คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : The Picture of my Dream
����������������������������������������������������������ตอนที่�6 The Picture of my Dream
������������������ 'สวนหลังปราสาท'� เป็นสถานที่แสนร่มรื่นที่สุดของโรงเรียน �จึงไม่แปลกหากสถานที่แห่งนี้จะมีนักเรียนหลายคนมาเพื่อพักผ่อนหรือมาเมื่อรู้สึกเบื่อหน่าย� แต่น้อยสุดก็เห็นจะเป็นนักเรียนหออัคคี...และมากสุดก็เห็นจะไม่พ้นนักเรียนหอพฤกษาที่มักจะแวะมาอ่านหนังสือ แต่ถ้าเป็นพี่โตๆหน่อยก็อาจจะยืนคุยกับนกในสวน
����������������� สวนหลังปราสาท เวลา 10.37 นาฬิกา
���������������� "เฮ้อ...~~" เสียงร้องอย่างเบื่อหน่ายดังมาจากเด็กสาวผมสีทองผู้กำลังหาค่าเฉลี่ยว่าตั้งแต่ถูกจับแต่งตัว ตัวเธอถอนหายใจไปเฉลี่ยนาทีละกี้ครั้ง บิดขี้เกียจไปกี่ที�หรือไม่ก็นับว่ามีมดเดินผ่านไปกี่ตัวแล้ว(มีใครเขาทำกันบ้างไหมเนี่ย..-_-" )�..เอริเคท สาวน้อยแสนอ่อนหวานถูกอัปเปหิออกมาจากห้องด้วยฝีมือของซิลเวียร์ หรืออีกฉายาหนึ่ง...The dark princes...ซึ่งเป็นฉายาที่เอริเคทขอนำเสนอ...
��������������� ซิลเวียร์ที่นั่งอยู่ในห้องกำลังสาธยายอย่างสนุกปากเรื่องวิธีการแต่งองค์ทรงเครื่องให้สาวน้อยที่นั่งอยู่ในสวนหลังปราสาท ระหว่างเล่าเจ้าหล่อนก็ยังยกมือขึ้นปิดปากพลางหัวเราะอย่างแม่มดที่กำลังคิดแผนร้าย...เล่นเอาเพื่อนอีกสองคนที่นั่งอยู่ถึงกับเสียวหลัง...สาวเจ้าของผมสีน้ำเงินน้ำยาวเพียงไหล่(เจ้าตัวเพิ่งไปเปลี่ยนทรงผมมา โดยตัดให้ยาวเลยไหล่มาเล็กน้อยและซอยปลายผม)หันไปสบตากับเอริเคทอย่างรู้ความหมาย..ทั้งสองมองตากันเป็นเชิงว่า
��������������� 'ถ้าซิลเวียร์หัวเราะแบบนี้เมื่อไหร่...ตัวใครตัวมันนะ'
���������������������������������������������������������������������������........................................................
��������������� ตุ้บ!
��������������� เสียงนั่งลงบนพื้นหญ้าเรียกให้สายตาของเอริเคทหันไปมองต้นเสียง ก่อนที่ดวงตาจะไปสะดุดอยู่ที่ร่างของเด็กหนุ่มผมดำทรงซอยสั้น เด็กหนุ่มหันมายิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร และเด็กสาวก็เผยรอยยิ้มอ่อนโยนตอบ
��������������� "หวัดดี เธออยู่หอวารีหรอ"เด็กหนุ่มเปิดบทสนทนาด้วยรอยยิ้ม
��������������� "ค่ะ คุณก็อยู่หอวารีสินะคะ"
��������������� "อืม..." เด็กหนุ่มพยักหน้า "...ผมชื่อ เอเลน เลอฟ"เขาตอบพร้อมรอยยิ้มสดใสแยงตา(?)ที่ทำให้จู่ๆใจเธอก็เต้นแรง...เป็นผลให้เด็กสาวที่ปกติก็ไม่ค่อยมีความมั่นใจอยู่แล้วยิ่งประหม่าเข้าไปใหญ่
��������������� "อะ...เอริเคท เซเลร่าค่ะ"
�������������� "ยินดีที่ได้รู้จักนะ"เขากล่าว เด็กสาวพยักหน้าตอบ...แล้วจู่ๆเด็กสาวก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างด้วยความสามารถพิเศษของเธอเอง...นั่นคือ การรับรู้...รับรู้ความรู้สึกเบื้องลึกของคน รับรู้สิ่งรอบตัวด้วยจิต...
��������������� "คุณคง...เอ่อ...ไม่มีปัญหาอะไรนะ"
��������������� เอเลนสะดุ้งเฮือก จ้องมองเด็กสาวอย่างสงสัย แล้วจู่ๆเธอก็ก้มหน้า...
