คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Gentle Park - CHAPTER 4
CHAPTER 4
“เหม่อ อะไรอยู่แบคฮยอน” ลู่หานเพื่อนสนิทคนเดียวของแบคฮยอนเดินมาสะกิดไหล่เล็ก หลังจากที่พยายามเรียกคนตัวเล็กอยู่นาน
“อ๊ะ ลู่หาน” คนตัวเล็กสะดุ้งตัวเล็กน้อยเพราะความตกใจ
“คิดอะไรอยู่ ทำไมเหม่อลอยเชี่ยว” เพื่อนหน้าหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินไปลากโต๊ะมาชิดกับโต๊ะแบคฮยอน
“ปะ เปล่า ไม่มีไรหรอก ”
“อย่ามาโกหกนะคุณบยอน หน้านายมันฟ้องฉันหมดแล้ว ไม่สบายใจอะไรบอกฉันมาเดี๋ยวนี้” เพราะการที่เป็นเพื่อนกันมานานจึงทำให้ลู่หานรู้จักแบคฮยอนดีในทุกเรื่อง
“คือ....ฉันรู้สึกแปลกน่ะๆ มันหน่วงๆยังไงก็ไม่รู้” หลังจากที่ชานยอลพูดประโยคแปลกๆพวกนั้นออกมา มันทำให้คนตัวเล็กรู้สึกสับสน ทุกการกระทำ ทุกคำพูดของคนตัวสูงมันตีความไปได้หลายด้าน และแบคฮยอนก็ไม่ใช่เด็กเล็กๆที่จะไม่เข้าใจอะไรเลย แต่เขาแค่ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองก็นั้น
“เสียใจหรอที่เลิกกับไอ้บ้านั่น”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก คนแบบนั้นไม่มีค่าให้ฉันต้องเอามาคิดมาก”
“แล้วเกิดอะไรขึ้น”
“ฉัน...”
“..........”
“ฉันว่าฉันไปชอบคนคนนึงเข้าแล้วล่ะลู่หาน แต่ความรู้สึกมันแปลกไปจากทุกครั้งจนฉันไม่เข้าใจ ที่ผ่านมาอีกฝ่ายจะเป็นคนเข้าหาฉันก่อนแล้วมาทำให้ฉันรัก”
“...............”
“แต่ครั้งนี้เหมือนฉันนี่แหระนี่เป็นฝ่ายรักเขาก่อน....ฉันจะทำยังไงดีลู่หาน” คนตัวเล็กขมวดคิ้วยุ่ง เพราะความรู้สึกในใจกำลังตบตีกับความถูกต้องที่ตอนนี้แบคฮยอนยังหาจุดสิ้นสุดไม่ได้
เขามั่นใจว่าเขาชอบชานยอล แต่เขาจะทำอะไรได้ในเมื่อรุ่นพี่ตัวสูงคนนั้นเขามีเจ้าของอยู่แล้ว
“ฮ่าๆ ฉันนึกว่านายจะรักใครก่อนไม่เป็นซะอีกนะแบคฮยอน” ความรักของแบคฮยอนทุกครั้งที่ผ่านมามีจุดเริ่มต้นจาก การเข้าหาของอีกฝ่ายเสมอ หมั่นเอาใจ หมั่นดูแล แบคฮยอนเป็นคนใจอ่อนเมื่อรับรู้ถึงความตั้งใจก็จึงยอมคบหาดูใจกัน แต่ลู่หานก็ดูออกเสมอว่าทุกครั้งที่เพื่อนตัวเล็กของเขาร้องไห้เสียน้ำตาเมื่อความรักถึงจุดจบ มันเกิดจากการน้อยใจ เสียดายเวลา เสียดายความรู้สึกเท่านั้น มันไม่ใช่ความเจ็บปวดที่เกิดจากความรู้สึกรักจริงๆเลยซักครั้ง
“มันน่าขำตรงไหนกันลู่ ฉันจริงจังนะ” คนตัวเล็กยกแขนเล็กฟาดไปที่ไหล่ของเพื่อนหน้าหวานหนึ่งทีเพราะความหมั่นไส้
“ฮ่าๆ คิดยังไงก็บอกเขาไปสิ”
“มันไม่เร็วไปหน่อยหรอลู่หาน แล้วอีกอย่างฉันแทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลยนะ”
“ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้หรอกแบคฮยอน ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วมันก็ไม่สำคัญเท่าใจของนายหรอกนะ”
“แต่มีหลายอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ ”
“..........”
