ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทเพลงที่1 ประถมบทแห่งความซวย
ณ ประเทศที่ถูกเรียกโดยคนไทยว่า ญี่ปุ่น
แสงตะวันส่องกลางหัวบ่งบอกถึงเวลาที่ทุกๆชีวิตจะต้องหลบอยู่ในที่ร่มๆนอนตีพุงหลังกินอาหารเที่ยงในห้องแอร์เย็นๆ
ใช่ วันนี้เป็นวันที่โคตะระร้อนตับแทบวาย
แล้วทำไมเขาต้องมายืนสังเคราะห์แสงกลางสะพานลอยด้วย(ฟระ)!
เด็กหนุ่มผมสีเงินแปลกประหลาดที่ถูกคลุมด้วยฮูดของเสื้อคลุมแขนยาวสีดำ ยืนกระฟัดกระเฟียดคนเดียวท่ามกลางแสงแดดคนเดียวร่วม5ชั่วโมง สาดส่องหาบุคคลที่นัดเจอเขาอย่างหงุดหงิด
‘พรุ่งนี้เจ้าไปรอฉันที่สะพานลอยใกล้ๆร้านกาแฟตอน9โมงเช้า ฉันมีเรื่องอยากจะบอกเจ้า’
“9โมงเช้า? นี่มันจะบ่ายโมงแล้วนะ รีบโผล่หัวออกมาซักทีสิครับ(ไอ้)คุณอาจารย์ที่เคารพ!!”เด็กหนุ่มตะโกนออกไปอย่างเหลืออด จนคนแถวๆนั้นหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจนัก ดวงตาสีเดียวกันกับเส้นผมหลุบลงเพื่อหวังระงับอารมณ์อยากฆ่าคนลง
“ไอ้ลูกศิษย์งี่เง่า ไปยืนบ่นอะไรอยู่ตรงนั้นคนเดียวล่ะ”
ปึด!
“อย่ามองฉันด้วยสายตาร้อนแรงอย่างนั้นสิ ฉันไม่พิศวาสเจ้าหรอกนะ”
ปึด! หมับ
“อย่าบอกนะครับว่าอาจารย์ลืมว่านัดใครไว้ตอน9โมง แล้วนี่มัวไปให้อาหารปลาที่ไหนมาครับถึง(โผล่หน้า)มาป่านนี้”เด็กหนุ่มพูดเสียงเย็นแต่ไม่ทำให้บุรุษผมแดงยาวถึงกลางหลังที่ตนกระชากคอเสื้ออยู่รู้สึกกลัวแต่อย่างใด
ชายผมแดงมองไปทางอื่นแล้วถอนหายใจ ใบหน้าซีกซ้ายที่ปราศจากหน้ากากปกปิดฉายแววเบื่อหน่ายผ่านแว่นตาที่มีอยู่ซีกเดียว
“ว่าแต่อาจารย์มีอะไรจะบอกผมเหรอครับ”เด็กหนุ่มถอนหายใจแล้วปล่อยคอเสื้ออาจารย์ผู้น่านับถือ(?)
“ฉันจะให้เจ้าไปโรงเรียน”
“หา!?”
“ก็อย่างที่ฉันบอก นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไปฉันจะส่งเจ้าไปเรียนที่โรงเรียนม.ปลายของพวกมนุษย์”
“แต่เดี๋ยวก่อนอาจารย์ครับ ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยไปโรงเรียนเหมือนชาวบ้านเขาเลยสักครั้งนะครับ แล้วอีกอย่างผม...”
“ฉันติดต่อเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วไม่ต้องห่วง”ชายผมสีแดงยกหมวกสีดำขึ้นสวม
“ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ แต่เรื่องที่ผม...”
“ถ้าเรื่องเงินทองเจ้าก็มีเก็บไว้บ้างไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่ครับ เรื่องที่...”
“ไม่มีคำว่าแต่”คำพูดที่คล้ายคำสั่งทำเอาเด็กหนุ่มเริ่มอารมณ์ขึ้น แต่เมื่อเห็นสิ่งที่อาจารย์ของเขาล้วงออกมาจากใต้เสื้อคลุมแขนยาวสีดำแบบนักบวชคริสต์ ใบหน้าขาวอมชมพูสวยก็ซีดลงทันที
“เดี๋ยวก่อนครับ ใจเย็นครับอาจารย์”
“ฉันเบื่อที่จะต้องดูแลลูกศิษย์เจ้าปัญหาอย่างเจ้าเต็มทีแล้ว”เด็กหนุ่มหน้าซีดหนักเข้าไปอีกเมื่อเห็นตาเรืองๆของบุรุษตรงหน้า วัตถุที่เรียกว่าค้อนถูกยกสูงขึ้นต้องแสงสุริยันเป็นประกายเงางามแต่น่ากลัวในสายตาเขา
“แล้วเจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการนะไอ้ลูกศิษย์บ้า”
“อาจารย์!!”
โป๊ก!
ชายผมแดงรับร่างที่หมดสติของลูกศิษย์แล้วถอนหายใจ ก่อนจะอุ้มพาดบ่าพาไปวางไว้หน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งพร้อมกระเป๋าที่นำมาด้วยตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เขากดกริ่งหนึ่งครั้งก่อนจะเดินจากไป
“ขออวยพรให้เจ้าโชคดี อเลน วอคเกอร์...”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น