<>

ลำดับตอนที่ #2 : ตามทางที่ฝัน

ฉัน ... แม้ตอนนี้อายุจะมากจนไม่อาจเรียกว่าเด็กได้

ฉันไม่ใช่เด็กน้อยคนนั้นอีกแล้ว

ฉันคนนี้โตขึ้นทั้งกายและใจ  และความคิด



แต่จิตนาการเป็นสิ่งที่ฉันหวงแหนที่สุด

อยากจะเก็บมันไว้ติดตัวอย่างนี้ตลอดไป



คนเราขาดความคิดชีวิตชีวาแบบเด็กๆ

ไม่ได้หรอกนะ

เพราะอะไรนะหรอ ...



สังคมตอนนี้มีแต่การแข่งขัน

ถึงแม้เราจะได้เรียนรู้การมีน้ำใจนักกีฬามาแล้วก็ตาม

แต่ก็มีน้อยคนนักที่จะปฏิบัติตามได้ตามทฤษฎี



ข้อสำคัญมันอยู่ที่ความคิด  อยู่ที่ใจ  และอยู่ที่การกระทำต่างหาก

เราเรียนมาก็จริง  แต่ในเมื่อเราไม่ทำเราจะเรียนมาทำไม



.................................................................................



มาพูดถึงเส้นทางฝันบ้างดีกว่า

ฉันเคยฝันอะไรมากมายเยอะแยะ

ทั้งที่มีความเป้นไปได้  และก็อะไรก็ตามที่ผู้ใหญ่บางคน

เรียกกันว่า ... เพ้อเจ้อ

แต่พวกเค้าจะรู้บ้างมั๊ยนะ  ว่าพวกเค้าทั้งหลายที่โต

เป็นผู้ใหญ่แล้ว  เคยผ่านการเพ้อเจ้อมากันทั้งนั้นแหล่ะ

ถึงตอนนี้เค้าจะโตทั้งกายและความคิดก็ตาม

แต่บางทีฉันก็ยังสังเกตได้ว่า

พวกเค้าทำอะไรเพ้อเจ้อ ตามแบบที่ฉันมอง



เราไม่สามารถไปตัดสินฝันของคนอื่นได้หรอกนะ

ความฝันไม่มีใครผิดไม่มีใครถูก

บางคนมุ่งมั่นตั้งใจ  ก็ทำฝันของเขาให้เป็นจริง

ให้เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาได้



แค่อย่าท้อ  และจงอย่าได้สบประหม่าความฝันใคร



................................................................................



คำถามที่ฉันได้เจอและพบบ่อยที่สุด  จนถึงปัจจุบัน

คำถามเหล่านี้ก็ยังคงวนเวียนอยู่ในชีวิตฉัน

นั่นคือ ... ต่อไปข้างหน้าอยากจะเป็นอะไร

นั่นคือ ... ต่อไปข้างหน้าอยากจะทำอะไร



ฉันเบื่อเหลือเกินที่จะตอบคำถาม

หากตอบไปแล้วพวกเค้าเกิดไม่เห็นด้วย

ก็จะมีคำพูดอีกมากมายตามมา

ตามมาบั่นทอนฝันของฉันให้ลดลง

ให้หมดความมุ่งมั่น

.......  ดังนั้นคำตอบที่ฉันจะเลือกตอบ

ไปก็คือ .... ไม่รู้ ....



ยอมให้พวกเค้าดูหมิ่น  ยอมให้ผู้ใหญ่

ที่คิดว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้วดูแคลน

แต่ฉันยังคงเก็บความฝันที่งดงามของฉัน

ไว้ในใจ  ในหัวคิด  และฉันจะทำมันให้เป็นรูปเป็นร่าง

ทุกคนจะได้เห็นและได้คำตอบเมื่อมันออกมาแล้ว



>>>  ทุกวันนี้ฉันรู้สึกดีใจมากกกๆๆๆ  ถึงมากที่สุด

สำหรับคนที่ผลักดันความฝันของฉันให้มันก้าวหน้าต่อไป

ไม่ว่าฉันจะฝันอะไรก็ตาม  พวกเค้าไม่เคยยุ่งเกี่ยว

กับฉันซักนิด  พวกเค้าปล่อยให้คิดและฝันได้ตามใจ

>>> นั่นคือ คุงป๋า กับ  ม่าม๊า  นั่นเอง <<<



นอกจากจะไม่เคยบังคับให้ฉันทำตามความฝันของพวกเค้าแล้ว

ยังปล่อยให้ฉันสร้างฝันของฉันเอง

และก้าวไปสู่ความเป็นจริงด้วยตัวเอง

เพื่อเรียนรู้ความสุขจากความสำเร็จ



พวกเค้าอาจจะเคยคิดว่าฝันของฉันเพ้อเจ้อ

แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกไม่ดี  เพราะอย่างน้อย

ก็ยังมีคนสองคนคอยตรวจสอบ

หากฉันฝันออกนอกลู่นอกทางไปหน่อย ^_^



.... ดีใจจังที่ตอนนี้มีคนมาร่วมทางฝันของฉันอีกคน

ดีใจที่เค้าเข้าใจ  สิ่งที่ฉันจะทำ

ขอบคุณที่ไม่เคยห้ามหรือกีดกัน

และฉันจะทำความฝันที่ฉันได้คิดให้ดีที่สุด



.... ฉันอาจจะเคยผิดพลาด

แต่มันคือความผิดพลาดที่ตัวเองเป็นคนทำ

นั่นคือบทเรียน  ให้เรารอบคอบมากกว่าเดิม



.... ดีใจอีกที่สุดที่คุงป๋ากับม๊า สนับสนุนการเขียน

ผ่านออนไลน์อีกทาง  ^_^ เวลาว่างของฉัน

จึงดูจะรู้สึกมีความสุขกับสิ่งที่รักอย่างเต็มที่



และรู้สึกดีที่มีคนอีกมากมายที่ฉันไม่รู้จัก

แต่เราสื่อสารกันผ่านทางสิ่งที่ต่างคนก็รัก



..... อย่ากลัวที่จะคิดที่จะฝัน

..... อย่าท้อที่จะทำให้ผ่านพ้น

..... อย่าท้อถ้าเจออุปสรรคต่าง ๆ นานา

..... ขอพลังจงอยู่คู่ท่าน ..... ^o^