[GOT7] SF :: Bad Guy (YugMark : MarkYug)//(JackBam)

ตอนที่ 2 : EP.1 Super hot (re-check)

EP. 1 Super hot~

 

 

 

 

 

 

 

     มักมีคำกล่าวว่า คนดีมักได้ดี คนชั่วมักไม่เจริญอะไรเถือกนั้น มาร์คต้วนไม่เชื่อหรอกครับ ก็ใครตัดสินดีชั่วกันล่ะ? ไม่ใช่คนเราเองหรอกหรอ....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พระเอกที่สุดอ่ะ! แล้วดูที่ผมคนนี้....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

    สังคมตัดสินว่า ผู้ชายต้องเป็นคนมีฐานะ มีความเจนเทิลแมน เป็นคนดีของสังคมและมีการศึกษา? แต่ถ้าคนเรียนคณะวิศวะแต่เรียนเลข ฟิสิก สแตด คำนวณอากงอาม่าอะไรก็ไม่เคยผ่าน มีเกรดเอฟเป็นเพื่อนซี้มานานนี่ไม่เห็นจะตายเลยนะครับ! บ้านนี้ก็ทำธุรกิจอสังหาอยู่แอลเอ เห็นคนชราข้ามถนนก็มองผ่าน...แต่แนะนำให้มองมาที่เนื้อแท้ข้างในครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      ดูมาร์คครับ ฉลาดบรมครับ ป๊าชื่มชมทุกเช้าเย็น ก่อนนอน ลืมตา ออกจากบ้าน หรือขณะขี้...ไม่เห็นว่าจะรู้สึกแย่อันใด ก็ยังใช้ชีวิตแบบเดิมจนเรียนจะจบมหาลัยในอีก1ปีเนี่ยนะครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

     เรื่องที่กล่าวมาข้างต้นนั้น มาร์คต้วน พราวลี่พรีเซนต์ครับเพราะภูมิใจ(?) แต่มีเรื่องหนึ่งที่มาร์คต้วนคนซังนัมจาอยากจะขอคำปรึกษา 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     

 

 

      ตกหลุมรักนี่....เป็นยังไงหรอครับ? 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ทำไมกูนึกถึงแต่หน้าน้องเขาวะ?" 

 

 

 

 

 

 

 

 

นี่เรียกว่าตกหลุมรักมั้ยครับ? 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"กูนึกถึงหน้าน้องเขาตอนอยู่คนเดียวทุกคืนเลย...." 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แล้วแบบนี้ล่ะครับ? 

 

 

 

 

 

 

 

 

