คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Gentle Park - CHAPTER 3
CHAPTER 3
วันนี้ผมมาเรียนเช้ากว่าปกติเพราะอะไรน่ะหรอ หึหึ ไม่บอกหรอกครับ^^
เมื่อวานหลังจากพี่ชานยอลไปส่งผมที่บ้าน กว่าจะเตือนความจำต่างๆนานา ทั้งบอกให้ทำแผล ระวังอย่าให้โดนน้ำ ต้องกินยานู้น กินยานี่ บลาๆ เล่นซะผมเกือบไม่ได้เข้าบ้าน ฮ่าๆแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญนะ แถมรู้สึกดีอีกตังหาก^^
“แบคฮยอน รอนานไหม?” แหม่อายุมั่นขวัญยืนจริงๆ พูดปุ๊บมาปั๊บเชี่ยว
“ไม่หรอกครับ ผมก็พึ่งมาเหมือนกัน”
“อ่ะนี่ ! โทรศัพท์เรา” พอจะรู้แล้วใช่ไหมครับว่าผมมาทำอะไรแต่เช้า นอกจากผมจะโง่ชอบทำตัวเองเจ็บตัวแล้ว ผมยังขี้ลืมอีกตังหาก เมื่อวานพอถึงหน้าบ้านว่าจะขอเบอร์พี่เขาไว้หน่อย(เอ่อ..เอาไว้โทรนัดเลี้ยงข้าวเพื่อเป็นการขอบคุณน่ะครับ ไม่มีไรมากกว่านี้เล้ยยย ><) แต่ก็ดันลืมไว้อีก สุดท้ายก็ต้องลำบากพี่ชานยอลให้เอามาคืนอีกตามเคย
“ขอบคุณมากนะครับ ผมนี่ไม่ไหวเลยจริงๆ”
“ฮ่าๆ ไม่เป็นครับ ขอโทษทีที่ต้องให้มาแต่เช้าเลย พอดีพี่ต้องมาส่งงานแต่เช้าน่ะ”
“ผมสิครับต้องขอโทษ ตั้งแต่เจอกับพี่เนี่ย ผมหาเรื่องให้พี่เดือดร้อนตลอดเลย” ผมได้แต่ส่งยิ้มแหย่ๆไปให้
“ไม่เป็นไร พี่ชอบ^^” พี่ชานยอลพูดพร้อมกับส่งสายตาอ่อนโยนมาให้อีกตามเคย แต่เอ๊ะชอบหรอ??
“ห๊ะ??” ชอบ ชอบไร ชอบผมรึเปล่า
“อะ เอ่อ พี่หมายถึงมันไม่ได้ลำบากอะไรหรอกครับ พี่ยินดี” อ้อแล้วไป >< คิดอะไรอยู่เนี่ยแบคฮยอน ฮึ้ยย
“ว่าแต่แบคฮยอนกินข้าวมารึยัง แล้วเมื่อเช้าได้ทำแผลไหม เมื่อคืนปวดอีกรึเปล่า ยาล่ะกินครบไหม...บลาๆ”
“เอ่อ พี่ชานยอลจะให้ผมตอบอันไหนก่อนดีครับ แหะๆ” ยิงมาอีกหนึ่งชุด พี่ชานยอลน่าจะเลิกเรียนสถาปัตย์แล้วไปเรียนหมอนะครับ
“ฮ่าๆ โทษที ”
“’งั้นเอางี้ไปกินข้าวกัน แต่ผมของเลี้ยงนะ เพื่อเป็นการตอบแทนที่พี่ช่วยผม แล้วก็จะตอบคำถามให้ครบเลย อ้อ ห้ามปฏิเสธนะครับ^^”
“ฮ่ะๆๆ งั้นมื้อนี้พี่ฝากท้องด้วยนะครับ^^” พี่ชานยอลส่งยิ้มให้แล้วเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ รู้สึกอบอุ่นแปลกๆแฮะ ดูท่าผมจะแพ้สัมผัสอ่อนโยนแบบนี้แล้วสิ
“แต่แบคฮยอนรอพี่แปปนึงได้ไหม เดี๋ยวพี่ไปส่งงานก่อน”
“ได้สิครับ ผมรออยู่แถมนี้ล่ะกัน^^”
“เดี๋ยวพี่รีบมานะ” แล้วพี่ชานยอลก็รีบวิ่งขึ้นตึกไป
ตอนนี้เป็นเวลาเช้า นักศึกษายังไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ ผมได้แต่นั่งมองผู้คนไปเรื่อยเปื่อยแต่สายตาดันไปสะดุดกับคนพี่ไม่อยากเจอเข้าจังๆ
