☆ อนาเทอร์เลีย..โรงเรียนมหาเวทย์ ☆

ลำดับตอนที่ #17 : อาวุธ 100%

ตอนที่ 17 อาวุธ(!?)

                ซิลเวียร์ โซมาเลนซ์กระพริบตาถี่อย่างตกใจ ที่จู่ๆบรรยากาศรอบข้างกลับเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วโดยยังไม่ทันได้ตั้งตัว  และยังไม่ทันที่นัยน์ตาสีนิลจะมองสถานที่แห่งใหม่นี้ได้ชัดเจนข้อมือข้างขวาของเธอก็กลับรู้สึกร้อนราวกลับมีไฟมาลน

                พรึ่บ!

                เปลวไฟสีฟ้าอ่อนเกือบๆเทาลุกพรึ่บขึ้นที่ข้อมือ  แต่เปลวไฟนั้นกลับให้ความรู้สึกเยือกเย็นบาดผิวหนัง แล้วจู่ๆกำไลสีเงินก็ปรากฏบนข้อมือนั้น  ก่อนที่เปลวอัคคีจะค่อยๆจางหายไป ความแปลกใจก็เข้ามาแทนที่ความตกใจ

                เธอก็ยกมือขึ้นส่องดู กำไลสีเงินส่องสะท้อนแสงสว่างเป็นประกายวูบ รอบๆมีอัญมณีสีขาวขุ่นออกเทาที่มีลักษณะเป็นรูปข้าวหลามตัดประดับอยู่ แซมด้วยอัญมณีเม็ดกลมเล็กสีฟ้า

                “คุณซิลเวียร์”

                ซิลเวียร์เงยหน้าขึ้นจากกำไล มองเห็นเอริเคทซึ่งเข้าไปยังห้องทดสอบก่อนเธอเดินตรงมาหา

                “อ้าว เอริ..ที่นี่มันที่ไหนล่ะ”

                เอริเคทขมวดคิ้ว  “ก็ห้องพักของเราไงคะ” พูดจบซิลเวียร์ก็กวาดสายตามองไปรอบๆ “จริงด้วย ฉันลืมมอง..แล้วกำไลนี่?”

                เธอชูข้อมือโบกไปมา  แต่เพื่อนสาวกลับส่งยิ้มมาให้โดยไม่ตอบ แถมยังไพล่ไปถามอีกเรื่องหนึ่ง “อัญมณีเม็ดใหญ่ที่สุดของคุณเป็นสีอะไรคะ?”

                “สี..ออกเทาๆน่ะ”

                “ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเป็นธาตุลมค่ะ” เอริเคทว่า ก่อนชูกำไลของดูเองให้ซิลเวียร์ดู “ส่วนของฉันสีน้ำตาล เป็นธาตุดิน”

                “ตกลงกำไลนี่บอกได้แค่ธาตุหรือยังไง?”

                ซิลเวียร์พึมพำเบาๆ ถ้าจะแค่มีไว้เพื่อบอกธาตุเพียงอย่างเดียวล่ะก็นะ..ไร้ประโยชน์  เหอะ!แต่ยังไงเจ้ากำไลเรือนนี้ก็สวยดีล่ะน่า คงเอาไปขายได้หลายกาเซลอยู่ แต่หลังจากคิดคำนวณมูลค่าเป็นอันเรียบร้อย จะเหลือก็แต่สองเท้ายังไม่ก้าวออกไปยังร้านรับซื้อของเสีย เสียงหวานของเอริเคทก็ดังขึ้นขัดจังหวะเวลาเงินๆทองๆของซิลเวียร์ซะก่อน

                “เห็นรุ่นพี่ว่า..เราต้องใช้กำไลนี้ในการหลอมรวมพลังเป็นอาวุธประจำตัวนะคะ ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่”

                “อาวุธประจำตัว? แล้วต้องทำเมื่อไหร่กันล่ะ”

