คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผู้หญิงเลี้ยวซ้ายผู้ชายเลี้ยวขวา
ที่ร้าน Thamachi…
พนักงานของร้านกำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดร้านกาแฟของแคนเนื่องจากวันนี้ทางสำนักพิมพ์ศศินันท์ได้ติดต่อขอใช้สถานที่เพื่อสัมภาษณ์คุณนัตโตะเกี่ยวกับเรื่องราวความรักของเขาเพื่อนำมาใช้เป็นพ็อตเรื่องสำหรับนิยายเรื่องใหม่ของสำนักพิมพ์เนื่องจากเจ้าของสำนักพิมพ์ศศินันท์รู้จักกับแทมี่เจ้าของร้าน
Thamachi แห่งนี้
“พี่แทมี่ หมวยจัดห้องให้กับทางสำนักพิมพ์เรียบร้อยแล้วคะ”
หมวยพนักงานสาวสวยของร้านเข้ามารายงานให้กับแทมี่ทราบหลังจากจัดสถานที่เสร็จเรียบร้อยแล้วขณะที่แทมี่กำลังออกมารอต้อนรับคณะทีมงานของสำนักพิมพ์ศศินันท์อยู่ที่หน้าร้าน
“ขอบใจมากจ้ะหมวย
เดี๋ยวไปหมวยไปบอกนายแคนด้วยนะว่าวันนี้ให้ปิดร้านหนึ่งวันไม่รับแขกนะ
แต่ถ้าใครจะซื้อกาแฟกลับไปทานก็ให้ขายได้ตามปกตินะ”
แทมี่สาวน้อยผมหยักศกเจ้าของร้านThamachi หันมากขอบใจหมวยก่อนจะสั่งงานเพิ่มเติม
เมื่อหมวยได้รับคำสั่งเรียบร้อยแล้วก็รีบเข้าไปหลังร้านทางด้านขวาในส่วนงานที่แคนดูแลอยู่
เพื่อถ่ายทอดคำสั่งของแทมี่
ร้าน
Thamachi เป็นร้านขายสินค้าประเภทของขวัญของที่ระลึกโดยมี
แทมี่
เป็นเจ้าของร้านโดยที่ส่วนของร้านทางด้านขวาเปิดเป็นร้านกาแฟของแคนคู่ปรับตลอดกาลของแทมี่เจ้าของร้าน(อ่านเรื่องราวของพวกเค้าทั้งคู่ได้จากเรื่อง
Thamachi ส่งรักดีๆมาทักทาย)
ผ่านไปไม่ถึง
15 นาที
คณะของทางสำนักพิมพ์ก็มาถึงโดยมีชายหนุ่มคนหนึ่งขับรถตามรถตู้ของสำนักพิมพ์มาด้วยภาพที่แทมี่เห็นเมื่อเขาก้าวออกมาจากรถคือ
ชายหนุ่มคนนี้เป็นหนุ่มผิวเข้ม ผมดำค่อนไปทางหยักศกเล็กน้อย รูปร่างสมส่วนไม่อ้วนลงพุงออกจะผอมเสียด้วยซ้ำ
แต่ที่สะดุดดาแทมี่
คือเสื้อผ้าการแต่งตัวของเขาดูสบายๆไม่ได้ประณีตเหมือนกับคนอื่นๆที่ทางสำนักพิมพ์เคยพามาสัมภาษณ์เรื่องราวกันที่นี้
แต่ก็ไม่ได้ดูธรรมดาจนเหมือนกับไม่ใส่ใจกลับตรงกันข้าม ถึงแม้การแต่งตัวจะดูธรรมดา
แต่บุคลิกท่าทางของเขาดูเป็นคนมั่นใจ และมีแนวทางเป็นของตนเองมากกว่า
เมื่อทางคณะของทางสำนักพิมพ์เดินตรงมายังจุดที่แทมี่ยืนอยู่
ชายหนุ่มคนนั้นจึงได้รับการแนะนำให้แทมี่ได้รู้จักว่าเขาคือนัตโตะผู้จะมาถ่ายทอดเรื่องราวของเขาให้กับทางสำนักพิมพ์เพื่อนำไปเขียนเป็นนวนิยายเรื่องใหม่
“สวัสดีค่ะพี่ศศิ”
แทมี่ยกมือไหว้ศศินันท์รุ่นพี่เจ้าของสำนักพิมพ์และทีมงานก่อนจะได้รับการแนะนำให้ได้รู้จักกับนัตโตะ
“สวัสดีจะน้องมี่”
ศศิรับไหว้ก่อนผ่ายมือไปทางนัตโตะ “นี่คือคุณนัตโตะจ้ะน้องมี่”
หลังจากได้รับการแนะนำให้รู้จักพร้อมกับทักทายกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วแทมี่ก็เชิญทุกคนเข้าไปภายในร้านส่วนที่แทมี่จัดเตรียมไว้สำหรับการทำงานในครั้งนี้
