วันแรกพบ

ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 16 : แย่งชิง

เหรียญรางวัลของรุ่น เป็นความภาคภูมิใจของเด็กๆ

แซนรู้สึกว่าความสุขเล็กๆ แพร่กระจายติดต่อกันได้อย่างรวดเร็ว





เพื่อนๆ ต่างไปรวมตัวกันอยู่ในร้านน้ำปั่นหน้ามหาวิทลัย บรรยากาศร้านตกแต่งง่ายๆ

เป็นกันเอง บางวันมีวงดนตรีสดมาเล่น ที่นี่เลยเป็นที่ชุมนุมอีกแห่งที่เรามากันประจำ

' น้ำกีวี  ' ร้านนี้เป็นเมนูโปรดของสาวน้อยที่มาทีไรก็ต้องสั่ง




" เย็นนี้ไปเชียร์บาส แมทสำคัญกัน " 

" ใครแข่งหรอ " 

  แซนเอาช้อนไล่ตักเนื้อกีวีเคี้ยวกรุบกรับพร้อมน้ำแข็ง

" วิศวะ vs วิทยาฯ " 




" ในทีมเฟรชชี่ครึ่งหนึ่ง รุ่นพี่ครึ่งหนึ่ง "

แซนพยักหน้าฟังแบบเงียบๆ รู้สึกอยากจะหลับเต็มที่ 

แต่เธอก็ไม่ปฎิเสธที่จะไปเชียร์

....

ใกล้เวลาแข่ง กองเราก็ยกขบวนกันไปประจำที่ยิม 5 เรียบร้อย

ยิมเล็กๆ หนาแน่นไปด้วยรุ่นพี่รุ่นน้อง เสียงกลองที่คุ้นเคย 

ทุกคนร้องเพลงตามกันเป็นเสียงเดียว





แม้ด้านบนจะเป็นที่นั่งไล่ระดับ มองเห็นบรรยากาศโดยรอบ

แต่สาวน้อยเลือกด้านหน้าสุด เธอไม่อยากเพ่งจนปวดตาเพราะไม่ได้พกแว่นมา

... สักพักก็ได้เวลาแข่ง นักกีฬาของทั้งสองฝ่ายมายืนรวมกันอยู่กลางสนาม

โดยมีกรรมการเปิดเกมส์ด้วยการโยนลูกลอยขึ้นไปกลางอากาศ



' อ้าว !! ' 

   ' เฮ้ย '

แซนและองุ่นอุทานออกมาพร้อมกัน เมื่อมองเห็นเซนเตอร์ของทั้งสองทีม

พวกเธอรู้จักชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่ทำหน้าที่เซนเตอร์ของแต่ละทีมเป็นอย่างดี

นึกไม่ถึงว่าเกมส์นี้ต้องแปลงสภาพจาก เพื่อน มาเป็น คู่แข่ง 

กอล์ฟ รับหน้าที่เป็นเซ็นเตอร์ คณะวิทยาศาสตร์

โจ รับหน้าที่เป็นเซ็นเตอร์ คณะวิศวะ

          " อ้าวแก โยมันก็ลงด้วยนี่หว่า " 

             องุ่นสะกิดแขนคนนั่งด้านข้างเมื่อมองเห็นเพื่อนต่างคณะ

          " เอออ ลืมไปเลยว่ามันเรียนวิศวะ " 

          " แค่นี้ก็ไม่รู้จะเชียร์ใครดีละ "

...

...... 

นั่งลุ้นเกมส์เพลินๆ การเป็นผู้ชมรู้สึกบันเทิงเริงใจกว่าลงไปแข่งขันซะเอง

นอกจากจะไม่เหนื่อยแล้ว ยังไม่ต้องแบกรับความกดดันต่างๆ มากมาย

ซักพักเสียงกรี๊ดรอบๆ ตัวแซนก็กระหึ่มขึ้นจนต้องเอียงตัวหลบ

สาวน้อยเหม่อลอยจนพลาดตอนสำคัญ



" ใครทำแต้มอ่ะ " 

" พี่เซนเตอร์คิ้วเข้ม ... แอะ อย่าบอกนะว่ามัวแต่มองฝั่งตรงข้ามอยู่ "

" เอ้ย เปล่าๆ มองไม่ถนัด "  




จังหวะกลองและเสียงเชียร์ ต้อนรับคะแนนที่ขยับขึ้นมา 

รุ่นพี่หนุ่มคิ้วเข้มหันมาส่งยิ้มให้เป็นการขอบคุณ เขาจึงทันได้สังเกตเห็นสาวน้อย

ที่นั่งอยู่ด้านหน้าสุด พร้อมฉีกยิ้มส่งให้อย่างเคย

กอล์ฟชูมือขึ้น พยักหน้าให้แซนเล็กๆ เป็นเชิงบอกสู้ เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดได้ไม่น้อย






