ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เจ้าชายของหัวใจ

    ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8

    • อัปเดตล่าสุด 29 ส.ค. 49


    8

     

    (ความคิดของลลิตา)

                   
    พี่รันใจร้าย!

                   
    ทำไมจู่ๆถึงมาพูดเรื่องแบบนี้กับฉันได้ ทั้งๆที่ฉันเห็นพี่รันเปรียบเสมือนพี่ชายของฉันมาตลอดแท้ๆ ทำไมพี่รันถึงกลับรู้สึกกับฉันแบบนี้ มันทำให้ฉันรู้สึก..แปลกๆ รวมทั้งทำให้ฉันกระอักกระอ่วนพิลึก แล้วแบบนี้ ต่อไปฉันจะยังมองหน้าพี่รันได้อย่างไรอีก

                   
    ท่าทีของพี่รันวันนี้ทำให้ฉันกลัว พี่รันที่แสดงออกในด้านของผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายที่เต็มไปด้วยความแข็งแกร่งด้านร่างกายและอารมณ์ ความอบอุ่นที่กลายเป็นความร้อนแรงในทุกถ้อยคำ ทำให้ฉันอยากจะหนีหายไปจากอ้อมแขนนั้น

                   
    อ๊ายย! แค่คิดว่าพี่รันกอดฉันเอาไว้แน่นขนาดไหนก็ทำให้ฉันทั้งเขินทั้งอาย รวมเข้ากับคำพูดของพี่รันทั้งหมด... ตายแล้ว.. นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตฉันกันแน่

                   
    สรุปแล้ว พี่รันทำให้ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน แม้กระทั่งตอนนาฬิกาปลุกดังขึ้น ฉันก็ยังไม่ได้นอนหลับเลยแม้แต่งีบเดียว สงสัยวันนี้เพื่อนๆที่โรงเรียนจะต้องล้อฉันว่าเป็นหมีแพนด้าแหงๆ

                   
    พอคิดถึงเรื่องของโรงเรียน ฉันก็ต้องถอนหายใจเฮือก นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ทั้งเรื่องของโจและเรื่องของพี่รัน.. จะว่าไป อันที่จริงแล้วโจก็ดีกับฉันเสมอมา ประจวบกับฉันต้องการที่พักพิงใหม่ที่ไม่ใช่พี่เรทำให้ฉันอยากจะลองดู.. อยากจะลองมีความสัมพันธ์ฉันคนรักกับผู้ชายในวัยเดียวกัน ความสัมพันธ์แบบธรรมดาที่ฉันเคยฝันมาตลอด และมันอาจทำให้ฉันตัดใจจากพี่เรได้เสียที

                   
    แต่สิ่งที่ฉันคิดไม่ถึงก็คือเรื่องของพี่รัน..

                   
    พี่รันที่ฉันเห็นเป็นพี่ชายและเพื่อน คนที่ฉันมักจะเล่นหัวด้วยตลอดมาตั้งแต่เด็ก คนที่ชอบแกล้งฉันพอๆกับที่ฉันมักจะแกล้งเขาอยู่เสมอ จู่ๆก็กลับเข้ามากอด เข้ามาบอกว่ารัก ทำให้ฉันทั้งสับสนและตกใจจนไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรถูก

                   
    ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้.. ฉันไม่เข้าใจ

                   
    ฉันกินข้าวเช้าด้วยอาการของคนเหม่อลอยจนโดนแม่ดุ ก่อนจะเดินออกมาจากบ้านและเห็นพี่รันรออยู่ก่อนแล้ว

                   
    ใบหน้าฉันร้อนผ่าวขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ความขัดเขินยังมีมากจนไม่อาจมองหน้าพี่รันตรงๆได้

                                   
    ไปกันเถอะ  พี่รันพูดเมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน

                   
    ฉันไม่อยากไปกับพี่รันสองคน ดังนั้น...