“คุณนัตโตะเป็นคนญี่ปุ่นเหรอค่ะ” แทมี่ชวนนัตโตะคุย
“ปล่าวหรอกครับผมเป็นคนไทยแท้โดยกำเนิดครับ”นัตโตะตอบแทมี่พร้อมกับอมยิ้มกับคำถามของแทมี่เพราะคำถามนี้ศศินันท์เจ้าของสำนักพิมพ์ที่เขากำลังจะมาเล่าเรื่องราวของเขาอยู่นี้ก็เคยถามคำถามในลักษณะนี้เหมือนกัน
“อ้าว!!เหรอค่ะแล้ว…”แทมี่ยังไม่ทันจะถามต่อนัตโตะก็ตอบข้อสงสัยให้ทันที
“นัตโตะเป็นชื่อที่คนคนหนึ่งใช้เรียกผมนะครับ ชื่อจริงๆของผมก็คือ…”
แล้วนัตโตะก็บอกชื่อจริงและนามสกุลจริงให้กับแทมี่ได้รับรู้เพื่อไขข้อข้องใจ
“กำลังคุยอะไรกันอยู่จ้ะน้องมี่”ศศินันท์ที่เพิ่งเตรียมงานกับทีมงานเสร็จเดินเข้ามาถามทั้งคู่
“กำลังคุยกันเรื่องที่มาของชื่อนัตโตะนะครับคุณศศิ” นัตโตะเป็นคนตอบคำถามของศศิ
“พี่ศศิเตรียมงานเสร็จแล้วเหรอค่ะถ้างั้นมี่ขอตัวดีกว่าค่ะพี่ศศิกับคุณนัตโตะจะได้เริ่มงานกันได้” แทมี่กล่าวขอตัวกับศศิและนัตโตะก่อนจะเดินหายทางร้านต้านซ้ายในส่วนของร้าน
Thamachi
หลังจากที่แทมี่แยกตัวออกไปแล้วนัตโตะและทีมงานของศศินันท์ก็เริ่มทำงานกันทันทีโดยครั้งนี้ศศินันท์เป็นคนสัมภาษณ์นัตโตะด้วยตนเอง
ที่มาของการสัมภาษณ์ในครั้งนี้เนื่องจากศศินันท์ได้ไปอ่านเจอบทความที่นัตโตะเขียนไว้ในบล็อคของตัวเองเข้าจากตอนแรกแค่ติดตามเฉยๆแต่เมื่อได้ตามอ่านเรื่องราวของเขาเข้าก็เกิดสนใจศศินันท์จึงได้ติดต่อขอสัมภาษณ์เพื่อนำเรื่องราวของนัตโตะมาเขียนเป็นนวนิยายจนเกิดการนัดสัมภาษณ์ในวันนี้
“สวัสดีค่ะคุณนัตโตะจะทานอะไรก่อนไหมค่ะกาแฟของแคนเค้าอร่อยนะค่ะ” ศศินันท์ถามนัตโตะก่อนจะเริ่มการสัมภาษณ์
“ขอม็อคค่าเย็นแล้ววกันครับ” นัตโตะหันไปสั่งกับพนักงานที่เข้ามารับออเดอร์พอดี
“คุณนัตโตะคงทราบแล้วนะค่ะว่าทางสำนักพิมพ์ของเราต้องการนำเรื่องของคุณไปทำเป็น
นวนิยาย”
“เรียกผมว่านัตก็ได้ครับ” นัตโตะบอกก่อนจะตอบคำถาม “ทราบแล้วครับ
ทีแรกผมก็ตัดสินใจอยู่นานว่าจะมาดีไหมแต่ฟังจากเหตุผลของคุณศศิแล้วผมก็เลยตัดสินใจมา” นัตโตะตอบ
“ใช่ค่ะ…เพราะประโยค…”
แล้วศศิก็ยกประโยคที่เธออ่านเจอจากในเน็ตขึ้นมากล่าว
‘สาเหตุที่ไม่ลืมเธอ
เพราะเธอไม่ได้หนีไปไหน เธอยังอยู่ข้างในใจผมข้างในลึกๆครับ
แม้จะมีเรื่องราวมากมายเข้ามาทำให้ลืมเธอไปชั่วขณะ
แต่ผมจะแอบนึกถึงเธอ
ทุกครั้ง
อาจจะเจ็บปวดบ้าง ผมขอเลือกเป็นคนที่รักเธอ คิดถึงเธอห่างๆ
ผมก็มีความสุขในใจแล้วครับ’
“เพราะประโยคนี้ของคุณนัตเลยนะค่ะทำให้ศศิสนใจเรื่องราวของคุณ
มันทำให้ฉันอยากรู้ว่ายังมีความรักแบบนี้อยู่บนโลกใบนี้อีกเหรอ”
“มันอาจจะฟังดูงี่เง่าหรือดูไร้สาระมากสำหรับบางคนนะครับ
หลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไมผมถึงรักและฝังใจกับเรื่องราวของเธอมากขนาดนี้”
“ไม่หรอกค่ะ
เรื่องราวของคุณนัตมันไม่ได้ดูงี่เง่าหรือไร้สาระเลยนะค่ะสำหรับฉัน