                “เรื่องนั้นไม่รู้สิคะ”

                “งั้นเราก็นั่งรอคนอื่นๆซักพักก็แล้วกันเนอะ แล้วเดี๋ยวไปทานอาหารกลางวันกัน”

                หลังจากนั่งรอไป..นานเท่าไหร่ซิลเวียร์ไม่ทราบหรอก เพราะเจ้าหล่อนเล่นนั่งหลับไปทั้งอย่างนั้นตั้งแต่ 10 นาทีแรกของการรอคอยแล้ว รู้สึกตัวอีกครั้งก็เมื่ออารินมาเขย่าตัวเธอปลุกนั่นล่ะ

                “ซิลเวียร์ตื่นๆ”

                “...”  (แปล : ไม่เอาอ่า ง่วง..)

                “จะไม่กินข้าวกลางวันหรือไง?”

                เด็กสาวขยับตัวเล็กน้อย (แปล : ขอนอนอีกเดี๋ยวน่า..)

..เพียงแต่ไม่มีใครเข้าใจภาษาของเธอเท่านั้นเอง

                “ถ้าเธอลุก...จะใช้ซาโอรุเลี้ยงขนมหวาน”

                พรวด! (ลุกทันที)

                ท่าทางกระตือรือร้นเต็มที่ของซิลเวียร์ทำเอาเพื่อนๆนึกในใจเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘ยัยงก!’ จะมีก็แต่ซาโอรุผู้ต้องรับกรรมซึ่งทำหน้าเหมือนอยากจะกระโดดตึกเต็มแก่ ที.เค.เข้ามาตบไหล่เด็กหนุ่มด้วยสีหน้าล้อเลียน ทำเอาเขาอยากจะตบกลับ..และมันคงไม่ใช่แค่ไหล่แน่ๆที่เขาจะทำ

                หลังจากวันที่มีการทดสอบธาตุและนักเรียนได้รับกำไลธาตุมากันทุกคนแล้ว ซิลเวียร์ก็เริ่มตื่นเต้นที่อาจารย์วิชาการใช้อาวุธพูดเกี่ยวกับกำไลขึ้นมาหลังจากที่ได้แต่นั่งมองพลางจินตนาการไปเองแบบการตั้งสมมุติฐาน

                วิชาเรียนของวันนี้ในคาบเช้าทั้งหมดเป็นของวิชาการใช้อาวุธ ห้องของวิชานี้ที่จริงแล้วจะเรียนที่สนามกว้างของโรงเรียน แต่เนื่องจากอาจารย์ให้เหตุผลว่าในวันนี้จะต้องทำการ ‘เปลี่ยนพลังจากกำไลให้เป็นอาวุธประจำตัว’ จึงต้องขอยืมสถานที่ของวิชาเวทย์มนต์ภาคปฏิบัติที่เป็นโดมบนชั้นดาดฟ้าของอาคารเรียน เนื่องเพราะที่นั่นมีการลงคาถาสำหรับป้องกันความเสียหายของสถานที่ซึ่งอาจจะเกิดจากการซ้อมคาถาผิดๆถูกๆของนักเรียนไว้ด้วย

                แปะๆ!

“เอาล่ะๆ..” อาจารย์หนุ่มพูดแทรกท่ามกลางเสียงสนั่นหวั่นไหวจนแทบจะพัดหลังคาโดมให้ปลิวของนักเรียนทั้งหลาย ทุกสายตาเปลี่ยนจากคู่สนทนามาจับจ้องยังอาจารย์แทน เขาคือชายหนุ่มท่าทางไม่สะดุดตา ดูจากหน้าตาแล้วคงอายุราวๆ 45-50 ปี ใบหน้าคมเข้ม เส้นผมสีเพลิงยาวระดิ่งหู ท่าทางดูกระฉับกระเฉง สีหน้าดูใจดีเมื่อประดับรอยยิ้ม

“เรื่องอาวุธของพวกเธอ คงสังเกตแล้วใช่ไหมว่าอัญมณีที่กำไลของแต่ละคนนั้นไม่เหมือนกัน นั่นก็คือ..สิ่งที่แสดงถึงธาตุของแต่ละคนที่สวมใส่ ส่วนการจะเปลี่ยนให้มันเป็นอาวุธเป็นสิ่งที่ฉันกำลังจะบอกเธอในวันนี้ ใครมีข้อสงสัยไหม?”