                                   
    พี่เรล่ะ ฉันถามออกไป

                                   
    พี่เรไปแล้ว 

                   
    ฉันคิดไปเองหรือเปล่านะว่าเสียงพี่รันแข็งขึ้นนิดหน่อยเมื่อฉันเอ่ยถึงพี่เร  แต่ฉันไม่มีเวลาพินิจพิเคราะห์มากนักเกี่ยวกับน้ำเสียงของพี่รัน เพราะมือของพี่รันเอื้อมมาคว้าแขนฉันแล้วลากให้ฉันเดิน

                   
    ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะไม่ว่าอะไรนอกจากโวยวายกับนิสัยห่ามๆของพี่รันเท่านั้น แต่วันนี้.. เมื่อทุกอย่างเปลี่ยนไป เมื่อพี่รันกลับกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉัน ฉันจึงรีบสะบัดมือออก

                   
    หลุดได้ไม่นาน พี่รันก็คว้าไปใหม่ คราวนี้แน่นกว่าเดิมอีก แน่นจนฉันรู้สึกเจ็บ

                   
    ฉันไม่พูดอะไรนอกจากพยายามบิดมือออก มือของพี่รันใหญ่มาก.. มือของผู้ชายใหญ่แบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่านะ แล้วฉันจะหลุดจากมือใหญ่ๆแบบนี้ได้อย่างไร

                                   
    ต้าเดินเองได้น่าพี่รัน 

                   
    ฉันเสียงสั่น เริ่มกลัวอีกครั้ง

                                   
    พี่สัญญากับตัวเองเอาไว้แล้ว ว่าจะไม่ยอมปล่อยต้าเด็ดขาด 

                   
    การเดินทางไปโรงเรียนวันนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน ฉันไม่เคยรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนที่จะอยู่ข้างๆพี่รันมาก่อน ต่อไปฉันคงจะไม่กล้าทำตัวใกล้ชิดกับพี่รันอีกแล้ว

                   
    พี่รันยังคงถือสิทธิ์กุมมือฉันจนกระทั่งถึงหน้าโรงเรียน ก่อนจะปล่อยมือออกในที่สุด ฉันคลำที่ข้อมือตัวเองป้อยๆราวกับจะกล่าวโทษพี่รัน

                                   
    ขอโทษนะที่ทำแบบนี้  ฉันมองพี่รันอย่างโกรธๆ แต่พอเห็นสีหน้าพี่รันที่รู้สึกผิดแล้วฉันก็โกรธไม่ลง

                   
    พี่รันถอนหายใจลึก.. ยาว

                                   
    พูดกับพี่บ้างสิต้า

                   
    ฉันเดินหนี แต่พี่รันบังทางไว้ไม่ให้ฉันไป

                                   
    พี่ขอโทษที่ทำให้ต้าเจ็บ แต่ต้าอย่าทำให้พี่หึงสิ ไม่รู้หรือไงว่าแค่ต้าพูดถึงพี่เร พี่ก็โมโหแล้ว

                   
    ฉันเบิ่งตากว้างกับคำพูดของพี่รัน นี่ฉันไปตกลงปลงใจเป็นแฟนกับพี่รันตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่รันถึงมีสิทธิ์มาหึงฉันได้ แถมเป็นฉันกับพี่เรอีกต่างหาก พี่รันคิดอะไรอยู่นะเนี่ย

                                   
    พี่รันไม่มีสิทธิ์จะทำแบบนี้นะ ต้าไม่ใช่สิ่งของของพี่รันสักหน่อย ยังไม่ได้แม้แต่จะให้คำตอบอะไรเลยด้วย พี่รันมาทำแบบนี้ได้ไง  ฉันต่อว่าออกไป

                                   
    แต่พี่รักต้านี่นา ตั้งแต่พี่ได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไป พี่ก็เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้มากขึ้นเรื่อยๆเพราะกลัวจะเสียต้าไป

                                   
    พี่รัน..” ฉันคราง

                                   
    อย่าไปคบกับหมอนั่นนะ  พี่รันทำตาดุๆใส่ฉัน

                                   
    พี่รันไม่มีสิทธิ์มาสั่งต้า  ฉันทำหน้าหงิก  ต้าจะคบใครมันเรื่องของต้า

                                   
    พี่แค่อยากจะพูดในสิ่งที่พี่คิด พี่อดทนมามากพอแล้ว และพี่จะไม่อดทนเก็บความรู้สึกของพี่ไว้ข้างในอีก 

