ความทรงจำสีจางๆกับความรักของสองเรา

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1... บทนำ

“พี่กร…”

เสียงเล็กๆของสาวน้อยคนหนึ่งตะโกนเรียกใครบางคนที่ยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ โชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ที่บริเวณป้ายรถเมล์ที่เขายืนอยู่นั้นไม่มีใครอยู่เลย นั้นก็หมายความว่าสาวน้อยผู้นี้เรียกเขาว่ากรอย่างแน่นอน เมื่อเขาหันไปตามเสียงเรียกก็แทบจะล้มไปพร้อมกันดีที่เขาทรงตัวอยู่ได้ เพราะอะไรนะเหรอก็สาวน้อยผู้นี้เล่นโถมตัวโผเข้ากอดเขาทั้งตัว เหมือนกับดีใจอะไรมากมายอย่างนั้นแหละ

“เป็นอะไรหรือปล่าวครับ”  เขาถามด้วยความเป็นห่วงแม้จะแปลกใจอยู่บ้างที่อยู่ดีดีเธอก็โผเข้ามากอดทั้งๆที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน

“พี่กรจริงๆด้วยหนิงดีใจที่สุดเลย” แทนที่เธอจะตอบเขาว่าเป็นอะไรกับเอาแต่เรียกเขาว่ากร...กรตลอดเวลา แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ได้รู้แล้วล่ะว่าสาวน้อยคนนี้มีชื่อว่า...หนิง

“เอ่อ...ขอโทษนะครับผมไม่ได้ชื่อกรอะไรของคุณและผมก็ไม่รู้จักคุณมาก่อนเลยด้วยซ้ำ  คุณคงจำคนผิดแล้วล่ะครับ”

………………

นี่คือคำตอบของผมที่ตอบกับเธอหลังจากที่ผมพยุงตัวเธอให้ยืนได้แล้ว  ผมยังจำแววตาของเธอได้ดีตอนที่ผมบอกกับเธอว่าผมไม่ได้รู้จักเธอมาก่อนและผมก็ไม่ใช่คนชื่อกรที่เธอเอาแต่เรียกผมอยู่อย่างนั้น  แต่ไม่รู้ทำไมผมกับจำแววตาหลังจากที่ผมบอกไปแบบนั้นได้ไม่ลืม

เธอเป็นใครกันนะ แล้วคนชื่อกรคือใครทำไมเธอถึงเอาแต่เรียกผมว่ากร...กรตลอดเวลา

แล้วทำไมพอเธอได้ยินผมตอบออกไปแบบนั้นเธอถึงได้มีอาการเสียใจมากมายแบบนั้นนะ...

                ความจริงชื่อของผมคือศิลปากร ผมเพิ่งเดินทางกลับมาจากต่างประเทศเมื่อไม่นานมานี้หลังจากที่ผมไปศึกษาต่อที่นั้นตั้งแต่เด็ก  และถ้าไม่ใช่เพราะคุณลุงที่ผมเคารพรักท่านแก่มากแล้วและคิดจะวางมือจากธุรกิจผมคงยังสนุกกับการทำงานอยู่ที่นั้นและกว่าจะกลับมาก็คงอีกนาน

                จึงเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลยที่ผมกับเธอคนนั้นจะรู้จักกันมาก่อน   ถึงแม้ชื่อของนายกรอะไรนั้นจะคล้ายกับชื่อของผมก็ตามแต่คนส่วนใหญ่มักเรียกผมว่าศิลป์ ไม่ใช่กร

                ถ้าไม่ใช่เพราะรถยนต์ของผมมันเกเรผมก็คงไม่ต้องไปขึ้นรถเมล์ เพราะไม่อยากรบกวนคุณลุง  และก็เพราะเหตุนี้ทำให้ผมได้พบกับเธอผู้นั้นคนที่มีแววตาสดใสในตอนที่ได้พบผมแต่ก็เปลี่ยนเป็นเศร้าทันทีที่ผมบอกกับเธอว่าผมเป็นผมไม่ใช่ใครอีกคนที่เธอกำลังคิดและเรียกชื่อเขาอยู่ในขณะนี้

                น่าแปลกนะทำไมผมยังเอาแต่คิดถึงเรื่องของเธออยู่ตลอดเวลานับตั้งแต่เราแยกกันที่ป้ายรถเมล์เมื่อเช้านี้จนกระทั้งตอนนี้ผมก็ยังคิดถึงเรื่องของเธออยู่คนที่ผมรู้จักแค่ชื่อว่าเธอมีชื่อว่า...หนิง