��������������� "เอ่อ...มะ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันก็แค่ถามดูน่ะค่ะ"
��������������� "อืม..."เขาพยักหน้า แล้วก็พูดเรื่องอื่นราวกับไม่มีบทสนทนาเมื่อครู่อยู่บนโลกนี้...
By..เอเลน เลคอฟ
��������������� สวนหลังปราสาท เวลา 10.51 นาฬิกา
��������������� เธอรู้ได้ยังไงกันนะว่าผมมีเรื่องบางอย่างอยู่ในใจ...หรือว่าเธอจะมีความสามารถอ่านใจกัน...ไม่น่าใช่..การอ่านใจ ถ้ายังไม่ได้ฝึกฝนคงไม่อาจทำได้
���������������
���������������� แต่ดูเหมือนเวลาที่คุยกับเธอผมจะรู้สึกสนุกนะ...ระหว่างที่คุยกับเอริเคท...เด็กสาวผมทองที่ยาวสยายถึงกลางหลัง ชุดสีขาวที่มีกระโปรงยาวกรอมเท้าทำให้เธอดูเหมือนเจ้าหญิงจริงๆ �ดวงตาสดใสของเธอที่มองมาทำให้ผมลืมความทุกข์ไปเลย
��������������� "ฉันคงต้องไปแล้วล่ะค่ะ"เธอกล่าว แล้วผมก็พยักหน้าพิงตัวลงที่ต้นไม้ก่อนจะหลับตาลง...ภาพความทรงจำหลายอย่างเริ่มฉายเข้ามาในความมืด...
��������������� ...ทำไมนะ ทำไมผมถึงได้ไม่เหมือนกับพี่...พี่ชายที่เก่งไปซะทุกอย่างคนนั้น� ทุกการกระทำของพี่ราวกับจะตอกย้ำความไร้สามารถของผม� แต่ทุกครั้งที่พี่มองมาที่ผม...เขาก็จะหันมาพร้อมรอยยิ้มเสมอ...รอยยิ้มที่ทำให้ทุกคนที่ได้รับมีความสุข...ความสามารถที่ทำให้ทุกคนภูมิใจและต่างชื่มชม...ผมอยากจะเป็นเหมือนเขาจริงๆ
���������.................................................�
�������� .................................�
������ �� ...................
�����������สวนหลังปราสาท เวลา 11.26 นาฬิกา
��������� ��� เด็กหนุ่มผมดำที่หลับไหลอยู่ในสวนลืมตาขึ้น เอเลนยกมือขึ้นขยี้ตาอยู่หลายรอบก่อนจะยืนตัวลุกขึ้น
�������������
��������� ��� แกรก!!
�
�������������� เด็กหนุ่มชะงักกึก...ตอนที่ออกเดิน ขาของเขาสะดุดกับอะไรบางอย่าง
�������� ������เอเลนจ้องมองอย่างแปลกใจก่อนจะพึมพำเบาแล้วหยิบสิ่งของปริศนานั้นขึ้นมาดู...จู่ๆเขาก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว�ยกของสิ่งนั้นขึ้นแนบลำตัวแล้วเดินตัดสนามหญ้ากลับไปยังหอวารี...ในมือถือภาพวาดขนาดไม่ใหญ่มากไว้...ภาพบนกระดาษเป็นภาพของเด็กหนุ่มผมสีดำที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ในสวน...หรือก็คือ ตัวเขาเอง มุมล่างขวาของภาพมีกลอนสั้นๆเขียนอย่างบรรจงไว้ว่า...
������������������������ ��� "...แม้วันนี้ใจเธออาจจะร้อนรน�����������ไม่อาจค้นทางแห่งหวังที่ตามหา�����������
�����������
����������������������������� แต่ฉันจะอยู่ข้างเธอ..ขอสัญญา����������� ฉันจะคว้าดาวแห่งฝันร่วมกับเธอ..."
�������������������������������������������������� .......................................................................................�����
โอย..กว่าจะพิมพ์เสร็จเล่นเอาเหงื่อตก�เดี๋ยวตอนหน้ากะว่าจะลงบัตรประจำตัวนักเรียนให้เพื่อนๆที่รายงานตัวแล้วด้วยนะคะ��เท่าที่มีก็��คุณ Phenomenon�� คุณ minimi� คุณ tee_kaus�� แล้วก็คุญนู๋_มาเฟีย� ...ของคุณ Phenomenon��กับคุณ minimi ได้รู้ผลคัดเลือกตอนคุยกันใน msn น่ะค่ะ...ถ้าใครมีเนื้อหาที่สงสัย หรืออยากติชมอะไรก็แอดมาคุยกันได้ที่ napassamon_vip@hotmail.com นะคะ
ความคิดเห็น