วันแรกพบ

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 : อาสา

กิจกรรมในวันแรกผ่านไปอย่างรวดเร็ว เฟรชชี่ทุกคนต่างก็ปรับตัวเข้ากับเพื่อนใหม่ได้ดี

ความสนุกสนานเหมือนจะแปรผันตามความสนิทสนมที่เพิ่มมากขึ้น







เวลาของความสุขมักจะเดินผ่านเราไปอย่างรวดเร็วเสมอ

' หมดเวลาสนุกแล้วสิ หมดเวลาสนุกแล้วสิ ' 

เด็กๆ ร้องแซวกันไปมา

ถึงเวลาพักผ่อน พี่ๆ นำน้องๆ เรียงแถวเหมือนรถไฟ ไม่ต่างจากเด็กอนุบาล

เพื่อไปรับสัมภาระของแต่ละคนเข้าที่พักที่ทางมหาวิทยาลัยจัดเตรียมไว้

ความสุขบนรอยยิ้มที่เปื้อนหน้า ช่างสวนทางกับพลังงานในร่างกาย

ถึงเวลาชาร์ตแบตสำหรับวันต่อไป





แต่ละขั้นตอนจะมีการเชคชื่อทุกครั้ง เพื่อป้องกันสมาชิกในกลุ่มตกหล่น

แซนเดินต่อแถวไปรับกระเป๋า

สะพายมันติดไว้กับหลังของเธอด้วยท่าทางทะมัดทะแมง

ยืนรวมกลุ่มเมาส์รอเพื่อนที่ยังมากันไม่ครบ





เมื่อสมาชิกในกลุ่มได้รับของกันครบ ก็เดินเรียงแถวเป็นขบวนรถไฟน้อยๆ

ตามรุ่นพี่หัวหน้ากลุ่ม ที่นำน้องๆ ลัดเลาะไปตามเส้นทางเดินจากยิม ไปยังที่พัก





ทางเดินกลับ เป็นคนละเส้นทางกับที่ทุกๆ คนเดินทางมาในตอนแรก

รุ่นพี่เดินนำน้องๆ ออกมาด้านหลังยิม ซึ่งเป็นถนนคอนกรีตอย่างดี เดินสบาย

กันเขตไว้ไม่มีรถยนต์วิ่งผ่าน เรียกได้ว่าเป็นถนนคนเดินของจริง

บรรยากาศติดทุ่งโล่ง มีรั้วโปร่งๆ มีไฟทางสีส้มอ่อนๆ ลมเย็นๆ ยามค่ำคืนพัดปะทะใบหน้า 

จนอยากจะทิ้งตัวลงนอนซะตรงนี้เลย







... ถ้าตัดเสียงคุยจอแจตอนนี้ออกไป ถนนเส้นนี้ก็สุดจะคลาสสิค

เด็กสาวแหงนหน้ามองท้องฟ้า เห็นดาวชัดเจนกว่าที่เคย 

สูดลมเย็นที่ปะทะใบหน้า







บรรยากาศรอบตัวตอนนี้ ทำให้สาวน้อยลืมความกังวลในเรื่องที่พักไปสนิท

ไม่รู้ว่าสภาพที่พักเป็นอย่างไรบ้าง ต้องเดินอีกไกลแค่ไหน

ตอนนี้ให้เดินต่อไปเรื่อยๆ ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกเหน็ดเหนื่อย





ขณะที่แซนเดินคิดอะไรเพลินๆ ก็มีเสียงคุ้นหูแทรกเข้ามา

" น้องคนไหนหิ้วกระเป๋าไม่ไหว บอกพี่ได้น๊า เดี๋ยวพี่ช่วยหิ้วให้  "





แซนหันไปมองคนอาสา หวังว่าคงไม่ใช่ ... พี่กอล์ฟ

ชายหนุ่มเจ้าของเสียงส่งยิ้มร่ามาให้จนตาหยี จากปลายแถว





...

......


แซนกระชับสายเป้ที่สะพายแน่นขึ้น ก้มหน้าก้มตาเดินตามแถวต่อไป

ซักพักชายหนุ่มก้าวยาวๆ ขึ้นมาเดินอยู่ข้างๆ สาวน้อยร่างบาง

เป้ใบโตที่สาวน้อยสะพายไว้ที่หลัง ทำให้กอล์ฟสังเกตได้ไม่ยากนัก

" น้องชื่อแซนใช่มั๊ยครับ "

รุ่นพี่หนุ่มมองป้ายชื่อก่อนเอ่ยทักสาวน้อยที่ก้มหน้าก้มตาเดินอย่างจริงจัง

" ค่ะ "

แซนตอบสั้นๆ หันไปส่งยิ้มให้ชายหนุ่มด้านข้างบางๆ 

" พี่ชื่อกอล์ฟนะครับ พี่ช่วยสะพายกระเป๋าให้มั๊ย "

