจ้อกับเพื่อนได้พักใหญ่แล้ว เมื่อรุ่นพี่มาตามก็เลยแยกย้าย

แซนออกไปสูดอากาศยามเช้าที่ระเบียงระหว่างรอต่อคิวอาบน้ำ

ห้องนอนเป็นกระจกบานเลื่อนเต็มบาน แซนเปิดม่านออกจนสุด 

เลื่อนประตูออก ... ลมเย็นๆ ยามเช้าพัดปะทะใบหน้า ทำให้ตื่นเต็มตา




แซนก้าวออกไปยืนตรงระเบียง

... ว๊าวววว ... 




สาวน้อยถึงกับเผลออุทาน เธอได้พักชั้น 7

เมื่อคืนทุกคนเหนื่อยกันมาก อาบน้ำเสร็จก็สลบกันไป

ไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะแง้มผ้าม่านมอง

วิวจากชั้น 7 ไร้ต้นไม้บดบังทัศนียภาพ มันช่างวิเศษสุด

เบื้องหน้าเห็นทุ่งโล่งไกลสุดตา ต้นไม้เขียวครึ้มเป็นทิวแถว

“ แซน เราอาบเสร็จละ อาบต่อได้เลย ” เพื่อนเดินมาเรียก

... จ้า วิวข้างนอกสวยมากเลยล่ะ ”


" อูววว จริงด้วย เมื่อคืนแทบไม่ได้สนใจ หลับเหมือนปิดสวิตซ์เลย "

เพื่อนชะเง้อออกมาดูแล้วตื่นตาตื่นใจ

ในห้องพักตอนนี้เริ่มครื้นเครง ออกไปทางวุ่นวายเล็กน้อย

เฟรชชี่มือใหม่ป้ายแดง เรื่องความสวยความงามก็ไม่ยอมน้อยหน้ากัน

แซนนั่งมองเพื่อนๆ แต่งแต้มสีสันบนใบหน้าอย่างเพลินตา

สำหรับแซนแล้วเรื่องความสวยความงามไม่ค่อยถนัดนัก

เธอรวบผมยาวประบ่าอย่างง่ายๆ

สวมกางเกงยีนส์ขาสั้นทรงหลวมตัวเก่ง กับรองเท้าผ้าใบคู่โปรด



..
ทุกคนสวมเสื้อยืดที่ทางมหาวิทยาลัยแจกให้ บ่งบอกถึงความเป็นเฟรชชี่
..



เสื้อยืด size M ใหญ่ไปถนัดตาสำหรับสาวไซส์มดอย่างแซน

เธอม้วนแขนเสื้อที่ยาวรุ่มร่ามขึ้นทั้งสองข้าง ขมวดชายเสื้อเป็นปมง่ายๆ

นั่งกินขนมปังและนมส่วนของเมื่อคืน คุยจ้อระหว่างรอเพื่อนๆ

“น้องคะ  ถ้าเสร็จแล้วนำของสำคัญติดตัวไปด้วยนะคะ  

 แล้วลงไปรวมกันข้างล่างได้เลยค่ะ ” รุ่นพี่ตามมาสำทับอีกที  

เมื่อสวยงามกันครบทีม ต่างก็พากันออกมารวมตัวรอเชคชื่อกันด้านล่างตึก

... สาวน้อยทักทายกับเพื่อนๆ พี่ๆ แต่ก็ไม่วายกวาดสายตามองหาใครบางคน

ซักพักแซนก็ได้ยินเสียงทักทายส่งมาก่อนตัว

ชนิดว่าไม่ต้องหันไปมองก็รู้เลยว่า

ใคร?

“ สวัสดีครับน้องๆ  มากันแต่เช้าเชียว ”

พ่อหนุ่มคิ้วหนาหน้าคมมาพร้อมจักรยานคู่ใจ แวะทักทายน้องๆ กลุ่มนั้นกลุ่มนี้

ตามประสาคนมีอัธยาศัย ก่อนมุ่งหน้ามาถึงกลุ่มที่ตัวเองประจำอยู่

สาวน้อยหันไปมองต้นเสียงพร้อมกับเพื่อนๆ ในกลุ่ม

ก่อนหัวเราะร่าในความมีมนุษยสัมพันธ์อันแสนดีของรุ่นพี่

“ เป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนนอนหลับสบายดีกันรึเปล่า ”

กอล์ฟทักทายก่อนปล่อยท่อนฮุคใส่เด็กใหม่

" เมื่อคืนเจออะไรดีดี กันป๊ะ  ตึกนี้ มันไม่ธรรมดาน๊าา "



" โหวววว พี่กอล์ฟ คืนนี้ยังต้องนอนต่ออีกคืนนะ "

เด็กทั้งกลุ่มร้องเป็นเสียงเดียว

" ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นๆ ไม่มีอะไรหรอก .. ... เดี๋ยวก็รู้เอง เนอะ "




กอล์ฟมองแผ่นหลังของสาวน้อยเบื้องหน้า ก่อนก้มลงมาทักทาย

" น้องแซน เป็นยังไงบ้างครับ "

แซนที่กำลังก้มหน้าก้มตาง่วนอยู่กับโทรศัพท์ เงยหน้าขึ้นมาตอบรุ่นพี่



" อ่อ แซนหลับไม่รู้เรื่องเลยค่ะ อาบน้ำเสร็จก็วูบไปเลย " แซนเอี้ยวตัวมายิ้มให้

" ดีๆ แบตเต็ม พร้อมลุย ... แล้วหิวรึยัง " 

