☆ อนาเทอร์เลีย..โรงเรียนมหาเวทย์ ☆

ลำดับตอนที่ #5 : เพื่อนร่วมห้องคนใหม่ 100%

ตอนที่ 5 เพื่อนร่วมห้องคนใหม่

“ขอเชิญนักเรียนทุกคนที่ด้านในเลยครับ”เสียงนุ่มนวลของชายหนุ่มวัย 40 จบลงพร้อมๆกับเสียงเจี๊ยวจ๊าวอันดังจากเหล่านักเรียนที่ตื่นเต้นและแย่งกันเข้าไปข้างอาคารหินอ่อน (ที่ดูน่าจะเป็นปราสาทมากกว่าโรงเรียน)

“เฮ่อ…พวกนั้นจะเข้าไปกันดีๆไม่ได้รึไงกันนะ มารยาทน่ะรู้จักไหม พวกนี่นี้ไม่มีระเบียบกันจริงๆ”เสียงบ่นเหมือนหมีกินผึ้งดังมาจากเด็กสาวร่างสูง ดวงตาสีน้ำน้ำตาลเข้มซึ่งแฝงความเจ้าระเบียบคู่นั้นกวาดมองสภาพการเดินเข้าอาคารอย่างหงุดหงิดเล็กๆ ...เธอก็คือ บีราเคิล กราเทอร์นั่นเอง ส่วนซิลเวียร์ที่ยืนอยู่ข้างได้แต่ยิ้มแห้งๆ

‘น้อยๆหน่อยน่า ไอ้เรื่องระเบียบน่ะ ฉันเจอมามากแล้วที่บ้านนะจ้ะ’เจ้าหล่อนคิด

“เอาเถอะจ้ะ เราค่อยๆเข้าไปก็ได้นะ”เด็กสาวร่างเล็กร้องบอกเพื่อนสาว บีราเคิลพยักหน้ารับอย่างเนือยๆด้วยความอารมณ์เสีย ก่อนจะเดินตามเด็กคนอื่นๆ (ซึ่งบีราเคิลเคิลบอกว่า ‘ไร้ระเบียบมาก’) เข้าไปในอาคาร

อาคารหินอ่อนสีขาวปูด้วยพรมสีแดง และประดับด้วยรูปภาพกรอบทองมากมาย เบื้องหน้าเด็กสาวคือ เก้าอี้ที่วางเรียงรายมากมายเพื่อรองรับเหล่านักเรียน  และเมื่อเด็กนักเรียนทั้งหลายเริ่มนั่งลงและเสียงจ้อของพวกเขาเงียบลงแล้ว(ส่วนหนึ่งเป็นเพราะถูกสายตาเจ้าระเบียบของบีราเคิลตวัดมองจนไม่กล้าพูดต่อ)ก่อนจะมีเสียงของชายวัยกลางคนพูดชี้แจงรายระเอียด

 “ตั้งใจฟังกันหน่อยนะครับนักเรียนทุกคน...ต่อไปนี้เราจะทำการคัดเลือกเด็กเข้าเรียนในหอต่างๆแบ่งเป็น 4 สี คือสีขาว แดง ฟ้า เขียว และเด็กทุกคนจะพักอยู่ในหอพักตามสีดังนี้นะ สีแดง-หออัคคี สีฟ้า-หอวารี และสีเขียว-หอพฤกษา”เสียงหยุดไปพักหนึ่งก่อนจะกล่าวต่อไปว่า “...บัดนี้ ก็ได้เวลาอันสมควรแล้ว ขอเริ่มพิธีคัดเลือก ณ บัดนี้..."ผู้พูดเดินลงจากเวทีพร้อมๆกับเสียงปรบมือที่ดังกระหึ่มไปทั่วห้องประชุม และแล้ว...เสียงของอาจารย์หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้น ราวกับเป็นสัญญาณบอกเริ่มต้นพิธี นั่นก็คือเสียงเรียกชื่อเด็กนั่นเอง
 
