คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Gentle Park - CHAPTER 5
CHAPTER 5
“ครับพี่ ผมนั่งรออยู่ ขอบคุณมากนะครับ”
“คุยกับใครอ่ะ” แบคฮยอนเอ่ยขึ้นถาม ทั้งๆที่ตาก็ยังจดจ่ออยู่กับเกมส์ในมือถือทั้งๆที่เป็นคนไม่ชอบเล่นเกมส์
“พะ พี่รหัสน่ะ”
“หืมม พี่รหัสแล้วทำไมต้องทำเสียงตกใจด้วยอ่ะ” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นและมองเพื่อนหน้าหวานด้วยสาตาจับผิด
“พี่ก็พี่สิ เล่นเกมส์ของนายไปเลยไป๊!!” มีพิรุด !! คำนี้ดังขึ้นในหัวของแบคฮยอน แต่เขาก็ต้องเก็บความสงสัยไว้ และตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมส์ต่อไป
“รอนานไหมครับน้อง” เสียงบุคคลที่สามเอ่ยขึ้น แบคฮยอนไม่อยากจะเสียมารยาทแต่ตอนนี้เขาละสายตาจากโทรศัพท์ไม่ได้จริงๆ เขาต้องชนะเกมส์นี้ให้ได้ เพราะอะไรน่ะหรอ หึ!
“มะ ไม่หรอกครับ”
“นี่เป็นชีสของกลางเทอม เอาลองไปทำดูก่อนนะครับ เวลาไปเรียนจริงๆจะได้เข้าใจได้ไม่ยาก^^” เสียงพี่รหัสหนุ่มหล่อของลู่หานเอ่ยขึ้น พร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานมาพลันให้ใจคนมองต้องสั่นไหว
“ขอบคุณมากนะครับรุ่นพี่” ลู่หานปรับเสียงให้ปกติที่สุดไม่ให้เสียงสั่นไปตามหัวใจ
“ฮ่าๆ ยังไม่เลิกเรียกรุ่นพี่อีกหรอ ดูห่างเหินจัง เรียกพี่เซฮุนเฉยๆก็ได้ครับ”
“พะ พี่เซฮุน^^” ลู่หานต้องใช้ความพยายามอยากมากในการกลบเกลื่อนความเขินที่กำลังจะทะลุหัวใจ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
พอจะรู้แล้วใช่ไหมล่ะ ว่าเกิดโมเมนต์น้องรหัสคิดไม่ซื่ออีกแล้ว -\\\\\\-
.
.
.
.
“มาอยู่นี่เองมึงพวกกูหาตั้งนาน” เสียงบุคคลที่ 4 เอ่ยขึ้น พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินมานั่งข้างๆคนตัวดเล็กที่กำลังจดจ่ออยู่กับเกมส์
“อ้าว สวัสดีครับน้องลู่หานสวัสดีครับน้องแบคฮยอน” เพื่อนไม่ให้เป็นการเสียมารยาทไปมากกว่านี้แบคฮยอนจำเป็นต้องเลิกเล่นเกมส์แล้วหันไปหาคนข้างๆ
“สวัสดีครั......” ยังไม่ทันได้พูดแบคฮยอนถึงกับตาโตเมื่อคนที่นั่งข้างๆไม่ใช่เจ้าของเสียงจริงๆ
“ไง กะจะเล่นให้ชนะพี่ให้ได้เลยใช่ไหม หืมมม^^”
“พี่ชานยอล!! มาได้ไงเนี่ย!!!!”
Jongin Part
“ไอ้จงอินมันชวนให้มาตามไอ้เซฮุนน่ะ ไม่คิดว่าจะเจอเราบังเอิญจังนะ^^” โกหก!! ไอ้ชานยอลโกหก!! ผมรู้มันตั้งใจให้ไอ้เซฮุนเอาชีสมาให้น้องรหัส เพราะมันรู้ว่ายังไงน้องแบคฮยอนต้องอยู่กับน้องรหัสไอ้เซฮุน
“อ้อครับ” น้องแบคฮยอนหันมามองผมแล้วก้มหัวให้ผมเล็กน้อย
“สวัสดีครับพี่จงอิน^^” น่ารัก!! บอกได้คำเดียวว่าโครตน่ารัก!!!! ผมไม่รู้ว่าชาติที่แล้วไอ้ชานยอลมันทำบุญมาด้วยอะไร ถึงได้สายรหัสหน้าตาโครตดี เริ่มตั้งแต่ไอ้พี่คริสรุ่นพี่ตัวโย่งที่เลี้ยงสุนัขไว้ในปากประมาณ 10 ตัวถึงปากจะ ห-ม-า แต่ก็หล่ออลังการ คนต่อมาก็พี่คยองซูของผม^^ อุ้ย! ไม่ใช่ๆ ยังไม่ใช่ของผม แต่อนาคตไม่แน่ หึหึ ต่อมาก็ตัวมัน
