ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ทำตัวไม่ถูกกับการย้ายบ้านครั้งแรก
วันนี้ผมเพิ่งย้ายมาจากต่างจังหวัด ผมลงจากรถแท็กซี่ แล้วผมก็เดินมาตามซอยเพื่อที่จะหาบ้านที่พี่ของผมได้ทำการหาซื้อไว้แล้ว ผมเดินไปซอยนี้ทะลุซอยนั้นหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ผมคิดในใจว่าจะโทรถามพี่ดีไหม แต่ไม่เอาดีกว่าเขาคงติดงานอยู่เดียวโดนว่าอีกยุ่งเลย ผมเดินไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ตรงถนนกว้างๆ มีบ้านสองข้างเต็มไปหมดมีแต่หลังใหญ่ๆ ทั้งนั้น ผมเดินไปได้สักพัก มองหาบ้านไปเรื่อยๆ เสียงหมาเห่าตรงหน้าผมอยู่ห่างไม่ไกลกันนัก ผมได้แต่ลังเลว่าจะเดินไปต่อดีหรือว่าไม่เดินดีถ้าเดินไปต่อมันจะกัดผมไหมวะทำไงดีวะ อยู่ๆ ผมก็ตัดสินใจเดินต่อไป แต่ดูท่ามันจะไม่ยอมท่าเดียวมันขู่แบบจะกัดผมให้ตายเลยในทีเดียวแบบที่เห็นในข่าว ไม่นะผมยังไม่อยากเป็นแบบนั้นตายก็ขอให้ตายศพสวยหน่อยเถอะวะ ผมก็เสียงๆ เดินไป แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิดผมเดินไปหมามันไม่มากัดผมเว้ยได้แต่เห่า ดีวะหมาใครวะสอนมาอย่างดี ผมขำในใจ แต่แม่งติดเห่าไปหน่อย ผมเดินไปได้สักพักมาสะดุดอยู่บ้านหลังหนึ่ง ไม่ใหญ่เท่าไหร่ ทำไมบ้านระแวกนี้แม่งใหญ่ๆกันทั้งนั้นเลยแต่บ้านหลังนี้ปานกลาง ผมหยุดยืนอยู่หน้าบ้าน แล้วดูบ้านเลขที่ในกระดาษใช่ด้วยเว้ย พี่เขาบอกไว้นี่หว่า ผมจะเล่าให้ฟังก็ได้พี่เขาบอกผมว่า
เรื่องย้อนไปเมื่อเดือนที่แล้ว
“เฟ....พี่หาบ้านไว้ให้เราแล้วนะ”
“บ้านอะไรหรอครับพี่” ผมตอบไปอย่างงงๆ ว่าบ้านอะไร
“อ้าว....เราจะต้องไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ ไง”
“ทำไมอะพี่เราเรียนที่นี่ก็ดีอยู่แล้วนิ ทำไม่ต้องไปเรียนที่กรุงเทพฯ ด้วยอะ คนที่นั่นก็รู้อยู่ชอบเอารัดเอาเปรียบกันแก่งแย่งกัน เฟไม่ค่อยชอบเลยครับพี่ เราไม่ไปไม่ได้หรอ” ผมพูดไปพร้อมเดินไปหยุดอยู่ใกล้พี่สาวของผม
“ไม่ได้หรอกเฟ เฟก็รู้นิว่าบ้านเรากำลังจะโดนไล่ที่นะ แล้วพี่ก็จัดแจงเตรียมหาที่เรียนไว้ให้เราใหม่แล้วด้วย แล้วที่ใหม่อาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เราคิดนะเฟ”
พี่ผมพูดพร้อมกับมองหน้าผมอย่างยิ้มๆ แต่ใจผมซิอยู่ที่นี่มาตั้งนานไม่อยากไปอยู่ที่อื่นแล้ว ผมไม่ชอบเอาซะเลยที่นั่นจะมีเพื่อนหรือป่าวก็ไม่รู้
“เฟ ฟังพี่นะ เฟเก็บกระดาษนี่ไว้นะพี่จดไว้ให้หมดแล้ว บ้านเลขที่และรูปบ้านนะอยู่นี่ เฟจะต้องไปก่อนพี่เดียวพี่จะตามไป เก็บกระดาษนี้ไว้ให้ดีนะ สิ้นเดือนนี้เดียวพี่จะจ้างรถขนของไปไว้ให้นะเข้าใจไหม”