“แต่เขาบอกกับฉันว่าซักวันฉันจะเข้าใจเองเพียงแค่ให้โอกาสเขา นายว่ามันหมายความว่ายังไงอ่ะลู่หาน -0-”
“ฮ่าๆ แล้วนายคิดว่าไงล่ะแบคฮยอน”
“โถ่ ถ้ารู้แล้วฉันจะถามนายไหม” แบคฮยอนทำหน้ายู่ใส่ลู่หาน ที่กำลังหัวเราะชอบใจ ในเวลานี้แบคฮยอนไม่กล้าที่จะคิดอะไรทั้งนั้น แต่เขารู้แล้วว่าพี่ชานยอลคนนี้อันตรายต่อใจเขามากจริงๆ
“ว่าแต่ผู้โชคร้ายคนนี้เป็นใครกันน้า ซักอยากจะเห็นแล้วสิคนที่ทำให้คุณหนูบยอนเป็นเอามากขนาดนี้น่ะ ฮ่าๆๆ” เสียงเพื่อนรักหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจทำให้คนตัวเล็กอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้ แต่จะว่าไปเขาคงไม่มีโอกาสได้เจอพี่ชานยอลบ่อยๆแน่ TT
“คิดอะไรก็แสดงออกไปแบคฮยอน.... ทำไปเถอะมันไม่เสียฟอร์มหรอก” มีหลายอย่างที่แบคฮยอนอยากทำ แต่เขามีสิทธิ์ที่จะทำหรอ?
“ฉันว่าฉันคงคิดไปเองมากกว่า ฉันคงไม่ได้ชอบเขาจริงๆหรอก” แบคฮยอนส่งยิ้มเจื่อนๆให้เพื่อนรัก ตอนนี้ในหัวของเขาหนักอึ้งเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร แล้วเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร
นี่รึเปล่านะ ! โหมดของคนแอบรักข้างเดียวน่ะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
พี่ชานยอลมีแฟนแล้ว ท่องไว้แบคฮยอน!!!
ครืดดดดดดดดดดด
“สวัสดีครับ แบคฮยอนพูดครับ”
(สวัสดีแบคฮยอนนี่พี่เองนะ..ชานยอล)
“แอกๆๆ ” เสียงจากปลายสายทำให้คนตัวเล็กที่กำลังกินข้าวถึงกับสำลัก
“เห้ กินยังไงให้ติดคอเนี่ย!” ลู่หานยื่นน้ำให้แบคฮยอนแล้วรีบเดินมาลูบหลัง
(แบคฮยอนเป็นอะไรไป ได้ยินพี่รึเปล่า)
“พะ พี่ชานยอลหรอ มะ มีเบอร์ผมได้ไง แอกๆๆ” คนตัวเล็กพูดไปพร้อมกับเสียงไอออกแอก
(เอ่อ พี่แอบเอาโทรศัพท์เรายิงใส่เครื่องพี่น่ะ ขอโทษที่เอามาแบบนี้นะพี่แค่ไม่รู้จะขอยังไงดี) ชานยอลทำแบบนี้เพื่อต้องการอยากได้เบอร์แบคฮยอนใช่ไหม ? พอคิดแบบนั้นใจดวงน้อยก็เริ่มเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ
“มะ ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่....” แบคฮยอนถึงกับวางตัวไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าต้องพูดอย่างไรออกไปดี
(พี่แค่อยากโทรมาเตือนให้กินยาน่ะ ว่าแต่กินข้าวกินยารึยังครับ) ที่แท้ก็เพราะความเป็นห่วงนี่เอง พี่ชานยอลคนนี้จะแสนดีไปไหนกันนะ
“กำลังกินอยู่ครับ แล้วพี่ เอ่อ.. กินข้าวหรือยัง” ทำพูดง่ายๆที่สำหรับแบคฮยอนแล้วมันยากเหลือเกินที่จะเอ่ยออกไป
(เรียบร้อยแล้วครับ ว่าแต่เมื่อกี๊พี่ได้ยินเสียง....)
