วันแรกพบ

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11 : ระดับสายตา

        

บริเวณหน้าร้านสะดวกซื้อโซน C ยามเย็นเช่นนี้ ได้รับความนิยมประหนึ่งมีงานแฟร์

เต็มไปด้วยนักศึกษาผู้หิวโหย สมกับคอนเซป ' หิวเมื่อไหร่ก็แว๊บมา '

คิวหน้าเคาท์เตอร์คิดเงิน ยาวจนเด็กสาวนึกท้อกับการที่จะซื้อขนมปังเพียงแค่ชิ้นเดียว

' อยากกินอะไรล่ะ เดี๋ยวเรารอให้ '

โยที่ยืนมองท่าทางลังเลของเพื่อนรับอาสา

' แซนวิชแฮมชีส 1 คู่ครับ ' 

โยออเดอร์พนักงานโดยไม่รอคำตอบจากเพื่อน

สาวน้อยร่างบางผู้โปรดปรานนมและชีสมาก ภาพประจำที่เพื่อนเห็นจนชินตา

มักจะเป็นนมพาสเจอร์ไรท์ขวดเล็ก กับแซนวิชสักอันเป็นมื้อเช้าง่ายๆ 

ทำให้โยคาดเดาได้ไม่ยาก

.. แซนพยักหน้าเล็กๆ เห็นด้วยกับออเดอร์ที่เพื่อนสั่งไป ..

" ไปนั่งรอด้านนอกก่อนมั๊ย "

รุ่นพี่เดินคิ้วเข้ม เบียดแทรกผู้คนเข้ามาหารุ่นน้อง

 " เออ แกไปนั่งรอข้างนอกก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพลัดหลงขึ้นมา หาไม่เจอเลยนะเว้ย "

 ' เยอะไปละแก '

 " ก็แกมันยืนอยู่ในระดับสายตาพอดีนี่หว่า "

  โยไม่พูดเปล่า ยืดอก เอามือวัดส่วนสูงเพื่อนกับตัวเอง แล้วหลุดหัวเราะ

ด้านนอกถูกลดระดับเป็นขั้นๆ ล้อมกรอบเป็นสี่เหลี่ยม

ด้านล่างปูหญ้าแน่น ไว้สำหรับให้นักศึกษาไว้นั่งพักผ่อน หรือทำกิจกรรมได้

สาวน้อยนั่งเหยียดขาในท่าสบายๆ ลมยามใกล้ค่ำพัดเย็นสดชื่น

" สนิทกันดีเนอะ นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นเพื่อนสาขา พี่คิดว่าเรียนมาจากโรงเรียนเดียวกัน "

กอล์ฟหันไปชวนสาวน้อยที่นั่งแหงนหน้ามองฟ้าอยู่ข้างๆ

' ค่ะ โยมันเป็นคนเฮฮา อยู่ด้วยแล้วสนุก จริงใจคิดอะไรก็แสดงออกมาอย่างนั้น

สนิทกันไม่ยาก ตอนแรกที่เจอนี่แซนแอบคิดว่ามันเป็นเกย์ด้วยนะพี่ '

แซนหันเข้าไปใน 7-11 ชะเง้อมองเพื่อนที่รอคิดเงินอยู่

คนด้านในยักคิ้วส่งให้แบบกวนๆ

" แหะ!! เมาส์นะๆ "

โยหอบข้าวของออกมาจาก 7-11 นั่งลดหลั่นลงไปอีกขั้น 

" แฮมชีสมั๊ยพี่ " โยหยิบแซนวิชออกมาจากถุงยื่นให้กอล์ฟ

" กินเลยๆ พี่จัดข้าวเหนียวหมูปิ้งลงไปละ "

" อ่ะ " โยยื่นแซนวิชชิ้นเดิมให้แซน

' เยอะนะแกเนี่ย ขอบใจน๊าา ' 

