ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สายใยที่4 กามเทพ
“ทีมแคมพี ทีม อยู่ไหนน่ะ ทีม”อเลนส่งเสียงเรียกเบาๆขณะเดินผ่านภายในโบกี้อื่นๆ
หายไปไหนของเค้าน้าทีม เฮ้อ..
ปัง!
“หยุด!! อย่าขยับนะโว้ย!!”
จู่ๆกลุ่มชายฉกรรจ์ประมาณ5คน ที่มาพร้อมกับอาวุธจำพวกปืนต่างขนาดในมือของแต่ละคน ก็เปิดประตูโบกี้อย่างแรง จนแรงกระแทกทำเอาคนทั้งหมดสะดุ้งตกใจ
อเลนเบิกตากว้าง มองกลุ่มคนเหล่านั้นอย่างวิตก ขณะที่หลายๆคนก็เริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลที่จะเกิดขึ้น
“ใครขยับพ่อยิงไส้แตกแน่!!”
“อย่าคิดขัดขืนเด็กขาดถ้าไม่อยากเป็นไข้โป้ง”
“ใครมีของมีค่าอะไรส่งมาให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว”
ปล้นรถไฟ!!!
“เฮ้ย พวกแกไปอีกตู้เลย เดี๋ยวตู้นี้ฉันจัดการเอง”
“ฮือ.. แม่คะหนูกลัว”
“ไม่เป็นไรนะลูก”เด็กหญิงตัวเล็กกอดมารดาร้องไห้อย่างหวาดกลัว
“เฮ้ย! เงียบได้มั้ยนังหนู ร้องไห้น่ารำคาญ เดี๋ยวลุงเป่ากระโหลกกระจุยไม่รู้ด้วยนะ”โจรใบหน้าซูบตอบยิ้มเย็น แววตาฉายแววโหดเหี้ยมขยับอาวุธเพชฌฆาตจ่อศีรษะเด็กหญิงที่มารดากระชับอ้อมกอดแน่น
“พระผู้เป็นเจ้าโปรดคุ้มครองเราด้วย”
“ในโลกนี้ไม่มีพระเจ้าหรอกพี่สาว”ปรายนิ้วโจรโหดค่อยๆขยับเพื่อเหนี่ยวไก
หมับ!
“พอแค่นั้นเถอะครับ”
“อ้าว ไอ้หนุ่ม แล้วแกมายุ่งอะไรด้วย อยากตายรึไง เอามือแกออกไปจะปืนฉันเดี๋ยวนี้”
“ไม่ครับ”ดวงตาสีขาวเงินทอประกายกล้า “คุณคิดจะทำอะไรผมไม่ว่าหรอกนะครับ แต่ผมคงปล่อยให้คุณทำร้ายเด็กคนนี้ไม่ได้หรอกครับ”
“หึ อวดดีนักนะไอ้หนุ่ม สงสัยแกคงต้องไปก่อนคนแรกแล้วล่ะ”
โจรโฉดสะบัดปืนออกจากมืออเลนแล้วเล็งยิงเขาทันที แต่ไม่ทันที่จะเหนี่ยวไกก็ถูกสันมือของคนตรงหน้าฟาดท้ายทอยสลบไปก่อน
“ฟู่..”
“ขอบคุณนะคะพี่ชาย”
“ไม่เป็นไรหรอก คงกลัวมากสินะ”อเลนยิ้มบางๆให้
“พี่ชายใจดีจัง เก่งด้วย”เด็กหญิงจับมือข้างซ้ายของเขาแล้วกระพริบตาปริบๆกับสิ่งที่ชายหนุ่มพยายามจะใช้ถุงมือปกปิดแต่ไม่มิด...แขนที่กลายเป็นสีนิล
“พี่ชาย ทำไมผิวมือข้างนี้เป็นสีดำหล่ะคะ”
ดวงตาสีขาวไหววูบนึงก่อนจะกลับมาเป็นปกติ อเลนยังคงส่งยิ้มให้เด็กคนนี้เช่นเดิม
“มันเป็นคำสาปน่ะ จะปล่อยก็ได้นะ”
“ไม่ค่ะ”เด็กหญิงส่ายศีษระพลัน “ก็เพราะมือข้างนี้ช่วยหนูไว้นี่นา”
“ขอบใจนะ”
จะมีกี่คนกันนะ..ที่ยอมรับเราได้อย่างนี้
“เฮ้ เสร็จรึยัง ยังเหลืออีกหลายโบกี้นะโว้ย เฮ้ย!”ชายที่มาพร้อมกันกับคนที่สลบเปิดประตูกลับเข้ามาอีกครั้ง มองสภาพเพื่อนร่วมขบวนการที่ลงไปนอนกับพื้นอย่างตกใจ
“พวกแกคิดจะขัดขืนใช่มั้ย บอกแล้วว่าอย่าขัดขืน!”
