คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Gentle Park - CHAPTER 13
CHAPTER 13
หลังจากที่เดินทางมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงในที่สุด พวกเขาทุกคนก็เดินทางมาถึงที่หมายอย่างปลอดภัย
“ทุกคนนี่คือผู้ใหญ่บ้านลีทึก ท่านจะเป็นคนเป็นคนให้คำปรึกษาดูแลพวกเราตลอดการมาค่ายครั้งนี้”
“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีๆ ยินดีต้อนรับสู่บ้านดอยอินดี้นะลูกๆ พ่อดีใจที่ลูกๆมีจิตอาสาอยากจะมาช่วยสานฝันให้น้องๆมันได้มีห้องสมุดดีๆใช้กับเขา ยังไงก็ขอบคุณแทนเด็กๆที่นี่ด้วยนะ^^”
ผู้ใหญ่ลีทึกกล่าวด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม เพราะหมู่บ้านดอยอินดี้ เป็นหมู่บ้านที่อยู่ในพื้นที่ห่างไกลจากความเจริญ ทั้งสภาพอากาศที่แปรปรวนบวกกับการเดินทางไปมาที่ยากลำบาก ทำให้หมู่บ้านแห่งนี้กลายเป็นหมู่บ้านที่แทบจะไม่เคยมีใครมาเยี่ยมเยียน
“ส่วนคนนี้เป็นลูกชายของผู้ใหญ่ลีทึกชื่อจินยองเขาจะเป็นคนมาช่วยดูแลเรื่องวัสดุในการสร้างห้องสมุด ” คริสประธานค่ายในครั้งนี้ผายมือไปทางชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทรับกับผิวขาวเนียนและดวงตาที่พร้อมจะสะกดให้ทุกคนให้ตกในภวังค์ทุกครั้งที่จ้องมอง
นักศึกษาผู้หญิงหลายคนถึงกับหลงรักในบ้านดอยอินดี้ขึ้นมาทันที เพียงแค่เห็นรอยยิ้มของลูกชายผู้ใหญ่บ้านคนนี้
“ขอให้ทุกคนตั้งใจและมีความสุขในการทำงานเพื่อสังคม แล้วอย่าลืมขอตกลงที่เรามีต่อกัน! ถ้าใครฝ่าฝืนเดี๋ยวเราจะได้รู้กัน”
“ส่วนเรื่องที่พักน้องๆผู้หญิงให้ไปพักตามที่ผู้ใหญ่จัดไว้ให้ ส่วนผู้ชายให้นอนในเต็นท์กับสายรหัสของตัวเองที่เต็นท์จะติดชื่อน้องปีหนึ่งเอาไว้ให้ยึดตามนั้น ผมให้เวลาพัก 1 ชั่วโมง หลังจากนั้นให้มารวมตัวกันที่นี่อีกครั้งเราจะเริ่มงานกันเลย”
“ชานยอล เซฮุน พวกมึงไปดูสถานที่กับกู เอาละทุกคนแยกย้ายได้” หลังจากที่ประธานค่ายกล่าวจบ ทุกคนก็รีบไปจับจองที่พักกันในทันที
Baekhun Part
“แหม พอรู้ว่าจะได้นอนเต็นท์เดียวกับพี่รหัสหน่อย ยิ้มไม่หุบเลยนะครับพี่ลู่หาน”
“อย่ามาแซวน่า เต็นท์นายอยู่นู้น เข้าไปเลยไป๋” ใช่เส๊!! ผมมันก็แค่เพื่อนนี่ มีพี่เซฮุนแล้วผลักไสไล่ส่งผมเลยนะ ชิ!
“แบคฮยอน..”
“เอ้า พี่คยองซู สวัสดีครับ”
“เต็นท์เราอยู่นี่ใช่ไหม เฮ้อหาเจอซักที”
“ฮ่าๆ ครับอยู่ซะไกลเลย”
เต็นท์ของผมอยู่สุดท้ายติดกับชายป่า โอ้! ผมละไม่อยากจะคิดสภาพตอนกลางคือ บรื๋อออออแค่คิดก็ขนลุกแล้วครับ
“นั่นสิ พี่หาตั้งนานนึกว่าเขาจะลืมกางเต็นท์ให้เราซะแล้ว เข้าไปข้างในกันเถอะ”
“เหมือนของเราจะเล็กกว่าของคนอื่นเขานะ แล้วสี่คนจะนอนกันพอไหมเนี่ย”
“สี่คน?”
