คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Gentle Park - CHAPTER 11
CHAPTER 11
เมื่อกลับมาถึงหอแบคฮยอนก็รีบเข้าห้องทันทีโดยไม่สนใจชานยอลที่เดินมาส่งแม้แต่น้อย
“ไอ้พี่ชานยอลบ้า ไม่รักแล้วมาทำแบบนี้ทำไมว่ะ” คนตัวเล็กรู้สึกโมโห ชานยอลเป็นคนยังไงกันแน่ ในเวลาทั่วไปก็เป็นรุ่นพี่ที่แสนดีที่ขโมยหัวใจดวงน้อยของแบคฮยอนไปทั้งดวง แต่ในเวลานี้เขากลับใจร้ายที่สุด ชานยอลจะรู้ไหมว่าทุกการกระทำของเขามันทำร้ายแบคฮยอนขนาดไหน
<3
“น้องลู่หานก็ควรจะกลับได้แล้วนะครับ มันดึกมากแล้ว” คริสเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วง
“ครับ ผมจะกลับพอดีเลย งันผมกลับก่อนนะครับรุ่นพี่ เอ่อ..ฝากลาพี่เซฮุนด้วย สวัสดีครับ” ลู่หานบอกลารุ่นพี่แล้วขอตัวกลับบ้าน อากาศยามดึกช่างหนาวเย็นทำให้เขาต้องเดินกอดตัวเองมาเรื่อยๆเพื่อที่จะไปถึงป้ายรถเมล์ที่อยู่ไกลพอสมควร
อยู่ๆเขาก็ต้องชักงักเมื่อได้ยินฝีเท้าที่วิ่งตามมาพร้อมกับความรู้สึกอุ่นจากมือของใครซักคนที่สัมผัสไหล่ของเขาจึงทำให้เขาต้องหันกลับไปมอง
“พะ พี่เซฮุน” ใบหน้าหวานดูตกใจกับการปรากฏตัวของพี่รหัสหนุ่มรูปหล่อ
“จะกลับทำไมไม่บอกพี่หื้ม? กลับคนเดียวมันอันตรายรู้ไหม”
“กะ..ก็ผม...”
“ช่างมันเถอะ แต่ต่อไปถ้าไปไหนดึกๆอย่าไปคนเดียวนะครับถึงเราจะเป็นผู้ชายแต่ก็อย่าประมาทเลยนะ^^” เซฮุนเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน พอเขากลับมาจากห้องน้ำแล้วทราบว่าน้องรหัสหน้าหวานของเขากลับไปแล้ว เขาก็รีบวิ่งตามออกมาทันที ใจนึงก็นึกอยากจะไปด่าไอ้พี่คริสที่ปล่อยน้องออกมา โตซะเปล่าไม่รู้รึไงว่าดึกๆย่านนี้มันอันตรายแค่ไหนปล่อยน้องรหัสของเขาให้ออกมาคนเดียวได้ยังไง
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ^^”
“ให้พี่ไปส่งนะ”
“หืออ ผมกลับคนเดียวจะปลอดภัยกว่ารึเปล่า ฮ่าๆ”
“โถ่ ! ลู่หาน...ไม่ไว้ใจพี่หรอ พี่เป็นพี่รหัสเรานะ” เซฮุนกอดอกทำหน้ามุ่ยเมื่อเด็กน้อยที่โดยแย่งของเล่น
“โอ๋ๆ ผมล้อเล่นน่ะครับ ถ้าไม่ไว้ใจพี่แล้วผมจะไว้ใจใคร ^^” คำพูดของลู่หานทำให้คนตัวโตยิ้มกว้าง น้องรหัสใครกันน้า ทำไมยิ่งมองยิ่งดูน่ารัก ทั้งคำพูด ทั้งท่าทาง บวกกับดวงตาคู่สวยนั่นแล้ว ที่จริงคือทุกอย่างที่เป็นลู่หาน สำหรับแล้วเซฮุนมันดูน่ามองไปซะหมด >_<
“พะ พี่จ้องผมทำไมเนี่ย”
“ปะ เปล่าครับ กลับกันเถอะนะ^^” เซฮุนถือโอกาสกอบกุมมือนุ่มของลู่หานเอาไว้แล้วเดินเคียงข้างกันไป สายตาจ้องมองไปข้างหน้า โดยไม่สนใจคนข้างๆที่กำลังหน้าแดงบวกกับใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะเพราะการกระทำของเขาเลย >\\\\\\< อากาศข้างนอกตอนนี้มันหนาวมากสมควรที่จะทำให้คนที่เดินตากลมยามค่ำคืนต้องหนาวสั่น แต่ทำไมความรู้สึกของคนสองคนที่เดินจับมือกันไปมันรู้สึกอุ่นจังนะ ^^
......................................................................................................
ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ยอมเจอหน้าพี่ชานยอลอีกเลย โทรศัพท์ก็ไม่รับ คอยหลบสถานการณ์ที่จะทำให้ต้องเจอพี่ชานยอลทุกครั้งไป และช่วงนี้พวกรุ่นพี่ดูยุ่งๆกับกิจกรรมอะไรซักอย่างจึงทำให้ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ ซึ่งนั่นก็ถือเป็นเรื่องดีสำหรับผมตอนนี้!! ผมไม่สามารถทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ ก็แหม...ผมดันเผลอไปสารภาพรักเขาไปแล้วนี่ T_T ฮื่อออหน้าอายชะมัด
“แบคฮยอนนายว่าค่ายอาสาที่คณะเราจะจัดในอาทิตย์หน้ามันจะสนุกไหม?”
“หื้อ อาทิตย์หน้าหรอ?” รุ่นพี่เขายุ่งอยู่กลับการจัดค่ายนี่เองสินะ
“ ใช่ได้ข่าวว่าจะให้ทำกิจกรรมร่วมกับพี่น้องสายรหัสตัวเองด้วยนะ^^” ลู่หานพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่มีความสุข
“เก็บอาการหน่อยก็ดีลู่หาน อย่าให้หน้ามันฟ้องขนาดนั้นสิ”
“กะ ก็....”
“ชอบเขาก็บอกมาเถอะน่า ไม่ต้องมานั่งแก้มแดงแล้วก็หาคำปฏิเสธฉันหรอก ฉันเป็นเพื่อนนายมากี่ปีแล้วลู่.....ทำไมฉันจะไม่รู้ว่านายคิดอะไร^^”
“อย่ามาทำเป็นพูดดีเลยแบคฮยอน ฉันก็รู้เหมือนกันแหละว่านายคิดอะไรกับพี่ชานยอลน่ะ^^” หึ! ใช่ ฉันคิด !! แถมคิดอยู่ฝ่ายเดียวด้วยสิ
“ถามอะไรหน่อยสิลู่”
“หืม?”
“นายว่าการที่เราอยู่กับความคลุมเครือของอีกคน จนเผลอคิดไปเองเนี่ย มันดูโง่มากไหม”
ในสายตาของพี่ชานยอลตอนนี้ เขาจะหาว่าผมโง่ไหม? ที่ตีความการกระทำของพี่เขาไม่ออกน่ะ เขาคงปฏิบัติกับผมในฐานะรุ่นน้องคนนึงอย่างที่ควรเป็น....และมันไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น
“แบคฮยอนบางครั้งความคลุมเครือก็ทำให้เรามีความสุขนะ”
“ยกตัวอย่างในกรณีของฉัน...อย่างน้อยฉันก็ยังมีสิทธิ์ที่จะหวัง ฉันมีสิทธิ์ที่จะอยู่กับความหวังเล็กๆที่ทำให้ตัวเองมีความสุข”
“ แต่ถ้าอีกฝ่ายชัดเจนเมื่อไหร่ว่ามันไม่ใช่แบบที่ฉันคิด นั่นมันหมายความว่าแม้แต่ความหวังน้อยๆเราก็ไม่สามารถมีได้”
“ในกรณีของนายก็เหมือนกัน นายชอบพี่ชานยอลก็เพราะทุกการกระทำของเขาทำให้นายรู้สึกดี ถึงแม้ว่าจะอยู่ในความคลุมเครือแต่นายก็ไม่กล้าปฏิเสธใช่ไหม....ว่านายก็ชอบมัน!”
