คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Gentle Park - CHAPTER 6
CHAPTER 6
“แบคฮยอนไม่กินแตงกวาใช่ไหม” คนตัวสูงถามขึ้นขณะเดินเลือกซื้อผักในร้านซะดวกซื้อแถวหอของแบคฮยอน
“ครับ พี่รู้ได้ไงอ่ะ”
“ฮ่าๆ พี่รู้แล้วกันน่า” แบคฮยอนทำหน้าเบ้เมื่อชานยอลไม่ยอมบอก คนตัวสูงจึงอดไม่ได้ที่จะเอามือมายีผมคนตัวเล็กจนยุ่งเพราะความหมั่นเขี้ยว
“ทำไมซื้อไปเยอะจังล่ะครับ เราเอาไปทำแค่มื้อเดียวไม่ใช่หรอ”
“ใครบอกว่าแค่มื้อเดียวล่ะ^^”
แบคฮยอนขมวดคิ้วเป็นเครื่องหมายคำถาม
คนตัวสูงไม่ได้ตอบอะไรมีเพียงยิ้มบางๆส่งให้เท่านั้น และรีบเดินไปจ่ายเงิน ทิ้งให้คนตัวเล็กยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความไม่เข้าใจ
“พี่ชานยอลจะสอนผมทำไรอะ” ผมถามขึ้นเมื่อเรากำลังจะก้าวขึ้นลิฟท์ในหอของผม
“เราชอบกินข้าวผัดกิมจิใช่ไหมล่ะ วันนี้ทำเมนูนี้ล่ะกันเพราะว่ามันไม่ยากเท่าไร” พี่ชานยอลส่งยิ้มบางๆมาให้เล่นเอาใจผมตระตุกวูบบบ >< ว่าแต่พี่เขารู้ได้ไงว่าผมชอบกินข้าวผัดกิมจิกันนะ
“ห้องนี้ล่ะครับ” ผมเดินไปเตะคีย์การ์ดแล้วหลีกทางให้พี่ชานยอลเข้าไปก่อน ดีนะที่ก่อนหน้านี้ลู่หานมาบังคับให้ผมทำความสะอาดห้องเพราะว่าทนความรกที่เป็นศิลปะของมันไม่ได้ ไม่งั้นพี่ชานยอลต้องมองว่าผมเป็นคนสกปรกแน่เลย TT
“ห้องสะอาดจังนะ อยู่คนเดียวหรอครับ”
“ครับ แต่จะว่าไปก็ไม่เหมือนอยู่คนเดียวหรอกเพราะลู่หานก็มาค้างที่นี่บ่อยๆ ” ผมช่วยพี่ชานยอลถือของแล้วเอาไปวางไว้ในโซนครัว
“ดูสนิทมากเลยนะครับ”
“ฮ่าๆ ครับก็ผมมีเพื่อนรักคนเดียวนี่” พี่ชานยอลไม่ได้ตอบอะไรและเดินมาหยิบของออกมาเตรียม
“ลำดับแรกแบคฮยอนต้องเจียวกระเทียมให้หอมก่อนนะ ไม่ต้องใช้ไฟแรงมากหรอก” พี่ชานยอลหลีกทางให้ผมเข้ามาทำ
“กิมจิมันมีน้ำเยอะ เราควรผัดให้น้ำมันแห้งพอดีก่อนค่อยใส่ข้าวนะ ไม่งั้นเดี๋ยวข้าวจะแฉะไม่น่ากิน” โอโห่รู้ระเอียดดีแฮะ
ซอสนี่หอมดีจัง ใส่เยอะๆเดี๋ยวมันก็อร่อยเองล่ะมั้ง
“เห้ อย่าใส่เยอะขนาดนั้นสิแบคฮยอนเดี๋ยวก็กินไม่ได้หรอก ”
เอ้าเรอะ?? แล้วก็เกิดการโชว์ฝีมือด้านทำอาหารระดับเชพชื่อดังที่มีนามว่า แบคฮยอน หึหึ ผมใช้ทฤษฎีของ อ.ยิ่งยงที่เคยออกรายการทีวี ที่บอกว่ามีอะไรก็ใส่ๆเข้าไปเดี๋ยวมันก็อร่อยเอง !! โดยไม่ฟังคำเตือนของพี่ชานยอลเลยซักนิด ก็แหม่ บางทีผมก็อยากจะโชว์เสน่ห์ปลายจวักที่มีตามสัญชาตญาณให้พี่ดูก็เท่านั้น ><
.
.
.
.
.