" โหวววว พี่กอล์ฟเท่อ่าาาา "

เพื่อนด้านหลังวี๊ดว๊ายตามประสา หลายคนยังไม่รู้ว่าเธอกับรุ่นพี่สนิทสนมกันเป็นอย่างดี

องุ่นโบกไม้โบกมือให้สัญญานเป็นเชิงบอกว่าเธอมาเชียร์ด้วย

อีกด้านแม้ทีมวิทยาศาสตร์จะทำแต้มนำไปก่อน กองเชียร์ก็ไม่หมดกำลังใจ

ส่งเสียงกันขาดใจ เซนเตอร์ฝั่งวิศวะบุ้ยใบ้ปรับเกมส์ 

โจหันมามองกอล์ฟเล็กน้อย เขาเป็นตัวอันตรายของเกมส์ที่เขาต้องระวัง

เมื่ออยู่ร่วมกันในสนามแข่งเช่นนี้





เกมส์ผลัดกันรุก ผลัดกันรับ ต่างฝ่ายเล่นกันเต็มที่ กองเชียร์ได้ลุ้นกันตัวโก่ง

แม้จะเป็นเกมส์กระชับมิตร แต่ลึกๆ มันก็เป็นศักดิ์ศรีคณะเหมือนกัน

เวลาเลยเข้ามาถึงครึ่งหลัง แต้มทั้งสองทีมเบียดขึ้นมาเสมอกัน






' มิน่าล่ะ '  

             โจพึมพำ ยกข้อมือปาดเหงื่อที่คางออกไป ย่อตัวจับจ้องคู่แข่ง

' ที่แท้ก็กำลังใจดีนี่เอง ' 

  เขายิ้มมุมปาก พยักหน้าให้กอล์ฟเล็กน้อย เมื่อเห็นอีกฝ่ายหันมาสบตา

  เปิดศึกเข้าสู่ช่วงท้ายเกมส์

.. การแข่งขันจบลง .. 

ทีมของคณะวิทยาศาสตร์ชนะไปอย่างเฉียดฉิว วินาทีสุดท้ายก่อนหมดเวลา

คนทยอยออกจากยิมจนโล่ง กลุ่มเธอยังคงปักหลัก เก็บข้าวของรอนักกีฬา

สาวน้อยไม่ค่อยใส่ใจผลลัพธ์ 

' ใคร ' จะแพ้หรือชนะสำหรับเธอไม่ใช่เรื่องสำคัญ

ถ้าตัดเรื่องคณะที่ต่างกันออกไป นี่เป็น ' นัดกระชิบมิตร ' ที่ดีที่สุดเท่าที่เคยชมมา

หลังจบเกมส์เซนเตอร์ทั้งสองเดินมาประสานมือกัน

โจจับมือกอล์ฟแน่น ก่อนดึงเข้าหาตัวจนไหล่ทั้งสองกระทบกัน

เขาส่งสายตาชี้ชวนขึ้นไปที่กองเชียร์

ด้านบนยังจับกลุ่มเมาส์มอย เคาะจังหวะอย่างติดลม 

ไม่มีใครสนใจบรรยากาศด้านล่าง

" เค้ามาเชียร์เพื่อนในสาขา " กอล์ฟยิ้มให้ก่อนคลายมือออก

ทั้งสองเดินตรงไปอยู่หน้ากองเชียร์ เงยหน้าขึ้นไปพร้อมเต้นตามจังหวะเพลง

เรียกความสนใจของรุ่นน้องลงมาที่ด้านล่างอีกครั้ง

" เป็นไง พี่เท่ป่ะ "

กอล์ฟเคาะลูกบาสกับพื้น รุ่นน้องแย่งกันตอบจนจับใจความไม่ได้

เขามองเลยมาที่สาวน้อย .. แซนยกนิ้วโป้งให้สองข้างแทนคำตอบ

" ใครเท่กว่ากัน " โจแย่งคะแนนเสียงจากรุ่นน้องต่างคณะบ้าง

" โหววว ยากอ่ะๆๆ "

" ถือว่าเสมอละกัน ฮ่าๆๆๆ "

สาวน้อยนั่งมองทั้งสองตาแป๋ว หัวเราะร่วนไปกับบทบาทที่แย่งซีนกัน

เป็นครั้งแรก ที่รู้สึกว่าการแย่งชิงผลแพ้ชนะในกระแข่งขัน

ผลลัพธ์ช่างไร้ความหมาย ในเมื่อใครจะแพ้หรือชนะก็ได้ 

นี่คงเป็นสิ่งที่เขาเรียกว่า ' น้ำใจนักกีฬา ' และ ' มิตรภาพ '