คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : การกลับมาของประธานและภาพอนาคต
ตอนที่ 14 การกลับมาของประธานและภาพอนาคต
โรงเรียนเวทย์มนต์อนาเทอร์เลีย
(เวลา 16.09 นาฬิกา)
อนาเทอร์เลียเป็นโรงเรียนเวทย์ที่มีเนื้อที่กว้างขนาดเดินสองวันเต็มยังไม่ทั่ว โดยหลักๆนั้นจะแบ่งออกเป็น 3 ส่วนหลักๆ คือ ส่วนของหอพัก (หอวารี อัคคี พฤกษา และหอพักอาจารย์) ซึ่งปกตินักเรียนของแต่ละหอก็ไม่ค่อยเดินไปในพื้นที่ของหออื่นสักเท่าไหร่อยู่แล้ว อาจเป็นเพราะในทุกหอก็มีสิ่งเอานวยความสะดวกครบครัน ทั้งที่นอน โรงอาหารที่อยู่ชั้นล่าง หรือร้านค้าเล็กๆ ต่อมาก็เป็นส่วนของอาคารเรียน ในแต่ชั้นก็จะมีห้องแต่ละวิชาอยู่ โดยชั้นบนสุดที่มีหลังคาโดมเป็นพื้นที่สำหรับการเรียนเวทย์มนต์ภาคปฏิบัติ ข้างๆอาคารมีห้องเรือนกระจกสำหรับวิชาพืชศาสตร์ และส่วนสุดท้ายนั้นก็ คือ ‘หอสมุด’ ที่แค่บอกชื่อก็คงไม่ต้องบรรยายอะไรมาก เพราะมันก็มีแค่...สมุด
ตอนนี้มีใครคนหนึ่งกำลังเดินจากทางประตูทิศเหนือ..ไปยังห้อง‘ประธานหอวารี’...สายลมอ่อนๆพัดผ่านเส้นผมสีดำให้ปลิวไหว...แต่ถ้าหากสังเกตให้ดีๆจะเห็นว่ามันมีประกายสีม่วงเข้ม ดวงตาสีอเมทิสต์มองไปรอบๆก่อนที่ใบหน้าคมของเฟริว ซาร์เลสจะปรากฏรอยยิ้มบางๆ
ตึกๆ
เสียงรองเท้ากระทบกับบันไดหินดังสะท้อนไปมาอย่างสม่ำเสมอ ประธานหอวารีเดินด้วยท่วงท่าที่ดูสง่างาม จนเมื่อเดินมาถึงชั้นบนสุดซึ่งเป็นห้องทำงานของประธาน มือของเขาเอื้อมไปจับลูกบิดประตู แล้วค่อยๆบิด..ค่อยๆบิด
“เลนเซส!สายันต์สะ..จ๊าก!”
ฟิ้ว~
ลูกไฟลูกเล็กๆแต่ทรงพลังลอยข้ามหัวไป
“สายันต์สวัสดิ์เช่นกัน..ท่านประธาน” คนในห้องกล่าวเสียงเย็น เลนเซส เวอร์คัสนั่งอยู่ที่โต๊ะเรือนผมสีดำตัดกับผิวขาว นัยน์ตาสีเขียวเป็นประกายอำมหิตภายหลังกรอบแว่นใส แต่มีหรือที่ประธานจอมรั่ว(?)จะรู้สึกรู้สาอะไร
“เหอๆ...แล้วงานเรียบร้อยดีมะ”
“เหอะๆเรียบร้อย..แต่ถ้านายไม่ตอบคำถามฉันดีๆศพอาจจะไม่สวย” เลนเซสกำด้ามดาบแน่น
“โว่ๆ...ใจเย็นครับท่านรองฯ”
“เย็นหรือ...ฉันก็เย็นอยู่นี่ไง มองตาฉันสิว่าเย็นขนาดไหน”เลนเซสกล่าว..ซึ่งเฟริวไม่จำเป็นต้องมองด้วยซ้ำก็รู้ว่าเย็น..หากไม่ใช่ใจเย็น..แต่เป็นเยือกเย็นจนน่าขนลุก!