                “ลาเวน คาโดลอส”

แล้วร่างสูงสมส่วนของเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ลุกขึ้นยืน เด็กชายเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มและดวงตาสีเทาอ่อนที่ฉายแววมุ่งมั่นและนิ่งสงบบนใบหน้าคมคายอย่างที่หาใครเหมือนได้ยาก เดินตรงไปยังเวทีอย่างมาดมั่น เรียกเสียงกระซิบจากเด็กสาวหลายคน(ที่ท่านคงรู้ว่ากระซิบเรื่องอะไร)ก่อนจะที่มือหนาจะเอื้อมไปแตะลูกแก้วขนาดเท่าผลแอปเปิลที่วางอยู่บนแท่นหินอ่อน พลันก็ปรากฏหมอกสีขาวขึ้นคลุมลูกแก้ว...เมื่อหมอกเริ่มจางหายลูกแก้วสีใสก็พลันเปล่งแสงสีฟ้า!!!!

……………………….

เด็กหลายคนขึ้นไปบนเวทีแล้ว บ้างก็อยู่สีฟ้า บ้างก็สีเขียว เยอะกว่าสีอื่นนิดหน่อยก็เห็นจะเห็นสีแดง รวมถึงเด็กหลายคนที่ลูกแก้วไม่เปล่งแสงใดๆเลย...และ...ทั้งบีราเคิล กราเทอร์ กับ เอริเคท เซเลร่าก็ได้รับเรียกตัวขึ้นไป...และทั้งคู่อยู่สีฟ้า

ทว่าซิลเวียร์ โซมาเลนซ์ซึ่งยังไม่ถูกเรียกได้แต่นั่งอกสั่นขวัญแขวนอยู่คนเดียว...และแล้ว...

“ซิลเวียร์ โซมาเลนซ์”

แล้วร่างอันสั่นเทาของเด็กสาวก็ลุกขึ้นยืนแล้วรีบตรงดิ่งไปยังลูกแก้วราวกับกลัวว่ามันจะหายไปซะก่อน มือบางเอื้อมไปแตะลูกแก้วเบาๆ หมอกสีขาวปรากฏขึ้นและดูเหมือนจะมีหมอกเยอะกว่าครั้งไหนๆเนื่องจากคราวนี้ หมอกสีขาวมีมากขนาดคลุมร่างของซิลเวียร์จนมิดเลย

                ก่อนที่หมอกสีขาวจะจางไป...เด็กสาวจ้องมองไปยังลูกแก้วสีใสตาไม่กระพริบ...ลูกแก้วเริ่มทอแสงสีอ่อน...เข้มขึ้นเรื่อยๆจนมองเห็นสีของมัน...“สีฟ้า!!!!!”

…………………………..

                ห้องโถงกว้างถูกประดับด้วยผ้าสีขาวและสีฟ้าสลับกันเป็นริ้วๆโยงไปทั่วห้องโถงทำให้รู้สึกสบายตา ส่วนเพดานก็มีกระดาษรูปดาวและดวงจันทร์ห้อยลงมาส่งแสงระยิบระยับ ห้องโถงคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมาย ทั้งรุ่นพี่ปี 2-4ที่มาเพื่อร่วมงานฉลองรับรุ่นน้องปี 1 ผู้น่ารัก(เป็นบางคน)โต๊ะอาหารยาวเต็มไปด้วยอาหารทั้งคาวและหวานซึ่งตกแต่งไว้สวยงามน่ารับประทาน

                “ผมขอแนะนำตัวนะครับ...ผมชื่อเลนเซส เวอร์คัสเป็นประธานสีฟ้า อยู่ปี 4 ครับ” เสียงของประธานหนุ่มดังขึ้นเรียกให้ทุกสายตาหันไปมอง ชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวขาวดูตัดกับเส้นผมสีดำ "สำหรับเรื่องปลีกย่อยอื่นๆก็คงไม่จำเป็นต้องเล่ามากนะครับ...เรามาพูดเรื่องห้องพักก่อนดีกว่า”

                                                                         ...........................................................

