คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Gentle Park - CHAPTER 2
CHAPTER 2
แบคฮยอนตื่นขึ้นมาในเวลาเย็น เขาไม่รู้สึกปวดหัวแล้วรู้สึกมีแรงมากขึ้นกว่าเก่ามาก คนตัวเล็กมองไปรอบๆห้องไม่พบกับร่างของคนตัวสูง เลยลุกขึ้นเดินออกมาข้างนอก
คอนโดที่ชานยอลอยู่จัดว่าใหญ่เลยทีเดียว มี 1 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ มีโซนห้องครัว และบริเวณห้องรับแขกที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายด้วยสีโทนขาว ดูแล้วสะอาดตา
“พี่ชานยอล” คนตัวเล็กเอ่ยเรียกคนตัวสูงที่กำลังวุ่นวายกับอะไนซักอย่างอยู่ในครัว
“อ้าว! แบคฮยอนลุกมาทำไม ปวดหัวรึเปล่า” ชานยอลรีบละทุกอย่างแล้วมาประคองคนตัวเล็กมาที่โซฟา
“ผมไม่เป็นไรแล้วครับ พี่ทำเหมือนผมอาการหนักงั้นแหระ”
“ก็เล่นนนอนตัวร้อนจี๋ แถมหมอก็ไม่ยอมไปหาจะให้พี่ไม่ห่วงได้ไง” คนตัวโตมองมาที่แบคฮยอนด้วยสายตาเป็นห่วง
“..........”แบคฮยอนสบตานิ่งมองเข้าไปในตาคู่สวยของชานยอล พลันให้ใจสั่นเมื่อได้ยินคำว่าห่วงจากคนตัวสูง ไม่ใช่ว่าแบคฮยอนไม่เคยได้ยินคำนี้ แต่คำว่าห่วงและการกระทำของปาร์ค ชานยอล มันแปลกออกไป เขาสัมผัสได้ถึงความจริงใจ ซึ้งน้อยครั้งที่แบคฮยอนจะได้สัมผัส
“..........”
“พี่ใจดีจัง ขอบคุณมากนะครับ^^” คนตัวเล็กเอ่ยขอบคุณ พร้อมส่งยิ้มหวานจนตาเป็นสระอิ ทำให้คนมองอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
“ไม่เป็นไรครับ พี่เต็มใจ^^ ”
“พี่กำลังทำอะไรอยู่หรอ โครตหอมเลยอ่ะ” คนตัวเล็กชะเง้อคอมองไปในโซนห้องครัว
“ฮ่าๆ หิวแล้วล่ะสิ รอพี่แปปนะ” ชานยอลลุกไปจัดการกับอาหารซุบที่ยังคาอยู่ที่เตา ตักมันใสถ้วยแล้วตกแต่งเล็กน้อยให้ดูน่ากิน
“โห่ โครตน่ากินอ่ะ พี่ทำอาหารเป็นได้ไง เก่งชะมัด” คนตัวเล็กดูจะตื่นเต้นกับซุบตรงหน้า ที่มันทั้งหอม ทั้งน่ากิน แถมรสชาติดีจนเขาต้องยกนิ้วให้
“ก็พี่อยู่คนเดียวนี่ครับ ถ้าไม่ทำกินเองแล้วใครจะทำให้กิน ”
“พี่อยู่คนเดียวหรอครับ แล้วแฟนพี่ไปไหนอ่ะ” แบคฮยอนอดที่จะสงสัยไม่ได้ เพราะตั้งแต่มาที่นี่เขายังไม่เห็นใครเลยนอกจากชานยอล
“ฮ่ะๆๆๆ พี่ยังไม่มีแฟนเลย” คนตัวเล็กถึงกับตาโต เมื่อได้ยินคำตอบ แบบชานยอลนี่หรอไม่มีแฟน ! ทั้งหล่อ ทั้งใจดี ทำอาหารก็เก่ง แถมยังอ่อนโยนสุดๆแบบนี้ พี่เขารอดมาได้ยังไงกัน
“ทำไมทำหน้าตกใจแบบนั้น มันแปลกหรอครับ ฮ่ะๆ”
“มันจะไม่แปลก ถ้าพี่ไม่ใช่คนแบบนี้” คนตัวเล็กพูดออกไปตามที่คิด
“หืมม ทำไม พี่เป็นยังไงหรอ?
