วันแรกพบ

ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 17 : สับสน

ด้านหน้ายิม 7 ตอนนี้ สภาพการจราจรไม่ต่างจากสี่แยกไฟแดงในตัวเมืองใหญ่ 

จักรยาน รถป๊อบ รถเข็น สารพัดยานพาหนะติดกันเป็นแพเต็มพื้นที่ถนน

เพื่อนที่ไม่ได้นำจักรยานมา มองหาท้ายที่ยังว่าง เส้นทางเดียวกันอาศัยไปด้วยกัน





สาวน้อย เรียกแทนตัวว่า ' ไส้ติ่ง ' ทำเอาเพื่อนขำจนหน้าแดง

กับคำที่ช่างสรรหามาเปรียบเทียบตัวเอง 

เธอผู้ไม่มีพาหนะ และไม่มีท้ายจักรยานคันไหนว่าง

คนที่เป็นไส้ติ่งเช่นเธอจึงมารวมตัวกันเดินไปพลางๆ

นักกีฬาสาขาทยอยออกมาสมทบ อย่างน้อยก็อุ่นใจมีเพื่อนร่วมเดินกลุ่มใหญ่

แต่ก็ไม่ได้ทำให้ทำให้ความรู้สึกถึงการเป็น ' ไส้ติ่ง ' หายไปอยู่ดี ... (- - )





การเดินทางผ่านไปอย่างเชื่องช้า เราเดินไปคุยไปแบบไม่รีบร้อน

กอล์ฟและโจเก็บสัมภาระออกมาจากยิม ถึงกับถอดใจกับภาพเบื้องหน้า

" ขนาดจักรยานยังติด กุว่าเดินเร็วกว่า " 



กอล์ฟลังเลระหว่างล๊อคจักรยานทิ้งไว้ที่ยิมหรือพามันติดตัวไปด้วย

เขามองหาเพื่อนร่วมทาง ก่อนเห็นรุ่นน้องเดินอยู่ไม่ไกล






" เฮ้ยยย  รอด้วยดิ " โจเรียกเพื่อนที่รีบร้อนออกไป

         ...

กอล์ฟชะลอจักรยาน เสียงคุยครึกครื้นดังมาแต่ไกล ดึงดูดให้เขาเข้าไปร่วมวง

" โหยยยพี่ ท้ายว่างๆ "

แต่ละคนฉุดกระชาก ยื้อแย่งที่ว่างท้ายจักรยานรุ่นพี่หนุ่มคิ้วเข้มที่ไร้คนจับจอง

แต่สาวน้อยกลับตกอยู่ในโลกของตัวเอง เธอก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์โปรดในมือถือ

ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนๆ นักกีฬาที่รายล้อมอยู่ตอนนี้ 

เธอก็มีสภาพไม่ต่างจากหน่อไม้ ที่ซุกซ่อนตัวอยู่ในป่าไผ่

หากไม่มีแสงไฟหรี่ๆ จากหน้าจอมือถือ คงไม่มีใครสังเกตเห็นเธอเป็นแน่

"ตัวเล็ก " 

     โจเอ่ยทักสาวน้อยก่อนเพื่อน

" มันติดเกมส์งูพี่ 55555+ ว่างเป็นไม่ได้ "

     โยที่เดินอยู่ด้านข้าง ชะเง้อหน้าเข้ามาเอาโบกผ่านหน้าจอเพื่อนไปมา

" ฮึ๊ยๆๆๆ เห้ยๆๆๆๆ " 

" หว่ายยย !! งูเมิงโอเวอร์เลย " ผู้ก่อการรบกวนหัวเราะชอบใจ





.... งี๊ ....  แซนไล่ทุบแขนเพื่อนรัวๆ 









" อ้าว !! พี่ยังคิดอยู่ว่านอกจากแซน มีใครติดเกมส์นี้อีก " 

     กอล์ฟเอ่ยทัก เมื่อเห็นสาวน้อยวิ่งไล่เพื่อนออกมาจากลุ่ม

" สวัสดีค่ะ หมายเลข 10 สวัสดีค่ะ หมายเลข 3 "

แซนฉีกยิ้มให้รุ่นพี่ทั้งสอง เธอขานหมายเลขเสื้อที่ใส่แทนชื่อ




" ม่ะ เดี๋ยวไปส่ง " 

          โจเอื้อมมือไปหยิบสัมภาระของสาวน้อยเบื้องหน้ามาถือไว้



" เฮ้ย ระวังยางแตกนะพี่ เห็นตัวเล็กๆ อย่างนี้ "  โยยืนกอดอกมองเพื่อน 

แซนนั่งหันกลับด้าน ใช้หลังตัวเองพิงหลังคนปั่นจักรยาน

ที่กว้างไม่ต่างจะพนักพิงเก้าอี้เมื่อเทียบกับหลังของเธอ 

          " ให้ดี ตกมากุเหยียบซ้ำเลยนะ " 

โยอดยียวนสาวน้อยไม่ได้ แม้จะเป็นห่วงที่เห็นว่าเพื่อนไม่ถนัดนั่งซ้อนจักรยาน

บรรยากาศครึกครื้นดึงให้รอบข้างร่วมวง

จุดนี้เสียงหัวเราะคงเป็นพลังงานในการขับเคลื่อนพวกเราไปข้างหน้าแน่ๆ

ลมเย็นๆ ยามค่ำคืนพัดมา เสียงคุยที่ไม่ขาดสาย

เธอเลือกที่จะเป็นผู้ฟังและเสพบรรยากาศรอบตัวมากกว่าเข้าร่วมวง




เด็กสาวหลับตา ยื่นหน้ารับลม แหงนมองดวงไฟริมทางผ่านไปดวงแล้วดวงเล่า

ตัดกับก้อนเมฆสีดำสนิท เหมือนพระจันทร์บนท้องฟ้าลอยตาม จับตามองเธอเงียบๆ

คิ้วเข้มๆ ที่คอยสังเกตเธออยู่ ขมวดเข้าหากันน้อยๆ


" แซน "

กอล์ฟเรียกสาวน้อย เมื่อเห็นท่าทางเหมือนจะหลับของเธอ



" หลับรึเปล่า เดี๋ยวตกลงมา " เขามองเธอนิ่งอยู่อย่างนั้น

เธอพยักหน้าน้อยๆ ยิ้มกลับแทนคำตอบ





รุ่นพี่ที่สาวน้อยซ้อนท้ายจักรยานอยู่ตอนนี้ เป็นตัวทอปในคณะ

ย่อมเป็นเป้าสายตาของผู้คนรอบข้าง

เธอจึงเลือกที่จะเก็บภาพทิวทัศมากกว่าสบตาใครๆ ที่เธอไม่รู้จัก

..  เรื่องราวระหว่างทาง 

ความสับสน เป็นอีกหนึ่งสาเหตุสำคัญ ที่ค้นหาความรู้สึกในใจตัวเองไม่พบ

เป็นอีกครั้งที่สมุดบันทึกถูกเปิดใช้งาน

และยังคงเป็นประโยคสั้นๆ ที่ไม่มีคำตอบ บางทีมันอาจจะไปปรากฎในแผ่นสุดท้ายของเล่ม

หรือไม่มีเลยก็เป็นได้ เธอส่งมันเข้านอนที่ข้างหมอน ทิ้งความคิดบางๆ ไว้เพียงแค่นั้น