คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สายใยที่2 สุดวิสัย
...เคยเชื่อว่าโลกใบนั้นแสนกว้างใหญ่
จนแทบอยากจะโบยบินออกไปค้นหาบางสิ่งบางอย่างที่ใจโหยหาสักครั้ง
แต่ไม่เคยคิดเลยว่า โลกที่เห็น..มันไม่ได้มีอยู่เพียงใบเดียว...
“เอ็ด งั้นฉันขอแยกทางกับพวกเธอตรงนี้เลยนะ”
“เอ๋?”ชายหนุ่มและเด็กหนุ่มผมทองหันไปมองเพื่อนร่วมเดินทางอย่างงงๆ
“ทำไมล่ะโนอา? ไหนเธอบอกว่าจะไปกับพวกเราไม่ใช่เหรอ?”ชายรูปร่างค่อนข้างเล็กใบหน้าเรียวติดออกทางหวานเล็กน้อยกระชับกระเป๋าสัมภาระแน่นแล้วเดินไปหาเพื่อนชาวยิปซีที่เดินตามมาด้านหลังอย่างรวดเร็ว
ขณะนี้ทั้งสามคนอยู่บริเวณหน้าสถานีรถไฟที่เนืองแน่นไปด้วยผู้คนจำนวนมากที่ทั้งเข้าออกกันค่อนข้างพลุกพล่านจนต้องพากันลากมาเคลียร์กันภายในอาคารจุดที่ไม่ค่อยมีคนมากเท่าไร
“คือตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ ฉันคิดว่าฉันต้องการจะอยู่ที่ฝรั่งเศสต่อน่ะ”
“คุณโนอาจะอยู่ที่นี่ทำไมล่ะครับ”เด็กชายผมทองหน้าตาน่ารักมองเธออย่างไม่เข้าใจ
“นั่นสิ เราก็อยู่หาเงินกันที่นี่เป็น2เดือนแล้วนะ เอ๊ะ หรือว่าเธอติดใจอะไรเข้า?”คำถามทีเล่นทีจริงทำเอาสาวผิวคล้ำหน้าแดงเถือกขึ้นมาเฉยๆ
“พี่ฮะ แบบนี้ต้องมีอะไรปิดบังเราแหงๆ”
“ใช่ๆ บอกมานะว่าเธอแอบไปทำอะไรไว้โดยไม่บอกเรา”ชายหนุ่มยิ้มอย่างเป็นต่อ
“เอ่อ.. เอ็ดเวิร์ด อัลฟอนเช่ คือว่าฉัน..”
ด้วยความที่ยิ่งกดดันยิ่งทำให้หญิงสาวออกอาการร้อนลน มันยิ่งเพิ่มความอยากแกล้งคนของทั้งคู่มากขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน
“บอกมาน้า~”
เอ็ดเวิร์ด เอลริคหนุ่มผมทองที่ค่อนข้างมีปัญหาเกี่ยวกับส่วนสูงของตัวเองกำลังหัวเราะในใจขณะที่ใบหน้าจ้องจับผิดเพื่อนที่ร่วมเดินทางร่วมกันได้ระยะหนึ่ง ตาสีทองใสทอประกายสนุกสนาน
ส่วนเด็กชายที่กำลังจะเข้าวัยหนุ่มที่สีผมกับตาเหมือนกันเปี๊ยบก็ใช่ย่อย ภายใต้ใบหน้าที่น่ารักที่กำลังปั้นหน้าจริงจังนั้นซ่อนรอยยิ้มเอาไว้เหมือนกันไม่ผิด
ความโชคร้ายจึงตกมาทางเธอ สาวยิปซีที่มีชื่อว่าโนอาผู้มีผิวออกคล้ำรูปร่างอ่อนช้อย ผมดำขลับถูกปล่อยสยาย เรียกได้ว่าทั้ง3ถูกคนแถวนั้นมองอย่างสนใจโดยไม่รู้ตัว
“โธ่ พวกเธอสองพี่น้องนี่ล่ะก็”
“โน...อา...”
แปะ
จู่ๆก็มีมือใหญ่ของใครบางคนวางบนศีรษะคนชอบแกล้งทั้งคู่เบาๆ ทำเอาเอ็ดแทบอารมณ์ขึ้น เพราะเหมือนกำลังถูกตอกย้ำเรื่องส่วนสูงของตนที่พยายามจะลืม
“ใครฟะ.. อ๊ะ!”
“พวกเธอสองคนอย่าไปแกล้งคุณโนอาเขาอย่างนั้นสิ”
“พันเอก!/คุณรอย มัสแตง!”