แซนย่นจมูกใส่เพื่อนที่ยียวนไม่หยุดหย่อน ก่อนหยิบเงินยื่นให้

" ไม่ต้องๆ "

' เอาปายยย ' สาวน้อยยื่นเงินให้เพื่อนที่ตอนนี้เอี้ยวตัวหลบไปหลบมา

" พรุ่งนี้เลี้ยงข้าว หายกัน วินวิน "

' มันวินตรงไหน ข้าวแพงกว่าแซนวิชอีก '

" งั้นเลี้ยงน้ำแถม วินวิน "

' วินไหนของเมิงเนี่ย อย่าเรียนเลยวิศวะ ไปเรียนเศรษฐศาสตร์เหอะ '

เด็กๆ หลายคนที่ออกมาจากร้านสะดวกซื้อ ส่วนมากก็อดใจไม่ไหวที่จะหย่อนตัวลงนั่ง

บริเวญด้านหน้านี้สักครู่ บางส่วนล้อมวงเล่นกีต้าร์ร้องเพลงกัน

เลยได้อานิสงค์รับฟังกันไปถ้วนหน้า


' พี่ ... พี่ลดลงมานั่งอีกขั้นดิ '

' ทำไมหรอ '

' ลองลงมาก่อนสิพี่ เดี๋ยวบอก '



" มีอะไรหรอ แซนคิดว่าตรงที่ตัวเองนั่งมีสัตว์ประหลาด หรือเปื้อนอะไร "

มองซ้ายมองขวา ทำท่าจะขยับลงไปนั่งขั้นเดียวกันกับเพื่อน




' แกไม่ต้องลงมาดิแซน แกนั่งที่เดิมนั่นแหล่ะ '

" เออเนอะ "

กอล์ฟขยับลงมานั่งขั้นเดียวกับโย แล้วพยักเพยิดกันสองคน

' อะไรกันเนี่ย ' แซนเริ่มสงสัย

" ก็ลดที่นั่งลงมาหนึ่งขั้น แกก็อยู่ในระดับสายตาพอดี ไง ฮ่าๆๆๆๆ " 



// บางที การที่จะอยู่ในระดับสายตาของใครบางคน 

ไม่เขาก็เราต้องปรับตัว ถ้าไม่ลดลงก็เพิ่มขึ้นสินะ //

นั่งคุยกันสักพัก ต่างฝ่ายต่างก็แยกย้าย โยกลับขึ้นหอพักที่อยู่ไม่ไกลจากร้านสะดวกซื้อ

แซนกับกอล์ฟเดินกลับมาที่โรงยิม ปั่นจักรยานไปส่งแซนที่หอ

' โห ยางแบนป๊ะเนี่ย  ตัวหนักเหมือนกันนะเราเนี่ย ' 

กอล์ฟเอี้ยวไปมองยางจักรยาน หลังจากแซนขึ้นนั่งซ้อนท้าย

' เวอร์พี่ กินแซนวิชแค่อันเดียวเองงง ไปเร็ว '

แซนตบแขนโชเฟอร์แก้เก้อ

ระยะทางจากยิมอินเตอร์โซนมาหอพักของแซน 

เธอเรียกมันว่า แค่หนึ่งช่วงล้อจักรยาน

" ฝันดีนะครับ แล้วเจอกัน "

เป็นประโยคบอกลาที่ทำให้ผู้รับสารได้ยินแล้ว เกิดความรู้สึกประหลาดที่ยากจะอธิบาย

เธอจดบันทึกลงไปในสมุดไดอารี่สั้นๆ 

... ฝันดี แล้วพบกัน ...

เป็นประโยคที่ยาก  และไม่รู้จะตอบกลับไปว่ายังไงดี? ยากจัง?

สาวน้อยเก็บสมุดบันทึกลงลิ้นชัก เตรียมเอกสารสำหรับการเรียนในวันพรุ่งนี้เล็กน้อย

ก่อนทิ้งตัวลงนอนไปพร้อม ประโยคที่ยังไม่มีคำอธิบาย