                   
    ดวงตาของพี่รันขณะพูดฉายประกายจริงใจ แววตาหวานนั้นมองทะลุเข้ามาในดวงตาของฉันราวกับจะค้นคว้าทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่เบื้องลึกที่สุดของหัวใจ

                                   
    เข้าใจพี่เถอะนะต้า

                   
    พี่รันทิ้งคำพูดสุดท้ายเอาไว้ก่อนเดินจากไป

     

                   


    ในที่สุดก็โดดเรียนจนได้.. ฉันถอนหายใจขณะเดินในมหาวิทยาลัยเพราะไม่รู้จะไปไหน โรงเรียนฉันอยู่ในเขตมหาลัยก็จริง แต่น้อยครั้งเหลือเกินที่ฉันจะได้เข้ามาเดินในมหาวิทยาลัย.. ฉันก็ไม่รู้ว่ามันนานแค่ไหน แต่เมื่อรู้ตัวอีกที ชีวิตฉันก็วนเวียนอยู่ระหว่าง บ้าน โรงเรียน และที่เรียนพิเศษ  รวมถึงชีวิตที่คล้ายจะโคจรรอบพี่เร ราวกับว่าในชิวิตนี้ ขอเพียงแค่มีพี่เร ฉันก็อยู่ได้อย่างเป็นสุข

                   
    ฉันไม่กล้าสู้หน้าโจวันนี้ ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไร ฉันยังไม่เปลี่ยนใจเรื่องที่อยากจะมีชีวิตที่ปกติ ได้มีแฟนไปเดินเที่ยวเล่นบ้างอย่างที่วัยรุ่นทั่วไปทำกัน แต่ฉันก็อดรู้สึกผิดต่อโจไม่ได้ ฉันไม่ได้ชอบโจในแง่นั้น ในอนาคตก็คงเป็นไปไม่ได้เช่นกัน ยิ่งเห็นพี่รันมาเป็นแบบนี้ด้วย ฉันยิ่งกลุ้มใจ

                   
    อดเกลียดตัวเองไม่ได้ พี่รันชอบฉันตรงไหนนะ โจก็เหมือนกัน ทำไมถึงมาชอบฉัน ฉันไม่อยากทำให้ใครเจ็บปวดโดยการปฏิเสธ ตอนแรกที่โจมาพูดกับฉันตรงๆฉันก็คิดว่า ดีเหมือนกัน อย่างน้อยก็จะได้ลืมๆเรื่องที่ทำให้ฉันทุกข์ไปบ้าง และยังทำให้โจมีความสุขได้อีก แต่พอพี่รันมาบอกความรู้สึกกับฉัน.. มันทำให้ฉันสับสน ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ฉันตอบโจไปนั้นมันถูกหรือผิด

                   
    เพราะถ้าฉันทำถูก แสดงว่าฉันต้องทำร้ายพี่รัน.. แต่ถ้าฉันทำผิด ฉันก็ต้องทำร้ายโจ

                   
    ฉันควรจะทำอย่างไรดี

     




    (
    ความรู้สึกของเรวิทย์)

               
    ผมคงเป็นอาจารย์ที่แย่มาก.. ไม่มีอาจารย์คนไหนใจลอยระหว่างการสอนหรอก ยิ่งการสอนในระดับอุดมศึกษาที่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียดด้วยแล้ว อาจารย์ทุกคนต่างก็ทุ่มเทการสอนอย่างเอาจริงเอาจังทั้งนั้น.. แต่นี่ผมกลับใจลอย จนไม่ได้ยินคำถามของนักศึกษาขณะทำแล็ป

                   
    ผมมันบ้าจริงๆ

                   
    ผมตัดสินใจออกไปเดินเล่นหลังจากคาบเรียนอันน่าอับอายนั้น หวังว่าเมื่อกลับมาสอนใจคาบบ่าย ผมจะได้ใจเย็นและมีสมาธิมากพอสำหรับการสอน

                   
    เพียงลงมาจากตึกเรียน ผมก็ต้องชะงักเท้าเมื่อเห็นใครคนหนึ่งนั่งเท้าแขนอยู่ที่ม้าหิน.. เป็นไปได้ยังไง.. นี่มันเวลาเรียนของนักเรียนนะ ทำไมต้าถึงได้...