“หืม?”ชายผมสั้นสีดำเลิกคิ้วขึ้น
เอ็ดกับอัลเบิกตาค้างด้วยความตกใจสุดๆ
จะเป็นไปได้ยังไงกัน ก็ประตูมันถูกปิดไปแล้วนี่นา
“อ๊ะ จริงสิ คนๆนี้ก็มีใบหน้าเหมือนกับคนรู้จักพวกเธอในโลกโน้นนี่นา”
“ขอโทษด้วยนะ แต่ฉันไม่ใช่คนชื่อรอย มัสแตงหรอก ที่ฉันมาตรงนี้เพื่อจะมาขอโนอาไปอยู่กับฉันน่ะ” ชายร่างสูงกุมมือสาวงามพร้อมส่งสายตามุ่งมั่นให้กับหล่อน ทำเอาโนอาหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมจนต้องรีบก้มหน้างุดทันที
“อย่าบอกนะว่าพวกนาย...”
“ใช่ เราแอบคบกันได้สักระยะแล้วล่ะ จนฉันแน่ใจแล้วว่าหัวใจนี้ไม่สามารถมอบให้ใครได้อีกแล้ว”
“เอ่อ.. ผมยังเด็กอยู่นะครับ ทำอะไรอายผมบ้างสิ”อัลเอามือปิดตาแต่แง้มรูออกมาเล็กน้อยใบหน้าแดงนิดๆเพราะเขินแทนทั้งคู่ที่ทำอะไรประเจิดประเจ้อท่านกลางสายตาประชาชีที่แออัด
“ฮะๆ ขอโทษที ก็คนมันรักนี่ ฮะๆ”
ไอ้นิสัยแบบนี้เหมือนกันไม่ผิดเลยแฮะๆ
เอ็ดถอนหายใจแล้วเกาหัวแรงๆอย่างเหนื่อยใจ
“เฮ้อ แล้วแต่พวกนายละกัน”เอ็ดหันขวับชี้หน้าคนที่หน้าเหมือนคนที่มักกวนโมโหตนบ่อยๆในโลกโน้นทันที “ถึงนายจะเป็นใครก็ตามฉันก็จะเรียกนายว่าพันเอก และ! ถ้านายดูแลเพื่อนฉันไม่ดี ฉันเอาตายแน่”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ฉันสัญญา”
“โอเค งั้นไปกันเถอะอัล”
“แล้วพบกันใหม่นะครับคุณโนอา”
“ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพกันทั้งสองคนนะ”
แล้วทั้งเอ็ดและอัลก็เดินเข้าไปในฝูงชนโดยที่มองโนอาที่โบกมือให้เขาจนลับสายตาไป
“เป็นคนที่แปลกดีนะ”
“ค่ะ เป็นคนที่แปลกๆ แต่น่านับถือมากเลยค่ะ”
ถ้าเธอเจอของที่ตามหาไวๆก็คงดีนะเอ็ดเวิร์ด
แต่ต่อจากนั้นเธอจะทำยังไงต่ออีกล่ะ...
“พี่ครับ เราจะไปไหนต่อกันเหรอ”อัลถามขึ้นขณะที่พี่ชายเงียบไปนาน
“พี่กะจะไปขึ้นเรือที่อีกเมืองนึงไปที่อังกฤษก่อนน่ะ จากนั้นก็หาเงินค่าเดินทางแล้วค่อยเดินทางต่อ”
“เหรอครับ”
“อัล ฝากตั๋วกับกระเป๋าหน่อยสิ เดี๋ยวพี่มา ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“ครับ รีบไปรีบมานะฮะพี่ รถไฟจะออกแล้วด้วย”
“หน่า นายขึ้นไปรอก่อนเลยนะ รอแปป”
เอ็ดรีบวิ่งไปยังห้องน้ำสถานีรถไฟอย่างรวดเร็วแล้วจัดการธุระของตัวเอง จากนั้นก็เดินเลียบชานชะลาอย่างสบายใจไปยังรถไฟขบวนของตน
แต่แล้วเรื่องมันก็...
โครม!
รถเข็นคันใหญ่สำหรับใส่กระเป๋าสัมภาระผู้โดยสารที่อัดแน่นไปด้วยกระเป๋าทั้งหลายที่บังตาคนเข็นมิดชนใส่เอ็ดอย่างจังจนเจ้าตัวกระเด็นเข้าไปในประตูเลื่อนของโบกี้ที่เปิดกว้างดีที่ข้างในมีฟางแห้งรองรับแรงกระแทกของร่างกาย แต่หัวดันกระแทกกับลังไม้ขนาดใหญ่ภายในจนสลบเมือดคาที่
เสียงประตูเหล็กกล้าเสียดสี แสงที่ลอดเข้ามาค่อยๆน้อยลงๆ จนมืดสนิท ตามด้วยเสียงลงกรอนช้าๆ
แล้วรถไฟก็ค่อยๆออกเดินทาง...
ความคิดเห็น