มาร์คต้วนคนหล่อคนนี้ ไม่รู้จริงๆนะครับ...ใครก็ได้ช่วยผมที~

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มาร์ค ช่วยไปคุมปีสองรับน้องทีดิ" เสียงแหลมเหินสูงเหมือนหลงคีย์ตลอดเวลาของหญิงสาวที่ยืนเก๊กสวยอยู่ข้างๆคนหล่อที่สุดในคณะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เพื่อนร่วมคณะครับ ไม่ต้องต่อว่าเธอหรอก....แฟนคลับเข้าใจผมหน่อยนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คนมันฮอต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่เอาว่ะมินอา ไม่พร้อม...." 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่พร้อมพ่อพร้อมแม่คุณสิคะ....นี่ปั้นขี้มูกอยู่เนี่ยนะไม่พร้อม...." 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"กูปั้นแต่ไม่ได้กินเหมือนน้องยองแจนะเว้ย!" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อ่ะจ่ะ เชิญมึงแก้ตัวไปเหอะ แล้วก็นะ......"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ลุกตูดออกจากกระเป๋าแชนเนลหนังงูกูด้วยค่ะ สัด!" ยัยป้าหน้าบวมที่ยืนค้ำหัวอยู่ก็ตวาดเสียงเขียว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แชนเนลหนังงูบ้านยัยเตี้ยมินอาสิ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผมก็บ่นไปตามเรื่องแหละครับ แต่ลุกขึ้นจากเก้าอี้พลาสติกที่นั่งอยู่นานแล้วหันไปดูซากกระเป๋าหนังทรงบิดเบี้ยวที่ตัวเองนั่งทับก็เข้าใจเลยว่าทำให้ยัยประธานรุ่นหน้าอืดจะต้องทำหน้าตาเหมือนอยากจะขย้ำหัวกันด้วย ถึงว่านิ่มสบายตูดดีจริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แค่เบี้ยวเอง....อ่ะนี่ๆ/// อีมาร์คต้วน! หยุด!" ผมหันไปคว้าเอากระเป๋าใบนั้นของแม่คุณมายืดๆให้เข้าทรง แต่ก็โดนยัยมินอากระชากออกจากมือไปกอดไว้อย่างหวงแหน แล้วทำไมต้องส่งสายตามามอง....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เออ รู้ว่าหล่อ มองมากกูก็หวงตัวนะเออ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 "โห่ป้า ตูดกูได้สัมผัสกระเป๋ามึงคงไม่ตายหรอกมั้ง....ยังไงก่อนมันมาก็ตายมาแล้ว เป็นบุญมันนะเว้ยได้รอยประทับจากมาร์คเนี่ย" ว่าพลางลูบก้นตัวเองไปมาแล้วทำหน้าเยาะเย้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อีเลว อีข้อศอกหมา!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พวกมึงจะทะเลาะกันเพื่อ? มินอากระเป๋ามึงก๊อป....ไม่ถึงสองพัน จะกังวลทำกะปิน้ำปลาอะไร?" มันรักผู้รู้ใจยิ่งหันมาบอกเพื่อนสาว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อีแจ็คสันหวัง มึงมันเลว....! โอ๊ย เกลียด!" แล้วเธอก็ทำท่ากรีดร้องอย่างรับไม่ได้ที่โดนรู้ทัน? อ้าวนี่มะต้วนโดนด่าฟรี?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       กลับมาดูร่างของหญิงสาวไซส์เล็กแค่ไหล่ที่ดิ้นเร่าๆไปมาไม่หยุด ทำให้นึกถึงปลากระพงโดนน้ำร้อนลวก (ทำไมต้องปลากระพง?) และทำไมชีวิตต้อนอี้เอิ้นถึงมีแต่ภาพไม่เจริญหูเจริญตาให้บริโภค...อยู่กลุ่มทำโปรเจคกับหวังแจ็คสันและยัยป้าหน้าบวม รู้มั้ยว่า เหนื่อย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

มาร์คอยากจะGo Crazy! 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อีมาร์คมึง ไปช่วยปีสองที่ลานอเนกฯด้วย ไม่งั้นกูจะแบนมึงออกจากคณะ!" ยังไม่วายหันมาคำรามเสียงใหญ่ใส่แล้วสะบัดสารร่างของแม่นางจากไป คิดว่ามาร์คจะกลัวมั้ยล่ะครับ....ก็ไม่กลัวดิ ยังนั่งกระดิกเท้ามองเพื่อนร่างเตี้ยที่ยืนสั้นที่ดูยุ่งอยู่ตรงหน้าอยู่เลย 

 

 

 

 

 

 

คิดว่าจะยอมเสียสละร่างกายแล้วถ่อไปดูรุ่นน้องดีดดิ้นทำกิจกรรม.....แค่คิดก็บายแล้วครับ แล้วนั่นนางจะหิ้วกระเป๋าแชนแน่นไปไหน?! 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เชี่ยมินอา...โดดหรอวะ?!" ไม่ทันละมึง คิดช้านะเราน่ะ ผมอยากบอกเพื่อนรักร่างสั้นที่ตะโกนลั่น เจ็บคอมั้ย...โบตันซักเม็กเถอะเพื่อน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไอ้นี่แม่งก็นั่งกระดิกตีนสบายเลยนะ....ส้นตีนมาร์คต้วน" เอ้า พาลนี่หว่าเจียเอ๋อ! นี่เขาเรียกนั่งหล่ออย่างมีสไตล์ มึงมันไร้คลาส อีป้าอ้วนนั่นมันไร้มนุษยธรรม...ทิ้งต้วนอี้เอิ้นกับหวังเจียเอ๋อไว้ด้วยกัน It's going to ชิบหาย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มาร์คต้วนทำรายงาน....จองไว้ละ บราย" ผมพูดไปตามจริง แต่เพื่อนหวังคงไม่เข้าใจ...ถึงได้ทำหน้าตาอเน็จอนาจใจใส่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"กูปวดหัว งานแม่งจะเสร็จมั้ยวะเนี่ย!" เพื่อนรักของผมมันก็ยังบ่นงึมงัมเป็นภาษาจีนฮกเกี้ยนแต้จิ๋วไม่ยอมหยุด แต่มือก็ยังจับนู่นปรับนี่เครื่องมือในการทำโปรเจครางวัดสนามบอลของมหาลัยอย่างแข็งขัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