“ก็ใช่น่ะสิสายรหัสเรามี4คนก็ต้องนอน4สิ”
“อะไรกันอย่าบอกนะว่าแบคฮยอนยังไม่ได้เจอพี่สายรหัสปีสองของตัวเองน่ะ” พี่รหัสผมกลับมาแล้วหรอ?? กลับมาตอนไหนทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่อง
“ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากลับมาแล้ว”
“ให้ตายเถอะไอ้เด็กคนนี้นี่จะเล่นอะไรของเขาอีกนะ^^” พี่คยองซูพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ดูท่าพี่เขาคงจะสนิทกันน่าดู
“ว่าแต่พี่รหัสผมเป็นใครหรอครับ”
“ก็....”
“โอ๊ะ อยู่นี่เองหาแทบตาย” อยู่ๆพี่คริสก็โผล่มาในสภาพเหมือนคนหมดแรง
“ไปทำอะไรมาเฮียเหงื่อโชกเลย” พี่คยองซูเอ่ยกับพี่รหัสตัวสูงที่ล้มตัวนอนในสภาพที่ไม่เหลือคาบของประธานค่ายผู้น่าเกรงขามเลยซักนิด
“ก็เมื่อกี๊ไปดูที่สร้างห้องสมุดมา แม่งหมาในหมูบ้านดุชิบหายและที่น่าโมโหไปกว่านั้นคือมันขับเฮียคนเดียว ไม่สนใจไอ้ชานยอลกับไอ้เซฮุนเลยซักนิด ไอ้หมาเวรรรรรพรุ่งนี้กูจะไปเชือดมึง”
“ฮ่าๆ เฮียโครตโชคดีเลยว่ะ ผมดีใจด้วย”
“โถ่แบคฮยอน... พูดเหมือนไอ้ชานยอลเปี๊ยบเลยใจคอไม่คิดจะเห็นใจเฮียกันเลยใช่ไหมTOT”
เหมือนพี่ชานยอลหรอ?? ฮึ้ยยใจตรงกันแบบนี้เขาเรียกเนื้อคู่ปะ? >\\\\\<
“ฮ่าๆ แล้วชานยอลไปไหนล่ะเฮีย ไม่เห็นมา..อุ๊บบ” พี่คริสรีบลุกมาเอามือปิดปากพี่คยองซูไว้อย่างรีบร้อน
“เออ เฮียลืมบอกไปเต็นท์เราคงนอนไม่หมดเดี๋ยวคยองซูไปช่วยเฮียเอาเต็นท์มากางที แบคฮยอนพักไปก่อนนะถึงเวลาเรียกรวมแล้วค่อยไป ” พี่คริสหันมาส่งยิ้มให้ผม แล้วรีบเอ่อ?? ควรใช้คำว่าไรดีล่ะ ดึง เชิญ จูง เอิ่มม ลากล่ะกันเหมาะสุด !
เอาใหม่ พี่คริสหันมาส่งยิ้มให้ผมแล้วรีบลากพี่คยองซูออกไปอยากรีบร้อน อะไรของพวกพี่กันน้าฮ่าๆ ผมละ งง ^^
ผมนั่งลงตรงหน้าเต็นท์แล้วทอดมองออกไปยังหมู่บ้านเฝ้ามองทุกคนที่กำลังพูดคุยกันด้วยรอยยิ้มจนผมอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ บ้านดอยอินดี้เป็นหมู่บ้านบนดอยแถบภาคเหนือถึงการเดินทางมาที่นี่จะยากลำบากแต่ผมว่าถ้าคุณได้มาสัมผัสกับบรรยากาศดีๆ สัมผัสกลิ่นไอของธรรมชาติที่ในเมืองใหญ่ไม่มี คุณอาจจะหลงรักที่นี่ก็ได้นะครับ^^
“สวัสดีครับคุณจำผมได้ไหม” ผมสะดุ้งตัวเล็กน้อยตามเสียงเรียกจากใครคนนึงที่ดังมาจากข้างหลัง
ชายหนุ่มที่ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบกำลังส่งยิ้มมาให้ผม ชายหนุ่มที่ทำให้สาวๆหลายคนถึงกับหลงรักในบ้านดอยอินดี้
ผมว่าผมจำเขาได้นะ
“ สวัสดีครับคุณลีทึก” ผมตอบไปอย่างมั่นใจ
“ฮ่าๆ ลีทึกนั่นมันพ่อผมครับ ผมชื่อจินยอง^^”
เพร้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง หน้าแตกเก็บเศษด่วน =O=
“เอ่อ..ขอโทษครับ พอดีผมชอบสับสนแบบนี้แหละ ฮ่าๆ” เวรแล้วไหมล่ะ! มีที่ไหนเจอกันครั้งแรกก็เรียกชื่อพ่อเขาเลย เจริญล่ะกู TOT
“ครับไม่เป็นไร ^^ ว่าแต่คุณ”
“อ่อ ขอโทษที่แนะนำตัวช้า ผมบยอน แบคฮยอน ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันครับคุณแบคฮยอน^^”
ยิ้มอีกแล้ว คนหมู่บ้านนี้ยิ้มเก่งกันจริงๆน้า
“ว่าแต่คุณเอ่อ มาเอ่อ..”