“ครับๆเย็นก็เย็น..”
“ทีนี้..บอกฉันมาซิว่า..นายไปทำภารกิจที่โอรอนน่า..แต่ทำไมถึงไปโผล่ที่ฮาฟมูนได้ฟะ!?มันอยู่กันคนละฟากโลกเลยไม่ใช่เรอะ”
ฉึก!
พูด..พร้อมกับดาบที่ปัก..เฉียดหัวเฟริวไปเล็กน้อย
“ก็..มัน..เอ่อ..” ประธานหอถอยหลังกรูดอย่างพูดไม่ออก..ก็จะให้บอกว่าอะไรกันล่ะ! ‘อ่า..พอดีฉันแวะไปอู้งานอ่ะ’ งั้นเรอะ!ได้ถูกท่านรองฯส่งไปเยี่ยมลุงสัปเปร่อข้างโรงเรียนพอดี ตกลงใครเป็นประธานใครเป็นรองฯกันแน่วะ!
“ตอบมา!”
“พอดีว่าชั้น..อ่า..ไปแวะเที่ยวนิดหน่อย..จ๊าก!เอาดาบออกป๊ายยยย”
“งั้นเอาลูกไฟไปแทนไหม! นี่ตกลงท่านไปแวะเที่ยวขณะที่ฉันต้องนั่งทำงานของทั้งประธานทั้งรองฯเนี่ยนะ..ถ้าจะหนีเที่ยวก็หนีตอนที่ฉันไปด้วยสิโว้ย!”
“อ้าวเฮ้ย! - -* ตกลงพี่โมโหเรื่องอะไรกันแน่ครับ” ความรู้สึกชื่นชมในการเอาจริงเอาจังกับงานของเลนเซสพังครืนลงทันที! มันก็แค่โมโหที่อดหนีไปเที่ยวด้วยเฉยๆนี่หว่า!
ก๊อกๆ
สงครามย่อยๆในห้องของคนบ้าๆยุติลง..ชั่วคราว
“คร้าบๆ” ประธานตัวจริงร้องบอกคนเคาะประตูดังก่อนจะดันคมดาบของรองฯที่จ่อคอหอย
อยู่ให้ออกไปห่างๆ
“อ้าว!พวกเธอเองหรอ” เลนเซสถาม
“เอ่อ..ค่ะ ว่าแต่ห้องของพี่ทำไมมันถึง..” รุ่นน้องคนหนึ่งเอ่ย..อืม..ถ้าเขาจำไม่ผิดคงจะเป็นซิลเวียร์ล่ะมั้ง?
“อ้อ..เมื่อกี้มันมีตัวอะไรก็ไม่รู้หลุดเข้ามาน่ะสิครับ” เลนเซสส่งยิ้มราวเทพบุตรให้รุ่นน้อง..
“เอ๋!ตัวอะไรกันคะ”
“ตัวอะไรก็ไม่รู้ครับ..หน้าตาประหลาดๆ” ขณะที่พูดก็ปรายตามองประธานจอมอู้งานที่อยู่ข้างตัวนิดๆ จนได้รับโทรจิตกลับมาว่า
‘หาว่าคนหล่อๆอย่างฉันเป็นตัวประหลาดเรอะไอ้คุณท่านรองฯ’
‘หามิได้..ปีศาจต่างหาก’
‘แกแหล่ะปีศาจกลับชาติมาเกิดดดด!’ เฟริวโต้ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ตอบ เพียงส่งยิ้มที่มุมปากมาให้
“จะให้พวกผมออกไปรอข้างนอกก่อนไหมครับ” เสียงเรียบๆดังมาจากคนที่มีสีหน้าเรียบๆและใส่เสื้อผ้าสีเรียบๆ...ลาเวน คาโดลอส...
