"ปล่อยันลไ้แล้ว เรย์"
หลัาที่เ้ามาถึในบ้านเธอ็เอ่ยึ้นเสียแผ่ว น้ำาาอบายัไม่มีทีท่าว่าะเหือแห้ล่ายๆ
"อย่าร้อไห้เพื่อมัน ันทนเห็นเธอเป็นแบบนี้ไม่ไ้ ลูี่"
เรย์เอ่ย้วยน้ำเสียสั่นเล็น้อย เาำลัรู้สึเ็บปวที่เธอมีใให้ับสิมามายถึเพียนี้ เาอยาให้เธอมอเาเพียนเียว รัเาเพียนเียวเท่านั้น
เาะทำอย่าไรี เพื่อให้ไ้รอบรอหัวใอเธอทั้ว
เาไม่เ้าใัวเอเหมือนันว่าทำไมถึไ้แร์เธอมามายเ่นนี้
ภายในใอเาำลัน้อยใเธอปะปนับวามเสียใที่เธอร้อไห้เพื่อสิ
"เธอบอว่ารัันไม่ใ่เหรอ"
O_O
เมื่อไ้ยินอย่านั้นทำให้ลูี่ลืมวามเสียใไปั่วะ่อนะมอเา้วยสีหน้ามึน
นั่นน่ะ...เาบัับให้เธอพูไม่ใ่เหรอ
"มอแ่ัน ผู้ายอเธอือันนเียวนะ ลูี่"
เรย์แสออัเนว่าำลัอนลูี่ เามอสบสายาู่สวยรู่หนึ่่อนะหันหลัให้เธอ
หมอนี่มีสีหน้าแบบนี้อยู่้วยเหรอ
เวลาเาอนแล้วทำไมน่ารัอะไรอย่านี้
เาทำให้เธอหายเศร้าไ้อย่ารวเร็วเพียเพราะท่าทาเหมือนเ็รหน้า
ลูี่มอแผ่นหลัว้าอเรย์้วยวามรู้สึแปลประหลาในหัวใ เาำลัทำให้วามรู้สึอเธอเปลี่ยนไป
ลูี่ปัน้ำาาแ้มเนียนใสทั้สอ้า่อนะสูลมหายใเ้าปอลึๆ เพื่อสลัวามเ็บปวออาหัวใ
เธอไม่วรยึิับสิอี
เธอวรหันมาใส่ในรหน้าีหรือไม่
ารที่เธอบับเรย์มันอาะีว่า็ไ้ เมื่อิไ้ันั้นเธอ็เอื้อมไปับายเสื้ออเาเอาไว้
"ันะไม่ร้อไห้เพื่อเาแล้ว เรย์...หันลับมาไ้มั้ย"
เรย์่อยๆ หันลับมามอเธอ้วยแววาแเล็น้อย เาพยาม่มใเพื่อไม่ให้น้ำาอัวเอไหลออมา
"็ี"
"นายะทำให้ันเสียใเหมือนที่เาทำหรือเปล่า เรย์"
ลูี่ลั้นใเอ่ยถามออไป เธอไม่อยาเสียใอย่าที่แล้วมาอี เธอหวัเหลือเินว่าเาะทำให้เธอมีวามสุไ้
"ไม่แน่นอน ันะไม่ยอมให้เธอเสียใเพราะัน"
"รินะ... นายรัันมั้ย เรย์"
"อะ อือ"
ให้ายเหอะ...เาำลัสารภาพรัับเธอเหรอฟะ
เรย์หน้าแ่ำเมื่อยอมรับใัวเอว่าหลุมรัลูี่ไปแล้ว เาพลาหลบสายาู่สวยอย่ารู้สึเินอายไม่น้อย
"ันอยาไ้ยินนายพูว่ารัอ่ะ นะ เรย์" ลูี่มอ้วยสายาเว้าวอน เธออยาให้เรย์่วยปัเป่าวามเสียใอเธอ หาเาเอ่ยว่ารัเธออาทำให้รอยแผลในใอเธอเบาบาล
