คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอน2 รับเถอะครับไม่ต้องเกรงใจ
“ขอบใจนะที่บอกที่บ้านเราให้ แล้วนี่มีอะไรให้เราช่วยมั้ย”
“ไม่เป็นไรโอทำเสร็จแล้วละ เรียวนอนพักไปเถอะจะได้หายไวๆ แล้วเดียวปลุกขึ้นมากิน”
“เรายังไม่ได้อาบน้ำเลย” ผมพูดไปเพราะตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเมื่อเช้ายันตอนนี้ยังไม่ได้อาบน้ำเลยแม้แต่นิด
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอก โอเช็ดตัวให้เรียวแล้วละ”
โอมองมาแล้วยิ้มให้ผมพร้อมกับเดินไปที่ครัวเหมือนเดิม เขาคงรู้มั้งว่าถ้าอยู่ตรงนี้ต่อผมต้องถามเขาอีกแน่ว่าถอดเสื้อผ้าผมออกมาเช็ดอีกหรอ ตานี้ผมคงไม่ยอมแน่ แต่สายตาของเขาที่มองผม ดูเขาเป็นห่วงผมดูจะเป็นห่วงผมจริงๆ ผมไม่เคยเห็นสายตายอย่างนี้ ทำไมมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ก็ไม่รู้
“มาแล้วครับเรียวข้าวต้มกุ้ง”
“เฮ้ย ผมแพ้กุ้งผมกินไม่ได้กุ้ง ผมไม่กินนะไม่ต้องเอามาให้ผมกินเลย”
ผมต่อว่าเขาไป ดูเขาเศร้าลงในทันที นี่ผมทำอะไรลงไปคนที่พยายามช่วยเหลือผมตลอด พยายามดูแลผม แต่ผมกับไปต่อว่าเขา ผมทำร้ายน้ำใจเขาเกินไปหรือเปล่าเนี่ย
“ไม่เป็นไรครับเดียวผมทำให้ใหม่ก็ได้ครับ”
ผมเห็นเขาเดินหน้าหงอยกับไปยังห้องครัว ผมจะทำไงดีวะ กินก็ได้วะ ผมเลยลุกขึ้นแล้วค่อยๆ เดินไปยังห้องครัวไปหาเขา
“เออ คือว่าเมื่อกี้เราขอโทษนะ โออุตส่าทำให้เรากิน แต่เราพูดไม่ดีกับโอเราขอโทษ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมมันไม่รู้เองแหละครับว่าคุณแพ้กุ้ง เอาเป็นว่าเดียวผมทำให้ใหม่ครับ”
ผมเห็นลีโอพูดเสร็จกำลังจะเททิ้ง ผมเลยรีบจับมือเขาไว้ก่อน ก่อนที่เขาจะเททิ้ง
“ผมกินได้อย่าทิ้งเลยเสียดาย เดียวเอากุ้งออกก็ได้ โออุตส่าทำให้เรากิน”
ทันใดนั้นลีโอยิ้มขึ้นมาทันที แต่สักพักก็หยุดยิ้มเป็นเหมือนเดิม เหมือนกับว่ากำลังจะต่อว่าตัวเองอยู่อย่างนั้น
“จะดีหรอครับเรียว เรียวแพ้กุ้งนะเกิดถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะยุ่งนะ”
“ไม่เป็นไรแต่เรากินเนื้อกุ้งไม่ได้ งั้นเอามานี่” ผมคว้าชามข้าวต้มในมือของโอ แล้วยิ้มให้เขา ผมเห็นท่าเขามีความสุขมากเลย และมีอีกหลายอย่างที่ผมจะต้องคุยกับเขา ผมยังไม่รู้เรื่องตัวเขาเลยแม้แต่นิด รู้จักเพียงแค่ชื่อ แต่ผมว่ากินก่อนดีกว่า แล้วผมก็ถือชามแล้วไปนั่งกินที่โต๊ะ
“อร่อยมั้ยครับ”
ลีโอเขาถือน้ำมาวางไว้ที่โต๊ะแล้วก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามผม แต่ถ้าผมบอกว่าไม่อร่อยเขาคงเสียใจแย่เลย แต่หลักความจริงแล้วผมว่ามันอร่อยมาก ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายอย่างเขาจะทำกับข้าวเป็นด้วย ส่วนผมยังทำไม่เป็นเลยมีแต่คนดูแลที่บ้านทำให้กิน
“อร่อยซิ ถ้าไม่อร่อยจะว่าผมหรอ” ผมพูดเป็นเชิงใน
