คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [special]ตอนพิเศษเยอุก ตอนที่2
"ครับ ลุงซอง วันนี้ผมจะกลับเอง ไม่ต้องมารับนะฮะ ฮะ ไม่ต้องเป็นห่วงฮะ ขอบคุณครับ"
ผมกดวางสายหลังจากที่คุยกับลุงซองจบ
วันนี้ผมไม่อยากนั่งรถไปกับเยซองเลย
อา...ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเยซองถึงต้องทำแบบนั้นกับผม
เมื่อไหร่ที่ผมนึกถึงมัน
นึกถึงตอนนั้น
ผมก็มักจะร้องไห้ทุกที
ทำไมกัน
ทำไม....ผมถึงยังรักเค้าขนาดนี้
ทั้งๆที่เค้าทำกับผมเหมือนผมไม่มีความรู้สึก
ใช่ ผมเจ็บปวด
ทำยังไงดีล่ะ ผมไม่อยากกลับบ้านเลย
ผมไม่อยากเจอหน้าเค้า...เยซอง
ผมคิดขณะที่เดินไปเรื่อยๆ
เมื่อผมรู้สึกตัวอีกที ผมก็มาอยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ มืดๆ แคบๆ
"เห ที่นี่มันที่ไหนกันนะ"
ผมพึมพำออกมาเบาๆ
"มาทำอะไรแถวนี้จ๊ะน้องสาว~~"
'เอ๊ะ เสียงใครอ่ะ' ผมคิด ก่อนที่จะหันไปดู
"เฮ้ย ชั้นเป็นผู้ชายนะ ไม่ใช่ผู้หญิง"
"หืม ผู้ชายอาไร๊ หน้าสวยชะมัดเลยน้า ใช่มั้ยวะพวกเรา"
มันจับหน้าผมเงยขึ้นไปมองมัน แล้วมันก็หันไปคุยกับเพื่อนของมัน2-3คน
"น...นายจะทำอะไร"
เรียววุคถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
มีเพียงเสียงหัวเราะเหี้ยมเล็ดลอดออกมา
พวกนั้นกดเรียววุคลงกับพื้น และฉีกกระชากเสื้อออก
"ป...ปล่อยชั้น"
"555 เรื่องอะไรจะปล่อยให้โง่ล่ะ เหยื่อหน้าตาดีขนาดนี้หลงมาถือว่าเป็นโชคดีของพวกเรามากเลยน้า"
'โถ่ ทำไมผมถึงผูกพันกับการโดนขืนใจขนาดนี้นะ อา...เยซอง ช่วยด้วย...'
เรียววุคคิด ก่อนจะถีบคนที่ล้มทับตัวเองออกไปอย่างสุดแรง
"เฮ้ย มึงทำอะไรวะ สัด"
มันสบถก่อนจะเอามือเช็ดเลือดที่ปากออก
"ปล่อยนะ ถ้าไม่ปล่อยชั้นจะตะโกนเรียกคนมาช่วยแล้วนะ"
"หึหึ ถ้าคิดว่ากล้าก็ร้องสิ เอ้า ร้องเลย"
"อื้อ ช่วยด้....อุก"
พูดไม่ทันจบไอ้พวกนั้นมันก็เอามีดกระซวกแทงผม (คงกลัวคนมาล่ะมั้ง) ก่อนจะหนีไป
"เฮ้ย มันจะตายแล้วว่ะ ไปเหอะว่ะ"
"อา"
ผมมองดูเลือดที่ค่อยๆไหลออกมาจากแผลที่ท้องช้าๆ
ก่อนที่จะรู้สึกว่าโลกมืดไป
และผมก็หมดสติไปตรงนั้น
************************
อือ ทำไมวันนี้เรียววุคไม่ยอมกลับบ้านกับผมนะ
ผมสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้
รู้สึกเหมือน....จะเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดไป
"ลุงซองครับ กลับไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมตามกลับไป ผมขอลงตรงนี้ล่ะครับ"
ผมพูดบอกลุงซองอย่างรวดเร็ว โดยไม่ฟังเสียงตอบรับ
แล้วผมก็วิ่งออกไป...ตามหาสิ่งที่สำคัญที่สุด....เรียววุค
ผมวิ่งไปเรื่อยๆ วิ่งไปตามทาง
พอเห็นตรอกหรือซอยเล็กๆผมก็มองเข้าไป
แต่ผมก็ไม่เจอเรียววุคซักที
ผมวิ่งไปวิ่งมาแถวนั้นจนฟ้าเริ่มมืด
แล้วก็มีโทรศัพท์เข้ามา
เรียววุครึเปล่า ใช่แล้ว เค้าต้องโทรมาบอกผมแน่เลยว่าให้กลับบ้านได้แล้ว
อ๊ะ เป็นเบอร์ที่บ้านจริงๆด้วย
แต่เอ๊ะ เรียววุคก็มีมือถือนี่นา ทำไมไม่ใช้มือถือโทรมานะ
ผมคิดไปเรื่อย ก่อนจะรีบกดรับ
"เยซองครับ"
"......."
ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงเสียงสะอื้นน้อยๆตอบมา
"เอ่อ เป็นอะไรรึเปล่าครับ แล้วนั่นใครครับ"
"ฮึก เยซอง ฮือ ลูกรีบไปที่โรงพยาบาล โฮ sm ทีนะลูก"
"ใครเป็นอะไรครับแม่"
ผมจำเสียงได้ นี่คือเสียงแม่ แล้วใครเข้าโรงพยาบาลกันนะ
ผมรู้สึกใจไม่ดีเลยแฮะ
"มาคุณ ผมคุยเองดีกว่า ฟังดีๆนะลูก คือ...มีคนจากโรงพยาบาลโทรมาบอกว่า"
พ่อสูดหายใจลึกๆก่อนจะพูดต่อ
"มีคนพาเรียววุคไปส่งพยาบาล เค้าบอกว่า โดนแทง ตอนนี้อยู่ห้องICU อาการสาหัสมาก...
ลูกรีบไปที่โรงพยาบาลด่วนเลยนะ เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็จะไปแล้ว เฮ้ เยซอง เยซอง"
อา...โรงพยาบาล
พอผมฟังเสร็จ โทรศัพท์ก็ร่วงลงจากมือผมทันที(ไม่พังหรอฟะ)
ก่อนที่ผมจะหยิบมันมาคุยต่อ
"งั้นผมไปแล้วนะครับ แค่นี้นะครับ"
ผมรีบกดวางทันที
เมื่อผมตั้งสติได้ ผมก็ออกวิ่ง...วิ่งอีกครั้ง
ผมวิ่งไปจนถึงโรงพยาบาล(รถมีก็มะนั่ง)
แล้วผมก็เข้าไปถามนางพยาบาลคนนึง ที่นั่งอยู่ตรงประชาสัมพันธ์
"ห้องICUที่มีคนไข้ชื่อ คิม เรียววุค อยู่ไหนครับ"
"อ๋อ ทางโน้นค่ะ"
นางพยาบาลชี้ไปที่ช่องๆหนึ่ง
ผมเดินเข้าไป ก็พบกับห้องICU ที่มี พ่อ แม่ และ...คยูฮยอน ยืนกังวลอยู่หน้าห้อง
พอแม่เห็นผม ก็รีบวิ่งมากอดและร้องไห้กับผมทันที
"ฮือออ เยซอง อุคจะเป็นอะไรมั้ยลูก"
ผมเงียบ ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
.......พวกเรายืนนิ่งกันอยู่อย่างนั้น ก่อนที่หมอจะออกมา
"หมอครับ เรียววุคเป็นอะไรหมอ"
ผมรีบวิ่งไปหาหมอ และถามขึ้น
"หมอขอโทษครับ พวกเรารักษาสุดชีวิตแล้ว แต่ เนื่องจากเสียเลือดไปมาก คนไข้ใกล้เสียชีวิตแล้วครับ"
ผมทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้น และปล่อยน้ำตาไหลออกมาทันที
"ตอนนี้หมออนุญาติให้เข้าไปเยี่ยมได้นะครับ เชิญครับ"
หมอให้พวกเราไปฆ่าเชื้อ และเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดปลอดเชื้อ
แล้วจึงเข้าไปหาเรียววุคในห้อง
เรียววุคนอนอยู่บนเตียงมีผ้าสีเขียวห้มอยู่ หน้าซีด เขาใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่