ผมมองหน้าพี่สาวแล้วก็รู้สึกหดหู่ใจบอกไม่ถูกเลยทีเดียว ผมไม่อยากจากที่นี่ไปเลย
“ครับ แล้วพี่ไม่ไปอยู่กับเฟหรอ”
พี่สาวผมคงเห็นผมตาแดงเผือกแล้ว เลยเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับกอดผมไว้แล้วเอามือมาลูบหาผมเบาๆ
“เฟจ๊ะ พี่ไปอยู่กับเราไม่ได้หรอกนะ แต่พี่จะโอนเงินไปให้เราใช้ทุกเดือนนะ แล้วก็แวะไปเยี่ยมเราบ้างนะ แล้วเดียวพี่พาเราไปสมัครเรียน แล้วบ้านหลังนั้นก็เป็นของเราสองคนแล้วนะรู้ป่าวพี่ซื้อไว้แล้ว”
ผมรีบเงยหน้ามองหน้าพี่ผมอย่างดีใจน้ำตาที่ล่วงไหลมันหยุดไหลทันที มันทำให้ผมดีใจว่ามีบ้านของตัวเองซักที
“จริงหรอครับพี่ พวกเราจะมีบ้านของตัวเองแล้วจริงๆ หรอครับ”
“จริงซิ แต่เฟจะต้องดูแลบ้านหลังนี้ดีๆ นะ”
“ครับพี่” ผมรีบตอบรับด้วยความดีใจ
เดียววันมะรืนผมก็ต้องไปแล้ว ก็เหลืออีกสิบกว่าวันกว่าพี่จะตามมา แล้วอย่างนี้ก็นานๆ เจอกันทีมันเศร้าใจจังเว้ย
นี่ก็อีกวันนึงที่ผ่านเข้ามา
“เฟแต่งตัวเสร็จยัง พี่รอข้างล่างนะ”
“ครับเสร็จแล้วครับกำลังลงไปครับพี่” ผมรีบวิ่งออกจากห้องเพื่อที่จะรีบไปหาพี่สาวสุดสวยของผม
“มาแล้วครับพี่”
“ปะเราไปกันได้แล้ว เดียวมันจะสายนะ”
พี่ผมพาผมขึ้นรถสองแถวจากหน้าปากทางหมู่บ้าน แล้วออกไปยังตัวอำเภอ แต่พี่ผมสะพายเป้ใบหนึ่งไว้คอยเอามือกุมไว้ตลอด ผมไม่รู้หรอกว่าในนั้นมีอะไร พอรถมาจอดที่ตัวอำเภอพี่ผมรีบพาผมเดินดุ่มๆ ไปยังธนาคาร แล้วพาผมเข้าไปข้างในธนาคารผมก็งงซิมาทำไมธนาคาร
“พี่มาทำอะไรที่ธนาคารหรอครับ”
พี่สาวหันมายิ้มให้ผมแล้วก็พูดขึ้นมาว่า “ก็พี่จะมาเปิดบัญชีให้เราไงจ๊ะ”
“จริงหรอพี่เฟจะมีบัญชีกับเขาแล้วหรอ”
“จริงซิพี่จะโกหกเราทำไมละ” ผมดีใจแบบบอกไม่ถูก
ผมกับพี่สาวผมจึงเดินไปถามเจ้าหน้าที่ที่อยู่หน้าเคาร์เตอร์พวกผมก็ทำตามตลอดเขาบอกให้หยิบบัตรประชาชนผมก็หยิบ แล้วสุดท้ายเจ้าหน้าที่ถามว่าจะเปิดบัญชีเท่าไหร่ ผมหันไปมองพี่ผมที่กำลังจะรูดซิบหยิบเงินออกจากกระเป๋าแต่พอผมเห็นพี่ผมหยิบออกมา เงินแบ่งพันเป็นตั้งๆ เลย ผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่าไปเอามาจากไหนเงินพวกนี้ไม่ใช่พี่ไปค้ายา หรือว่า ไปขายบริการ......เอ้ยไม่ใช่ๆๆผมสลัดหัวแรงๆ คงไม่ใช่หรอก ผมจึงรีบเอ่ยถามพี่ไปโดยเร็ว
“พี่ครับพี่ไปเอาเงินมาจากไหนตั้งเยอะแยะมาเปิดบัญชีให้ผมละ” พี่ผมมองมาที่ผมแล้วยิ้มกับมาให้ผม แล้วก็หัวเราะเบาๆ
“ก็พี่นะเอาที่ดินที่พ่อแม่ของเราเหลือไว้ให้ไปขายนะซิ”