ห้องพักของสีฟ้า ที่หอวารีนั้นดูดีกว่าที่ซิลเวียร์คิดไว้มาก เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็พบกับห้องนั่งเล่นขนาดย่อมที่มีโซฟานุ่มๆ และสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆอยู่พร้อม เมื่อเดินไปต่อก็พบว่ามีประตูห้องอีก 4 ห้อง ซึ่งเป็นห้องนอนของพวกเธอทั้ง 4 คน

ห้องขนาดใหญ่ทำให้เด็กสาวสี่คนในห้องดูเล็กไปถนัดตา ห้องนั่งเล่นเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของเหล่าเด็กสาวที่อยู่ร่วมห้องกัน

             "ฉันชื่อบีราเคิล กราเทอร์นะ ส่วนที่นั่งเอ๋ออยู่นั่นก็ เอริเคท เซเลร่า"บีราเคิลเปิดบทสนทาขึ้น ที่ทำเอาคนถูกว่าเอ๋อร้อง อ้าว ออกมา

            "ฉันซิลเวียร์ โซมาเลนซ์จ้ะ"

            เด็กสาว 3 คนที่รู้จักกันอยู่แล้วหันไปจ้องอีกหนึ่งเด็กสาว เรือนผมสีน้ำเงินเข้มที่มัดรวบไว้สะบัดน้อยๆ ดวงตาสีฟ้าใสฉายแววของความร่าเริง เด็กสาวผู้มาใหม่ตอบว่า
            "อาริน ฮารุจ้ะ...เรียกอารินก็ได้”

                “จ้า” สามเสียงประสานตอบรับพร้อมกัน

                ก่อนที่ซิลเวียร์ หนึ่งในสี่สาวจะเอ่ยขึ้นว่า

                “งั้นวันนี้เราแยกย้ายกันไปนอนก่อนเถอะนะ...ฉันง่วงแล้ว”เมื่อพูดจบก็มีเสียงตอบรับจากเด็กสาวที่สุภาพที่สุดในกลุ่มว่า

                “ฉันก็เห็นด้วยนะคะ...วันนี้พวกเราเองก็เหนื่อยมาพอดู”

                ดังนั้นทุกคนจึงแยกย้ายกันไปนอนให้ห้องของตัวเอง

‘ ติ้ก ต่อกๆ ๆ ’

เสียงเดินของนาฬิกาที่แม้ปกติจะเบาหากแต่กลับดังมากในยามรัตติกาลที่ในห้องไม่มีเสียง ซิลเวียร์พลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับแม้ตอนนี้จะเป็นเวลาถึงห้าทุ่มแล้วก็ตาม

‘เอ้า! ไปหาน้ำอุ่นดื่มดีกว่า’ คิดดังนั้นร่างบางก็รั้งตัวขึ้นยืน บิดตัวไปมาหลายทีก่อนจะออกเดิน สายตาของเด็กสาวสังเกตเห็นเงาของใครบางคนไวๆจึงหันไปมอง

“ใครหรอ”

“ฉันเองค่ะ”คำพูดแสนสุภาพที่ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร ซิลเวียร์คาดว่าตัวเองจะหันหลังไปพบกับ...เอริเคท เด็กสาวหน้าตาน่ารัก เว้นแต่แว่นหนาที่ไม่รู้ใส่ไปเพื่ออะไร กับทรงผมที่เจ้าตัวมักไม่จัดให้เข้าที่เข้าทาง ทว่า...

