วันแรกพบ

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12 : เอ็นดู

      

คาบแรกของการเรียน ตื่นเต้นไม่น้อยไปกว่าวันปฐมนิเทศ

บันไดแต่ละก้าวของชีวิตที่นี่ น่าตื่นตาตื่นใจไปเกือบทุกเรื่อง

เวลาเพียงแค่ 5-10 นาที รถสองแถวก็พาสาวน้อยมาหย่อนลง 

ณ ท่ารถโรงอาหารกลาง

อย่างที่บอก เส้นทางที่จุดนี้ไม่ต่างกับอนุเสาวรีย์ฯ 

จากโรงอาหารกลางมีเส้นทางเชื่อมไปยังตึกเรียนคณะวิทยาศาสตร์ 

เป็นทางคอนกรีตอย่างดี มีหลังคากระเบื้องจั่วขึ้นไปแข็งแรง 

ด้านข้างเป็นถนนลาดยางเส้นเล็กๆ สำหรับจักรยาน

มีพุ่มต้นเข็มคั่น ส่วนอีกฝั่งเป็นคูน้ำทอดยาวจนถึงตึก

ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ใหญ่น้อย เป็นการเดินทางไปเรียนที่สุนทรีที่สุดในทุกเช้า

สาวน้อยจึงเลือกเผื่อเวลาเดินไป มากกว่าจะนั่งรถไปยังที่หมายปลายทาง







จักรยานผ่านไปคันแล้วคันเล่า ได้ทักทายเพื่อนไปตลอดทาง ไม่เงียบเหงา 

จนกระทั่ง .. จักรยานคันหนึ่ง ปั่นเลยเธอไป  ' หนึ่งช่วงเสา ' 

เธอมองเห็นด้านหลังไม่ถนัดนัก แต่ปากก็ไวกว่าความคิด ร้องทักไปเรียบร้อย

" พี่กอล์ฟ !! " 

หนุ่มคิ้วเข้มชะลอรถ หันมาตาหยีสู้แดดเพ่งมอง ก็พบว่าสาวน้อยกำลังยืนโบกมือทักทาย

" เรียน บร.3 ป่าวครับ ไปด้วยกันมั๊ย "

// บร. เป็นชื่อย่อมาจาก อาคารบรรยายเรียนรวม มีหลายตึกเชื่อมต่อกัน

ระยะทาง ' หนึ่งเมื่อย ' แต่ละตึกก็จะแยกแต่ละสาขาออกไปด้วยเช่นกัน //

กอล์ฟรุ่นพี่ปี 4 ต่างภาควิชา ส่วนใหญ่ประจำอยู่ บร.4 ทำแลปและโปรเจค

แซนเป็นเฟรชชี่ปี 1 ประจำการอยู่ บร.3 เป็นวิชาเรียนขั้นพื้นฐานของภาควิชา

" ขอบคุณค่าาา ไม่เป็นไรค่ะ แซนสวมกระโปรง นั่งไม่ถนัดเลยค่ะพี่ "

สาวน้อยยิ้มเก้อๆ ให้รุ่นพี่ที่รับอาสา

ปี 4 ส่วนใหญ่ใส่ไปรเวทไปเรียนกันหมด ทำให้กอล์ฟลืมสังเกตไปว่า

รุ่นน้องอยู่ในชุดนักศึกษาเต็มยศ เขาก้าวลงจากจักรยาน จูงเข้ามาในทางเดิน

หากบรรยากาศเช้าวันนี้เป็นอาหาร ช่วงเวลานี้ก็คงเป็นอาหารที่ถูกเติมผงชูรส

ถึงจะไม่ดีที่สุด แต่รสชาติมันก็กลมกล่อม






ระหว่างทางกอล์ฟทำหน้าที่รุ่นพี่ ผู้สันทัดสถานที่เรียน แนะนำตึกนั้นตึกนี้ไปพลางๆ

แต่ละห้องเรียนเกี่ยวกับอะไรบ้าง มีอุปกรณ์อะไรบ้าง สาขาไหนลงเรียนบ้าง

เราเดินผ่านซุ้มอาหารเล็กๆ ขายอาหารง่ายๆ ที่เหมาะกับช่วงเวลาเร่งรีบ

ที่นั่งพักผ่อนยามเปลี่ยนคาบเรียน

" ที่นี่ ขึ้นชื่อเรื่อง ยำมาม่าทรงเครื่อง หรือไม่ก็ยำมาม่าใส่ปลากระป๋อง ต้องลองๆ "