" จัดขนมปังกับนมล่วงหน้าลงไปแล้วค่ะ " สาวน้อยขยับตัวให้พูดคุยได้ถนัดขึ้น

เมื่อทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตา ขบวนรถไฟขบวนน้อยก็ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง

และพร้อมออกเดินทาง มุ่งหน้าสู่สถานีที่ปลายทาง

เราลัดเลาะกันมาตามเส้นทางเดิม แต่หากเช้านี้บรรยากาศต่างไปจากเดิม

แสงแดดอ่อนๆ สายลมยามเช้า ทำให้ถนนยาวๆ เส้นนี้สุทรีกว่าเดิม




สาวน้อยเดินอยู่หัวแถว เพราะต้องการมองเส้นทางโล่งๆ อย่างถนัดตา

พูดคุยกับรุ่นพี่ที่เดินนำแถวอย่างออกรส 

แม้ชายหนุ่มจะเดินรั้งปลายแถว พูดคุยทักทายกับน้องๆ รอบข้าง

แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองเด็กสาวหัวขบวน






แซนเรียกการเดินทางรอบนี้ว่า 'ระยะเม็ดเหงื่อ'

ชั่วระยะเม็ดเหงื่อ เราก็มาถึงยิม 6 พี่ๆ ส่วนหนึ่งล่วงหน้ามาทางรถ

เตรียมข้าวเช้าไว้ให้น้องๆ เรียบร้อยแล้ว เราทานข้าวกล่องกันแบบง่ายๆ







ตอนนี้เองที่เกิดเรื่องขึ้นมาอีกแล้ว ...

ข้าวกล่องของแซนเป็นผัดกะเพราไข่ดาว ช้อนเป็นพลาสติกใสแจ๋ว

บวกกับไข่ดาวที่เตรียมไว้นาน ทำให้ช้อนของแซนแพ้ไข่ดาวราบคาบ

หักดังเป๊าะ !! คามือ เรียกเสียงฮาได้ทั้งวง



" อะไรมันจะอ่อนแอขนาดนี้เนี่ย "

แม้จะหัวเสียอยู่บ้าง แต่ก็อดหัวเราะในโชคชะตาของตัวเองไม่ได้

ขนาดช้อนยังไม่เป็นใจ

คงจะมีไม่กี่คนบนโลกใบนี้หรอกมั้ง ที่ใช้ช้อนพลาสติกหั่นไข่ดาวจนหักคามือ

ไม่รู้ว่าไข่ดาวเหนียวเกินไป หรือช้อนบอบบางเกินไปกันแน่ - -"

รุ่นพี่ที่นั่งล้อมวงกันอยู่ไม่ไกล ต่างหันมามองด้วยความสงสัย

ว่าน้องๆ กรี๊ดกร๊าดเรื่องอะไรกันทั้งกลุ่ม

และแล้วสายตาของพ่อหนุ่มคิ้วเข้มก็ไปหยุดอยู่ที่ใครบางคน

ที่ตอนนี้กำลังนั่งหัวเราะจนแก้มทั้งสองข้างแดงก่ำ

ก่อนลุกออกจากกลุ่มเข้าไปร่วมวง

" ฮาอะไรกันขนาดนี้ ขอแชร์บ้างได้มั๊ย "

กอล์ฟมองน้องๆ ในวงคนนั้นทีคนนี้ที




" แซนดิพี่ ฮ่าๆๆๆ "

สมาชิกในวงเริ่มต้นเล่า แต่ก็ไปไม่รอดหลุดหัวเราะออกมา

พร้อมชี้ไปที่ตัวต้นเรื่อง



" หืมม " กอล์ฟเลิกคิ้ว

สาวน้อยชูช้อนพลาสติกเจ้าปัญหาขึ้นมาให้ชายหนุ่มดูแทนคำตอบ 

ซึ่งตอนนี้มันมีสภาพ 'เหมือน' ช้อน มากกว่าจะเป็นช้อน เพราะเหลือแค่เสี้ยวเดียว

" ฮ่าาาาาาๆๆๆ ... น้องแซนหิวหรอครับ ฮาร์ดคอร์ดเชียว " 

รุ่นพี่หนุ่มร่วมวงเข้าไปอีกคน

" แฮะๆ แซนว่าช้อนมันอ่อนแอไปหน่อย " 




" แป๊บนึงน๊า เดี๋ยวพี่หาช้อนอันใหม่มาให้ เดี๋ยวเลือกอันแข็งแรงๆ ให้เลย "

ชายหนุ่มเดินหายไปสักครู่ ก่อนกลับมา 

" ว๊าาา ช้อนไม่เหลือเลยครับแซน เอางี้ ช้อนพี่ละกัน "

กอล์ฟยื่นช้อนของตัวเองให้รุ่นน้อง

" ไม่เป็นไรค่ะพี่ แซนไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ เมื่อเช้ากินมาบ้างแล้วค่ะ "

" พี่กินอิ่มแล้ว ของพี่หมดแล้ว นี่พี่ล้างให้แล้วด้วยนะ อ๊ะ "

กอล์ฟส่งยิ้มไปพร้อมช้อน

" ขอบคุณน๊าา " 

หลังจากรับประทานอาหารเช้ากันอิ่ม เสียงพูดคุยยังดังกระหึ่มลั่นยิมอย่างต่อเนื่อง

ตอนนี้แซนเริ่มสนิทกับทุกคนในกลุ่มแล้ว คุยแซวกันอย่างสนุกสนาน  

บางครั้งยังเลยไปยังกลุ่มข้างๆ อีกด้วย

พอได้เวลา กิจกรรมอย่างเป็นทางการก็เริ่มขึ้น