ดีละเพื่อน มะต้วนจะได้เอนกายาอย่างcozy and comfortable 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       แต่นั่งลงไปยังไม่ทันได้แผ่ความร้อนจากตูดใส่เก้าอี้พลาสติกราคากันเอง ก็มีคนเรียกชื่อมาจากทางไกลอีกแล้วครับเลยสละชายตาไปมองนิดๆ เห็นร่างของเด็กผู้ชายผอมแห้งในชุดนักศึกษาสถาบันเดียว พร้อมชุดช๊อป....ก็แม่งเป็นรุ่นน้องปีสองในคณะเดียวกันนั่นแหละครับที่วิ่งตรงดิ่งมาทางที่ผมและเพื่อนแจ็คยืนอยู่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พี่มาร์ค ไปช่วยหน่อยพี่....มีคนเป็นลม" ผมหันมองหน้าเพื่อนรักที่คาดหวังว่าจะเป็นอย่างในละคร เพื่อนรักรู้กันหันมาสบตาแล้วทำหน้าพระเอก แต่....กูคงคาดหวังจากมึงมากเกินไปว่ะสัน มันคงยังสนใจไอ้เครื่องนั่นมากกว่าผมอยู่ดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      มาร์คก็เข้าใจว่าเป็นคนดังใครๆก็อยากเรียกชื่อ แต่ทำไมต้องเรียกแต่กูครับ? เห็นหน้าหล่อระดับพระเอกหนังจีนกำลังภายในเป็นกล่องปฐมพยายามหรอ?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่เอาว่ะ นู่นให้เชี่ยแจ็คไป...พี่ไม่ว่างว่ะ" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แหกตูดมึงดูว่ากูทำอะไรอยู่ พ่อง! โง่แล้วยังกวนส้นตีนอีก" ทีกูพาดพิงทำไมหันมาด่าเร็วงี้! มะต้วนน้อยใจ! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ปากมึงนี่มันร้ายกาจ เดี๋ยวปั๊ด...ตบแล้วจูบซ้ำ" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เอาทรีนไปแดก" มันหันมาจากเครื่องมือรางวัดแล้วยกเท้ามาเกือบถึงใบหน้าสวรรค์สร้างของผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อี๊ รังเกียจ!

 

 

 

 

 

 

 

 

    พวกเราเล่นหยอกล้อกันน่ารักมุ้งมิ้งไปมา โดยไม่ดูหน้าไม่สบอารมณ์ของเด็กที่มันยืนมองอยู่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

"โอ๊ยพี่ ผมจริงจัง...ป่านนี้เลือดคงไหลหมดตัวแล้ว"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เอ้า มึงก็ปฐมพยาบาลดิวะอิลฮุน?!" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ก็ไม่มีใครมีอุปกรณ์ไงพี่ พวกพี่แม่งอยู่ใกล้สุดแล้ว...ยูคยอมโดนเตะบอลอัดหน้า เลือดไหล.....เฮ้ย พี่มาร์ครอก่อน" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ยังไม่ทันที่รุ่นน้องที่กระหืดกระหอบมาตามจะพูดจบดี ก็ไม่มีเวลาให้คิดเยอะ....ถ้าจะรีบไปดูอาการคนเจ็บ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     แค่ได้ยินชื่อคนที่เป็นเหยื่อของโศกนาถกรรมในครั้งนี้ก็แทบไม่ต้องคิด ช่วงขายาว?มันออกวิ่งไปอัตโนมัติ....ขอให้โคลสอัพหน้าครับว่ากังวลใจถึงเพียงใด 

 

 

 

 

 

 

 

 

น้องยูค รอเฮียก่อน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เชี่ยมาร์ค! กลับมาไอสาสสส!" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