และมีเสียงเครื่องวัดการเต้นของหัวใจดังเป็นระยะๆ
พ่อแม่และคยูฮยอนเข้าไปคุยกับเรียววุค ก่อนที่จะเดินออกไปทีละคน
ทิ้งไว้ให้เหลือแต่ผมกับเรียววุค....สองคน
ผมเดินเข้าไปช้าๆ และไปนั่งเก้าอี้ข้างคนป่วย
ผมค่อยๆกุมมือเล็กนั้นขึ้นมาจูบเบาๆ และกุมไว้อย่างนั้น
"......ซอง"
หือ เรียววุคพูดอะไรก็ไม่รู้ แล้วชี้ไปที่เครื่องช่วยหายใจที่ครอบอยู่ที่จมูกและปากบาง
"ถ....อ.....ด....ให้.....หน่อย"
ผมเอื้อมมือไปถอดหน้ากากออก
"เรียววุต นายเป็นอะไรมากมั้ย นายต้องไม่เป็นอะไรสิ เชื่อชั้นนะ"
"ช...ชั้น..ร....เรียกนายว่า.....ย....เยซอง ด....ได้....ใช่มั้ย"
"อือ เรียกเลย เรียววุค"
ผมยิ้มตอบไปจางๆ
"เย..ซ...อ...ง น...นาย ร....รัก ช..ชั้น รึ....รึเปล่า"
"ชั้นหรอ ชั้นน่ะรักนายมาก ชั้นขอโทษนะ ที่ชั้นทำลงไปทั้งหมด ก็เพราะ ชั้น...ชั้น"
ผมเงียบไปสักพัก หน้าเริ่มขึ้นสีแดง หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ก่อนจะพูดต่อ
"เพราะชั้นหึงนายกับคยูฮยอนมัน ก็ ค...แค่นั้นเองนะ นายเชื่อชั้นนะ เรียววุค"
"งั้น...ช...ชั้นคงอยู่ได้อีกไม่นาน...ด...เดี๋ยวชั้นก็จะตาย...ล..แล้ว"
"นายอย่าพูดอย่างนั้นสิ"
"นาย...ร...รอชั้น...ไ...ด้...ม...มั้ย ชั้น...จะ..กลับ..มาหา...น..า..ย"
"อืม ชั้นจะรอนาย คิม ซองอุน จะไม่รักใครอีกแล้วนอกจากคิม เรียววุค นะ"
"อืม" เรียววุคคลี่ยิ้ม ก่อนจะพูดต่อ
"น..นาย จูบ..ชั้น..ด..ได้..มั้..ย"
"ได้สิ ทำ..ทำไมจะไม่ได้ล่ะ"
ผมค่อยๆโน้มหน้าลงไปประกบปากกับเรียววุคช้าๆ
จูบครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งก่อนๆ
เพราะว่าจูบครั้งนี้เป็นจูบที่อ่อนโยนที่สุดตั้งแต่ที่เยซองเคยมอบให้เรียววุคมา
เมื่อเขาถอนจูบออก เรียววุคก็ยิ้มบางๆ
"น..นาย อ..ย่...า...ร้อง ห..ไห้..อีกนะ ล...ลา..ก..ก่อน"
น้ำตาค่อยๆซึมออกมาจากดวงตาของเรียววุค ก่อนที่เขาจะหลับตาลง
เสียงตื๊ดดังลากยาวแสบแก้วหูดังขึ้นทั่วห้อง เมื่อเยซองหันขึ้นไปมองหน้าจอที่วัดการเต้นของหัวใจ....