“โอย กว่าจะได้กินข้าวแต่ละมื้อทำไมมันลำบากจังล่ะพี่” ผมยืนปาดเหงื่อพิงเคาเตอร์เมื่อการทำข้าวผัดกิมจิจานนี้สินสุดลงซักที
“ฮ่าๆ อะไรกันแค่นี้ก็เหนื่อยแล้วหรอ”
“โห่พี่ ไม่เป็นผมพี่ไม่รู้หรอก พี่ชานยอลชิมหน่อย” ผมส่งช้อนให้พี่ชานยอล ดูสีหน้าพี่เขาลำบากใจนิดหน่อยแต่ก็ยอมกินแต่โดยดี
“เป็นไงบ้างอ่า” พี่ชานยอลไม่ตอบแต่หันไปตักข้าวคำโตมาจ่อปากผม
“ลองชิมดูสิ^^” ไม่ต้องชิมก็รู้อยู่แล้วว่ามันต้องอร่อย
“แอกๆๆๆ ” ทำไมเค็มแบบนี้ว่ะ!! ใครๆ ใครแอบใส่อะไรลงไปในข้าวผม
“ฮ่าๆๆ อร่อยมากเลยใช่ไหมล่ะ ” โห่ ได้ทีขำใหญ่เลยนะพี่!! ก็คนมันพึ่งหัดทำครั้งแรกมันก็ต้องมีผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อยเท่านั้นแหระ TT
.
.
.
.
.
.
.
.
.
สุดท้ายพี่ชานยอลก็ต้องทำใหม่อยู่ดี ให้ตายเถอะ เดือดร้อนพี่เขาอีกจนได้ TT
“เป็นอะไรไปหน้าหงอยเชี่ยว” พี่ชานยอลเดินเอาข้าวที่หน้าตาโครตน่ากินมาวางไว้ตรงโต๊ะด้านหน้าผม
“พี่ลำบากอีกจนได้ ขอโทษด้วยนะครับ”
“โถ่ พี่ก็นึกว่าเป็นอะไร บอกกี่ทีแล้วว่าพี่เต็มใจ เมื่อไรจะเลิกเกรงใจพี่ซักทีหืมมม” คนตัวสูงพูดกับผมด้วยสายตาที่โครตอ่อนโยน
“พี่ใจดีมากเลยนะพี่ชานยอล พี่รู้ตัวไหม?”
“ฮ่าๆ แล้วแบคฮยอนชอบคนใจดีไหมล่ะครับ^^” ตึกตักตึกตักๆ
อะ เอาอีกแล้วพี่ชานยอลก่อกวนอัตตราการเต้นของหัวใจผมอีกแล้ว ><
“ทำไมทำหน้าตกใจแบบนั้นล่ะครับ ฮ่าๆ กินได้แล้วเดี๋ยวมันจะเย็นหมดนะ” จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะ!! พี่พูดอะไรมา นี่ผมคิดนะ !!
“แบคฮยอนรู้เรื่องค่ายที่จะจัดขึ้นในเดือนหน้ารึยัง?”
“ใช่ค่ายที่จะให้ทุกชั้นปีในคณะเราไปร่วมกิจกรรมด้วยกันอ่ะหรอครับ พี่คยองซูบอกผมแล้วล่ะ” พี่คยองซูเป็นพี่สายรหัสผมเองล่ะครับอยู่ปี 3 พี่เขาดูแลผมดีมากๆเลย เพราะเขาบอกว่าต้องดูแลผมชดเชยแทนให้พี่สายรหัสปี 2 ของผมที่ไปแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่น แหม่ ฟังดูอินเตอร์ใช่ไหมล่ะพี่รหัสผมอ่ะ^^
“ใช่แล้วล่ะ กิจกรรมส่วนใหญ่จะเน้นให้พี่น้องสายรหัสได้เชื่อมสัมพันธ์กันมากกว่า”
“ครับ ผมก็ได้ยินมาแบบนั้นเหมือนกัน คงจะดีน้าถ้าพี่รหัสของผมกลับมาทัน ฮ่าๆ” พี่คยองซูบอกว่าพี่รหัสผมนิสัยดีแล้วก็น่ารักมากๆคอยถามถึงผมเสมอ ซักจะอยากเจอแล้วสิ จะใจดีเหมือนพี่ชานยอลไหมนะ ><
“แบคฮยอนอยากเจอเขาหรอ??”
“อยากสิครับ และผมก็หวังว่าเขาจะใจดีเหมือนพี่นะ^^” พี่ชานยอลส่งยิ้มกว้างให้พร้อมกับหัวเรอะชอบใจ
เอ่อ! มันน่าขำตรงไหน??