ชายหนุ่มอาสา เมื่อเห็นว่าเป้ที่สาวน้อยสะพายอยู่ ใบโตกว่าตัว

" ขอบคุณค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ แซนตัวเล็กเป้มันก็เลยดูใหญ่ "

สาวน้อยหันไปส่งยิ้ม เธอสังเกตว่าบนตัวชายหนุ่ม เต็มไปด้วยกระเป๋า

ใบเล็กใบน้อยจากหลายๆ คนที่เขาอาสาแบกให้

" ไม่เป็นไร พี่ยังมีเนื้อที่ เหลือนะ "

กอล์ฟปลดเป้ด้านหลังของตัวเอง สลับมาสะพายไว้ด้านหน้า



" โห อย่างงั้นเลยหรอคะ ฮ่าๆๆๆ "

แซนยืนขำชายหนุ่มที่ตอนนี้มองดูเหมือนคนขายกระเป๋าเต็มที

เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ เธอเลยปลดเป้ด้านหลังยื่นให้ชายหนุ่มที่รับอาสา

" ฮ่าๆๆๆ สามารถครับ "

ชายหนุ่มหัวเราะตาม ก่อนรับเป้มาสะพายเพิ่มไว้ด้านหลัง



" โห หนักเหมือนกันนะ ขนมาหมดบ้านเลยป่าวเนี่ย "

กอล์ฟแซว เมื่อเห็นท่าทางสาวน้อยดูผ่อนคลายขึ้น



" อ่าาาา "

แซนทำท่าขอกระเป๋าของเธอคืน




" พี่แซวเล่น ไม่เป็นไรๆ สบายมากครับ "

แอบประทับใจรุ่นพี่คนนี้อยู่ไม่น้อยในความมีน้ำใจ

เส้นทางเดินเท้าที่ไม่รู้จุดหมายเส้นนี้ ช่างรื่นรมย์

รุ่นพี่ชวนรุ่นน้องคุยจ้อไปตลอดทาง เราเลยได้โยนความง่วงทิ้งไปเป็นระยะ








ชายหนุ่มจิตอาสามีคนเรียกใช้บริการเรื่อยๆ

เขาเดินสลับไปมาหัวแถวที ท้ายแถวที ดูความเรียบร้อย

แล้วก็เดินมาอยู่ข้างๆ สาวน้อยเจ้าของกระเป๋า












กอล์ฟคอยชี้ชวนให้น้องดูเส้นทาง ระหว่างที่เดินผ่านตึกนั้นตึกนี้

แนะนำเรื่องการเดินทาง เส้นทางในมหาวิทยาลัย โดยเฉพาะเรื่องราวลึกลับ

ที่ทำให้หลายคนหันมาสนใจได้ไม่ยาก





แซนเรียกการเดินทางครั้งนี้ว่า ' เดินหนึ่งเมื่อย '

พวกเราก็มาถึงที่พัก เป็นหอพักเอเชี่ยนเกมส์ แต่ละตึกสูง 8 ชั้น 

แบ่งแยกตึกหญิงชาย มี รปภ. ดูแลด้านล่างในการเข้าออก 

สิ่งอำนวยความสะดวกครบ สะดวกสบาย ลดความกังวลของเด็กๆ ไปได้มาก

พี่ๆ ให้น้องๆ แบ่งกลุ่มนอนกัน 4 คนต่อ 1 ห้องพัก แล้วไปรับกุญแจห้อง

ในห้องพักมี 2 ห้องนอน นอนได้ห้องละ 2 คน 

พี่ๆ Line นำนมและขนมปังมาให้น้องๆ เก็บไว้ทานยามดึกเผื่อมีใครหิว

เพราะหอพักจะปิดเวลาเที่ยงคืน ห้ามคนเข้าออก

แซนได้กลุ่มแล้วก็ขอกระเป๋าจากพี่กอล์ฟคืน

" ขอบคุณมากเลยนะคะพี่ "

" พรุ่งนี้เจอกันครับ "

กอล์ฟส่งยิ้มให้สาวน้อยเบื้องหน้า 

แซนแบกเป้กลับขึ้นหอ นึกถึงเรื่องราวต่างๆ มากมายที่เกิดขึ้นในวันนี้

แต่ทุกเหตุการณ์เหมือนจะมีรุ่นพี่หนุ่มคิ้วเข้มรวมอยู่ด้วยเสมอ

...


ช่างเถอะแซนหยุดความคิด

นอนพักผ่อนดีกว่าดึกมากแล้วพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า

พวกเราต้องทำกิจกรรมต่อในวันที่สองอีก เก็บแรงไว้ดีกว่า 

สาวน้อยล้มตัวลงนอน และหลับไปในระยะเวลาอันสั้น ...