ถ้าฉันเป็นผู้หญิงคนนั้นฉันคงรู้สึกดีมากๆเลยค่ะที่มีคนที่รักฉันได้มากมายขนาดนี้”ศศินันท์กล่าวก่อนจะขออนุญาต
“คุณนัตถ้าฉันจะขอถามคำถามนึงจากคุณนัตจะได้ไหมค่ะ”
“ได้ซิครับ
หลังจากผมตัดสินใจถ่ายทอดเรื่องราวของผมให้กับคุณแล้วผมก็คิดแล้วล่ะครับว่าผมจะตอบคำถามคุณทุกคำถาม” นัตโตะตอบ
“คุณคิดว่าเหตุใดเธอถึงเลิกกับคุณค่ะ”
“ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าเพราะอะไรเธอถึงเลิกกับผม
แต่ในความคิดของผมเค้าคงเบื่อครับ
เพราะเราทำผิดกับเค้าคือไม่ได้หมายถึงว่ามีสาวๆหรือคนอื่นนะ
ผิดในที่นี้คือผิดที่ไม่ใส่ใจ การไม่ใส่ใจใครสักคนก็เหมือนกับการไม่ได้รักใช่ไหมในความคิดของผู้หญิง
แต่ผมเป็นคนที่ไม่เคยใส่ใจคนอื่นๆอยู่แล้ว เหตุนี้กระมั่ง ที่เค้าบอกเลิกกับผม ทั้งๆที่ตัวเค้าก็เสียใจ”
ในขณะที่นัตโตะกำลังเล่าเรื่องราวของตนเองให้กับศศินันท์และทีมงานของสำนักพิมพ์ฟังอยู่นั้นที่ทางหน้าร้านก็มีหญิงสาวคนหนึ่งมายื่นเมียงมองอยู่ที่หน้าร้าน
แคนเห็นเข้าจึงเข้าไปสอบถามเผื่อมีอะไรที่เขาจะช่วยเหลือได้
“สวัสดีครับ…มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” แคนถาม
“ร้านกาแฟปิดเหรอค่ะ พอดีอยากได้อะไรเย็นทานสักแก้วนึงนะค่ะ” หญิงสาวคนนั้นหันมาตอบทำให้แคนได้เห็นว่าผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่สวย
น่ารัก ปากนิด จมูกหน่อย ผมประบ่า
รูปร่างสันทัดหน้าตาไปทางแนวๆของสาวญี่ปุ่น
ถ้าแคนไม่เห็นว่าเธอพูดไทยได้คงเข้าใจว่าเธอเป็นคนญี่ปุ่นไปแล้ว”
“ร้านกาแฟปิดครับแต่ถ้าสั่งกลับบ้านก็ได้ครับ
เดี๋ยวผมทำให้ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีครับ”
“ขอเป็นช็อคโกแลตมิ้นได้ไหมค่ะไม่ทราบว่าที่ร้านคุณมีหรือปล่าว”
หญิงสาวถามด้วยท่าทางเกรงใจเนื่องจากเธอไม่แน่ใจว่าที่ร้านจะมีเครื่องดื่มอย่างที่เธอต้องการหรือไม่
“มีครับ…เดี๋ยวผมทำให้ คุณนั่งรออยู่ตรงนี้สักครู่นะครับเดี๋ยวผมมา” แคนกล่าวก่อนจะเชิญให้หญิงสาวนั่งรอที่ม้านั่งหน้าร้านไม่ช้าช็อคโกแลตมิ้นที่เธอสั่งก็ถูกนำมาเสิร์ฟให้ทันที
“ขอบคุณนะคะ”เธอกล่าวขอบคุณก่อนจะกล่าวชม “จัดร้านน่ารักดีนะค่ะ
ฉันไม่เคยรู้เลยว่ามีร้านแบบนี้อยู่แถวนี้ด้วยสงสัยคงต้องแวะมาบ่อยๆแล้วล่ะค่ะ”
“ยินดีต้อนรับเสมอครับ ส่วนเรื่องดีไซน์น้องแทมี่เค้าเป็นคนออกแบบนะครับ”
“อ่อ…งั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะไว้ฉันจะแวะมาใหม่ครั้งหน้านะค่ะ”
“ครับ…ลาก่อนครับ”
แล้วหญิงสาวคนนั้นก็เดินจากไปโดยมีแคนมองส่งเธอไปจนลับสายตาโดยที่ไม่รู้เลยว่าการเจอกันครั้งนี้ของเธอกับแคนมันอาจเป็นสิ่งที่ใครบางคนอยากจะมีโอกาสแบบนี้อีกครั้งบ้างก็ได้….
จบตอนที่
2 แล้วนะคะโปรดติดตามตอนต่อไปในครั้งหน้าค่ะ
ความคิดเห็น