“ออ พอดีผมมาดูแลเรื่องเต็นท์นะครับเผื่อใครขาดเหลืออะไรจะได้ช่วย พอดีเห็นคุณนั่งอยู่คนเดียวก็เลยเข้ามาทักน่ะครับ ผมมารบกวนเวลาพักของคุณรึเปล่า”
“โหย ไม่เลยครับว่าแต่เรียกแบคฮยอนเฉยๆเถอะครับ ไม่ต้องเรียกคุณหรอกเราน่าจะอายุเท่ากันนะ”
“ครับ ผมอายุเท่าแบคฮยอนนั่นแหละ ดีใจที่พวกคุณมาที่นี่นะครับน้องๆจะได้มีห้องสมุดกันซักที^^” จินยองเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม ผมรู้สึกดีจริงๆ อย่างน้อยการมาครั้งนี้คงจะสร้างประโยชน์ให้กับที่นี่ไม่มากก็น้อยละนะ
“ที่นี่น่าอยู่จังนะครับ”
“ผมดีใจที่แบคฮยอนชอบนะครับ คนที่นี่อยู่กับแบบพี่น้องคอยช่วยเหลือคอยดูแลกันตลอด ก็อย่างว่าล่ะครับเรามีกันอยู่แค่นี้ ถึงไม่ได้เจริญเหมือนที่อื่นแต่เราก็อยู่กันอย่างมีความสุข^^”
“แบคฮยอนอยากไปเดินเที่ยวไปไหมเดี๋ยวผมพาไป เดินไปทางโน้นมีธารน้ำแล้วก็มีกล้วยไม่ป่าขึ้นเต็มไปหมดเลย สวยอย่าบอกใครเชี่ยวล่ะ”
“จริงหรอ งั้นเดี๋ยวทำงานเสร็จรบกวนนายด้วยล่ะกันนะ^^”
“ฮ่าๆ ยินดีเสมอครับ^^”
ไหนๆก็มาแล้ว ถือว่ามาพักผ่อนล่ะกันนะ จะเที่ยวให้ทั่วเลยคอยดู><
บ้านดอยอินดี้ แบคฮยอนคนนี้มาแล้ว^^
ทุกรอยยิ้ม ทุกการกระทำแบคฮยอนไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองอยู่ห่างๆด้วยความว้าวุ่นใจ ทำไมแบคฮยอนถึงสนิทกับคนแปลกหน้าง่ายขนาดนี้นะ จะบอกว่าห่วงก็ใช่แหละ แต่คำว่าหวงมันดังก้องอยู่ในหัวของชานยอลตอนนี้ ! แล้วเขามีสิทธิ์อะไรที่จะไปหวงแบคฮยอน..ในเมื่อตอนนี้เขาก็เป็นได้แค่รุ่นคนนึงเท่านั้น ดูท่าจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แล้วสิ !
........................................................................................................
อัพช้า อัพน้อย อัพแบบไม่มีสาระ
ขอโทษจริงๆ การบ้านมันเยอะอ่า ตัวเองอย่าพึ่งหายไปไหนน้า รอเค้าก่อน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นน้าเค้าอ่านแล้ว ชอบทุกข้อความเลย ขอบคุณมากนะคะ
ความคิดเห็น