“ไง แบคฮยอน สบายดีไหม?” ผู้ชายตัวสูงหน้าตาดี ที่ผมเคยเรียกว่าแฟน เดินจกกระเป๋ามาหาผม
“อืม สบายดี สบายกว่าตอนที่คบกันนายเยอะ” ผมตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ จะมาดูถูกอะไรผมอีกล่ะ
“คนเมื่อกี๊ใคร แฟนใหม่หรอ หาได้เร็วดีนี่ รึพอโดนฉันว่าหวงตัวเกินไป เลยเอาไปปรับปรุงด้วยการให้เขาง่ายๆใช่ไหม เด็ดดีหนิคุณหนูบยอน : )”
“หุบปากของนายไปซะ ! คำพูดของนายมันไม่มีค่าอะไรให้ฉันต้องกลับไปคิด” ผมโครตเสียดายเวลาและความรู้สึกดีๆที่เคยมอบให้ผู้ชายคนนี้จริงๆ แต่เมื่อถึงคราวที่ต้องเลิกกัน ผมก็ไม่เสียใจเท่าไหร่ แถมรู้สึกดีใจด้วยซ้ำที่ตัวเองตาสว่างซักที
“แต่เอ๊ะ ! นั่นมันรุ่นพี่ชานยอลไม่ใช่หรอ ได้ข่าวว่ามีแฟนอยู่แล้วนี่ อะไรกันเดี๋ยวนี้เป็นตัวสำรองก็เอาหรอแบคฮยอน ฮ่าๆๆๆ” คำพูดเหยียดหยาดยังเจ็บไม่เท่าประโยคแรก
พี่ชานยอลมีแฟนแล้วหรอ แล้วเขาโกหกเราว่ายังไม่มีแฟนทำไมกัน แล้วการกระทำพวกนั้นสำหรับพี่ชานยอลมันก็คงเป็นหน้าที่ของรุ่นพี่คนหนึ่งที่ปฏิบัติกับรุ่นน้องสินะ มันก็ถูกแล้วนี่แบคฮยอนแกคิดอะไรอยู่
“นี่อย่าบอกนะ ว่าพี่เขาไม่ได้บอกอ่ะ หึ โง่เหมือนเดิมเลยนะคุณบยอน ฮ่าๆๆ”
แล้วผู้ชายตัวสูงก็เดินจากไป มันอีกครั้งที่แบคฮยอนรู้สึกชาไปตัว เขาไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดเหยียดหย่ามของอดีตคนรัก แต่เขาแค่ไม่เข้าใจกับความรู้สึกตัวเอง จะว่าเร็วไปไหมก็ไม่รู้ แต่สำหรับแบคฮยอนแล้วการที่จะถูกชะตาหรือชอบใครซักคน มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเวลา และเขาคิดว่าเขาชอบรุ่นพี่ที่แสนดีคนนี้เข้าไปซะแล้ว
“รอนานไหม^^” ชานยอลวิ่งมาหาคนตัวเล็กที่ยืนรออยู่นาน
“ไม่นานหรอกครับ” คนตัวเล็กตอบแล้วฝืนยิ้มให้ มันไม่มีเหตุผลที่เขาจะโกรธชานยอล แต่แบคฮยอนแค่อยากไปให้ไกลๆจากรุ่นพี่คนนี้
“ไป ไปกินข้าวกัน ออ ! ยังเจ็บแผลไหมขอพี่ดูหน่อยสิ ” คนตัวสูงเดินมาแล้วคุกเข่าตรงโต๊ะที่แบคฮยอนนั่งอยู่
“ผมไม่เจ็บแล้วล่ะครับ พี่ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงเรียบ แล้วยกขาหลบ สำหรับแบคฮยอนแล้วชานยอลตอนนี้ใจร้ายที่สุด ชานยอลจะรู้บ้างไหมว่าการกระทำแบบนี้มันทำร้ายใจเขาขนาดไหน
“เป็นอะไรไปแบคฮยอน ทำไมไม่ยอมหันมามองหน้าพี่ล่ะ” ชานยอลยังนั่งคุกเข่าอยู่อย่านั้นพร้อมกับเงยหน้ามองคนตัวเล็กที่แสร้งมองไปทางอื่น
“เปล่าครับผมไม่ได้เป็นอะไร”
“โกรธพี่หรอ?” ชานยอลไม่ค่อยเข้าใจพฤติกรรมของคนตรงหน้าซักเท่าไร แต่เขาไม่สบายใจอย่างมากที่น้องรหัสตัวเล็กไม่ยอมแม้แต่หันมามองหน้าเขา
“..........”