“พี่ไม่รู้จริงอ่ะ”
“......” คนตัวสูงตั้งท่ารอฟังคำตอบจากแบคฮยอนด้วยแววตาเหมือนจะขอร้อง ใจจริงเขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าในสายตาก็คนตัวเล็กแล้วเขาเป็นคนยังไงกัน
“อ่ะๆ บอกก็ได้ พี่อย่าจ้องผมสิ ผมกดดันนะ”
“.......” คนตัวสูงหัวเราะเบาๆ และรอฟังแบคฮยอนอย่างตั้งใจ
“ก็พี่อ่ะทั้งโครตดูดี แถมยังใจดีมากอีก ผมไม่อยากจะเชื่ออ่ะว่าพี่ไม่มีแฟน”
“ฮ่าๆ พี่นี่นะใจดี ”
“ก็ใช่อ่ะดิ ช่วยผมไว้แถมดูแลอย่างดี แบบนี้ไม่ใจดีแล้วเขาเรียกว่าไร”
“พี่ไม่ได้เป็นแบบนี้กับทุกคนหรอก” ชานยอลสบตากับคนตัวเล็ก เขาไม่ใช่คนที่ดีอะไรมากมาย เขาก็เป็นแค่คนธรรมดาคนนึงที่ไม่ชอบวุ่นวายกับใครเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะเป็นแบคฮยอน ชานยอลจึงคิดต่างออกไปและเขามีความสุขกับการได้ใส่ใจดูแลคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขานี้
“พะ พี่ไม่กินหรอ เย็นหมดแล้วนะ” คนตัวเล็กก้มหน้างุดเมื่อรู้ตัวว่ากำลังถูกจ้อง
“ขะ ครับ กินครับกิน” คนตัวสูงถึงกับลนลาน เมื่อรู้ตัวว่าเผลอจ้องคนตัวเล็กนานไปแล้ว
“ข้างนอกฝนตกหนักมากเลย แบคฮยอนนอนที่นี่อีกคืนได้ไหม” ชานยอลเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
“อะ อ่อ ได้สิครับ แต่มันจะรบกวนพี่รึเปล่า” แบคฮยอนรู้สึกเกรงใจ เพราะเขาเห็นหมอนกับผ้าห่มอยู่ตรงโซฟา จึงเดาได้ว่าตอนที่เขาสลบไปชานยอลให้เขานอนที่เตียงนุ่มคนเดียว แล้วตัวเองกลับต้องมานอนตรงโซฟาแทน
“ไม่รบกวนหรอก พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าพี่เต็มใจ อย่าเกรงใจเลยนะครับ” คนตัวสูงส่งยิ้มบางๆให้คนตัวเล็กสบายใจ
“งั้น รบกวนอีกวันนะครับ ” แบคฮยอนส่งยิ้มหวานพร้อมกับลุกขึ้นโค้งตัวเบาๆ
“ฮ่าๆๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวพี่หาเสื้อผ้าให้” ชานยอลเดินมาเก็บจานที่โต๊ะ เข้าไปในโซนห้องครัว
“พี่ !! ผมล้างให้เอง” แบคฮยอนรีบวิ่งเข้ามาในครัวแล้วคว้าถ้วยในมือชานยอลไป
“ทำเป็นหรอเรา??”
“โห่ พี่ไมพูดงี้อ่ะ ก็แค่ล้างจานมันจะยากอะไร” ยังไม่ทันขาดคำแบคฮยอนก็ทำเจ้าถ้วยใบน้อยที่พึ่งแย่งมาจากชานยอลล่วงหลุดมือไปส่งเสียงดังกังวานยามเมื่อกระทบกับพื้นครัว
“เห้ยยย!”
เพร้งงงงงงงงงงง
“ขะ..ขอโทษ” ผมยืนก้มหน้าชิดกับอก พร้อมกับรู้สึกผิดสุดๆ พี่ชานยอลจะโกรธผมไหมนะ มาเป็นภาระไม่พอดันมาทำของเขาเสียหายอีก
“ฮ่าๆๆ เห็นไหมพี่บอกแล้ว”แต่พี่ชานยอลหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ
นี่ไม่คิดจะโมโหที่ผมทำถ้วยของเขาแตกหน่อยหรอ!
