ความทรงจำสีจางๆกับความรักของสองเรา

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3... ผมชื่อศิลปากร

ทางด้านของศิลป์หลังจากที่เมื่อวานที่ได้เจอกับหนิงแล้วเขาก็เอาแต่คิดถึงเรื่องของหนิงวันนี้ก็เช่นกันเนื่องจากรถของศิลป์ยังซ่อมไม่เสร็จวันนี้เขาก็เลยต้องมาขึ้นรถเมล์ที่ป้ายเดิมอีกครั้งตอนที่มาถึงที่ป้ายรถเมล์   ความรู้สึกในใจลึกๆของศิลป์ก็หวังที่จะได้เจอกับหนิงเหมือนกันแต่ก็ต้องผิดหวังเพราะเขาไม่ได้พบหนิงอย่างที่คิด  โดยที่ศิลป์ไม่รู้ตัวเลยว่าหนิงได้แอบสะกดรอยตามเขามาจนถึงบริษัทจนกระทั้งพักเที่ยงที่เขาลงมาทานอาหารที่ร้านค้าใกล้ๆกับบริษัทก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ดีๆหนิงก็โผล่มานั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา

                “เฮ้ย!!....” ศิลป์อุทานด้วยความตกใจ “มาได้ไงอ่ะคุณ” ศิลป์ถามขึ้นหลังจากเขาตั้งสติได้แล้ว

                “ฉันก็ตามคุณมานะซิ” หนิงตอบ

                “อย่าบอกนะว่าคุณแอบตามผมมาจากที่ป้ายรถเมล์นะ”

                “ถูกถูกถูกตอ้งนะคร๊าฟ” หนิงตอบเลียนแบบรายการทีวีรายการหนึ่ง

                “แล้วไม่มีงานมีการทำหรือไงคุณถึงได้มาดักรอผมจนถึงเวลานี้นะ”

                “วันนี้หนิงลางานเพื่อมาตามพี่กรโดยเฉพาะ”

                “จะบ้าเหรอคุณ  คุณจะมาตามผมทำไมผมไม่ใช่พี่กรอะไรของคุณนะ”

                “ไม่ใช่ก็ไม่เห็นเป็นไรว่าแต่คุณชื่ออะไรล่ะ”

                “ผมชื่อศิลปากรไม่ใช่พี่กรอะไรของคุณหรอกนะเพราะผมเพิ่งกลับมาจากอังกฤษเมื่อเดือนที่แล้วนี้เองและที่สำคัญผมอยู่ที่นั้นตั้งแต่เด็ก” กรตอบและพยายามหาเหตุผลมายืนยันว่าเขาไม่ใช่กร

                “ศิลปากร....”หนิงทวนชื่อของศิลป์ซ้ำอีกครั้งก่อนจะหันไปรับชามก๋วยเตี๋ยวจากเจ้าของร้าน

“ถามจริงเถอะผมหน้าตาเหมือนพี่กรอะไรของคุณมากเลยเหรอ” ศิลป์ถามพร้อมกับยื่นพวงเครื่องปรุงให้กับหนิง

                “เหมือนซิ...เหมือนมากด้วยจนเหมือนกับเป็นคนๆเดียวกันเลยล่ะ” หนิงตอบพร้อมกับตักลูกชิ้นเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

“ขนาดนั้นเชียว”

“อืม...”หนิงตอบในขณะที่ยังคงมืลูกชิ้นอยุ่ในปาก “อย่างน้อยชื่อคุณก็คล้ายกับชื่อของพี่กรแถมหน้าตายังคล้ายกันอีกงั้นฉันเรียกคุณว่ากรก็แล้วกันนะ….ฉันไปก่อนล่ะกันนะแล้วไว้เจอกัน”

                ไม่รอให้ศิลป์ตอบรับหรือปฏิเสธหนิงก็รีบแยกตัวออกไปทันทีทิ้งให้ศิลป์นั่งทอดถอนใจอยู่เพียงลำพัง

                หลังจากที่หนิงกลับไปแล้วศิลป์ก็มานั่งคิดถึงเรื่องของหนิงอีกในใจของศิลป์ลึกๆแล้วก็ดีใจที่ได้เจอกับหนิงเช่นกัน  และก็รู้สึกอยากค้นหาว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันทำไมถึงได้คอยตามเขาอยู่ตลอดเวลาและก็เอาแต่เรียกเขาว่ากร

                ‘ถ้าจะบ้าแล้วเราเอาแต่คิดถึงยัยเด็กบ้านั้นอยู่ได้....ทำงานทำงาน’ ศิลป์คิดกับตัวเองในใจ

ที่ทำงานของหนิง....

                “ไปไหนมาจ้ะแม่คุณ....อยู่ดีๆก็โทรมาลางานครึ้งวันกว่าพี่จะบอกขอบอสได้เกือบแย่เลยรู้ไหมแล้วลาวันไหนไม่ลาดันลาวันที่เขามีประชุมกันอีก” ชายหนุ่มท่าทางเซอๆและดูมีอายุมากกว่าหนิงสัก 2 ปีถามขึ้นหลังจากที่หนิงมาถึงยังโต๊ะทำงานของเธอแล้ว

                “ขอโทษจริงๆที่นะพอดีหนิงมีธุระด่วนจริงๆไม่งั้นไม่ลากะทันหันแบบนี้หรอก” หนิงรีบเข้าไปขอโทษขอโพยภูษณะเป็นการใหญ่

                ภูษณะหรือพี่นะเป็นรุ่นพี่ของหนิงตั้งแต่สมัยเรียนนับตั้งแต่หนิงตัดสินใจสอบเข้าคณะวิศวที่มหาวิทยาลัยเดิมได้หลังจากที่กรเสียไปจนกระทั้งได้มาทำงานที่บริษัทแห่งนี้พี่นะก็ยังเป็นพี่เลี้ยงและรุ่นพี่ที่ทำงานของหนิงอีก  ทั้งคู่เป็นบัดดี้กันในการทำงานเวลาที่มีงานทั้งคู่ก็มักจะได้รับมอบหมายให้ทำงานร่วมกันตลอด  

                “ว่าแต่เมื่อเช้ามีประชุมเรื่องอะไรบ้างค่ะพี่นะ” หนิงถาม

                “เราสองคนได้รับทำโปรเจ็คใหญ่แล้วรุ้ไหมเป็นงานก่อสร้างโรงงานของบริษัทยักใหญ่ที่กำลังจะไปสร้างโรงงานแห่งใหม่ที่สระบุรีอีกสามอาทิตย์เราต้องเข้าไปประชุมเพื่อคุยงานเกี่ยวกับการก่อสร้างในครั้งนี้”

                “ได้พี่นะ....สบายมาก”  หนิงตอบรับพี่นะไปโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าโรงงานที่ตนจะตอ้งไปดูแลและควบคุมการก่อสร้างนั้นคือโรงงานของศิลป์นั้นเอง…