                   
    เหมือนรู้ว่าผมกำลังมองเธออยู่ จู่ๆ ต้าก็หันมาทางผม

                   
    ผมเห็นเธอเบิ่งตากว้างขึ้นนิดหน่อย ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นยิ้มแหยๆให้กับผม.. ท่าทางแบบนั้นของต้า ทำให้ผมอดไม่ได้จริงๆที่จะหัวเราะเบาๆ เธอคงจะตกใจเหมือนกัน คงรู้ตัวสินะว่าทำผิด

                                   
    พี่เรมาอยู่ตรงนั้นได้ไงหรือคะ

                   
    ประโยคนี้ผมควรจะถามเธอไม่ใช่หรือไง แต่ยังไงก็ตาม วันนี้ผมไม่อยากดุเธอ ยิ่งได้เดินด้วยกันสบายๆไปตามใต้ร่มไม้แบบนี้ด้วย ผมยิ่งไม่อยากทำให้เราทั้งคู่เสียอารมณ์

                                   
    ห้องทำงานของพี่อยู่ตรงนั้น  ผมตอบไปตามตรง ก่อนจะถามว่า  แล้วต้าล่ะ ทำไมไปอยู่ตรงนั้น

                   
    ต้าทำหน้าปั้นยากอยู่ครู่หนึ่ง.. เธอคงกำลังคิดอยู่สินะว่าจะตอบผมว่าอย่างไรดี แต่... เธอไม่เคยโกหกผม เพราะฉะนั้นผมไม่ห่วงว่าเธอจะพูดไม่จริง

                   
    น่าจะคิดว่าจะตอบอย่างไรให้ดูดีที่สุดมากกว่า

                                   
    ต้า.. กำลังกลุ้มใจที่จะต้องเจอหน้าเพื่อน..”

                   
    ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เธอจึงขยายความอย่างมีอารมณ์ว่า

                                   
    ไม่รู้ช่วงนี้เป็นช่วงขาขึ้นเรื่องผู้ชายของต้าหรือไงก็ไม่รู้ จู่ๆเพื่อนก็มาบอกรัก ต่อมาก็พี่รันอีก.. อุ๊บ!” 

                   
    ดูเหมือนว่าเธออยากจะหลุดคำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจออกมา แต่มันก็สายไปแล้ว ผมได้ยินชัดทีเดียว

                                   
    รันน่ะหรือ 

                   
    ผมถามเสียงเรื่อยๆ ไม่ได้แปลกใจอะไรนอกจากอึ้งเล็กแกมอิจฉา.. ผมรู้อยู่แล้วว่ารันชอบต้ามาก เคยแม้กระทั่งรับปากว่าจะช่วยพูด แต่.. ผมก็รู้อีกนั่นแหละว่ายังไงผมก็พูดไม่ได้ เพราะมันทำให้ผมเองเจ็บปวด และที่อิจฉา ผมอิจฉารันที่สามารถพูดสิ่งที่รู้สึกออกไปได้โดยไม่ต้องคิดมาก

                   
    ทำไมผมต้องอายุห่างจากต้ามากขนาดนี้ ?

                   
    ทำไมผมต้องเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย และต้าต้องเป็นนักเรียนมัธยม ?

                   
    บางคนบอกว่าอายุห่างกันเจ็ดปีไม่มากมาย ก็จริง สำหรับผมเองก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นปัญหา แต่ปัญหามันอยู่ที่ เมื่ออายุห่างกันขนาดนี้ มันพลอยทำให้สถานะในสังคมของเราอยู่ต่างกัน

                   
    คนอื่นจะคิดอย่างไรถ้าผมกับต้าเป็นอะไรที่มากกว่าพี่น้อง

                   
    ผมไม่รู้จริงๆ...