                “.....” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆดังขึ้น อาจารย์จึงกระแอมไอครั้งหนึ่งแล้วอธิบายต่อ “ก่อนอื่นหาที่ยืนเหมาะๆ ให้ห่างจากคนอื่นนิดนึงนะ..เธอน่ะขยับไปทางซ้ายหน่อยสิ”

                “ทีนี้หลับตาลง..”

                ซิลเวียร์ฟังแล้วทำตาม นั่นทำให้เธอไม่ได้เห็น..แสงสว่างวาบจากกำไล..แสงกระจายออกแล้วรวมกันเป็นสายเดียว พันเกี่ยวรอบกำไลแล้วไต่ขึ้นไปตามแขนของเด็กสาว สายพลังค่อยๆซึมเข้าไปในผิวหนัง ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะเริ่มไร้ความรู้สึกแล้วทรุดลงกับพื้น

                ทำไมโรงเรียนนี้ชอบให้นักเรียนแวบไปที่นู่นที่นี่นัก!

                เดี๋ยวก็แวบไปโผล่ป่าบ้าๆนั่น เดี๋ยวก็ไปทดสอบธาตุ หวังว่าคราวหน้าคงไม่ให้เธอไปโผล่กลางบึงหอยทากหรอกนะ!

                ป่าทึบคือภาพที่ปรากฏตรงหน้าเด็กสาว  ต้นไม้สูงชะลูดขึ้นเต็มไปหมดจนหาทางออกไม่เจอ ภายในป่าปราศจากสุรเสียงของสิ่งมีชีวิตใดๆ แต่ถึงจะดูสงบเงียบเพียงไหน..สัญชาตญาณก็บอกเธอว่า ที่นี่ไม่ปลอดภัย

                ซวบ!

                เสียงอะไรบางอย่างย่ำใบไม้ดังซวบซาบด้านหลังของเธอ ซิลเวียร์รีบหันหลังขวับ แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า

                มือเรียวเลื่อนลงไปกำด้ามดาบแน่นเตรียมพร้อม สองตาสอดส่ายไปรอบๆอย่างระแวดระวังภัย หัวใจเริ่มเต้นถี่ขึ้นด้วยความระทึก ก่อนจะตัดสินใจกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้สูงเพื่อให้สามารถสังเกตบริเวณรอบๆได้ชัดเจนขึ้น

                โรงเรียนนี้บ้าชัดๆ!ส่งเธอไปแต่ละที่ไม่เคยปลอดภัยจริงๆ

                ซวบ!

                เสียงเดิมดังขึ้นอีก คราวดังมาจากข้างหน้า ซิลเวียร์จ้องเขม็งไม่ยอมคลาดสายตา อะไรบางอย่างพุ่งมาจากต้นเสียงนั้น เด็กสาวชักดาบออกมาจากฝักเตรียมป้องกัน

                เคร้ง!

                อีกฝ่ายฟาดดาบยาวแหวกอากาศลงมา ทว่าซิลเวียร์กระโดดหลบได้ทันกิ่งไม้ที่เธอเคยยืนจึงถูกผ่าไปแทน ตอนนี้เธอลงมาปักหลักอยู่ที่พื้น แต่ดูเหมือนศัตรูปริศนาจะไม่ยอมให้เด็กสาวได้หยุดพัก เวทย์มนต์อีกบทจากฝ่ายตรงข้ามจึงเริ่มพุ่งมายังเธอ ซิลเวียร์วิ่งหลบด้วยความเร็ว โดยร่ายมนต์ป้องกันไปด้วย เด็กสาวกระโดดขึ้นหลบไปมาตามต้นไม้

                ทางด้านอีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าซิลเวียร์กระโดดหนีขึ้นไปบนต้นไม้ จึงตามขึ้นไป เมื่อไปถึงก็หยุดกวาดตามองรอบทว่ากลับไร้เสียงความเคลื่อนไหวใดๆจนเริ่มสงสัย

                ฟุบ!

