Lover BOR.

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1: สายตา

... ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
......
....

เจ้านาฬิกาปลุกส่งเสียงร้องเตือนเวลากับเจ้านายของมันอยู่ที่ข้างหมอน
ซึ่งเจ้าตัวยังหลับสนิทปล่อยให้เจ้านาฬิการ้องเรียกไปซักพัก
วารินค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบมือถือที่เธอตั้งเวลาปลุกเอาไว้
พร้อมกับกดให้มันเงียบเสียงลง


พยายามปรับสายตาให้ชินกับแสงที่ส่องออกมาจากหน้าจอเล็ก ๆ เพื่อมองดูเวลา
วาลุกขึ้นมานั่งและบิดตัวไปมาเล็กน้อยเพื่อไล่ความเมื่อย ...จากนั้นก็ลุกออกจาก
เตียงอย่างอาลัยอาวร  เพราะในวันพักผ่อนเช่นนี้เธอน่าจะมีเวลาได้นอนคลุก
อยู่ใต้ผ้าห่มผืนโปรดได้อีกนานพอดู ...



" ไม่ได้ ...เดี๋ยวโดนผีเตียงดูดลงไปอีก " เธอพึมพำกับตัวเอง


จัดแจงหอบข้าวของเข้าไปอาบน้ำ  แต่งตัว และออกมาสำรวจเอกสาร
รวมถึงข้าวของที่คิดว่าจำเป็นในการเดินทางครั้งนี้  ช่างเหมือนภาระกิจ
อันยิ่งใหญ่ เพราะมันเป็นประสบการณ์ที่เพิ่งจะได้เรียนรู้  มันจึงดูน่าตื่นเต้น
สำหรับวาริน


...
.....  เธอเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อย  ลงมาเพื่อหาอะไรรองท้องในยามเช้าสักนิด
ก่อนที่ท้องจะไปร้องประท้วงเธอยามสาย  เอ ..แต่ก็ฉุกนึกถึงเจ้าเพื่อนตัวแสบ
ขึ้นมาได้ว่าป่านนี้จะตื่นหรือยัง



... กรุ๊งกริ๊ง  กรุ๊งกริ๊ง  กรุ๊งกริ๊ง
..
....
...
......

" อาาา  หรู ... " เสียงปลายสายฟังดูงัวเงีย

" หวัดดี  ฝาจุกน้อยยังมะตื่นหรอ " วารินทักทาย

" อืมม ... ตื่นแล้วน๊าาา " เสียงปลายสายพยายามฉุดตัวเองออกมาจากความฝัน

" นี่ฝาจุก  แกไม่ได้ฝันหรอกนะ  ชั้นโทรมาหาแกจริงๆ และแกก็กำลังจะลุกไปอาบน้ำ "

" แก ..พยายามจะสะกดจิตชั้นหรอ " หม่อนเหมือนจะตื่นจากฝันแล้ว

" แป๊บนึงอ่ะ " ใบหม่อนต่อรองเพราะยังรู้สึกเสียดายความอบอุ่นใต้ผ้าห่ม

" มะด้ายๆ เดี๋ยวแกก็นอนต่อ ... "

" งืมมม ง๊านชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ "

" แกอย่านอนต่อนะพลีสส ... "

" ฮุฮุฮุ  ..แล้วเจอกัน "

.....
...
.....

ใบหม่อนจัดการอาบน้ำ  แต่งตัวสบาย ๆ เพราะเธอไปเป็นเพื่อนคงไม่ต้อง
เตรียมตัวอะไรมาก  ใช้เวลาไม่นานก็พร้อมออกเดินทาง

...
....
..

ทั้งใบหม่อนและวารินก็มาพบกันตามเวลาที่ได้นัดหมายกันพอดี

" หม่อนแกกินอะไรหรือยัง " วารินถามไถ่เพื่อนเพราะเห็นว่าหม่อนตื่นแต่เช้า

" ยังอ่ะ ... ยังไม่หิวหรอก  ยังเช้าอยู่เลย "


" ชั้นเผื่อนมมาให้แกกล่องนึงด้วย  แต่มันเป็นรสจืดนะ ..
พอดีที่บ้านชั้นกักตุนแต่รสจืดน่ะ "



วารินเตรียมนมมาสำหรับเพื่อนตัวแสบของเธออีกกล่อง ใบหม่อนเป็นคนที่ชอบ
กินนมมากแต่เธอจะหลงใหลกับนมที่มีรสชาติมากกว่านมที่จืดชืด   แต่ก็ไม่เป็น
ปัญหาสำหรับเธอเพราะอย่างไรมันก็ยังเป็นนมที่เธอโปรดปราน