เสียงกระสุนจำนวนนับไม่ถ้วนสาดลงใส่เบาะผู้โดยสาร ที่กลายเป็นโล่กำบังไปโดยปริยาย เสียงกระสุนทำให้โจรโบกี้อื่นวิ่งมารวมตัวกัน
“ชิ! หมดแม็กซ์แล้วเหรอวะ”
ผลัก!
เสร็จไปอีกหนึ่ง
คราวนี้มีโจรโฉดเข้ามาพร้อมกันมากกว่า3คน ทั้งหมดเมื่อเห็นสภาพเพื่อนร่วมงานแล้วก็จัดการยกอาวุธยิงไปยังอเลนทันที
แต่เนื่องจากประสบการณ์ที่สั่งสมมามากมายจากมากรต่อสู้กับโนอา ทำเอาอเลนหลบกระสุนห่านั้นได้อย่างง่ายดาย
เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่ากระสุนที่มาจากปืนของมนุษย์ ช้ากว่าพวกทีกี้เยอะเลย
อเลนวิ่งผ่ากระสุนที่กระหน่มยิงอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจแล้วจับแขนชายคนที่หนึ่งทุ่มกับพื้น แล้วชกเข้าท้องน้อยชายคนถัดมา จากนั้นก็เตะหน้าอกชายอีกคนจนปลิวไปหลายเมตร
แกร็ก!
“หยุดนะโว้ย ไม่งั้นนังหนูนี่กับแม่มันตาย”
“พะ..พี่ชาย”
กรอด.. ลืมไปว่ามันมีอีกคน
“ฮึ ทำหน้าโกรธอย่างกับเป็นญาติกันอย่างงั้นแหละ แต่เอ้ ชักอยากจะเห็นหน้าแกตอนเห็นเลือดออกจากหัวนังเด็กนี่แล้วสิ”
ไม่นะ!
“หยุดนะ!”
“ได้โปรด! ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าฉันเถอะ อย่าทำอะไรลูกฉัน”
“เงียบไปเลย! หึๆ เรามาเริ่มนับถอยหลังให้กับการระเบิดให้หัวเด็กคนนั้นดีกว่า”
“...”อเลนกัดฟันแน่น
ถ้าเป็นไปได้ไม่อยากจะใช้วิธีนี้เลย
“สาม”รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้น
แต่ว่า..
“สอง”น้ำตาของคนที่ตกอยู่ในมือเพชฌฆาตไหลอาบแก้ม
มันจำเป็นจริงๆนี่นา!
“หนึ่ง”บุพการีสมกอดลูกพร้อมสวดภาวนา
“อินโนเซนส์สำแดงฤทธิ์!!!”
“ศูนย์!”
“Clown Crown!”
เชือกสีขาวเส้นหนึ่งลอยไปพันกันกระบอกปืนอย่างรวดเร็วและกระชากปืนนั้นออกมาได้ทันเวลา
“อะไรน่ะ!”
ชายผมสีโกโก้เมื่อครู่มีบางอย่างเปลี่ยนไป ผ้าคลุมกับหน้ากากที่โผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้กับปืนที่ถูกเชือกที่พันอยู่รอบแขนชายหนุ่มแย่งชิงมา ทำเอาผู้อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหลายงงไปตามกัน
ผลัวะ!
“หลับไปสักพักนะครับ จนกว่าจะถูกส่งตำรวจ”อเลนหันกลับมาข้างหลังพบสายตาประหลาดของผู้โดยสารคนอื่นๆที่ค่อยๆโผล่มาจากที่กำบัง
เอาแล้วไง ไม่น่าเลยเรา
“พี่ชาย..”
“คะ ครับ?”