“ไม่ว่าหรอกครับถ้าไม่อร่อยก็บอกมาเถอะครับ ผมจะได้พัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นกว่านี้”
“อร่อยซิ” ผมตอบเขาไปพร้อมกับรอยยิ้ม ผมดูท่าทางเขามีความสุขอย่างมากเลย ที่เห็นผมตอบอย่างนี้ออกมา
“งั้นเรียวกินเยอะๆ นะครับ จะได้อิ่ม ไม่ต้องเกรงใจผมนะ ส่วนผมนะกินแล้ว”
ผมยังไม่ทันถามเลยเขาตอบมาเองเลย ตอนแรกผมก็คิดจะถามเขาอยู่เหมือนกันว่าไม่กินหรอ เขามานั่งดูผมกินอยู่ได้ผมไม่รู้ว่าเขาจะดูทำอะไร มันทำให้ผมกินไม่ค่อยลงนะเนี่ยมีคนมานั่งดู นั่งอยู่สักพักเสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นทำลายบรรยากาศที่เงียบงันลงทันที
“โทรศัพท์เรียวดังนะเดียวผมไปหยิบให้นะครับ”
“ไม่เป็นไรเดียวเราไปหยิบเองโอ เราเกรงใจ”
“ไม่เป็นไรครับเรียวโออยากให้เรียวกินไปเรื่อยๆ เดียวปล่อยให้เป็นหน้าทีของโอเอง”
ผมพูดยังไม่ทันจบนายลีโอลุกขึ้นไปหยิบโทรศัทพ์ที่ชาดแบดของผมอยู่มาให้ผม เพราะตอนนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครโทรมา ผมมองตามหลังของลีโอที่เดินไปหยิบเหมือนดูรายชื่อในโทรศัพท์ที่ดังอยู่ แต่เขาไม่พูดอะไรแล้วหยิบมาให้ผม พอผมรับโทรศัพท์ก็ดูชื่อเป็นชื่อของทรายแฟนผม ตอนนี้ผมจะรับดีหรือเปล่านะ ผมลังเลอยู่นานโทรศัพท์ในมือผมก็หยุดดัง
“ทำไมไม่รับละ เดี๋ยวเขาก็โกรธหรอกครับ”
ผมเอ๊ะใจเขารู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นอะไรกับผมแต่ผมไม่ถามได้แต่ขมวดคิ้วชนกัน แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้งเป็นชื่อเดิมผมจึงตัดสินใจรับ แต่ก่อนตัดสินใจรับลีโอเหมือนเขารู้ว่าควรจะทำยังไง
“เรียวงั้นเดียวผมไปกินน้ำก่อนนะ เรียวคุยโทรศัพท์ไปเถอะ”
คนตรงหน้าผมดูเศร้าๆ ผิดปกติจากเมื่อกี้ ผมยิ่งงงไปใหญ่ผมจึงตัดสินใจรับโทรศัพท์พร้อมกับมองตามหลังของลีโออีกรอบ
“ฮัลโหลครับ”
“เรียวหรอทำไมไม่รับโทรศัพท์ทรายละคะ แล้วปิดเครื่องทำไม” เสียงจากปลายสายพูดขึ้นไม่ทันให้ผมตั้งตัวเลย
“คือแบตหมดนะครับ แล้วทรายมีอะไรหรอครับ”
“ก็เป็นห่วงนิคะ เป็นแฟนกันจะเป็นห่วงไม่ได้หรอคะเรียว”
“เออ....ได้ครับ”
ผมเอี้ยวตัวเล็กน้อยหันไปดูลีโอผมเห็นเขาแอบมองผมอยู่ พอผมมองเขารีบหันหน้ากลับทันทีเหมือนตกใจที่ผมหันไปมอง
“เออ....ทรายครับคือว่าผมไม่ค่อยสบายนะ เดี๋ยวไว้ค่อยคุยกันนะ”
“ทำไมละคะ เรียวไม่เคยรีบวางสายทรายเลยนิ”
“อ๋อผมไม่สบายนะอยากพักผ่อน”
“แล้วเรียวเป็นอะไรมากหรือเปล่า กินยายัง กินข้าวยัง” เสียงปลายสายพูดอย่างไม่ลดละ
“กินแล้วครับ เอองั้นขอผมพักผ่อนก่อนนะครับ”
“ก็ได้คะแต่พอเรียวตื่นแล้วพรุ่งนี้โทรหาทรายด้วยนะ ถ้าไม่โทรมาทรายโกรธนะคะ”
“ครับเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมโทรหา”
ผมกดวางสายของทรายทันที ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าผมเป็นอะไรทำไมคุยกับเธอน้อยลง หรือเพราะผมไม่สบายเลยยังไม่อยากพูดอะไรมาก
ความคิดเห็น