“เอ่อ..พี่ไม่โกรธผมหรอ” คนตัวสูงหยุดหัวเราะแล้วมองผมด้วยสายตาอ่อนโยนพลันให้ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะอีกตามเคย
“จะให้พี่โกรธเราเพราะเรื่องแค่นี้หรอหืมม^^” รอยยิ้มที่อ่อนโยน ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อ ทำให้ผมรู้สึกเบาใจ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะต้องยิ้มตาม
“พี่แม่งโครตน่ารักเลยว่ะ ^^ ” ผมไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาพูดกับพี่เขา นอกจากคำว่าน่ารัก ที่มันดังก้องอยู่ในหัวของผม
พี่ชานยอลชักจะอันตรายกับใจผมเข้าไปทุกทีแล้วนะ! อย่าลืมสิแบคฮยอน ที่พี่เขาทำดีด้วยเพราะเขาเห็นเราเป็นรุ่นน้องคนนึงเท่านั้น ได้โปรดมึงอย่าคิดไปเอง
“โอ้ยยยย” ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดที่เท้า พอก้มไปดูก็สรุปได้ว่า ผมโง่ซ้ำซากไปเหยียบเศษถ้วยที่ล่วงแตก เยี่ยม! บรรลัยมันเข้าไป!! ToT
“แบคฮยอน..เจ็บไหม” พี่ชานยอลดูจะตกใจกับเสียงของผมแล้วรีบก้มมองตามผม
พี่เขาย่อตัวลงไปแล้วประคองเท้าของผมขึ้น โห่พี่ครับจะแสนดีไปไหนสงสารใจผมบ้างเถอะ!!
“เลือดไหลใหญ่เลย ไปทำแผลก่อนนะ” พี่เขาประคองผมมาที่โซฟาที่อยู่ไม่ไกลแล้วรีบวิ่งเข้าไปเอากล่องปฐมพยาบาลจากในห้องนอนมาทำแผลให้ผม
“โอ้ยยยย พี่ไม่เอาอันนั้นมันแสบ” ผมถึงกับต้องยกเท้าหนีเมื่อพี่ชานยอลเอาสำลีที่ชุบแอลกอฮอล์มาเตะที่แผล
“อย่าดื้อสิแบคฮยอน ไม่ล้างแผลให้สะอาดเดี๋ยวก็เป็นบาดทะยักหรอก” คนตัวโตทำเสียงดุอย่างลืมตัวเพราะความเป็นห่วง เมื่อเห็นคนตัวเล็กไม่ยอมให้ความร่วมมือ
“กะ ก็มันแสบอ่ะ งืออออออ” แบคฮยอนทำหน้าเหมือนตอนที่พูดถึงหมอ แต่ผิดกันตรงที่ว่าครั้งนี้มีหยดน้ำตาใสๆไหลลงมาด้วย
“พี่ขอโทษ” คนตัวสูงวางสำลีลงแล้วขึ้นมานั่งบนโซฟาพร้อมกับดึงแบคฮยอนเข้ามากอด
“เจ็บมากเลยหรอ พี่ขอโทษนะ” ชานยอลไม่รู้จะทำอะไรนอกจากเอ่ยคำขอโทษ แล้วกอดคนตัวเล็กไว้แบบนั้น
“พี่จะขอโทษผมทำไมเนี่ยพี่ชานยอล ” แบคฮยอนยกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วพยายามอดทนไม่ให้น้ำตามันไหลออกมาอีก เพราะเขารู้ว่าพี่ชานยอลของเขากำลังเป็นห่วง
“ผมหายเจ็บแล้ว ทำแผลต่อเถอะครับ” ชานยอลปล่อยแบคฮยอนออกจากอ้อมกอดและลงไปนั่งกับพื้นเพื่อทำแผลต่อ