... และทั้งสองก็เริ่มออกเดินทาง



... ณ  สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน 



ความไม่คุ้นเคยกับเส้นทางผ่านการเดินทางโดยรถไฟฟ้าใต้ดิน
ที่ดูจะละเอียดซับซ้อนทำให้เกิดความตื่นเต้นเล็กน้อย
สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินเปิดการใช้งานมาไม่นาน ..แม้จะดูสับสนเล็กน้อย
แต่ก็ประหยัดเวลาในการเดินทางไปได้มากโขเลยทีเดียว ในเวลาเร่งด่วนเช่นนี้



ไม่นานนักสองสาวก็มายืนอยู่ใจกลางเมือง ท่ามกลางตึกสูงระลิ่วหลายตึก
ห้อมล้อมอยู่รอบตัว  ผู้คนเดินขวักไขว่และมีแหล่งช้อปปิ้งที่ยวนตายวนใจ
เสียเหลือเกิน ... ทั้งคู่เดินลัดเลาะเรื่อยมา



... จนกระทั่งถึงบริษัทเป้าหมาย


" โห ...บริษัทนี้หรอแก " หม่อนหันไปถามเพื่อนของเธอ

" เออใช่ ... "

" แล้วตึกไหนฟร่ะ  มีตั้งสามตึกแถมชื่อบริษัทเดียวกันอีก " หม่อนเริ่มงง

" ไม่รู้อ่ะ ชั้นเพิ่งมาครั้งแรกและก็ไม่นึกว่าบริษัทนี้มีตั้งสามตึก " วาเริ่มสับสน

" แป่ว ... แกลองโทรถามพี่ที่นัดสัมภาษณ์แกดู "


....
....... เบ็ดเสร็จสองสาวเดินและสอบถามประชาสัมพันธ์ของแต่ละตึกมาเรื่อย ๆ
อย่างน้อยผู้มีน้ำใจงาม ๆ ก็ทำให้การผจญภัยครั้งนี้ดูชื่นบาน 

...
..... และแล้วก็เดินมาถึงตึกเป้าหมายจนได้  พี่ที่นัดสัมภาษณ์วาเตรียมยืนต้อนรับ
อยู่บริเวณลอบบี้ประชาสัมพันธ์เรียบร้อยแล้ว  เพราะจากการโทรหาตำแหน่ง
เป้าหมายกันอย่างสนุกสนาน




ทั้งคู่ได้รับการต้อนรับอย่างดี  และพี่ๆ ก็จัดแจงให้พวกเธอนั่งพักในที่รับรอง
อย่างน้อยความเย็นภายในตึกก็ทำให้ความเหน็ดเหนื่อยจากอากาศร้อนด้านนอก
ลดลงไปได้เยอะเลยทีเดียว


... น้องวารินคะ  เชิญสัมภาษณ์ชั้นสามค่ะ เดี๋ยวพี่จะพาไปที่ห้องสัมภาษณ์นะคะ
พี่พนักงานคนเดิมเดินมาเรียกและเดินนำวารินไป


... วารินเดินลับเข้าไปในลิฟท์ของตึก  และใบหม่อนก็นั่งรอเพื่อนของเธออยู่ที่เดิม
เมื่อเวลาผ่านไป  ใบหม่อนจึงเริ่มเดินออกมาสำรวจบริเวณภายในตึก
มีการจัดตกแต่งเป็นสวนหย่อมบริเวณด้านนอก  มีสระน้ำและน้ำพุประดับ
ให้ตึกสูงที่ถูกปิดกั้นด้วยกระจกเหล่านี้ดูกลมกลืนกับธรรมชาติบ้าง


... เวลาผ่านไปและการสำรวจก็ดำเนินไปเรื่อยๆ จนพี่ๆพนักงาน
และคุณลุงประชาสัมพันธ์เริ่มเอ็นดูใบหม่อนมากขึ้น  ทำให้การเดินสำรวจ
ครั้งนี้ดูจะสนุกกว่าการนั่งรอเฉย ๆ

...
......
....
... เวลาดำเนินไปนานเท่าไหร่หม่อนก็ไม่ได้สังเกต  สักพักวารินก็ออกมาจากลิฟท์
ในขณะที่หม่อนกำลังอ่านแผนผังคณะกรรมการและประธานบริษัทอยู่พอดี


" อ๊า ... เสร็จแล้วหรอ " ใบหม่อนทักทาย

" แก ... ขึ้นไปกับชั้นหน่อย  พี่เขาอยากสัมภาษณ์แกด้วย " วารินจูงมือหม่อน

" เง้ออ ...สภาพนี้เนี่ยนะ " ใบหม่อนไม่เคยกลัวที่จะพบปะผู้คนที่เข้ามาข้องเกี่ยว
กับชีวิตของเธอ  แต่เมื่อสำรวจสภาพของตัวเองแล้วไม่เหมาะแก่การสัมภาษณ์
งานเลยสักนิดเดียว

" เออ ..ชั้นบอกพี่เขาแล้วว่าแกไม่ได้เตรียมตัวมาสัมภาษณ์งานด้วย
การแต่งตัวอาจจะไม่ค่อยเรียบร้อย " วาอธิบายเพื่อน