“อ๋อ เพื่อนครับ เพื่อน ผมกินข้าวอยู่กับเพื่อนน่ะ” คนตัวเล็กรีบชิงตอบออกไป เขาก็แค่ไม่อยากให้พี่ชานยอลเขาใจผิด
“ฮ่าๆๆ” ลู่หานที่เห็นการกระทำลุกลี้ลุกรนของเพื่อนตัวเล็กถึงกับหลุดขำออกมา นานแล้วที่เขาไม่ได้เห็นแบคฮยอนดูตื่นเต้นและมีความสุขแบบนี้ มาดคุณหนูบยอน ทำให้แบคฮยอนดูเป็นเย่อหยิ่งและเพรียบพร้อมทุกอย่างทั้งหน้าตา ฐานะ และครอบครัว
แต่จะมีซักกี่คนที่รู้ว่าแท้จริงแล้ว แบคฮยอนไม่เคยมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่เลย
(ฮ่าๆ ครับ อย่าลืมกินยาให้ตรงเวลารู้ไหม แผลจะได้หายไวๆ)
“ครับ”
“........”
“.............”
ในที่สุดก็เกิดความเงียบในบทสนทนา ให้ตายเถอะมันเงียบไปแล้วนะ ผมควรชวนพี่เขาคุย รึวางสายดี แต่ผมไม่อยากวางเลย โอยยยให้ตายเถอะแบคฮยอน!!
หันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากลู่หาน ก็ได้แต่รอยยิ้มกวนๆกลับมาเฮ้อให้มันได้อย่างนี้สิ
“เอ่อ.../เอ่อ....”
“พี่ชานยอลพูดก่อนเลยครับ”
(ออ แบคฮยอนพูดก่อนเถอะครับ)
เวร!! จะพูดอะไรล่ะเนี่ย
“เอ่อ พี่เลิกเรียนแล้วหรอ”
(ยังเลย พี่ขออนุญาติมาเข้าห้องน้ำน่ะ นึกถึงเราก็เลยโทรหา กลัวว่าจะลืมกินยา พี่ไม่ได้โทรมากวนใช่ไหม?)
“ไม่ครับ ไม่เลย!!”
“ออครับ”
“...........”
“..............”
เงียบ!!! อีกแล้ว
(เอ่องั้นพี่ไม่กวนแล้ว กินข้าวต่อเถอะครับ)
พี่ชานยอลจะวางแล้ว ผมควรพูดยังไงดี !! แบคฮยอนเอ้ย!!
“พี่ชานยอล!!” ผมพูดเสียงดังเหมือนจะตะโกน
(ครับ?)
“เอ่อ...ผมแค่อยากบอกว่า ขอบคุณมากนะครับ”
(ฮ่าๆ ยินดีครับ ว่าแต่เลิกกี่โมง เอ่อ..ให้พี่ไปส่งได้ไหม^^)
-//////////////-
.....................................................................................
จบมันดื้อๆอย่างนี้นี่แหระ 555555555 พรุ่งนี้จองบัตร โชคดีนะทุกคน !! ใครได้ไปฝากตะโกน
บอกชานแบคให้ไรท์ทีว่ารักมาก ^^
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
#ficGP Twitter @Chan_Chan555
ความคิดเห็น