“นี่ แบคฮยอนหันมาคุยกับพี่หน่อยสิ เราทำแบบนี้พี่ไม่สบายใจเลยนะ” ชานยอลเอ่ยเสียงอ้อนวอน
“..........”
“แบคฮยอนอ่า พี่ขอโทษ ” ชานยอลไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาพูดในเวลานี้นอกจากคำว่าขอโทษ
“ผมไม่ได้โกรธอะไรพี่หรอกครับ” คนตัวเล็กหันมาบอกกับคนตัวสูง พี่ชานยอลคนนี้ใจร้ายกับเขาจริงๆ เขาคงไม่รู้จริงๆสินะว่าทุกๆการกระทำที่แสนดีของคนตัวสูง มันทำร้ายใจดวงน้อยๆของแบคฮยอนขนาดไหน แต่จะโทษใครไม่ได้หรอก นอกจากใจแบคฮยอนที่มันไม่รักดีเอง
“ไม่พอใจอะไร บอกพี่ได้ไหม?” ชานยอลยังนั่งอยู่ท่าเดิมพร้อมกับดึงมือคนตัวเล็กมาจับเอาไว้
“พี่ไม่ได้ผิดอะไรหรอกครับ ผมก็งี่เง่าแบบนี้แหระพี่อย่าใสใจเลย” แบคฮยอนพยายามดึงมือออก แต่ถูกคนตัวสูงจับไว้แน่นกว่าเดิม
“ไม่ว่าเราจะโกรธพี่เรื่องอะไร พี่ขอโทษนะ ยกโทษให้พี่ได้ไหม” ชานยอลกระชับมือเล็กและสบตากับแบคฮยอน
“พี่ไม่จำเป็นต้องใส่ใจผมหรอกครับ ปล่อยๆมันไปเถอะ” คนตัวเล็กเอ่ยตอบเขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคนตัวสูงกลับ พี่ชานยอลคนนี้ชักจะอันตรายกับใจเขามากขึ้นทุกวันจริงๆ จะมาทำแบบนี้ทำไม จะมาแคร์ มาสนใจทำไม ถ้าตัวเองมีแฟนอยู่แล้วก็ไม่สมควรมาทำแบบนี้ มันเหมือนให้ความหวังกันเข้าใจไหม!!
“ใส่ใจสิ เพราะเป็นเราพี่ถึงใส่ใจ” ชานยอลพูดออกมาด้วยแววตาจริงใจ นิสัยของชานยอลไม่ใช่คนที่ชอบวุ่นวายกับใคร ไม่ใช่คนที่ชอบแคร์คนอื่น ไม่ใช่คนที่ชอบใส่ใจ หรือเอาใจใคร แต่เพราะคนนั้นคือแบคฮยอน ชานยอลถึงยอมทำทุกอย่างที่ตัวเองไม่เคยคิดจะทำให้ใคร
“พี่ทำดีแบบนี้กับรุ่นน้องทุกคนเลยหรอครับ” คนตัวเล็กหันมาสบตากับตนตัวสูงตรงๆ
“พี่ทำดี พี่อ่อนโยน พี่ดูแลดีแบบนี้ทุกคนเลยหรอ”
“......”