" ชั้นไม่ได้สมัครที่นี่...นี่นา  ทำไมเขาถึงเรียกอ่ะ " หม่อนนึกทบทวนกับวา



" ช่ายย ...แต่ชั้นแอบพรีเซนต์แกเอาไว้แล้ว  แล้วพี่เขาก็อยากคุยกับแก
   พี่เขาสัมภาษณ์ดีนะ  ไม่น่ากลัวอย่างที่คิดหรอก นะลองดู "
วาจูงมือหม่อนไปที่หน้าลิฟท์พลางอธิบายพลาง


" เง้อออ ...แกไปพรีเซนต์อาราย "


" เออน่า ...แค่คุยๆ กันไม่เป็นไรหรอก "


" อืมม ... " หม่อนเออออตามเพื่อน  เพราะอย่างน้อยก็อาจจะได้และเปลี่ยน
ทัศนคติอะไรกลับมาเป็นแนวทางบ้าง

....
......
...

" เออ ... แก  แต่แผนกนี้นะแปลกมากเลย " วาเริ่มตื่นเต้นกับสิ่งที่จะเล่าให้เพื่อนฟัง

" แปลกไง "

" พอเดินก้าวพ้นประตูปุ๊บ  ทุกสายตาหันมาจับจ้องชั้นทันที  แล้วก็ชะโงกมอง
กันใหญ่เลยอ่ะ  "
 
" เฮ้ย  ก็ดีหนิ  แกก็เหมือนดารางัยย อิอิ "

" โห .. ชั้นอธิบายความรู้สึกไม่ถูกนะแก  แกต้องไปสัมผัสกับมันเอง "


เมื่อก้าวออกมาจากลิฟท์บริษัทจัดเป็นโถงโล่งๆ ส่วนด้านข้างจะเห็นประตู
กระจกบานใสกั้นเนื้อที่สำนักงานแยกเป็นสัดส่วน  เป็นภาพที่ชินตา
สำหรับสำนักงานทั่วๆ ไป


... ใบหม่อนยังไม่สังเกตเห็นความผิดปกติอะไรอย่างที่วาเล่า
แต่ในใจก็แอบลุ้นว่าบรรยากาศข้างในและผู้คนเหล่านั้นจะเป็นอย่างไร
เมื่อสองสาวก้าวขาหลุดพ้นประตูบานใสเข้าไปเท่านั้น


...
.....
...
....
...... พรึ่บ ...


ภาพที่ปรากฎตรงหน้าใบหม่อนคือการที่มนุษย์เงินเดือนเหล่านี้
ต่างชะโงกหน้าจ้องมองเธอและเพื่อน  ผ่านฉากกั้นที่บังตัวพวกเขาอยู่
ทำให้มองเห็นเพียงแต่ลูกตาสีดำๆ นับสิบๆ คู่จ้องมองมา



ความรู้สึกมันบอกเล่าออกมาไม่ถูกอย่างที่วาบอก
เพราะบางคนก็เลื่อนเก้าอี้ออกมาทั้งตัว  ต่างสะกิดต่อๆ กัน
หรือบ้างก็จัดของนู่นนี่  การเดินผ่านและร่องรอยยิ้มที่พวกเขาส่งมาให้
ทำให้อธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่า


... ระหว่างความตื่นเต้น  ดีใจ  และกลัว , อะไรมากกว่ากัน

.....
....... " อย่างน้อยชั้นก็เข้าใจแล้วนะแก " ใบหม่อนหันไปกระซิบกับวา
พร้อมกับส่งยิ้มตอบกลับ  ใหน้าที่ยืนปรับมู่ลี่ไปมาอย่างไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย
จนหม่อนและวานึกขำ


" เห็นมะแก ..ชั้นอธิบายแกไม่ถูก แกต้องมาสัมผัสความรู้สึกนี้ด้วยตัวเอง "
วารินกระซิบกระซาบ


" เออ .. เกิดอะไรขึ้นฟ่ะ มองพรึ่บกันขนาดนั้น " วาเริ่มงงกับสิ่งที่เห็น



....
....... แล้วในห้องสัมภาษณ์จะเป็นยังไงต่อ   ทุกอย่างเหมือนจะเป็น
ความตื่นเต้นและเป็นปัญหาเฉพาะหน้าซะจริงๆ  ในห้องนั้นจะมีใคร
รออยู่กันแน่นะ ... ใบหม่อนเริ่มลุ้น   แต่วารินรู้สึกอุ่นใจที่อย่างน้อย
เพื่อนตัวแสบของเธอก็ยืนอยู่เคียงข้างกันตอนนี้แล้ว ...
...
.....
...
.....
......... ต่อไปการสัมภาษณ์คงจะออกรสชาติมากขึ้นสำหรับวา
แต่สำหรับหม่อนนั่นคือสิ่งที่รอคำเฉลย