“มะ มันก็ใช่ แต่จะให้อยู่กับความสุขที่มโนขึ้นเองแบบนี้ตลอดไปมันก็คงไม่ได้”
จะให้ผมเฝ้าคิดไปเองตลอดน่ะหรอ? ซักวันถ้าผมหมดแรงที่จะคิดไปเองล่ะ T_T
ตอนนี้ที่ผมทำได้คงรอให้โชคชะตากำหนดอย่างที่มันควรเป็นสินะ!
“นายลืมอะไรไปรึเปล่าแบค” ลู่หานส่งยิ้มจางๆมาให้ผมและเหมือนอ่านใจผมออกว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่
“หืม? ”
“นายจะรอให้โชคชะตากำหนดความรักของตัวเองรึยังไง” อุ๊บ๊ะ!!นี่พี่หานยานทิพรึเปล่าครับนั่น =O=
“นายหมายความว่ายังไง”
“ความรักมันเป็นก็เหมือนต้นไม่นั่นแหละ”
ห๊ะ!!???? ต้นไม้กับความรักหรอ?? เหมือนกันตรงไหนอ่ะ หรือว่าถ้ารักกับใครไปนานๆแล้วรากจะงอกงั้นหรอ?? !! =O=
“ฮ่าๆ ไม่ต้องมาทำหน้าเหมือนหมางงอย่างนั้น”
“เข้าเรื่องได้แล้วน่า ที่นายพูดว่ามันเหมือนกันน่ะ มันเหมือนกันยังไงฉันไม่เห็นเข้าใจ”
“ต้นไม้เมื่อได้รับการเอาใจใส่ดูแลจากคนสวน.....คอยรดน้ำใส่ปุ๋ยแต่งกิ่งก้าน ต้นไม้ต้นนั้นก็จะเติบโตขึ้นออกดอกออกผลให้คนปลูกได้ชื่นชม”
“..............”
“ส่วนความรัก ถ้านายใส่ใจดูแลเหมือนคนสวนที่กระทำต่อต้นไม้ คอยใส่ใจ คอยใส่รัก ใส่ความปรารถนาดีลงไป นายคิดว่าต้นรักในใจของคนน่ะมันปลูกยากแค่ไหนกันเชี่ยว”
“=O=”
“เฮ้ออ ยังไม่เข้าใจอีกรึยังไงไอ้หมาเอ้ยยย”
“ฉันหมายความว่าถ้ากลัวพี่เขาไม่รัก นายก็เป็นฝ่ายทำให้เขารักเองเองเซ่!! เข้าใจไหมไอ้หมาซื่อบื้อ”
เออโว้ย!! จริงที่ไอ้ลู่มันพูด ถ้าพี่ชานยอลทำให้ผมรักแล้วไม่รับผิดชอบ เห็นทีผมคงต้องลงมือเองแล้วล่ะ เตรียมตัวรับมือให้ดีเถอะพี่ปาร์ค!! เกมส์นี้แบคฮยอนจะขอคุมเอง หึหึ -__-;
................................................................................................................................................
ฮ่าๆ แบคจะลุยเองเลยเว้ยยย มาดูกันว่าคุณบยอนจะกล้าทำอย่างที่คิดรึเปล่า??
ขอโทษที่หายไปนาน 5555 ทีแรกว่าจะเลิกแต่งเพราะกลับมาอ่านเองแล้วมันไม่ดีเลยแต่งไรก็ไม่รู้555 แต่มีคนบอกว่าให้แต่งต่อเถอะเผื่อมีคนรออ่านอยู่...เราก็เลยฮึบขึ้นมาอีกที
เนื้อเรื่องมันดีไม่ดียังไงก็บอกกันบ้างเด้อเราจะได้ปรับปรุง
1 คอมเม้น = 1000000กำลังใจนะคะ
เราต้องการกำลังใจมากนี่บอกเลย55555555555555555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า รักเด้อ><
#ficGP Twitter @Chan_Chan555
© themy butter
ความคิดเห็น