มึงอย่ารั้งกูไว้เพื่อนรัก อย่าห้ามกูหวัง กูกำลังไปตามหาหัวใจ~ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อย่ารั้งกูแจ็ค...."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เชี่ยมาร์ค งานละสาสสสสส~" เสียงแผ่วๆ...จะคิดซะว่าไม่ได้ยิน บาย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

        มาร์คต้วนพาช่วงขานักบาส(?)วิ่ง4x100มาถึงลานกว้างที่ห่างจากจุดที่พวกผมยืนกันอยู่ไม่ไกล มันเป็นลานเกียร์ของคณะนั่นแหละครับ แต่ขนาดก็ไม่ได้ใหญ่ขนาดมึงจะมาสวมวิญญาณเป็นเนย์มาร์กันปะวะ?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ใครบอกให้พวกมึงมาเล่นบอลกันตรงนี้สาส! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ถอยเว้ยถอย พี่มาร์คมาแล้ว!" 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไอ้อิล มึงไปกวนพวกพี่เขาไม? กูให้มึงไปตามนานะ....ยัยนั่นมีกล่องปฐมพยาบาล ไอสัด" รุ่นน้องตาเล็กกว่าเมล็ดข้าวหันมาเพราะเสียงดังแปดหลอดของอิลฮุน หน้าตาตี๋ๆบิดเบี้ยวทันที่เห็นว่าคนที่ตามมาคือ ต้วนอี้เอิ้นคนหล่อ คนนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

จะดีมากถ้ามึงจะให้เกียรติ์พี่ปี3แบบกูนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เอ้า จินอุน! มึงบอกกูเองว่า...ใครก็ได้! นี่ไง" แล้วน้องคนที่ตามผมมามันก็ชี้นิ้วมาที่ผมที่ยืนโง่อยู่ท่ามกลางเด็กปีสองห้าหกคนที่ทำหน้าโง่เบลอไม่ต่างกัน อ๋อ...จริงๆกูไร้ประโยชน์สินะ ดีครับดี 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ดีออก!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มึงไม่เคยฟังกูหรอก แล้วดูพี่เขาต้องมาจัดการเรื่องไม่เป็นเรื่อง" 

 

 

 

 

 

 

 

 

"จินอุน....จะด่ากูอีกนานปะ มึงแหละผิด เสือกพูดไม่เคลียร์" 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มึงไม่เคยฟังกูจบหรอก....ขนาดตอนนี้ยังไม่ฟังกูเลย" ไอ้เด็กตัวสูงกว่าอิลฮุนเอ่ยอย่างตัดพ้อ ทำหน้าเหมือนโดนเมียเทศน์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"จินอุน ไอ้เล็บขบ!" 

 

 

 

 

 

 

 

 

      ให้มาร์คต้วนคนดีศรีวิศวะมายืนเป็นเป็ดย่างอะไรอยู่ตรงนี้วะ ถ้าพวกมึงจะถกเถียงปัญหาชีวิตครอบครัวกันใหญ่โตขนาดนี้....กลับไปคุยที่บ้านมั้ย? 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เลิกเถียงกันซักทีพวกมึงนี่ ถอยไปไกลๆตีนเลยสัด" ผมรำคาญไอ้เด็กรุ่นน้องสองคนที่แม่งยืนทะเลาะกันบังทางผมซะมิด ทั้งที่เหลือบตาคมกริบไปเห็นร่างของน้องยูคนอนอ่อย(?)...หมายถึง นอนหมดสติอยู่ตรงตักของรุ่นน้องในคณะอีกคนอยู่ใกล้แค่เพียงเอื้อมมือ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โอ๊ย หึงหวง หึงหวง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       มาร์คต้วนจัดการตะปบหัวของไอ้อิลฮุนแล้วผลักมันออกอย่างแรง ก่อนถลาไปทรุดแล้วช่วงชิงน้องยูคและประคองหัวคนที่นอนสลบไม่ได้สติมาที่ตักตนเองแทน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ยูค ยูคได้ยินเฮียมั้ย? เลือดไหลขนาดนี้...ทำไมไม่เช็ดวะ! มึงจะปล่อยให้น้องยูคเลือดไหลหมดตัวหรอ เดี๋ยวกูอัดเรียงหน้ากระดาน!" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พี่มาร์คอย่าโหดดิพี่ ก็แม่งพี่ดูหน้าแต่ละคน....ใครมันจะไปพกผ้าเช็ดหน้า" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"กูไง!" เออ คิดถูกแล้วครับ...มาร์คต้วนไงครับ พกไว้เพราะน้องยูคบอกว่ามันจำเป็น  เวลาทำงานในไซท์เหงื่อออกก็จะได้เช็ดได้ทัน 