“อ่า..โทษทีๆ งั้นเข้าเรื่องเลยละกัน” ประธานหนุ่มยิ้มแห้งๆ แล้วเขาก็เดินไปที่โต๊ะ “เฮ้!เลนเซส แล้วป้ายชื่อตั้งโต๊ะฉันล่ะ?” เฟริวหันไปถามคนที่นั่งโต๊ะประธานแทนมาพักหนึ่ง
“ที่พื้น” แล้วคนถามก็ก้มหน้ามองพื้นบริเวณโต๊ะ สายตาปะทะเข้ากับ..วัตถุลักษณะเป็นแผ่นที่ถูกรองประธานหอผู้เคียดแค้นเจ้าของป้ายเขวี้ยงลงพื้นแล้วเหยียบเบาๆ(?)จนเกิดรอยร้าว ซึ่งนั่นทำให้เฟริวรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาหน่อยๆ
“เอ่อ..ช่างป้ายมันเถอะ เอาเป็นว่าที่ฉันเรียกพวกเธอมาเพราะมีเรื่องจะถามนิดหน่อย”ชายหนุ่มใช้เท้าเขี่ยเศษป้ายชื่อนั้นให้ออกไปจากสายตา
“ค่ะ/ครับ” แล้วทั้งประธานและรองประธานหอวารีก็เดินไปนั่งที่โซฟาฝั่งหนึ่ง ส่วนเหล่ารุ่นน้องก็เดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกัน ด้วยสีหน้าจริงจังยิ่งกว่าคนเป็นรุ่นพี่ซะอีก
ชั้นบนสุดของหอวารี – ห้องทำงานประธานหอ
(เวลา 16.24 นาฬิกา)
หลังจากที่ได้เข้าไปพักผ่อนในห้องของตัวเองแล้วซิลเวียร์ก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาอย่างมาก(ถึงแม้ว่าเธอจะหลับมาตลอดทางระหว่างการเดินทางกลับก็ตาม..) และระหว่างที่กำลังจะหลับแหล่มิหลับแหล่ อารินก็เดินเข้ามาพร้อมขันน้ำเล็กๆที่บอกว่าเอามาเผื่อต้องปลุกเธอ(อารินมีรอยยิ้มขันๆ) ซึ่งนั่นทำเอาซิลเวียร์สะดุ้ง เพราะมันทำให้นึกถึงวิธีการปลุกของซาเรียขึ้นมาทันที
ขณะนี้เธอนั่งอยู่ในห้องของเฟริว และถึงแม้จะประหลาดใจนิดหน่อยที่เฟริวกลับกลายมาเป็นประธานหอไปได้ แต่ซิลเวียร์ก็ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจอะไร..ก็อย่างว่า..ในโลกใบนี้อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ
“คำถามแรก..” เฟริวตั้งท่านึกด้วยสีหน้าเอาการเอางาน แต่แล้วก็พูดขึ้นว่า “ไม่รู้จะถามอะไรอ่ะ..เลนเซสถามแล้วกัน ฮ้าว!” และนั่นทำให้คนถูกโยนภาระทำหน้านิ่วหากไม่ได้พูดอะไร อย่าคิดว่าเป็นประธานแล้วจะมาสั่งนะเฮ้ย!
“งั้น..ช่วยเล่าเหตการณ์ตอนที่ถูกข้ามมิติไปฮาฟมูนแล้วก็การต่อสู้กับเนเลียได้ไหม?”
“ครับ” ลาเวนผุ้สุขุมที่สุดในกลุ่มกล่าว ก่อนจะเล่าเหตุการณ์ให้รุ่นพี่ทั้ง 2 ฟังอย่างละเอียด โดยมีพวกที่เหลือคอยเสริมขึ้นมาเป็นระยะๆ แต่งเองบ้าง เสริมไปส่งๆบ้าง จนบีราเคิลต้องหันไปส่งสายตาปรามไว้ก่อนที่เหล่าสหายจะเติมแต่งจนออกไปนอกอวกาศ
“อืม..ถึงจะได้ยินคนอื่นๆเล่ามาว่ามันแปลก แต่จริงๆแล้วมันแปลกมากๆเลยแฮะ..”