"ันรัเธอ" เรย์เอ่ยเสียแผ่ว "ิ...แล้วทำไมัน้อบอเธอ้วย" เาเอ่ยแ้เิน
ท่าทาน่ารัอเรย์ทำให้ลูี่ยิ้มบาๆ ออมาพลาเอื้อมมือไปโอบ้นอแร่่อนะเย่ปลายเท้ายื่นใบหน้าามึ้นไปใล้ใบหน้ามาย
สัมผัสไ้ถึลมหายใอุ่นๆ ที่ำลัรินรลมาบนผิวาวเนียนอใบหน้าเธอ
เามอเธอ้วยวามใเล็น้อย เมื่อู่ๆ เธอ็เป็นฝ่ายรุเา
สีหน้าอเาายแววแปลใ แ่เธอไม่รอให้เาเอ่ยอะไรออมา
ริมฝีบาบามพูระเรื่อ็ประบับริมฝีปาหยัหนาไ้รูปเสีย่อน
ริมฝีปาทั้สอผสานัน
วามร้อนระอุาปาทำให้เธอมีวามรู้สึหวานหวามไม่น้อย่อนที่เธอะสอลิ้นเล็เ้าไปในปาเา
เธอพลาวัลิ้นพันับลิ้นให่ร้อนระอุุไฟเป็นารหยอเย้า เธอเบียายอรรับอแร่ให้ร่าายเสียสีันนมือให่ออีฝ่ายเอื้อมมาโอบเอวอบา
เาเริ่มอบสนอเธอ้วยารูบอบ ลมหายใร้อนผ่าวประสานันเป็นหนึ่
อารม์าบ่านำลัแผ่ยายไปามร่าบา เธอเผลอราเสียหวานเล็ลอออาปาบา
ทำให้อีฝ่ายริมฝีปาูบเธอหนัหน่วึ้นไปอี
ูเหมือนว่าอารม์อเาเริ่มแื่นหลัาไ้ยินเสียหวานแผ่วรา
ฝ่ามือหนาหยาบำลัเลื่อนาเอวบาึ้นสัมผัสับ--อิ่ม แล้วบีบเ้น--อวบทรโ
เาราเสียสั่นแหบอย่าพึพอใับ--อิ่มนุ่มนิ่ม เมื่อสัมผัสไ้ถึฝ่ามืออุ่นนเือบร้อนอเาำลัลูบลำบริเวเนิน--ทำให้เธอยิ่มีอารม์------
ไม่นานนัเธอ็รู้สึว่าฝ่ามือหนาำลัสอเามาใ้เสื้อัวบา่อนะลูบไล้ไปามหน้าท้ออันแบนเรียบ
มือหนาพลาเลื่อนึ้นไปปลบราลายาร์ูนออ่อนะสอมือหนาเ้าไปใ้บราแล้วเล้นลึ-----อวบอิ่ม
วามร้อนบนฝ่ามือทำให้ร่าบาัวสั่นเทา้วยอารม์เ------
เรย์ถอนริมฝีปาออผละใบหน้ามายให้ห่าาใบหน้าามเล็น้อย
เพื่อให้มอเห็นเธอไ้ัถนัายิ่ึ้น สายาู่มมีแววาประายมอเธอแน่นิ่รู่หนึ่โยไม่พูอะไรออมา่อนะโน้มใบหน้ามายลไปุไร้ลำอระห
ปลายลิ้นร้อนำลัลบนออาวเนียน มือบาพลาศีรษะอีฝ่ายแนบลมายัออแรึ้น
เธอ้อารให้เาสัมผัสเรือนร่าระหมาว่านี้
"เรย์"
เสียหวานเรียื่ออีฝ่ายแผ่วเบา
เาำลัถเสื้อัวบาึ้นให้เผย--อวบอิ่มให้ประัษ์แ่สายาู่ม