สิ่งที่ซิลเวียร์เห็นอยู่นี้ไม่ใช่...และไม่ว่าจะขยี้ตากี่ครั้งก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง...เด็กสาวร่างเล็กที่มีเรือนผมสีทองปล่อยสยายถึงกลางหลัง ผมบางส่วนตกระคลอเคลียไหล่ ใบหน้าที่คิดว่าน่ารักกลับดูหวานขึ้นทันตาเมื่อไม่มีแว่นอันใหญ่มีให้เกะกะลูกตา นัยต์ตาสีน้ำตาลอ่อนฉายแววสงสัยเมื่อถูกจ้อง

ซิลเวียร์ถึงกับอ้าปากอย่างตกใจ
 
..แต่แล้วแววตกใจกลับเปลี่ยนไป!
 
                สาวน้อยแสนสุภาพเริ่มยิ้มเจื่อนเมื่อสบกับแววตาสีนิลคู่เดิมที่บัดนี้เริ่มฉายแววประหลาด...ซิลเวียร์รีบยิ้มหวานกลบเกลื่อนก่อนกล่าวเสียงใสว่า
 
"พรุ่งนี้ยังไม่มีการเรียนสินะ...พรุ่งนี้ตื่นเช้าๆนะจ้ะ"
 
...แล้วซิลเวียร์ โซมาเลนซ์ก็เดินกลับห้องไป...พร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่ปรากฎบนมุมปากได้รูป..
 
                                 ...........................
 
เช้าวันรุ่งขึ้นเอริเคทก็ตื่นแต่เช้าจริงๆ...แม้จะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับที่ซิลเวียร์บอกก็ตาม

                “ตื่นแล้วหรอเอริเคท...มานี่หน่อยสิ”คนถูกเรียกทำหน้าเหลอหลาประมาณว่า ‘ฉันหรอคะ’ ส่วนซิลเวียร์ก็ส่งสายตาที่อ่านได้ว่า ‘ก็มีเธอคนเดียวแหละที่ยืนอยู่ตรงนั้น’ กลับไป

                เอริเคทเดินเข้าไปหาซิลเวียร์ที่กวักมือเรียกอยู่ในห้องของตน เด็กสาวก้าวเข้าไป พร้อมกันนั้นคุณหนูแห่งคฤหาสน์โซมาเลนซ์ก็กล่าวว่า

                “ขออภัยนะคะ”

แล้วจู่ๆแว่นตาหนาๆของสาวน้อยเอริเคทก็ลอยไปอยู่ในมือของเด็กสาวผมเงินที่ยืมยิ้มอยู่อย่างมั่นมาด

“อะ..อะไรกันคะ”

“แค่ขอยืมวันเดียวเองน่า”

ว่าจบคนกล่าวขอยืมก็ดึงตัวสาวน้อยอีกคนไปนั่งที่เก้าอี้ก่อนจะเดินไปเดินมา พักหนึ่งก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยจนเอริเคทยิ้มแหยๆพลางถาม

“จะ..จะทำอะไรหรอคะ”คนถูกถามยกมือขึ้นป้องปากพลางกลั้วหัวเราะดั่งมารร้าย

“ไม่ต้องห่วงไปหรอกค่ะ...แค่จะปฎิบัติภารกิจ แต่งตัวตุ้กตา เท่านั้นเอง โฮะๆๆ”พูดไม่พูด ปล่าว เด็กสาวยังส่งเสียงหัวเราะให้คนเป็น ตุ้กตา เสียวสันหลังวาบ

..............................................

ขณะเดียวกัน ณ ห้องนั่งเล่น

“อาริน เธอเห็นเอริเคทบ้างไหม”เสียงของบีราเคิลร้องถาม

“ไม่เห็นนะ เห็นแต่ซิลเวียร์อยู่ในห้องน่ะ”

“หรอ...สงสัยไปเดินเล่นมั้ง”

บีราเคิลกล่าวเสียงเรียบโดยมีอารินพยักหน้ารับเนือยๆอย่างง่วงๆ...โดยหารู้ไม่ว่า...เอริเคท เซเลร่ากำลังกลายเป็นตุ้กตาในเงื้อมมือของมารร้ายในคราบนางฟ้า!!!

..........................................