ไม่มีแล้ว ไร้การขยับของเส้นนั้น แม้จะเล็กน้อยเท่าไหร่ก็ไม่มีแล้ว
เรียววุค....ตาย...แล้ว
"ไม่นะ เรียววุค นายตื่นขึ้นมาสิ ตื่นขึ้นมา โฮฮฮฮ"
ผมตะโกนขณะเขย่าตัวเรียววุคแรงๆ
แต่เขาก็ไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นมาคุยกับผม
**************************
15 ปีต่อมา (พวกเยซองอายุ30แล้ว(แก่ว่ะ))
เยซองนั่งคุยกับคยูฮยอนในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
ที่ตอนเด็กๆพวกเค้ามักจะมาเล่นด้วยกันบ่อยๆ รวมทั้งเรียววุคด้วย
"ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าเรื่องนั้นมันผ่านมาตั้ง15ปีแล้ว เวลาผ่านไปเร็วจังเลยว่ะ"
"เออ พูดไปก็คิดถึงเรียววุคขึ้นมาเลย"
"เฮ้ย นายยังไม่เลิกรักเรียววุคอีกเหรอวะ"
"หึ นายน่ะก็มีซองมินคอยดูแลอยู่แล้วนี่ จะมารู้อะไรกับการเฝ้ารอใครบางคน"
เยซองตอบ ถอนหายใจน้อยๆก่อนจะมองไปที่คยูฮยอนที่ยิ้มอายๆ แล้วพูดต่อ
"เมื่อคืนชั้นฝันแปลกๆว่ะ"
"หืม ฝันว่าอะไรอะ"
"ชั้นฝันว่า เรียววุคมาหาชั้น แต่เค้าแต่งตัวเป็นผู้หญิงว่ะ"
"555 เรียววุคเนี่ยนะ แต่งเป็นผู้หญิง แกนี่ท่าจะบ้า"
"เฮ้ย จริงๆนะเว้ย แล้วเค้าก็บอกว่า วันนี้จะกลับมาหาชั้นว่ะ"
"หึหึ เออ ถ้าเป็นจริงก็ดีนะ แกจะได้มีความสุขซะที"
ทั้งสองคนคุยกันอย่างสนุกสนาน ก่อนจะมีเสียงของใครสักคนดังขึ้น
"เยซอง...ใช่มั้ย"
มีเสียงผู้หญิงดังขึ้น มันช่างเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคยจริงๆ
ใช่...เสียงเรียววุค
เขาจึงรีบเงยหน้าขึ้นไปมอง
"ร...เรียววุค"
ถึงแม้จะเป็นผู้หญิง แต่เยซองก็จำได้ดี
นี่คือเรียววุค คนรักของเค้า
"ค่ะ ชั้นชื่อเรียววุค คิม เรียววุค คุณคือ คิม ซองอุนใช่มั้ยคะ เอ่อ..ชั้นรู้สึกเหมือนกับว่าเคยรู้จักคุณเลยค่ะ"
ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับจากเยซอง
เขาหยิบรูปเรียววุค(เมื่อก่อน)จากกระเป๋าเงินขึ้นมายื่นให้เรียววุค(ตอนนี้)ดู
"นี่....ชั้น"
"ใช่ นี่คือเธอ นี่คือ คิม เรียววุค"
'ถึงแม้ตอนนี้เธอจะจำเรื่องเมื่อก่อนไม่ได้ แต่ชั้นจะทำให้เธอรักชั้นอีกครั้งให้ได้ แน่นอน'
เยซองคิด ก่อนจะคว้าคนตรงหน้ามากอด
คยูฮยอนนั่งมองทั้ง2คนด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินออกไป
'ไปหาซองมินดีกว่าเรา หึหึ'
****************The End*****************
จบแว้ว !!!เย้!!!
เปนไงมั่งง่า นานๆทีจะแต่งเศร้ากะเค้ามั่ง
อาจจะงงไปนิดนึงนะจ๊ะ
เหอๆ
ไปล่ะ แล้วจะรีบมาอัพน้า
ขอกำลังใจ(คอมเม้น)ด้วยนะจ๊า
ใครที่เล่นmsnแอดมาได้น้า
บะบาย
ความคิดเห็น