                ศัตรูหันไปทางต้นเสียงทันที ซิลเวียร์พุ่งขึ้นมาฟาดดาบลงอย่างรวดเร็วจนอีกฝ่ายหลบไม่ทันจึงต้องยกคทาของตัวเองขึ้นกันแทน ทว่าเมื่อเห็นหน้าศัตรูชัดเด็กสาวถึงกลับร้องเสียงหลง

                “อาริน!/ซิลเวียร์”

                “ว้าย!” ซิลเวียร์ร้อง ร่างเริ่มเซไปข้างหลังเมื่อเท้าข้างหนึ่งลื่นลงจากกิ่งไหม้หนา อารินรีบยื่นมือคว้าแต่ไม่ทัน

                ตุบ!

                โชคดีที่เด็กสาวตกลงบนพื้นหญ้ารองรับ ทำให้ไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก กระนั้นผลจากแรงกระแทกก็ทำให้เธอเจ็บไม่น้อย อารินหลับตาปี๋ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วรีบกระโดดลงไปดูเพื่อนสาวที่ยังลุกไม่ขึ้น

                “เป็นอะไรหรือเปล่า ซิลเวียร์?” เด็กสาวผมน้ำเงินถาม แววตาตระหนก

                “โอย..ไม่เป็นไรๆ พอดีตกใจน่ะ” เธอตอบ

                “โทษทีเหมือนกัน ฉันไม่ทันสังเกตว่าเป็นเธอน่ะ แหะๆ”

                “เฮ้อ..ฉันก็ต้องขอโทษเหมือนกันล่ะ” ซิลเวียร์ส่งยิ้มจางๆ จ้องมองอารินที่ทรุดลงนั่งข้างกาย ตั้งใจจะตั้งหัวข้อสนทนาอย่างที่ทำเป็นประจำแต่จู่ๆก็เงียบไป ปล่อยให้ความเงียบงันก่อตัวขึ้นอยู่เนิ่นนานจนกระทั่งอารินเอ่ยบางอย่างขึ้นมา

                “ฉันเคยสังเกตอยู่หลายครั้งนะ..”

ซิลเวียร์เงยหน้ามองสบสายตา เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “สังเกตอะไรหรอ”

“ว่าเธอน่ะดูเป็นคนที่ร่าเริง..เวลาอยู่ในกลุ่มก็จะเป็นคนโดดเด่นเสมอ มันเหมือน..เวลาที่เธอเริ่มพูดอะไรก็ตามมันจะดึงดูดให้ใครๆต้องหันไปมอง”เพื่อนสาวว่า สายตาจ้องมองไปข้างหน้า “แต่เวลาที่เธอนั่งอยู่คนเดียวเธอจะนิ่ง..”

“มีใครที่อยู่คนเดียวแล้วพูดกับตัวเองบ้างล่ะ”เธอโต้ขันๆ

“ฉันหมายถึง..นิ่งและกำลังคิดอะไรอยู่เสมออย่างเศร้าสร้อย”

“ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”

“มันแสดงออกทางสายตาของเธอ” ว่าแล้วอารินก็หันหน้ามาจ้องซิลเวียร์ พยายามมองเข้าไปในดวงตาสีดำสนิทของเพื่อนสาว แต่ซิลเวียร์กลับก้มหน้าหลบสายตาแล้วนิ่งไป

“เธอคงมองผิดไปล่ะมั้งอาริน?”