“พี่มันใจร้ายพี่ชานยอล ฮึก พี่ใจร้ายจริงๆ” หยดน้ำตาใสๆ ค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มคนตัวเล็ก เขาไม่ได้โกรธชานยอลเลยแม้แต่น้อย แต่เขาโกรธตัวเองที่มันชอบสั่งให้เขาอยู่ตรงนี้ ทั้งๆที่เขาควรเดินออกไป เขาโกรธตัวเองที่ไปชอบคนคนนี้เข้าแล้ว
“แบคฮยอน...” ชานยอลลุกขึ้นยืนแล้วดึงแบคฮยอนมากอด เขาไม่อยากเห็นคนตัวเล็กต้องร้องไห้ แล้วเขาเกลียดตัวเองที่ทำอะไม่ได้
“ฮึก พี่รู้ไหมผมน่ะแทบจะไม่เคยได้รับความจริงใจจากใครเลย ทุกคนที่เข้ามาในชีวิตไม่เคยมีใครจริงใจกับผมเลยซักคน ฮึก”
“.........”
“ผมสมเพชตัวเองชะมัด ชีวิตผมเหมือนมันไม่มีค่าเลยเนอะพี่ว่าไหม ” ตั้งแต่เล็กจนโต ด้วยฐานะทางสังคมของครอบครัวทำให้แบคฮยอนได้พบปะผู้คนมากมาย ทั้งเพื่อน ทั้งคนรัก ทุกคนเข้าหาแบคฮยอนด้วยฐานะทางสังคมเท่านั้น ไม่เคยมีใครใส่ใจและเข้าใจเขาจริงๆเลยซักคน
“มีค่าสิ แบคฮยอนมีค่าสำหรับพี่นะ” ชานยอลเอ่ยขึ้นพร้อมกับกระชับกอด
“ฮึก...” ชานยอลจะรู้ไหมว่าคำพูดพวกนี้มันทำให้คนอ้อมกอดรู้สึกดีแค่ไหน แม้ใจหนึ่งจะระแวงไม่คิดจะเชื่อ แต่เขาก็เลือกที่จะเชื่อเพียงเพราะมันทำให้เขารู้สึกดี พี่ชานยอลคนนี้เข้ามาในชีวิตของเขาเพื่ออะไรกันแน่นะ
“แบคฮยอนฟังพี่นะ” ชานยอลลจับไหล่คนตัวเล็กให้หันหน้ามาสบตากับเขา
“อย่าคิดว่าตัวเองไม่มีค่า อย่าคิดว่าจะไม่มีใครรัก ยังมีหลายสิ่งที่แบคฮยอนยังไม่รู้ รวมถึงหลายสิ่งที่พี่กำลังจะทำต่อจากนี้ด้วย”
“............”
“ฟังดูตอนนี้อาจจะยังไม่เข้าใจ แต่ช่วยให้โอกาสพี่แล้วซักวันแบคฮยอนจะเข้าใจเอง” คนตัวสูงไม่รู้หรอกว่าคนตัวเล็กเป็นอะไร เขารู้แต่เพียงว่าเขาจะทำให้แบคฮยอนรู้ให้ได้ว่าในโลกนี้ยังมีชานยอลคนนี้อีกคนที่จะเข้าหาแบคฮยอนด้วยความจริงใจ อยากจะดูแล อยากจะใส่ใจแบคฮออนด้วยความรู้สึกจากใจจริงๆไม่ใช่แสแสร้งแกล้งทำไปส่งๆ เขาจะทำให้แบคฮยอนเขาใจถึงความตั้งใจของเขาให้ได้ซักวัน
100%
.................................................................................
พี่ปาร์คจะลุยแล้วน้า >< เอาใจช่วยให้พี่ชานยอล
พิสูจน์ให้น้องแบคฮยอนเห็นไวๆนะคะ
ออ รบกวนติชมด้วยเด้อ^^เรายังต้องเรียนรู้อีกมาก จะได้เอาไปปรับปรุง เพื่อทำให้ฟิคเรื่องนี้ดีขึ้น ดีขึ้น แล้วก็ดีขึ้น ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ
@Chan_Chan555 #ficGP
ความคิดเห็น