                                   
    พี่เรรู้หรือคะ 

                   
    ต้าถามผมอย่างแปลกใจ คงเห็นว่าผมไม่มีท่าทางตื่นเต้นตกใจเลยกระมัง

                   
    ผมพยักหน้าและยิ้มให้เธอ

                   
    ต้าท่าทางช็อคไปเหมือนกัน ก่อนจะถามว่า

                                   
    พี่เรไม่ว่าอะไรเลยหรือคะ

                                   
    แล้วจะให้พี่ว่าอะไรล่ะ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับต้านี่

                   
    ผมพูดไปอย่างนั้นก็จริง แต่หน้าเบือนไปทางอื่น ผมไม่อยากให้ต้าเห็นความสะเทือนใจในดวงตาของผม ไม่อยากให้เธอรู้

                                   
    แล้ว... พี่เร.. เห็นด้วย อย่างนั้นหรือคะ

                                   
    ทุกอย่างอยู่ที่ต้า ตอนนี้ต้าเป็นคนเลือกนี่  อย่าบังคับให้ผมตอบเลยนะ ผมไม่อยากให้เธอไปเป็นของใคร แต่ผมก็เห็นแก่ตัวไม่ได้

                                   
    งั้น.. ถ้า ต้าเป็นแฟนพี่รัน พี่เรก็ไม่ว่าอะไรหรือคะ ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือคะ

                                   
    พี่ก็ต้องดีใจน่ะสิ  ผมเพิ่งรู้เหมือนกันว่าตัวเองโกหกเก่งถ้าต้ากับรันรักกัน แล้วก็มีความสุข พี่ก็ควรต้องดีใจไม่ใช่หรือไง

                   
    ผมหันไปยิ้มให้เธอ เพื่อที่จะเห็นว่า เธอกำลังร้องไห้

                   
    น้ำใสๆหยดจากดวงตาของเธออย่างเงียบๆ

                                   
    ต้าน่าจะรู้... ไม่น่าถามเลย  เธอพึมพำ

                                   
    ต้า..” 

                   
    น้ำตาของเธอทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน เธอเพียงแต่ตัดพ้อผมทางสายตา ก่อนที่จะรีบปาดน้ำตาทิ้ง

                                   
    อย่าสนใจเลยค่ะ ไม่มีอะไรหรอก  เธอหลุบตาลงแค่ฝุ่นเข้าตานิดหน่อย

                   
    ต้าเองก็คงจะรู้ว่าคำแก้ตัวของเธอไม่ค่อยเข้าท่านัก แต่คงไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาแก้ตัวเรื่องที่น้ำตาไหล เธอคงจะเจ็บปวดมากทีเดียว และความคิดที่ว่าผมทำให้เธอเจ็บปวดก็ย้อนกลับมาทำร้ายผมให้ยิ่งเจ็บเป็นสิบเท่า

                   
    ให้เธอรักคนอื่นเสียยังดีกว่ามารักผม

                                   
    พี่เรว่างไหมคะ  ต้ากลับมายิ้มให้ผมอีกครั้ง

                                   
    พี่มีสอนตอนบ่ายน่ะ

                   
    เธอคลายยิ้มลงอย่างผิดหวัง..

                                   
    แต่ไม่เป็นไร พี่ให้นักเรียนในคลาสทำงานส่งก็ได้  ผมกำลังทำผิด ผิดอย่างรุนแรง เพราะมันเท่ากับผมกำลังเอาเปรียบนักศึกษา

                                   
    จริงหรือคะ

                   
    มันไม่ควรเป็นแบบนี้.. แต่รอยยิ้มสว่างไสวของเธอทำให้ผมลืมความผิดทุกอย่าง

                   
    ตอนนี้ผมอยากอยู่กับเธอ...