 

 

 

 

 

 

เชื่อคนง่ายครับ คนชื่อยูคยอมนี่ยิ่งหลงงมงายเลยแหละครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

      ผมล้วงไปหยิบผ้าเช็ดหน้าสีชมพูฟรุ้งฟริ้งไม่เข้ากับหนังหน้ามาบรรจงซับเลือดที่จมูกโด่งของคนบนตัก 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     ผืนนี้ของน้องสาวครับ...จริงๆน้องชาย แต่แม่งเป็นตุ๊ด ตุ๊ดหัวโปก...เวิ่นเว้อว่ะ ออต (อ่านแบบ ออ ออ ตอ ครับ) คือจริงๆไม่ควรแก้ตัวเพราะยิ่งไม่น่าเชื่อถือ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ก็คนแบบมะต้วนซังนัมจาจะไปห้างเพื่อซื้อผ้าเช็ดหน้าฤา? คิดผิดคิดใหม่นะครับ...

 

 

 

 

 

 

 

 

ไปครับ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟราย กูจะพูดทำไมวะ ตอบ!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      กลับมาที่คนหล่อคนนี้กำลังดูแลร่างโปร่งบนเตียงในห้องพยาบาล ตอนนี้ทั้งผมและรุ่นน้องที่อยู่ในเหตุการณ์กำลังยืนมองร่างที่หลับอยู่บนเตียงเป็นตาเดียว อย่าถามเลยครับว่าเรามากันได้ยังไง....ถามนางคนที่พิมพ์ฟิคเรื่องนี้อยู่สิครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

เหตุการณ์ยิ่งไปเร็ว....คนจะสงสัยมั้ยว่าผมเป็นใคร แล้วน้องยูคยอมเป็นใคร....เดี๋ยวค่อยเท้าความนะครับ แต่ก่อนอื่น...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...แม่งเอ้ย ใจเต้นที่เห็นใบหน้ายามหลับของรุ่นน้องคนนี้ ใบหน้าขาวๆ หน้ากลมๆ จมูกโด่งๆ ขนตายาวจุงเบย น้องยูคของเฮียมาร์คคึ เฮียไม่ไหวแล้วนะ ถ้าไม่ติดว่ามีเพื่อนๆน้องอยู่....ก็อยากจะกระชากมาจูบซะ! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พี่มาร์ค ผมว่าพี่กลับไปทำงานเหอะ พวกผมเกรงใจ" 

 

 

 

 

 

 

 

"กูจะรอจนกว่าน้องยูคจะตื่น...พวกมึงแหละไป..." 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เอางั้นหรอพี่?" 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เออ.......อีกอย่าง ใครเตะบอลโดนน้องยูคของกู?" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"จงฮยอน....คะ ครับพี่" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ตามแม่งมาให้กูด้วย" 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พี่....มะ มัน คง....ไม่ได้ตั้งใจ" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ตามมาให้กูเหอะ...." กูไม่ได้จะโหด อย่าทำหน้าเหมือนต้วนอี้เอิ้นจะไปฆ่าใคร แค่จะคุยด้วย....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.........BadGuy...........

 

 

 

 

 

 

 

 

 

วันนี้เช้าวันใหม่ อากาศสดใส นกออกจากรัง~ อ่า หาเช้ากินค่ำสินะ เจ้านกน้อย.....ดีๆ ทำอาชีพสุจริต ลูกเมียภูมิใจน้ำตาไหลแย่เลยนะ 

 

 

 

 

 

 

 

มาร์คต้วนรู้สึกปรีดาเป็นอย่างยิ่งที่ได้ตื่นเช้ามาชมนกชมไม้เช่นนี้.......