“มันอาจจะแสบหน่อยนะ แต่มันจำเป็นต้องล้าง ทนหน่อยนะครับ ^^ ” ชานยอลหันมาส่งสายตาอ่อนโยนให้แบคฮยอน จนทำให้คนมองต้องตกอยู่ในภวังค์ ทั้งชีวิตแบคฮยอนแทบจะไม่เคยได้สัมผัสความอ่อนโยนแบบนี้จริงๆเลยซักครั้ง อย่างที่รู้ ว่าทุกคนที่เข้าหาเขาไม่มีใครที่จริงใจกับเขาซักคน แล้วพี่ชานยอลล่ะ?? โชคชะตาพาเขาเข้ามาในชีวิต พยอน แบคฮยอนคนนี้ทำไมกัน
“อ่า เสร็จแล้ว ” แบคฮยอนได้สติคืนมาเมื่อชานยอลเงยหน้าขึ้นมามอง
“สะ เสร็จแล้วหรอครับ” คนตัวเล็กยกเท้าเล็กน้อยเพื่อขึ้นสำรวจ เขามัวแต่เหม่อจนลืมความเจ็บปวดไปเลย
“เดินไหวไหม” พี่ชานยอลลุกมาพยุงผมให้ลุกขึ้น แต่ความเจ็บที่เท้ามันก็แล่นขึ้นมา
“ซี๊ดดดดดดด” จากที่พยายามลุกยืน ผมจึงต้องนั่งลงไปเหมือนเดิม
“แผลใหญ่ใช่เล่นคงจะเจ็บมากล่ะสิ เอางี้ล่ะกัน” พี่ชานยอลย่อตัวตรงหน้าผมพร้อมกันหันหลังให้
“อะ...เอ่อ...”
“ฮ่าๆๆ ขึ้นมาสิพี่จะแบกเราไปเอง”
“ไม่เป็นไรพี่ ผมเดินไหว” ผมดันตัวเองลุกขึ้นอีกครั้ง แต่สังขารมันก็ไม่ให้ความร่วมมือ ผมจึงต้องกลับมานั่งลงตามเดิม
“เห็นไหมล่ะ ฮ่ะๆๆ ขึ้นมาเถอะ”
“........” ผมก้มตัวลงไปพาดกับหลังพี่ชานยอลและเอามือกอดคอเขาไว้อย่างช่วยไม่ได้ ผมนี่เป็นภาระพี่เขาจริงๆเลย คิดแล้วโมโหตัวเองชะมัด
พี่ชานยอลแบกผมมาที่เตียงแล้ววางผมลงเบาๆ
“วันนี้ไม่ต้องอาบน้ำซักวันได้ไหม พี่ว่าเรายืนไม่ไหวแน่”
“ครับ คงต้องตามนั้น ” จะลุกเดินเองยังไม่ไหว จะให้แบกสังขารไปอาบน้ำ ก็คงไม่เข้าท่า เกิดโง่ล้มหัวฟาดพื้นตายกลายเป็นวิญญาณเฝ้าห้องชานยอลขึ้นมาจะเดือดร้อนพี่เขาอีก
“นอนซะนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปส่งบ้าน^^” พี่ชานยอลจับผมให้ล้มตัวนอนแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้
“แล้วพี่ไม่นอนหรอ” อย่าบอกนะว่าจะไปนอนที่โซฟาอีกอ่ะ
“เดี๋ยวพี่ไปนอนข้างนอก เรานอนเถอะ ฝันดีนะครับ ^^” พี่ชานยอลเอ่ย แล้วหันหลังจะเดินออกไป ผมจึงรีบคว้าข้อมือของเขาเอาไว้
“พี่เป็นเจ้าของห้อง จะไปนอนโซฟาทำไมครับ ”
“แต่.....”
“เอาตรงๆป่ะ ! ผมไม่กล้านอนคนเดียว TT”
“ฮ่าๆ เด็กน้อยเอ้ย^^”
............................................................................................
เป็นไงบ้างคะ พี่น้องรหัสคู่นี้ พอจะให้ฟินกันบ้างไหม55555
ฝากติชมด้วยนะคะ เราจะได้ปรับปรุง^^
และแวะไปคุยกันได้ที่ Twitter @Chan_Chan555
ออ ฝากติดแทก #ficGP ด้วยเด้ออ รักน้า > <
ความคิดเห็น