ซิลเวียร์เงยหน้าแล้วเผยยิ้มฝืนๆส่งให้อาริน คนรับถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นอะไรหรอก..แต่ถ้าเธอมีปัญหาอะไรนอกเหนือจากนี้ต้องบอกฉันนะ” เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย “แล้วเพื่อนคนนี้จะไปช่วยเธอแน่นอน สัญญา..”

                อารินลุกขึ้นยืน ปัดเศษหญ้าที่กระโปรงออกแล้วหันตัวมาทางซิลเวียร์ มือข้างขวายื่นออกมาให้จับ แต่ซิลเวียร์ยังคงมองมือที่ยื่นมานั้นนิ่ง

                จะเชื่อในมือที่ยื่นมาหาไหม?ถ้าเชื่อแล้วสุดท้ายจะต้องเจ็บปวด..หรือเปล่า?

                เดี๋ยวสิ อีกเสียงภายในใจแย้ง เธอหวาดกลัวการเชื่อใจทั้งๆที่ยังไม่เคยเชื่อในสิ่งไหนงั้นหรอ..

                เด็กสาวถอนหายใจเบาๆ แล้วยื่นมือออกไปจับ เอ่ยน้ำเสียงแผ่วเบาล่องลอยไปกับสายลมว่า

                “จะลองดูสักครั้งแล้วกัน”

                ก่อนที่แสงสว่างจะฉายวาบขึ้นตรงหน้าจนเธอต้องหรี่ตามอง เห็นแสงนั้นมาจากตัวอาริน..แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกใจคือภาพที่จู่ๆอากาศก็เกิดคลื่นหมุนวนเล็กๆ แล้วเกิดเป็นช่องว่างราวกับถูกฉีกออก และมีบางสิ่งร่วงลงมาที่ตักของเธอ

                ธนูซึ่งห่อหุ้มด้วยแสงสีขาวออกฟ้าเป็นประกายราวกับส่องแสงได้ค่อยๆร่วงลงมาวางที่ตักเด็กสาวอย่างแผ่วเบาจนแทบไม่รู้สึก ตัวคันธนูสีเงินบริสุทธิ์นั้นเรียบปราศจากลวดลายใดหากให้ความรู้สึกน่าเกรงขาม ส่วนตรงกลางซึ่งเป็นที่จับมีสีฟ้าอ่อนดูมีลวดลายไม้เลื้อยประดับอยู่จางๆ ส่วนปลายคันธนูทั้งบนและล่างโค้งออกเล็กน้อย ซิลเวียร์ยื่นมือไปสัมผัส..ความรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาดแล่นไปทั่วร่าง

‘ bow of believe ’

..คันธนูแห่งศรัทธา..

.......

...

.

ทักทายค่ะๆ ดูเหมือนตอนที่แล้ว(ที่จริงคือ 60%แรก..แต่พูดให้ดูดี)จะไม่มีใครมีปัญหา

อะไรนะคะ ^^ ก็ไม่เห็นมีใครส่งกระแสจิตมาเลย.. 55+

ส่วนเรื่องรับสมัครตัวละคร..คิดว่าใบสมัครและจำนวนคงมาราวๆวันที่ 1 น่ะค่ะ

แต่ถ้าจะถามวิพว่าบทเด่นไหม..คงต้องบอกว่าเด่นในส่วนที่เขาต้องเข้ามามีบทบาทซึ่งอาจจะ

หลายฉาก  แต่ในโดยรวมคงให้เด่นกว่าพวกซิลเวียร์ไปไม่ได้~

ที่แน่ๆการที่มีตัวละครใหม่เข้ามาและรู้จักกันย่อมต้องมีเหตุผลจริงไหมคะ?

การพบกันของคนเราก่อให้เกิดโชคชะตาใหม่เสมออาจจะมากหรือน้อย

..เราแค่ไม่ทันได้รู้ตัว