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ซะเมื่อไหร่ล่ะ! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อั๊ก 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พะ พี่ ฟะ...อ๊าก ฟะ ฟังก่อ..." ผมเหยียบเท้าลงบนเท้าของอีกคน ขยี้ลงเบาๆ?ย้ำๆเน้นๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ถ้ากูเห็นมึงเตะไอ้ลูกเชี่ยนี่อีก.....มึงเตรียมตัวซื้อรถเข็นไว้นั่งตลอดชีวิตได้เลย..." 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พะ พี่ ขะ ขอโทษ" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ทันมั้ยสัด! ทำไมตอนทำ....มึงไม่คิด หื้อ?" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       มาร์คต้วน ชื่อที่ไม่มีใครไม่รู้จัก....เพราะโดนเอาข้อสอบแปะประจารที่บอร์ดคณะโดยอาจารย์คิมว่าติดเอฟบ่อย? ไม่ใช่สิ....

 

 

 

 

 

 

 

 

"อ๊า พะ พี่ พี่ โอ๊ย! ลูกพ่อ!" มันทรุดลงไปกุมเป้าอย่างทรมาณ เจ็บปวด อะไร~ มาร์คต้วนไม่ได้ทำไรเบยนะครับ! ขามันกระตุก!

 

 

 

 

 

 

 

 

....มาร์คต้วนผู้ฮอตและเถื่อนดิบ เท่ห์ระเบิด จนสาวๆใจสั่น ผู้มีอำนาจเต็มในการกำจัดเหล่าร้าย เป็นตัวแทนจากดวงจันทร์จะลงทัณต์แกเอง...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พูดให้ดูเลว ชั่ว ก็เป็นจิ๊กโก๋สามแยกปากหมูหมายกพวกต่อยดี มีดีแค่หน้าตาและคารม....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มึงแค่เลือดไหลเท่าไข่กบ....ร้องอย่างกับควายออกลูก" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ก็มึงเล่นเตะเป้ามัน....เป็นกูก็ครางอ่ะ" ผมหันไปหาเพื่อนที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยแล้วจะพูดแทรกทำใด๋? 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ของกูแข็ง....ไม่เจ็บไม่ตาย" โชว์เหนือครับ ตบป้าบลงไปที่กางเกงตัวเองแรงๆ 

 

 

 

 

 

 

 

คือถามว่าเจ็บมั้ย? 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

สาส เจ็บชิหายวายป่วง แต่ ซี๊ด ต้องขรึม เดี๋ยวมันรู้ว่าแอ๊บ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พะ พี่.....ผะ ผมขอโทษ" 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เออ จงฮยอน....มึงก็สำนึกแล้ว วันหลังก็อย่าไปทำอะไรแพลงๆอีกนะ กูเป็นห่วง" ไอ้แจ็คสันเดินไปนั่งย่องๆหน้ารุ่นน้องที่ผมเพิ่งเจรจากับมันโดยสันติ?  ไอ้รุ่นน้องนั่นถึงกับพยักหน้ารัว....คือจะกลัวอะไรขนาดนั้น? 

 

 

 

 

 

 

 

 

"คะ ครับพี่" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เข้าใจก็ดี ไปเอาน้ำแข็งปะคบซะหน่อยนะ....เดี๋ยวบวม"  ไอ้พ่อพระหน้าเถื่อนอย่างจสวก็ตบไหล่รุ่นน้องปุๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

มันพยักหน้าจนคอแทบหักก่อนจะลุกขึ้นวิ่งถลาออกไปอย่างรวดเร็ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มึงนี่ไร้สาระนะ....ไอ้มะต้วน" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ยังไง?" 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มึงจะไปทำเด็กมันทำไม? แค่มันเตะบอล....อาจจะเป็นอุบัติเหตุก็ได้นะ" 

 

 

 

 

 

 

 

 

"จงฮยอนตั้งใจทำร้ายน้องยูคของกู...."ผมเถียงขาดใจถึงจะเห็นหน้าตาเบื่อหน่ายของเพื่อนรักก็ตามที ก็มันจริง น้องยูคสุดที่รักของผมเป็นถึงอดีตเดือนภาควิศวะคอมพิวเตอร์ หล่อจนสาวกรี๊ดสะเทือน อย่างเจ้าเด็กฮยอน ตะตอนยอนอะไรน้่นน่ะก็คงจะหมั่นน้องอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

