708 ห้องพักอลเวง

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

            เช้าแจ่มใสวันหนึ่งซึ่งเป็นวันน้ำนอง  ลูกหมูก็อยากจะลองอยากจะลองอาบน้ำดู...



            \" อ้าว...ลูกหมูได้ฤกษ์ดีๆอาบน้ำแล้วหรอคะท่าน  เสร็จแล้วเรียกเดี๋ยนด้วยนะคะ \"  กิกล่าวกับไอน้ำแต่เช้า  ในยามเช้าสมาชิกในห้องนี้จะออกอาการครึกครื้นแบบนี้ทุกวัน  ยกเว้นวันที่ท้องผูกเท่านั้นที่หน้าจะนิ่วคิ้วจะขมวดเป็นปม  



            การเรียนของแต่ละคนจะลงเวลาไม่ค่อยจะตรงกันนัก  ถึงแม้จะเป็นคณะเดียวกันก็ตามที  



            \" วันนี้เรียนกี่โมงอ่ะกิ  ตื่นแต่เช้าเลย \"  ไอน้ำทักทาย



            \" 9 นาฬิกาสามสิบนาทีจ้า \"  กิตอบพลางเคลื่อนย้ายตัวเองไปยังโซฟาเพื่อหย่อนกายลงนอนต่อ



            \" ออก 10 โมงอีกละสิ  ระวังรถสองแถวไม่มีล่ะ  คราวนี้ความซวยจะมาเยี่ยมนะ  \"  ไอน้ำรู้ทันเพื่อน



            \" โหย  ฝีมือระดับน้ำยากจะบอกให้นะเฟ้ย  ชำนาญอ่ะชำนาญเข้าใจมั๊ย \"  กิย้ำก่อนนอนซบหน้าไปกับโซฟา



            \" จ้าทราบแล้วว่าชำนาญอ่ะ  เป็นภารโรงที่โรงเรียนเก่า  เหอๆ \"  ไอน้ำกล่าวก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป



            ในห้องแบบนี้เวลาที่จำกัดมักจะไม่เป็นอุปสรรคสำหรับพวกเขาสักเท่าไหร่นัก  เพราะต่างคนต่างมีน้ำใจให้กันเสมออยู่แล้วโดยเฉพาะเรื่องเกี่ยงกันอาบน้ำไม่มีทาง  ต่างก็ยื่นข้อเสนอให้อีกฝ่ายก่อนอยู่แล้ว



            เมื่อได้เวลาสิบโมงตรงทุกคนก็พร้อมที่จะออกจากห้องไปเรียนกัน  ดูวุ่นวายนิดหน่อยก็ตอนออกเนี่ยล่ะเพราะลืมโน่นลืมนี่อยู่เรื่อยเลย  และอีกอย่างข้อสำคัญคือความสวยต้องมาก่อนเสมออยู่แล้ว  การวนอยู่หน้ากระจกเป็นเวลานานจึงไม่ใช่เรื่องแปลก



            สี่สาวเดอะเมททริกซ์ก้าวออกจากห้อง หมายเลข 708  เรียบร้อยแล้วพร้อมปฏิบัติการ



            \" ฮัลโหล  โหลๆ  เออ  จารย์เข้ายัง  เออเดี๋ยวจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ  มีที่นะโอเค \"  ไอน้ำเริ่มติดต่อเพื่อนๆ



            \" โชคดีนะทุกคนแล้วเย็นนี้เจอกันน้า \"  สี่สหายล่ำลาเพื่อนๆก่อนรีบร้อนออกไป



            ฝ่ายซาและไอน้ำเดินหน้าไปยังแผนกวิทย์ตึกที่เรียนกันอยู่เช่นทุกวัน  ในใจแซนนั่นแล้วทำไมวันนี้ตึกมันยาวไกลจังเลย  จะไปทันเรียนรึป่าวนะ  ทั้งสองเดินบ่นหงุงหงิงไปเรื่อยจนกระทั่งหน้าห้องเรียน  ได้ยินเสียงอาจารย์บรรยายแว่วๆออกมานอกห้อง  ก่อนที่ทั้งสองจะรวบรวมสมาธิแล้วกลั้นหายใจเปิดประตูเข้าไปในห้องเรียน  สิ่งที่ทั้งสองทำอย่างสม่ำเสมอคือเปิดประตูแล้วจงเชิดหน้าอย่างมั่นใจ  ตั้งสมาธิและสายตามองหาเพื่อนและที่นั่งเท่าที่มีอยู่หย่อนตัวลงนั่งก่อนที่อาจารย์จะหันมาสนใจ  แต่ทุกคาบไปอาจารย์ก็มักจะประกาศแนะนำตัวให้เพื่อนๆใจห้องได้รู้จักคนทั้งสองอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว...นี่คงเป็นจุดประสงค์หนึ่งที่ทุกคนมักรู้จักทั้งสองเป็นอย่างดี



            ทางด้านของหวานและกิแล้วก็ไม่แพ้กัน  พวกเธอมักไม่กลัวกับการเข้าห้องสายเหมือนคนอื่นๆ  มันเป็นการเดินเฉิดฉายให้เพื่อนๆได้หมั่นไส้  การเดินก้าวเข้าไปหาที่นั่งท่ามกลางสายตาผู้คนเปรียบเสมือนอยู่บนแคทวอกท์ที่น่าตื่นตาตื่นใจและน่าทดสอบจิตใจเป็นอย่างยิ่ง  และเพื่อนๆก็คงเห็นกันอย่างชินตาซะด้วยซ้ำ



            เมื่อเวลาเรียนผ่านไปอย่างยาวนานแสนนานก็ได้เวลากลับเข้าหอ  สี่สาวมีเรื่องมากมายเหลือเกินที่อยากจะถ่ายถอดให้เมทที่ห้องได้รับรู้กันวันนี้พวกเธอจึงตั้งใจอย่างมากเพื่อเดินทางให้ถึงห้องให้ได้เร็วที่สุด....