“จริงหรอพี่พ่อแม่ของเรามีที่ด้วยหรอ”
“มีซิแต่ยังเหลืออีกไม่กี่ไร่แล้วละ พี่กะว่าจะเหลือไว้สัก 3 ไร่เผื่อเราจะทำอะไรไง นอกนั้นพี่ขายหมดเลย เพราะมีนายทุนมาขอซื้อบอกว่าจะทำโรงงานพี่ก็กะว่าจะขายหมดเลยแหละตอนแรกแต่คิดไปคิดมาเก็บไว้ดีกว่าเผื่อเวลาเราฉุกเฉินแล้วก็เป็นชื่อของเฟเรียบร้อยแล้วนะที่ตรงนั้น”
“หรอครับพี่ ทำไมพี่ไม่เก็บไว้ให้พี่บ้างละทำไมต้องมาให้เฟหมดเลยละครับ” ผมพูดไปด้วยความสงสัย
“เอาเถอะน่า ไม่ต้องถามมากนะ”
“ครับ”
เจ้าหน้าที่ธนาคารเดินมาพร้อมกับบอกว่า เช็คเงินแล้วนะคะทั้งหมด สามล้านบาทนะคะ ผมตกใจทำตาฉงนแทบจะถลนออกมานอกเบ้าตาเลยทำไมมันเยอะขนาดนี้สงสัยที่ของพ่อแม่เยอะแน่เลย พี่ผมคงเห็นผมอึ้งๆ ตกใจนิดหน่อยถึงกับขำเล็กน้อย
แล้วสักพักเรื่องทุกอย่างก็เสร็จ ผมนั้นมีคำถามคาใจหลายคำถามแต่ไม่กล้าถาม ผมได้แต่สงสัยว่าทำไมพี่ผมเขาไม่ยอมเก็บไว้เองต้องให้ผมเป็นคนเก็บด้วยนะ ผมงงเล็กน้อย แต่ไม่ถามดีกว่า หลังจากนั้นพี่ก็พาผมเดินไปซื้อของดูนู่นดูนี่ไปเรื่อยเปื่อย แล้วเราก็พากันกับไปบ้าน
“เฟไปเตรียมเก็บข้าวของใส่กระเป๋าได้แล้วละ เดียวของที่เหลือพี่จะตามไปส่งให้เข้าใจไหม”
ผมรู้สึกเศร้าใจแบบบอกไม่ถูกในเวลานี้ ผมได้แต่พยักหน้ากับคนที่อยู่ตรงหน้า ผมคิดว่าแล้วผมจะอยู่กับใครจะกินยังไง นอนยังไง น่ากลัวหรือป่าวก็ไม่รู้ ผมได้แต่คิดแล้วก็เดินไปเก็บของในห้อง ตอนนี้บรรยากาศในบ้านหลังนี้เงียบลงไม่มีแม้แต่เสียงของพี่สาว ผมจัดของเสร็จหมดแล้วนี่ก็ปาเข้าไปสามทุ่มแล้ว ผมเดินออกไป แล้วเห็นพี่สาวกำลังนั่งหันหลังตรงมุมเสาผมไม่รู้ว่าพี่เขาเป็นอะไรนั่งกอดเข่าตัวเอง ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง แต่ผมก็สังเกตอยู่เหมือนกันว่าพี่ผมนั้นผอมลงไปเยอะมาก จากที่เมื่อก่อนมีเนื้อหนัง แต่พี่ผมมีอะไรจะไม่เคยเอยปากพูดให้ผมได้ยินเลยคงไม่อยากให้ผมไม่สบายใจมั้ง ผมก็เลยค่อยๆ เดินกับเข้าไปในห้องแล้วทำเป็นว่าตะโกนออกมาเรียกพี่สาวแล้ววิ่งออกมายังนอกห้อง
“พี่ครับเฟจัดของเสร็จหมดแล้ว” พี่สาวของผมรีบลุกขึ้นด้วยความตกใจ แล้วยังไม่ยอมหันหน้ามามองผม ผมเห็นเหมือนพี่จะร้องไห้พี่เขาคงยืนเช็ดน้ำตาหมดแล้ว ถึงได้หันมามองผม ผมสังเกตเห็นตาของพี่เขาแดง แต่ผมก็ไม่กล้าถามอะไรมากไปกว่านี้ อยู่เฉยๆดีกว่า
พี่ก็เลยเอ่ยถามผมว่า”เฟ ทำไมยังไม่ไปนอนนี้มันเกินเวลาแล้วนะ” แล้วพี่ก็พูดนู่นพูดนี่ ให้ผมดูแลตัวเองดีๆ พี่จะมาเยี่ยมบ่อยๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น