years

กี่ปีแล้วนะจากวันนั้น วันที่เราต่างกลายเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน เขาจะรู้บ้างมั้ยนะว่าฉันยังคิดถึงเขาอยู่ตลอด คิดถึง และยังคงรักเขา เหมือนเมื่อก่อน เหมือนตอนนั้น...

มัธยมต้น

"เลิกเรียนซักทีน... อ๊ะะ! ฝนมาตกอะไรตอนนี้วะ แล้วจะกลับบ้านยังไงเนี่ย ?" ฉันบ่นงึมงำอยู่กับตัวเองตลอดทางที่วิ่งไปหลบฝนใต้ศาลาหน้าโรงเรียน

"เธ.."

"เธอ" มีคนเรียกฉันรึเปล่านะ ฉันคิดพร้อมกับหันไปทางที่ได้ยินเสียงคนเรียก "หละ หล่อจัง"

"ห้ะ เธอพูกว่าอะไรนะ"

"ปะ เปล่าๆ แล้วนายเรียกฉันใช่มั้ย มีอะไรหรอ"

"ก็... ขอเฟสเธอได้มั้ย" เขาพูดไปด้วยแล้วยกมือข้นจับตรงต้นคอ อะไรกันนะ อืมมม นี่ฉันสวยขนาดนั้นเลยหรอ

"ได้ดิ "

อะไรกันนะที่ทำให้ฉันให้เฟสกับเขาไป หลังจากวันนั้นเขาก็ทักมาหาฉันตลอด เราคุยกันทุกวันเขาทำให้ฉันรู้สึกดีมากๆ เรามีความสุขด้วยกัน คบกัน เจอกันบ้างที่หน้าโรงเรียนจนฉันขึ้นม.ปลายในที่สุด 2ปีแล้วสินะ ฉันมีความสุขมากจนไม่รู้เลยว่าทำไม ทำไมกันนะ ทำไมเขาถึงได้หายไปฉัน ฉันเคว้งอยู่กับตัวเองด้วยคำถามที่ไม่มีคนตอบ เราไม่ได้ทะเลาะกันแต่ว่าเขาหายไปจากชีวิตของฉันในตอนนั้น

ฉันเริ่มเกเรและคบเพื่อนที่ไม่ค่อยเรียน จนถึงจุดนึงที่พ่อกับแม่ของฉันจากไปอย่างกระทันหันเพราะจะมาที่โรงเรียนเพราะฉันโดนคุณครูดุ ฉันเคว้งมากกว่าเดิม เสียใจโกรธตัวเองอยู่หลายปี ฉันพยายามเรียนจนจบ ที่ฉันไม่มีปัญหาเรื่องเงินเพราะก่อนหน้านี้ครอบครัวของฉันค่อนข้างร่ำรวย ฉันสามารถมีชีวิตอยู่ได้สบายๆมาจนถึงช่วงที่คิดว่าจะเข้าเรียนต่อที่มหาลัยหรือจะทำงานหาเงินดีนะ แล้วอยู่ดีๆเขาก็กลับเข้ามา ปลอบฉัน บอกว่ารักฉัน เราคุยกันเหมือนเดิม ฉันให้อภัยเขาเพราะรักเขามากและฉันไม่มีใครเลยในตอนนั้น ชีวิตของฉันเริ่มเข้าที่เข้าทาง เขาบอกให้ฉันเรียนต่อ เขาอยากให้ฉันมีอนาคตที่ดี ฉันทำงานและเรียนไปด้วยเพราะถึงจะมีเงินที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่หมด เราคบกันง่ายๆ เลิกคุยกับง่ายๆ แล้วก็กลับมาคุยกันอีกง่ายๆ ฉันคิดว่าเพราะเรารักกัน เขาทำให้ฉันใช้ชีวิตดีๆ จนมาถึงวันที่เขาทิ้งฉันไปอีกครั้งในช่วงที่ฉันอยู่ปี 2 ฉันเสียใจแต่คิดว่าเดี๋ยวเขาก็กลับมาอีกเหมือนเดิม แต่เขา...