“แล้วไม่ต้องคิดจะออกไปปฏิบัติภารกิจสืบหาความจริงหรอกนะครับท่านประธาน..เพราะผมเกรงว่าท่านจะไม่กลับเข้ามาอีกนาน” รองฯหอพูดอย่างรู้ทัน
“เชอะ! ทำเป็นรู้ทัน” ประธานพึมพำเบาๆ “ก็มันแปลกนี่นา แปลกมาก แปลกสุดๆ แปลกแบบไม่มีอะไรจะแปลกเท่าเลยล่ะ หุๆ”
ตอนนี้เองที่ทุกคนในห้องยกเว้นเฟริวนึกเหมือนกันว่า ‘ใช่..แปลก สมองท่านนั่นแหล่ะที่แปลกที่สุด!’
“แล้วรุ่นพี่มีความเห็นว่ายังไงล่ะคะ?” สาวน้อยนามว่าเอริเคทเอ่ยถามด้วยคำพูดที่สุภาพเหมือนเคย
“เท่าที่ฟังดู..บางที่เรื่องมิตินั่นกับผู้หญิงที่ชื่อเนเลียอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกันก็ได้ เพราะดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะรู้อยู่แล้วว่าพวกเธอต้องมาที่ฮาฟมูน” นัยน์ตาสีม่วงของเฟริวเป็นประกาย ซึ่งมักจะเป็นแบบนี้เสมอเวลามีเรื่องตื่นเต้น
“และการที่หล่อนประกาศว่าต้องการตัวของซิลเวียร์แต่กลับปล่อยให้เธอหนีออกมาได้นั่นด้วย..อย่างกับจะบอกว่าคงได้เจอกันอีก” คราวนี้รองประธานหนุ่มเป็นคนเสริม ทำเอาซิลเวียร์หายใจไม่เป็นจังหวะ ลาเวนมองเธอแล้วพูดขึ้นว่า
“แต่มันก็ยังไม่แน่หรอกใช่ไหมล่ะครับ”
“ใช่ นี่เป็นแค่ข้อสันนิษฐาน” เฟริวตอบแล้วหันไปพูดบางอย่างกับเลนเซสเบาๆ จังหวะนั้นลาเวนก็หันไปพูดกับซิลเวียร์เบาๆเช่นกันว่า
“เห็นไหม มันก็ยังไม่แน่ว่าจะเกิดอะไร..ไม่ต้องกังวลหรอก” แล้วเขาก็หันกลับไป แววตาสีนิลของซิลเวียร์เป็นประกายวูบ ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ อย่างน้อยคำพูดแสดงความห่วงใยนั่นก็ทำให้เธอยิ้มออก..สำหรับเด็กสาวกำพร้าที่ต้องใช้ชีวิตคนเดียวมาตั้งแต่เด็กและไม่มีใครคอยเป็นห่วงเธอ..แค่นั้นเด็กสาวก็ดีใจแล้วจริงๆ
“ขอบคุณ” เธอพูดเบาๆ ซิลเวียร์หันไปมองรุ่นพี่ “แต่เราก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าฝ่ายนั้นต้องการอะไรนี่คะ”
“ถ้าเจ้านายของเนเลียเป็นผู้ชายก็คงอยากได้เธอไปเป็นเจ้าสาวมั้ง เหอะๆ” เฟริวพูดติดตลก แต่นั้นก็ทำให้เขาเกือบได้กินบุฟเฟ่ต์ลูกไฟชุดใหญ่ของเลนเซส จึงได้แต่ทำปากหมุบหมิบ “แค่คิดเล่นๆน่า..แค่คิด”
ซาโอรุยกมือขึ้นเหมือนจะเสนอความเห็น “แต่ผมว่าประเด็นนี้น่าสนใจนะครับ”เด็กหนุ่มผมน้ำตาลแสร้งตีสีหน้าขึงขังราวกับว่าสิ่งที่เฟริวพูดเป็นหัวข้องานวิจัยชิ้นใหญ่ ฝ่ายซิลเวียร์กับอารินก็เลยยกมือขึ้นบ้าง
“หนูสองคนก็มีความเห็นว่าซาโอรุอาจจะไม่ได้ออกจากห้องนี้นะคะ” อารินพูดเสียงเย็น แต่เอริเคทก็เอ่ยขึ้นขัดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ทำแบบนั้นก็สงสารคุณซาโอรุแย่สิคะ..”คนถูกพูดถึงพยักหน้าหงึกหงัก “อย่างน้อยๆถ้าวิญญาณคุณซาโอรุจะไม่ได้ออกจากห้องนี้ก็ช่วยพาร่างออกไปหน่อยก็ยังดีนะคะ” เธอยิ้ม
..คนอื่นๆเผลอกลืนน้ำลายลงคอ..