แววาประายมอสำรว--ทรโาวอวบอิ่มมียอสี----ไปนทั่ว
่อนะโน้มใบหน้าลไปใ้ปาูหาวามหวานบน---- ปาหนาไ้รูปบเม้นแรๆ
่อนะเปลี่ยนเป็นไล้ลิ้นแทน ----ูันึ้นรับสัมผัสร้อนผ่าวาปาอิ่ม
หลัาที่เาลอเลียสอ---อวบอิ่มนพอใ
นิ้วมือเรียวพลาเลื่อนาาอ่อนอเธอเ้าไปใ้ระโปรัวสั้น เาถอบี--ัวิ๋วออ่อนะันร่าายแร่เ้ามาระหว่าาอเธอ
มือให่พลาปลระุมเลื่อนิบาเัวเอลแล้วว้าายแ-ที่ำลั--ันันมันเ้าไปใ้หว่าา่อนสอใส่เ้าในไปร่าบา
เาันเ้าไปลึนายแร่มิแล้วยับายำยำ้าๆ เป็นัหวะให้รนั้นเสียันนรู้สึเ-ยว---
ร่าายแร่พลาสั่นเทาเพราะอารม์า-----
“อทำนะ ลูี่”
เสียสั่นแหบัึ้น้าใบหูนวลเนียนะที่เาำลัโ-ายแร่เ้าออร่าบาไป้วย เาันร่าบาให้ไปิับผนัห้อพลา-ระแ-ายแร่หนัหน่ว
เมื่อไ้สัมผัสับร่าบานุ่มนิ่มทำสิอเาหลุเลิไปไลนู่ไม่ลับ
นอาเาำลัทำามสัาานอผู้ายเท่านั้น -----อร่าบา-อแรับายแร่าเาราเสียสั่นแหบเป็นพัๆ
เรย์ยาทั้สอ้าอลูี่ึ้นมาเหนือพื้นเป็นารอุ้มเธอะที่เาำลัยับร่าายำยำไป้วย เามอสบสายาู่าม้วยแรเสน่หา่อนะเร่ัหวะให้เร็วึ้นนเธอ้ออร่าายแร่แนบแน่น้วยวาม------
ลูี่ปล่อยให้ร่าายแสวาม้อาร่อันเนิ่นนานนพอใ่อนที่เรย์ะหยุารระทำทุอย่าล แล้วอุ้มเธอไปวาเอาไว้บนเียแผ่วเบาอย่าถะนุถนอม
เาูบหน้าผาเธอเบาๆ ่อนะพาร่าายแร่ึ้นมานอนพัเหนื่อยบนเียแล้วอเธอเอาไว้ในอ้อมออบอุ่น
"รู้มั้ยว่าที่ริันแทบไม่มีแรเหลือทำเธอ แ่เธอันยั่วันนมีอารม์"
เรย์มอลูี่้วยแววาเป็นประาย เาไม่ปิปัวามรู้สึอัวเออี่อไป เาอยาให้เธอรับรู้ว่าเารัเธอแ่ไหน
"อืม..."
ลูี่ไม่ล้าสบสายาู่มเพราะวามอายที่เธอแสวาม้อารับเา่อน
"อนอนพัให้มีแร่อนแล้ว่อยไปิน้าวเ้านะ"
เรย์เอ่ยพลาเลื่อนฝ่ามือหนาสัมผัสับเนื้อหนัอันเปลือยเปล่าอลูี่ เาลูบไล้ฝ่ามือไปนทั่วร่าบา่อนะราเสียสั่นแหบอย่ารู้สึหุหิัวเอึ้นมาที่ไม่มีแรเหลือึ้นร่อมเธออีรั้ ทั้ที่เาอยาทำอีหลายรั้ แ่เา้ออลั้นอารม์วาม้อารเอาไว้เพียเท่านี้ เา้อฟื้นฟูำลัเสีย่อน ไม่เ่นนั้นเาอาาใาย็เป็นไ้
ความคิดเห็น