     




    (
    ความคิดของรัทยุทธ์)

                   
    ผมยอมรับว่าผมวู่วามเกินไปที่ทำตัวเผด็จการกับต้าแบบนั้น แต่ผมก็กลัวที่จะเสียเธอไปให้กับเด็กหนุ่มคนนั้น ไม่ใช่ว่าผมไม่มั่นใจในตัวเอง แต่เป็นเพราะภาพที่ต้ามองผมมาตลอดไม่เคยมากไปกว่าความเป็นพี่ชาย ซึ่ง.. มันทำให้ผมกลัวว่าเธอจะต้องเป็นของคนอื่นเพียงเพราะคำว่าพี่ชาย

                   
    ผมไม่อยากเป็นเหมือนพี่เร ผมอยากให้ต้ามองผมในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง

                   
    ไม่ใช่.. พี่ชาย

                   
    ผมเตร็ดเตร่รอต้าอยู่ที่หน้าโรงเรียนเป็นอย่างเคย แต่กลับมีเพื่อนคนหนึ่งของต้าเข้ามาทักผมว่า

                                   
    ขอโทษค่ะ พี่ชายที่มารับต้าบ่อยๆใช่ไหมคะ 

                   
    ผมพยักหน้ารับอย่างสงสัย

                                   
    วันนี้ต้าไม่ได้มาเรียนนี่คะ พี่ไม่รู้หรือ

                   
    ผมยืนนิ่งไปชั่วครู่หลังจากที่เพื่อนของต้าเดินจากไป.. เมื่อเช้าผมเป็นคนมาส่งต้าถึงหน้าโรงเรียน จะเป็นไปได้อย่างไรที่ต้าไม่มาโรงเรียน

                   
    ผมกลับบ้านด้วยความผิดหวัง ไม่เข้าใจเหตุผลเลยว่าทำไมต้าถึงโดดเรียนแบบนั้น ปกติต้าเป็นเด็กเรียนที่แทบจะไม่เคยโดดเรียนเลยด้วยซ้ำ อาจมีบ้างแต่ก็ไม่บ่อย ยิ่งโดดเรียนแบบไม่มาโรงเรียนเลยแบบนี้.. มันยิ่งผิดปกติ

                   
    ขณะที่ผมกำลังเดินกลับเข้าบ้านด้วยอาการคอตกนั้น ผมก็เห็นต้า...

                   
    ผมกำลังจะเอ่ยปากเรียกเธอ แต่แล้ว ผมก็เห็นผู้ชายอีกคนหนึ่งกำลังยืนอยู่เคียงข้างเธอ ยืนคุยกันอยู่ที่หน้าประตูรั้วอย่างสนุกสนาน

                   
    ผมได้แต่ครางเสียงแผ่ว

                                   
    พี่เร...”

                   
    ผมไม่อยากจะเชื่อ นี่พี่เรพาต้าโดดเรียนหรือเนี่ย เป็นไปได้ยังไง ผมเริ่มจะหัวหมุน.. อาจารย์เคร่งกฏราวกับตาแก่อย่างพี่เรเนี่ยนะ พาเธอโดดเรียน โลกกำลังหมุนกลับด้านอยู่หรือเปล่า

                   
    ต้าเดินเข้าบ้านไปแล้ว ผมถึงได้สติ เดินไปหาพี่เร

                                   
    อ้าว กลับแล้วหรือรัน  พี่เรทักผมด้วยรอยยิ้ม

                   
    ทว่าผมยิ้มไม่ออก

                                   
    ทำไมต้าอยู่กับพี่เร  ผมยิงคำถามอย่างไม่คิดจะอ้อมค้อม

                   
    รอยยิ้มของพี่เรเจื่อนลง แค่นั้นก็รู้แล้วว่าพี่เรรู้ ถ้าหากพี่เรเพิ่งมาเจอต้าที่หน้าบ้าน พี่เรคงไม่มีท่าทางแบบนี้  มันทำให้ผมพูดต่ออย่างโมโหว่า

                                   
    พี่เรรู้ใช่ไหมว่าต้าโดดเรียน พี่เรทำแบบนี้ได้ยังไง สนับสนุนให้ต้าโดดเรียนแบบนี้มันถูกแล้วหรือ

                                   
    มันเป็นเรื่องบังเอิญต่างหาก

                                   
    บังเอิญ? บังเอิญยังไง

                                   
    เอ่อ..” 