“หมดเวลาสนุกแล้วสิๆ” เฟริวหัวเราะในลำคอ โคลงหัวไปมาด้วยท่าทางโรคจิตหน่อยๆ “เอ้า!นี่ก็เย็นแล้วนะกลับไปพักผ่อนได้แล้ว ขอบคุณมากที่ให้ความร่วมมือจ้า” เขาโบกมือให้รุ่นน้องที่ทยอยกันออกไป
“คิดว่าเด็กคนนั้นเป็นไง?ประธาน”
“คนไหน?” ถาม..ทั้งๆมุมปากเผยยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ลาเวน ”
“ก็แหง..ได้ข่าวมาว่าเก่ง เลิศ..เท่ห์บาดใจ เอ๊ย!อันหลังสายข่าวเป็นผู้หญิง ไม่นับๆ” ประธานหนุ่มปัดมือไปมา “ก็ต้องน่าสนใจสิ...ลูกชายคนเดียวของท่านผอ.เชียวนา..ว่าแต่..ใครจะเป็นคนซ่อมห้องวะ?”
“ก็นายกลับมาแล้วนี่..ดังนั้น ตอนนี้มันก็เป็นห้องของนาย ซ่อมเอาเองแล้วกัน”
ปัง! คนพูดเดินออกจากห้องไป
หอวารี ห้องนั่งเล่นรวม
(21.47 นาฬิกา)
ห้องนั่งเล่นรวมในยามนี้แทบว่างเปล่า จะมีก็แต่เด็กสาวร่างบางที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาเท่านั้น หนังสือเล่มบาง(สำหรับเธอ)วางอยู่บนตัก เรือนผมสีน้ำตาลปล่อยสยายออกคลอเคลียไหล่ ดวงตากวาดมองตัวอักษรพลางอ่านออกเสียงเบาๆ
“..ตระกูลเก่าแก่ที่ทายาทเพียงคนเดียวของแต่ละรุ่นจะเป็นผู้มีพลังในการทำนายอนาคตอย่างแม่นยำจนถูกเรียกว่า ‘เจ้าหญิงแห่งการพยากรณ์’..ปัจจุบันไม่มีใครทราบว่ายังคงมีตระกูลนี้หรือไม่เนื่องจากดูเหมือนจะสาบสูญไปแล้ว” บีราเคิลปิดหนังสือลง “..บางทีตำนานก็มักจะเสริมเติมแต่งเสมอแหล่ะ” แล้วเธอก็เดินกลับห้องและหยุดเดินเมื่อเดินผ่านหน้าห้องของเอริเคท
เธอเงี่ยหูฟัง “คงจะหลับแล้วล่ะมั้ง”
………………………….