แม่งก็อย่างหล่อสาวๆเห็นนี่แทบจะเข้ามาแก้ผ้าโชว์ถึงที่ แต่ขอโทษเถอะครับเพื่อนผมไม่สนใจหรอก !! ของจริงมันอยู่ตรงนี้
หึ! ต้องแกล้งไอ้โย่งนี่ซะหน่อย อยากป๊อดเกินเหตุ
“สวัสดีครับน้องแบคฮยอน อืมมม น่ารักอย่างที่ไอ้ชานยอลมันบอกจริงๆด้วย โอ้ยยย” ไอ้เพื่อนเวร!! มึงตบกูทำไม
“ขะ ครับ” น้องแบคฮยอนยิ้มอย่างเขินๆ โอยยยยน่ารักโว้ย
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะแบคฮยอนพี่ไม่ได้พูดกับมันนะ”
“มึงจะว่าน้องเขาไม่น่ารักหรอว่ะ ห่าตาถั่ว!!” เยสสส ผมหันไปไฮไฟว์กับไอ้เซฮุนที่พูดขึ้นมา
“ปะ เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น พวกมึงเงียบไปเลย” ไอ้ชานยอลทำตัวเหลิกหลักวางตัวไม่ถูก ผมรู้ครับว่ามันชอบน้องเขาแต่มันป๊อดไม่กล้าบอกและชอบวางแผนเข้าหาอย่างเนียนๆโดยต้องเดือดร้อนพวกผมตลอด มันบอกว่าการกระทำมักสำคัญกว่าคำพูด มันจะไม่บอกกับน้องแบคฮยอนว่ามันรู้สึกอย่างไร แต่มันจะพิสูจน์ให้เห็นเอง เหอะ!! ขอให้น้องเขาเข้าใจมึงล่ะกันไอ้โยดาเอ้ยย!!
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ” น้องแบคฮยอนเอ่ยเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่แววตาน้องเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด อย่าบอกนะ!! ว่าทฤษฎีแสดงแทนคำพูดของไอ้ชานยอล มันได้ผลไวขนาดนี้เลย !! ผป ห
“ไม่ใช่นะแบคฮยอน พี่ไม่ได้หมายความว่าเราไม่น่ารักนะ” ชานยอลเอ่ยเสียงอ่อย
เอาแล้วไงไอ้ชานยอลมันจ้องตาอาฆาตมาทางพวกผม เวรรรรรรรรรรรรครับ!!
“เอ่อ..นี่ก็เที่ยงแล้ว ลู่หานกับแบคฮยอนไปกินข้าวกันเถอะ มื้อนี้ไอ้จงอินเลี้ยง” ขอบใจมากเซฮุน เชี้ยยย!!
“เอ่อใช่ครับ ไปด้วยกันนะ^^” ผมหันไปส่งยิ้มให้น้องแบคฮยอน นี่ถ้าไม่ติดว่าไอ้ยอลมันจริงจังนะ ผมจะจีบให้ติดเลยคอยดู (อุ้ย!ไม่ได้สิเดี๋ยวพี่คยองซูไม่รัก55555)
“เอ่อครับ โอเคใช่ไหมแบค”
“นายไปเถอะลู่หาน พอดีฉันนัดอาจารย์ส่งงานไว้น้ะ ขอโทษด้วยนะครับ” น้องแบคฮยอนหันมาส่งยิ้มจางๆให้พวกผม
end Jongin part
“หื้อ งานอะไรหรอ?” ลู่หานถามขึ้นด้วยความสงสัย
“เอ่อ งานเก่าน่ะ นายไปเถอะ” แบคฮยอนดันหลังเพื่อนรักให้ไปยืนข้างพี่เซฮุน
“ฝากลู่หานด้วยนะครับ” คนตัวเล็กโค้งตัวน้อยๆให้รุ่นพี่ทั้งสาม แล้วหันหลังเดินเข้าตึกไป
Baekhyun Part
แท้จริงแล้วผมไม่ได้นัดอาจารย์ไว้หรอกครับ ผมแค่ไม่อยากไปกินข้าวกับพี่ชานยอลก็เท่านั้น ผมล่ะไม่เข้าใจพี่เขาจริงๆทุกอย่างมันดูกลำกลวมจนผมไม่เข้าใจ ผมเลยเดินมาเรื่อยจนเจอห้องว่างเลยเข้ามานั่งเพราะวันนี้ผมไม่มีเรียนแล้ว แต่ก็ยังไม่อยากกลับบ้านอีกเหมือนกัน
“เด็กน้อยชอบโกหก ต้องโดนทำโทษนะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นข้างหูขณะที่ผมนั่งเหม่อจนสะดุ้ง
“พะ พี่ชานยอล มาได้ไง ไหนบอก....” พี่เขาตามผมมาหรอ ไม่สิเขาคงบังเอิญมีธุระแล้วเดินมาเจอผมมากกว่า
“จะปล่อยให้เรากินข้าวคนเดียวได้ไง พี่ก็เลยเดินตามมากะรอไปกินข้าวพร้อมกัน แต่เด็กน้อยดันโกหกพี่ซะได้” ตามมาหรอ?? ตั้งใจมารอผมหรอ??