' อ๋ออออ ว่าแล้วคนเยอะเลย '

ระยะทาง ' หนึ่งเมื่อย ' ของแซน สั้นลงอย่างน่าประหลาดใจ เมื่อมีผู้ร่วมทางที่ถูกคอ

ทั้งสองเดินมาถึงตึก บร.3 กอล์ฟจูงจักรยานไปจอดในล๊อค 

" ทำไมไม่ปั่นไป บร.4 เลยล่ะคะ อีกตึกหนึ่งแหน่ะ " สาวน้อยสงสัย

" จอด บร.3 รวมๆ กันอุ่นใจ ตึกนั้นเลิกเย็นคนกลับกันหมดไม่มีรถจอดเลย "

" อ๋อ ว่าละ ทำไมหน้าบร.3 เป็นที่ชุมนุมจักรยาน "

...

' ขอบคุณน๊าค๊า ที่เดินมาเป็นพี่ '

" หืมม "

' ฮ่าๆๆ ก็ไม่ได้เป็นเพื่อน เดินมาเป็นพี่ไง '

แซนหัวเราะให้กับคิ้วเข้มๆ ที่ชอบลอยสูงเวลาที่เจ้าตัวสงสัยอะไรสักอย่าง

กอล์ฟจับหัวสาวน้อยโยกไปโยกมาเบาๆ

' โอยย นี่ไม่ใช่ลูกบาสนะพี่ '

" อ้าวหรอ " 

กอล์ฟขยี้ผมสาวน้อยช่างต่อปากต่อคำด้วยความหมั่นเขี้ยว

     

" เฮีย เฮีย ทำอะไรเพื่อนผม ... แซน แซน ห้องนี้ๆ "

โยเปิดบานเกล็ดห้องเรียนออกมา เรียกเพื่อนที่ทางเดิน

กอล์ฟขยี้ผมสาวน้อยจนยุ่ง ก่อนหันไปหารุ่นน้องอีกคนในห้องเรียน

' เย็นนี้เจอกัน '


สาวน้อยปากยื่น เอามือจัดทรงผมที่ฟูฟ่องให้เข้าที่เข้าทาง

กระชับชีสและกระเป๋าในมือ ส่งยิ้ม โบกมือลารุ่นพี่เข้าเรียน

.........  

กอล์ฟเดินเลยตึก บร.3 มาหนึ่งเมื่อย ก็ถึงบร.4 เพื่อนๆ รอทำแลปกันพร้อมแล้ว    

" บานมาเลยนะหน้า ได้เดินกับเฟรชชี่ชมนกชมไม้ แหม๊ มีจักรยานไม่ปั่น " 

ชายหนุ่มหัวเราะกลบแก้เก้อ เสียงแซวจากผองเพื่อน

" สีผิวนี่ตัดกันฉึบฉับ " เอกยื่นชีทอุปกรณ์แลปให้เพื่อน ไม่วายจิกกัดเล็กๆ

" โห เมิงกับกรูว นี่แยกโทนสีไม่ออกเลย เห๊ออออ "

" น้องแซนป๊ะ เรียนบร.3 หรอ "

" เออ บังเอิญเจอกัน เห็นเดินมาคนเดียว ก็เลยเดินมาเป็นเพื่อน "

กอล์ฟเล่าให้เพื่อนฟัง พลางหยิบอุปกรณ์แลปใส่ตะกร้า

" น่าเอ็นดู "

" หืมม อะไรนะ " กอล์ฟได้ยินเพื่อนไม่ถนัด ทวนคำถามซ้ำ

" น้องเขาน่าเอ็นดู "

กอล์ฟหันไปยิ้มให้เพื่อนเล็กๆ คำว่า ' น่าเอ็นดู ' ของเพื่อน 

ดูพอดีกับสาวน้อยจริงๆ