“แล้วถ้าเจอพี่รหัสครั้งแรกแบคฮยอนจะทักทายเขายังไงหรอ” นั่นสิ! ผมควรซ้อมไว้ล่วงหน้าสินะ การเจอกันครั้งแรกควรจะให้เกิดความประทับใจจะดีที่สุด
“ก็คงจะสวัสดีแล้วก็ฉีกยิ้มกว้างให้พี่เขาล่ะมั้งครับ ฮ่าๆ ผมไม่ถนัดเรื่องแบบนี้ซะด้วยสิ ” ใช่ครับ คงไม่ต้องให้ผมไปตีลังกาสามตลบเพื่อเป็นการทักทายหรอกมั้ง เดี๋ยวพี่เขาจะตกใจเอา ^^
“จริงหรอ?อิจฉาพี่รหัสคนนั้นจังนะ ทำไมทีพี่แบคฮยอนให้เห็นยิ้มกว้างๆให้พี่ดูบ้างเลย ” อะ อะไร พี่ชานยอลจะสื่ออะไร
“ผมก็ยิ้มให้พีทุกวันแล้วน่า พี่แหระไม่สังเกตุเองรึเปล่า ”
“ฮ่าๆ หรอครับ พี่ก็ว่าพี่สักเกตุดีแล้วนะ^^”
เปรี้ยงงงงงงงงงง พรึบ
“เห้ยยยยยย” เวรไฟดับ
“พะ พี่ชานยอลอยู่ไหนอ่ะ” ผมเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข อะไรกันอยู่ดีๆฝนที่ไม่มีทีท่าว่าจะตกก็ตก แถมอยู่ๆไฟก็ดับ มันอาจมีพลังงานบางอย่างก็เป็นได้
“พี่อยู่นี่” พี่ชานยอลเดินมาหาผมที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จนผมต้องรีบคว้าเอวทีเขาเอาไว้ โอย ผมล่ะไม่ถูกกับความมืดเลย งือออออ
“ฮ่าๆ ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่นี่”
“ทำไมอยู่ๆไฟดับอ่ะพี่”
“นั่นสิ แต่วันนี้ตามความเชื่อแล้วเขาบอกเป็นวันปล่อยผีนะ แบคฮยอนเคยไปทำอะไรใครไว้รึเปล่า” ผะ ผะ ผีหรอ!!
ผมรีบกอดเอวพี่ชานยอลไว้แน่น ไม่สนภาพลักษณ์อะไรแล้ว วินาทีนี้เอาตัวรอดไว้ก่อน TT
“ฮ่าๆ พี่ล้อเล่นน่า ทำไมตัวสั่นขนาดนี้เลยเล่า”
“พี่เล่นอะไรเนี่ยผมกลัวจริงๆนะ ฮึก” ไอ้พี่ชานยอลบ้า เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง
“พี่ขอโทษ ไม่ร้องนะ” สัมผัสที่อบอุ่นแผ่ซ่านมาที่ตัวผมเมื่อพี่ชานยอลย่อตัวลงมาดึงผมไว้ในอ้อมกอด
“ไม่ต้องกลัวนะ มันไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ไฟดับเพราะฝนตกหนักน่ะ”
“อื้อ ฮึก ”
“หยุดร้องได้แล้วพี่ไม่ชอบให้เราร้องไห้เลย” พี่ชานยอลกระชับกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม หน้าแปลกที่เมื่ออยู่ในอ้อมกอดนี้ความกลัวของผมลดลงไปอย่างประหลาด มันรู้สึกอบอุ่นแล้วอุ่นใจอย่างที่ไม่เคยสัมผัส
“พี่อย่าพึ่งกลับได้ป่ะ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมขอพี่เขาแบบนั้น เหตุผลที่หนึ่งคงเกิดจากความกลัว ส่วนข้อที่สองคนจะเป็นเหตุผลส่วนตัวที่อยากให้พี่เขาอยู่รึไปล่านะ ??
“อ่าได้สิครับ ไม่ต้องกลัวนะเดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนเอง”
............................................................................................................
หุหุ เอาเข้าไปสาระนี่หามีไม่5555
เห็นยอดวิวกับยอดคอมเมนต์แล้วหมดแรง TT บวกกับโมเมนต์ชานแบคที่หดหายไปอยู่แต่หลังเวที ไม่ยอมแสดงให้แม่ยกได้กรีดร้อง เฮ้อ
ชานแบคช่วยมอบพลังแก่ข้าด้วยเถิดTT
>>>ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า รักน้าา ^^<<<
#ficGP Twitter @Chan_Chan555
ความคิดเห็น