“กะ ก็”
“ไม่อยากไปกินข้าวกับพี่หรอครับ” พี่ชานยอลมองผมด้วยแววตาเศร้าหมอง ผมไม่ได้รู้สึกไปเองใช่ไหมว่าพี่เขากำลังน้อยใจน่ะ
“เปล่าครับ เปล่า ผมก็แค่...” เวร !! จะบอกว่าอะไรดีล่ะ
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงโทษฐานที่เราโกหกพี่ วันนี้ต้องไปทำกับข้าวให้พี่กิน” ออ ทำกับข้าวหรอ? อืมมม ห๊ะ!! พี่อยากกินข้าวที่รสชาติยิ่งกว่าขี้หรอครับพี่ชานยอล!!!!
“ผมทำอะไรไม่เป็นเลยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก อะไรที่เราทำพี่กินได้ทั้งนั้นแหระครับ^^”
“พี่แน่ใจหรอพี่ชานยอล ผมทำไม่เป็นจริงๆนะครับ พี่อาจจะท้องเสียเป็นอาทิตย์เลยนะ” ใช่ ทอดไข่ผมยังทำให้อร่อยไม่ได้เลย
“ฮ่าๆ แล้วปกติเรากินอะไรล่ะ”
“ก็ถ้าอยู่บ้านแม่บ้านก็ทำให้กินครับ แต่ถ้าวันไหนอยู่หอก็ต้มบะหมี่กินเอา รึไม่ก็กินอาหารแช่แข็งในตู้ที่ตุนไว้” คนอยากแบคฮยอนไม่เคยอดอยู่แล้ว แล้วของที่ตุนให้ก็ของดีๆทั้งนั้นแค่เวฟก็ได้กินล่ะ ไม่ต้องล้านจานให้วุ่นวายด้วย
“อ้าว ทำไม่ทำแบบนั้นล่ะ รู้ไหมของพวกนี้มันกินมากๆแล้วไม่ดี” ก็กินไม่มากหรอกแค่ผมกลับบ้านเฉพาะมันหยุดหรือบางอาทิตย์ก็ไม่กลับส่วนมากก็อยู่หอเพราะมันสะดวกกว่าก็เลยเหมือนกินเป็นอาหารหลักเท่านั้นเอง แหะๆ
“รู้ครับ แต่ไม่รู้จะกินอะไรนี่ แหะๆ”
“ไม่ได้การแล้ว วันนี้ไปซื้อของสดกับพี่ ที่หอมีโซนครัวใช่ไหม” ของสด เอาไปทำไมครับเดี๋ยวก็เน่าคาตู้แหละ
“เอามาผมก็ทำไม่เป็นหรอกพี่” พี่ชานยอลยิ้มกระหยิ่ม
“บทลงโทษที่โกหกพี่วันนี้ คือการพาพี่ไปเลี้ยงข้าวนะ อย่าลืมสิ^^ ”
“ได้สิครับ ผมรู้จักร้าน..” ยังไม่ทันพูดจบประโยค พี่ชานยอลก็เอานิ้วชี้มาเตะพี่ปากของผม ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ห่า! ใจมึงจะเต้นแรงทำไมแบคฮยอน
“ใครบอกจะให้พาไปกินที่ร้าน^^” ซื้อมากินที่ห้องหรอ โหยพี่!!จานซักใบในห้องผมก็หาไม่ได้หรอก
“แล้วจะให้ไปกินที่ไหนอ่า ให้ผมทำให้กินหรอครับ ฮ่าๆๆ”
“ครับ มื้อนี้ทำให้พี่กินหน่อยนะ ^^”
อะ อะ เอาจริงเรอะ?? แล้วพี่ทำตาอ้อนแบบนั้นทำไม โอ้ยๆ แบคฮยอนไม่ได้ๆ ๆ ๆอย่าหลงกับแววตาแบบนี้ กลับมาๆ ๆ
“พะ พี่!! ให้ผมไปเดิน 3 ขายังง่ายกว่าอีก”
“ฮ่าๆ ไปซื้อของจำเป็นกัน เดี๋ยวพี่สอนให้เอง^^ ” เอิ่มมมม เอาจริงใช่ไหม? ยังไม่ทันได้อ้าปากถามรุ่นพี่ตัวโย่งก็คว้ากระเป๋าผมไปถือแล้วเดินนำหน้าผมไปเฉยเลย
“อ้าว! จะยืนเหว่ออีกนานไหมเด็กน้อย ฮ่าๆ” ดะ เด็กน้อยอะไรเล่า!! ฮึ้ยยย
.....................................................................................................
หุหุหุหุหุหุ เป็นยังไง หาสาระไม่ได้เลยใช่ป่ะล้า><
ขอบคุณที่แวะมาอ่านจ้า รักเด้อ^^
แก้คำผิด 27/08/14
#ficGP Twitter @Chan_Chan555
ความคิดเห็น