                   
    ผมไม่ทนให้พี่เรคิดหาคำตอบนานนัก การอึกอักของพี่เรมีความหมายเดียวคือ พี่เรโกหก

                                   
    รันไม่คิดเลยนะว่าพี่เรจะเป็นคนแบบนี้ ไหนพูดอยู่ตลอดไงว่าเป็นพี่ชาย คนเป็นพี่ชายเขาทำแบบนี้กันหรือ ทุเรศที่สุด!”

                   
    ผมใส่ไม่ยั้ง ไม่รู้ว่าโกรธที่พี่เรพาเธอโดดเรียน หรือว่าโกรธที่เห็นเธออยู่กับพี่เรกันแน่

                   
    แต่ที่รู้ๆก็คือ ผมทั้งโกรธแล้วก็หึงในเวลาเดียวกัน ผมไม่ชอบเลยเวลาที่เห็นต้าหัวเราะอยู่กับพี่เร

                                   
    ลามปามมากไปแล้วนะรัน 

                   
    พี่เรใช้เสียงดังเข้าข่มผม ดวงตาพี่เรวาวโรจน์แปลกๆ มันมีอำนาจพอที่จะทำให้ผมหยุดคำพูดเผ็ดร้อนที่มารออยู่ที่ริมฝีปากได้

                                   
    รู้ตัวบ้างหรือเปล่า ว่านายนั่นแหละ ที่ทำให้ต้าไม่กล้าไปโรงเรียน  ท่าทางพี่เรคงโกรธขึ้นมาจริงๆ พอพี่เรโกรธ อุณหภูมิของผมก็เลยลดลงไปบ้างต้าไม่อยากไปบอกปฏิเสธเพื่อนคนนั้น แล้วตอนนี้เธอก็ไม่อยากเจอหน้ารันด้วย เพราะไม่รู้ว่าจะพูดหรือจะตอบว่าอะไร

                   
    ผมเงียบ.. เธอเล่าให้พี่เรฟังอย่างนั้นหรือ

                                   
    ไม่คิดหรือว่านายรีบร้อนเกินไป  เสียงพี่เรอ่อนลงไปบังคับต้าแบบนั้นได้ยังไง ต้าไม่สบายใจนะ รู้หรือเปล่า

                                   
    อย่าทำมาเป็นรู้ดี  ผมเบือนหน้าหนีคนอย่างพี่เรน่ะ อย่ามาทำเป็นสอนโน่นสอนนี่ ทั้งๆที่พี่เรก็เป็นแค่คนขี้ขลาดแท้ๆ

                   
    ผมวิ่งขึ้นไปบนห้องอย่างรวดเร็ว ไม่ใส่ใจกับเสียงเรียกของพี่เร

                   
    อดไม่ได้จริงๆที่จะเจ็บปวด... ต้ากล้าพูดเรื่องนี้กับพี่เร เล่าความรู้สึกทุกอย่างโดยไม่ปิดบัง เรื่องที่อึดอัด เรื่องที่คับข้อง.. เรื่องที่ไม่สบายใจ

                   
    ทั้งๆที่พี่เรทำให้เธอเจ็บปวด แต่เธอก็เลือกที่จะไว้วางใจพี่เร

                   
    ตลอดมา เธอคิดว่าพี่เรเป็นเหมือนฮีโร่ที่จะช่วยเธอได้ทุกอย่างเสมอ ครั้งนี้ก็เหมือนกันสินะ... แต่ผมกลับไม่เคยช่วยอะไรเธอได้เลยเพราะเธอไม่เคยยอมบอกเรื่องในใจกับผมเลยสักครั้ง

                   
    แม้แต่ตอนที่เธอมีเรื่องกับพี่เร เธอก็เงียบเสมอ

                   
    ทว่า.. เรื่องของผม เธอเล่าให้พี่เรฟัง

                   
    บ้าที่สุด!



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×