กล้ามากที่มาทำร้ายร่างกายน้องยูคของพี่มะต้วน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มึงนี่เป็นเอามากนะ น้องเขารู้กับมึงมั้ยว่า มึงฝันเปียกถึงเขาเนี่ย?" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มึงไม่รู้อะไร เชี่ยแจ็ค....กูเสร็จไปสามรอบด้วย" ยกสามนิ้วให้ด้วยท่าทางจริงจังที่สุด แล้วที่พูดมาก็เรื่องจริงทั้งนั้น...เวลากลับหอไปอยู่คนเดียวมันก็เหงาในหัวใจนะครับ เห็นมือกับมโนหน้าน้อง...ไม่พูดต่อครับ ห้าห้าห้าบวกๆๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"......กูกลับล่ะ เปลืองลมหายใจที่จะใช้ร่วมกับคนไร้สาระอย่างมึง" มันด่าผมด้วยท่าทางเหนื่อยใจ แต่แหม่หาเรื่องชิ่งเขาไปก็บอกมาดิตะเอง จะมาเก๊กทำไม? 

 

 

 

 

 

 

 

 

เก๊กยังไง มาต้วนก็หล่อกว่าอยู่ดีนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

"จะกลับไปหาเมียที่บ้านก็บอกกูตรงๆ...อย่ามาอ้าง" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"'สามี' ไม่ใช่ 'เมีย'....อย่าพูดผิด" 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เออๆ ไปเหอะ ฝากสวัสดีน้องแบมบี้ของมึงด้วย" ผมเอ่ยชื่อเมียสุดที่รักของมัน ทำไมต้องหันมามองตาเขียว? หวงไมกะเพื่อนกะฝูง? 

 

 

 

 

 

ทีตัวเองไปหลอกล่อลูกชาวบ้านเขามา ยังบ่มีไผ่ว่า ไปหลอกพรากลูกพรากเต้าคนอื่นเขามาจากเมืองไทยตอนไปทริป 'เที่ยว ลม ชม กรุงเทพฯ' กับคณะวิศวะกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยK น่ะครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

'กูว่าจะไปสู่ขอ...' มาร์คต้วนคนไม่อยากขัดเพื่อนก็เลยให้ไอ้เจบีจัดการ ซึ่งแม่.งกลายเป็นว่า....พ่อแม่เขายอมยกลูกให้โดยง่าย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หน้าตาไอ้หวังเจียเอ๋อมันไว้ใจได้ขนาดนั้นเลยหรือ? 

 

 

 

 

 

 

 

 

ช่างมันเหอะครับ เรื่องครอบครัวเพื่อนเราไม่ยุ่ง มุ่งทำรักกับน้องยูคคนเดียว....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      แล้วผมกับมันก็ร่ำลากันชุดใหญ่...เหมือนชาตินี้จะเป็นชาติสุดท้ายที่เจอกัน ถ้าร้องไห้ได้คงร้องไปแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"บอกเมียมึง กูคิดถึง" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"บอกตัวเองให้เลิกมโนก่อนเถอะ" เจ็บสลัด คือพี่ไม่รับรักต้องทำเช่นนี้กับพี่เลยเรอะน้องแจ็คสัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

มันเดินสะบัดตูดไปแล้วครับ ไปขึ้นรถเมล์หน้าม.กลับบ้าน so sorry MarkTuan มีคาร์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนนี้สิ่งที่ผมควรทำคือการ....ไปรอรับน้องยูคสุดสวาทขาดใจกลับบ้านพร้อมกันมากกว่าเนอะ 

 

 

 

 

 

 

 

Yugyeomchan 待ってよ~ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.........BADGUY.........

 

 

 

 

 

Talk : ไม่รู้ว่าเป็นยังไง แต่ทำไมพี่มาร์คถึงไม่เถื่อนแต่กาก 5555555+ พี่แจ็คสันหวังดูดีมีสติขึ้นมาเลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

สไตล์นี้ค่อนข้างหยาบคายนะคะ มีสะกดผิดประการใดก็รีบแจ้งหน้า หวังว่าจะชอบกันนะคะ 5555555

 

 

 

 

 

 

 

MarkYug แท็ก #พี่มาร์คกาก