ห้องนอนของเอริเคท เซเลร่า
(21.58 นาฬิกา)
เด็กสาวเจ้าของห้องหลับใหลอยู่บนเตียงสีขาว ดวงตาหลับพริ้ม..แต่จู่ๆแล้วเธอก็ลืมตาขึ้นช้าๆ..นัยน์ตาที่ปกติเป็นสีน้ำตาลอ่อนกลับเป็นสีเงินส่องประกาย!
มือข้างขวาของเธอเลื่อนขึ้นมาจับสร้อยที่เป็นอัญมณีสีม่วงใส เด็กสาวยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่าง ก่อนจะผลักเปิดออก..เอริเคทมองไปยังท้องฟ้า เธอหลับตาลงโดยที่มือยังคงจับสร้อยเอาไว้…ภาพของสถานที่หนึ่งปรากฏขึ้นในสมอง
…ลานกว้างที่ถูกต้นหญ้าเตี้ยๆปกคลุมอย่างเสมอกัน กลางลานมีต้นไม้ขนาดใหญ่กว่า 2 คนโอบตั้งอยู่ เถาวัลย์ที่แทงงอกจากพื้นดินที่โคนต้นพันเกี่ยวไปมา...เพื่อพันโอบอุ้มบางอย่างที่ส่องประกายสีเขียวอยู่กลางลำต้น เธอเห็น..เห็นซิลเวียร์ยืนอยู่ตรงนั้น มือทั้งสองข้างกุมหน้าอกอย่างทรมาน สายลมพัดกรรโชกอย่างบ้าคลั่งอยู่รอบๆตัวของซิลเวียร์ แล้วจู่ๆ..มันก็กลายเป็นภาพของห้องทึบๆห้องหนึ่ง ซิลเวียร์อยู่ในนั้น..และเธอกำลังพูดกับใครบางคน ใครบางคนที่หน้าตาคล้ายกับซิลเวียร์มาก เพียงแต่มีดวงตาเป็นสีม่วง
…ใครน่ะ?
ภาพหลายภาพสลับไปมา..ที.เค.กำลังตกบันได ตัวเธอเองกำลังเดินไปกับบีราเคิล และภาพอีกมากที่เธอไม่สามารถจดจำได้หมด..ทั้งภาพของอดีต และอนาคต
..แต่อนาคตก็เปลี่ยนแปลงได้เสมอ ถ้าหากมีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้นอย่างที่ไม่ควรจะเป็น..อนาคตก็จะเปลี่ยน บางครั้งเธอก็ไม่เชื่อภาพของอนาคต แต่เธอเชื่อว่าจะสามารถกำหนดมันด้วยตัวเองได้..และเธอเชื่อในพรมลิขิต ลิขิตที่ทำเธอได้พบกับใครหลายๆคนจนกลายเป็น..เพื่อน
ทั้งหมดที่เธอคิด คือสิ่งที่เธอได้เรียนรู้…จากการมองเห็นอนาคต…แม้ว่าจะไม่ได้ต้องการเห็นมันก็ตาม
เอริเคทลืมตาขึ้นอีกครั้งในห้องนอนของตัวเอง
“ฉันไม่สนหรอกนะ ว่าจะเห็นภาพอะไร…แต่ฉันจะขอเลือกอนาคตของตัวเอง” เธอปฏิญาณกับดวงดาวบนท้องนภา
คราวนี้มาฉากกลางคืน..เลยใส่ธีมดวงดาว..มันเกี่ยวอยู่มั้งนะ?เหอะๆ
ฮาๆ รู้สึกว่าคุณตูนเชียร์เอริเคทกับเอเลนสุดไปเลยนะนั่น!..
โอเคๆ~เอริจังสู้ๆ!~
อ้อ..แล้วก็รู้สึกว่า คุณ ShaDow_aLonE
ส่วนคุณแพรว..เอ่อ..รายนี้ก็บีราเคิลแบบออกนอกหน้าเลยนะ หุๆ
พยายามเพื่อวันข้างหน้าต่อไป!~หรือพูดให้ถูกก็คือ..ตอนหน้า (สลบ..)
ความคิดเห็น