“พี่ชายเหมือนตัวตลกที่คณะละครสัตว์เลยค่ะ”เด็กหญิงเดินปาดน้ำตาเข้ามาจับผ้าคลุมของเขาอย่างประหลาดใจ “วันก่อนหนูเพิ่งเคยไปดูมากับคุณแม่ พวกเขาเก่งมากเลย แต่พี่ชายเก่งกว่าเยอะเลยค่ะ”
“อะ เอ๋? งั้นเหรอ”
“ค่ะ”อเลนเกาแก้มแก้เขิน เขามองไปยังกลุ่มคนที่นอนอยู่บนพื้นเพราะฝีมือตัวเอง
ก่อนอื่นก็ต้องจับมัดไว้ก่อนละกัน ขืนจู่ๆฟื้นขึ้นมาไม่ดีแน่ เพราะรู้สึกสังหรใจว่าการปล้นครั้งนี้น่าจะมีโจรมากกว่านี้อีกที่โบกี้อื่น
หลังจากที่จัดการใช้เชือกตัวตลกมัดเหล่าโจรรวมกันอย่างหนาแน่นเรียบร้อย ชายหนุ่มก็เดินไปหาเด็กหญิงแล้วลูบหัวเบาๆ
“เดี๋ยวพี่ชายจะไปดูที่โบกี้อื่นก่อนนะ”
“ค่ะ อ๊ะ จริงสิพี่ชายชื่ออะไรคะ หนูชื่อนีน่าค่ะ”
“พี่ชื่ออเลน”
“ขอให้ปลอดภัยนะคะพี่ชายอเลน”
“อืม”อเลนยิ้มบางๆก่อนจะเดินไปยังทางหัวรถไฟ
“เมื่อกี้เหมือนจะได้ยินเสียงปืนดังมาจากทางหัวรถไฟ แสดงว่า..เกิดเรื่องอย่างที่เราคิดจริงๆด้วย”เอ็ดเวิร์ดกำหมัดแน่และรีบเร่งการเดินของตน มือข้างขวาจับลูกบิดเพื่อจะไปยังโบกี้ต่อไป..
ผ่าง!
ไอ้โบกี้นี้มันอะไรกันเนี่ย...
พื้นโบกี้ที่ทำจากไม้ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดบอกถึงอายุที่ผ่านการเหยียบย่ำมานานแล้ว เบาะทั้งหลายแหล่อยู่ใยสภาพที่รียกว่าไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นเบาะ หยากไย้จำนวนมากร้อยระโยงระยางเป็นศิลปะชวนสยดสยองมากกว่าสวยงาม ตามพื้นเต็มไปด้วยฝุ่นหนาเตอะ ขยะแห้ง และเศษซากกระดาษจำนวนมากมาย
ถ้าให้เดินทะลุไปอีกโบกี้ล่ะก็ ขอเดินอ้อมไปตามหลังคาดีกว่า
เอ็ดเวิร์ดตัดสินใจปีนขึ้นไปบนหลังคารถไฟ สายลมที่ประทะใบหน้าหวานอย่างรุนแรงเนื่องจากความเร็วในการเคลื่อนที่ทำเอาเอ็ดเกือบจะปลิวไปกับสายลมนั่นด้วย
ขณะที่เขากำลังจะลงจากโบกี้นั้ง สายตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่เดินไต่หลังคาขึ้นมาเหมือนเขาแต่คนๆนั้นหันหลังให้ เป็นอันว่าเอ็ดเห็นเขาเพียงคนเดียว เอ็ดกระโดดข้ามไปโบกี้ข้างๆทันที มุ่งไปหาคนที่ต้องสงสัยเมื่อครู่ที่ค่อนข้างอยู่ไกลกันทันที
“หายไปไหนแล้วฟะ เมื่อกี้ยังเห็นหัวขาวๆอยู่แหมบๆ”
ทีมแคมพีกัดแขนเสื้อเอ็ดเวิร์ดเบาๆแล้วดึงคนตรงหน้าเพื่อพาไปหาคนหัวขาวที่เพิ่งหายไปเมื่อกี้
“อะไรของนายกัน จะพาฉันไปไหนน่ะ ไหงแรงเยอะชะมักเลยฟะ”
ตุบ!
“โอ๊ย!”
“เฮ้ย!”หนึ่งในกลุ่มโจรยกปืนเล็งทันที
ผลัวะ!
“อันตรายชะมัด เอะอะก็จะยิงกันเลยรึไง”ทีมแคมพีเริ่มฉุดกระชากเอ็ดอีกครั้ง “รู้แล้วๆจะตามไปก็ได้ ปล่อยแขนเสื้อได้แล้วเดี๋ยวขาดขี้เกียจเย็บ”
เอ็ดเวิร์ดถอนหายใจเบาๆแล้วเดินตามโกเล็มเจ้าปัญหาไป
พบกับเจ้าของ กามเทพตัวนี้นั่นเอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น