The Step

ลำดับตอนที่ #2 : Step 2 : We Are Jay’s Fan!!

 Step 2 : We Are Jay’s Fan!!

หลังจากที่เจย์กลับไปเรียบร้อยแล้ว jayonline ก็จัดกิจกรรมอย่างหนึ่งที่เรียกว่า Fan Meeting ขึ้นมา

งานนั้นจัดที่โรงแรมแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง ซึ่งในงานนั้นเอง ทำให้ฉันได้มีโอกาสรู้จักเพื่อนๆทางอินเตอร์เน็ตที่ฉันไม่เคยเจอมาก่อน

พวกเราเจอกัน และคุยกันราวกับเป็นเพื่อนสนิทกันมาเป็นแรมปีทั้งๆที่เพิ่งเจอหน้าค่าตากันเป็นครั้งแรก

ประเด็นของการมามีทติ้ง จริงๆแล้วมันเป็นประเด็นของการ... พบปะสังสรรค์ระหว่างกลุ่มแฟนเพลงกันมากกว่า

งานมีทติ้งวันนั้นผ่านไปอย่างราบรื่น และฉันก็ได้เพื่อนเพิ่มขึ้นอีกหลายคน

หลังจากวันนั้นอีกสักพัก เจย์ก็มาประเทศไทยอีกครั้ง

แน่นอน ว่ามันเป็นภารกิจหนึ่งที่ฉันจะต้องไปตามเขา ฮ่าฮ่า

ครั้งนั้น เจย์มาเพื่อโปรโมทโทรศัพท์มือถือให้กับพานาโซนิค ฉันอดคิดไม่ได้ว่าพานาโซนิคทุ่มทุนมากๆ ในความคิดฉันเจย์เป็นพรีเซนต์เตอร์ที่ใช้ได้ทีเดียว เพราะฉันเห็นหลายคนซื้อโทรศัพท์มือถือพานาเพียงเพราะเจย์เป็นพรีเซนเตอร์ แต่ทั้งนี้ สิ่งที่ควรระวังก็คือ.. อย่าให้ลูกค้าของท่านเปลี่ยนใจไปชอบศิลปินคนอื่นเลย เพราะลูกค้าของคุณก็จะเปลี่ยนแบรนด์ตามศิลปินที่ชื่นชอบเหมือนกัน

วันนั้นฉันไป... มุ่งหมายของฉันนอกจากเจย์แล้ว แน่นอน เพื่อนก็มีความสำคัญไม่แพ้กัน

ฉันสนุกเหมือนได้ไปเที่ยว ได้ไปเจอนักร้องที่ชื่นชอบ และได้รวมกลุ่มเพื่อนที่สนิท เรียกว่าเป็นแพ็คเกจ ทรี อิน วัน ก็ไม่ผิดนัก

ครั้งนั้นฉันโชคดีมากที่ได้เข้าไปในส่วนของ press ฉันจำไม่ได้แล้วว่าฉันเข้าไปได้ยังไง จำได้แต่ว่าฉันเข้าไปกับเพื่อนอีกหนึ่งคน และฉันซึ่งถือกล้องอยู่ ก็ทำตัวเนียนไปเป็นช่างภาพเสียอย่างนั้น โดยการค่อยๆเคลื่อนตัวไปข้างหน้าช้าๆ และในที่สุด ฉันก็ได้ไปอยู่ตรงหน้าสุด

โชคดีเป็นของฉันอีกครั้ง ที่การ์ดไม่ได้ขัดขวางอะไรฉันเลย ไม่รู้ว่าฉันหน้าตาเหมือนนักข่าวหรือไง ถึงไม่ว่าอะไรเลยสักคำ แถมยังอำนวยความสะดวกให้อีกแน่ะ

เพราะความโชคดีอันนี้นี่เอง ทำให้ฉันได้พบเจย์แบบใกล้ชิดมากๆ มากแบบที่ไม่คิดว่าจะได้ เพราะฉันอยู่ตรงหน้าสุดของเวทีเลย

จริงๆแล้วฉันตั้งใจไว้ว่าจะไม่ยอมกรี๊ด เพราะดูเสียภาพพจน์ของนักข่าว ประมาณว่า เดี๋ยวถ้ากรี๊ดอาจจะโดนกันออกไปข้างนอกได้

แต่ปรากฏว่า ไอ้คนที่กรี๊ดขึ้นมาก่อนไม่ใช่ใครที่ไหนเลยค่ะ เป็นนักข่าวตัวจริงเสียงจริงข้างหลังฉันนั่นเอง ซึ่งนั่นทำให้ฉันรีแล็กซ์ได้มากขึ้น อยากกรี๊ดก็กรี๊ด เพราะไม่เห็นว่าจะมีนักข่าวคนไหนมันเก็บอารมณ์ซักคน ฮ่าฮ่า

เจย์มาคราวนั้น.. เขาให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับเรื่องโทรศัพท์มือถือที่เขาเป็นพรีเซนเตอร์อยู่ เล่นมายากล ปิดท้ายด้วยกันร้องเพลงชวี หลี่ เซียง... เพลงโปรโมทในอัลบั้มของเขา

หลังจากร้องเพลงจบ ทางพานาโซนิคก็มอบของให้กับเจย์ และเจย์ก็เห็นว่ามีแฟนเพลงส่งอะไรบางอย่างมาให้ เขาจึงเข้ามาเพื่อที่จะรับจากแฟนเพลง และฉันก็อยู่ข้างหน้า ส่งต่อของที่จะให้เจย์

มีเหตุการณ์ชุลมุนเกิดขึ้นเล็กน้อย เพราะทันทีที่เจย์ยื่นมือออกมา มือใครต่อใครก็ไม่รู้ ยื่นไปจับมือเจย์พร้อมกับดึงมาทั้งแขน (ได้ข่าวว่าฉันเป็นหนึ่งในนั้น >//< ทำลงไปได้ไงก็ไม่รู้ แขนเจย์เต็มมือฉันเลย)  เจย์ก็ขำๆอ่ะ แต่ว่าก็มีการ์ดมาช่วยดึงเจย์ให้หลุดออกมาได้

สรุปแล้ววันนั้นฉันจำไม่ได้ว่าจับมือเจย์ไปกี่หน แต่ว่าตอนที่เจย์ร้องเพลง เขายื่นมือลงมาให้จับบ่อยมาก ซึ่งพวกเรากลุ่มแฟนเพลงก็ตั้งข้อสังเกตกันว่า

ทีตอนอยู่ประเทศอื่นชาติอื่นไม่เห็นเจย์มันจะขยันยื่นมือให้จับเลย แต่พอมาไทยกลับยื่นมือให้จับเป็นว่าเล่น ไม่รู้ว่าท่านโจวต่ง (ฉายาของเจย์ค่ะ แปลว่า ท่านผู้กำกับโจว.. เพราะท่านจะชอบเป็นผู้ควบคุมทุกอย่าง ท่านก็เลยโดนล้อมาเยี่ยงนี้ ฮี่ฮี่)  คิดยังไงของท่าน ประทับใจอะไรในตัวแฟนไทยก็ไม่รู้ ประเทศอื่นแฟนเพลงเยอะกว่านี้ไม่เห็นจะอะไรเลย

งงมั๊ยล่ะ ฮ่าฮ่า