คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : To Meet EP.9 มาตามนัด
น้องหน้าหงอยไปเลยครับหลังจากที่ผมพูดไปแบบนั้น ผมไม่แน่ใจเหมือนกันครับว่าควรจะพูดอะไรมากกว่านี้หรือเปล่า น้องจะอยากให้ผมพูดอะไรมากกว่านี้ หรือบอกอะไรอีกมั้ย
ตอนนี้ผมกับน้องเปลี่ยนท่านั่งแล้วครับ คนตัวโตที่ตัวเล็กกว่าผมในตอนนี้ หันมานั่งหันหลังให้ผมครับ ส่วนผมก็กำลังยืนมองแผ่นหลังเล็กๆ นี้ ที่โตมากกว่าเดิม
“ว่าแต่... ผมจะได้เจอกับพี่อีกมั้ยครับ” ผมต้องกลั้นใจถามคำถามนี้ออกไปแค่ไหน พี่รู้มั้ยเนี่ยไอ้วิญญาณบ้าเอ๊ยยย
“พี่ก็ไม่แน่ใจ... คงต้องรอดูกันต่อไปละมั้ง...ครับ” ไม่แน่ใจว่าประโยคท้ายเสียงที่ออกไป มันเบาขนาดไหนครับ
“แล้วผมจะสามารถเห็นพี่นอกจากในความฝันได้มั้ย” ถามอะไรออกไปว่ะ แต่ก็ถามไปแล้วละกัน หึ
“เรายังอยากเจอพี่หรอครับเด็กน้อย” ดูเจ้าเด็กตรงหน้าสิครับ น่ารักชะมัดเลย หน้าอ้อนๆ นั้น พร้อมกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากันตอนที่ถามคำถามนี้ออกมา
“ก็.... คุณ... เอ่ออ พี่อ่ะ พี่อยู่กับผมมาตั้งนาน ผมก็ต้องสงสัยสิ” แค่สงสัยป่ะ ใครจะอยากเจอพี่กัน แล้วจะติดอ่างทำไมว่ะไอ้ทิ
“หืมมม จริงหรอ เราไม่คิดถึงพี่หรอ ถ้าพี่... หายไปจริงๆ” เจ้าเด็กตรงหน้าพูดแบบนี้ เลยอยากจะแหย่เล่นกลับไปครับ แต่จริงๆ ผมก็เสียใจนะครับ
มือของธาราจับไปที่กลุ่มผมของคนตัวเล็กที่กำลังนั่งด้านหน้าของตนเองพร้อมกับขยี้เบาๆ อบ่างหมั่นไส้ กับคำตอบที่ได้รับจากคนตรงหน้าทั้งๆ ที่สีหน้าและน้ำเสียงของทิวัถต์นั้นช่างแสดงออกมาอย่างตรงกันข้ามกัน
“ไม่... ไม่สิ พี่คงไม่หายไปจริงๆ หรอกใช่มั้ย…” ทิวัตถ์พูดพร้อมกับเอียงหน้าไปมองพี่ สายตาเว้าวอนที่แสดงถึงความเสียใจที่ได้รับคำตอบแบบนั้น ถึงเค้าจะพยายามเข้มแข็งแค่ไหน แต่การที่คนด้านหลังตอบกลับมาแบบนี้ ใจของเค้ามันก็แอบกระตุกเบาๆ ทำไมกันนะ…
“พี่เองก็ไม่แน่ใจหรอก... พี่ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองเป็นใคร ทำอะไรมาที่นี่ เพื่ออะไรด้วยซ้ำไป พี่กลัวว่าสักวันนึง... พี่จะต้องหายไปจากเด็กน้อยคนนี้” พูดจบธาราก็ชี้นิ้วไปที่ ทิวัถต์ พร้อมกับจับบ่าคนตัวเล็ก ที่นั่งหันหลังให้ตนเองอยู่เพื่อให้คนด้านหน้าได้รับรู้
“ผม... หรอ คะ... ครับ” อืออ ทำไมหัวใจด้านซ้ายของผมมันเต้นแรงขนาดนี้ละครับ เอาอีกแล้วไอ้จ๋อยน้อยมันกระตุกอีกแล้วครับ ทำไงดี
“ไม่ใช่เราแล้วจะเป็นใครกันละครับ หืมม ” ธาราตอบกลับโดยการยิ้มกลับไปให้คนด้านหน้าอีกครั้ง เพื่อยืนยันคำพูดที่พูดออกไป
“พี่อยากให้เรารู้ไว้นะ ถ้าวันนึงพี่หายไปจากเราจริงๆ... ก็ลืมพี่ไปซะ...” ผมน่าจะเจ็บมากเลยครับ หลังจากทนพูดประโยคนี้ออกไป ผมไม่รู้ว่าน้องจะรู้สึกยังไงกับการจากไปของผม.... กับ...ตัวตนของผม ความลับอีกมากมายที่น้องยังไม่รู้
“พี่พูดแบบนี้ได้ไงอ่ะ”
“พี่พูดอะไรครับ”
“ที่พี่บอกว่าจะหายไปไง... ฮึก…” อืออ ผมไม่แน่ใจเลยครับว่าเพราะอะไรผม ถึงเสียใจ ทำไมต้องต้องเสียใจขนาดนี้
“ไม่เป็นไรนะครับ ตอนนี้พี่ก็ยังอยู่ตรงนี้ไง หยุดร้องไห้ก่อนนะครับเด็กขี้แย”ผมไม่รู้ว่าทำไมน้องถึงร้องไห้ ผมแค่พูดไปตามความจริง ที่สักวันมันจะเกิดขึ้น ก็ถ้าผมเป็นวิญญาณจริงๆ ผมก็ต้อง ไปผุดไปเกิด ใช่มั้ยครับทุกคน ถ้าถึงวันนั้น...ผมกลัวว่าน้องจะรอผม...เหมือนที่ผมรอน้องมาตลอด
“ฮึก.... ฮือ....” ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรไป... ผมแค่เสียใจที่พี่พูดแบบนี้ ผูกพันธ์ละมั้งครับ ความรู้สึกแบบนี้ น่าจะใช่แหละ แต่ผมไม่ชอบจริงๆ นี่ ถ้าเกิดมันจะหายไปอีกครั้ง เหมือนปีที่ผ่านมา อาจเป็นเพราะคำว่าผูกพันธ์ที่ก่อตัวขึ้นมาก็ได้ครับ นานแค่ไหนที่เกิดขึ้น ผมก็ไม่แน่ใจ แต่ผม รู้สึกใจหายจริงๆ ที่มันจะเกิดขึ้น
“ทิ เงยหน้าขึ้นมาคุยกันก่อน” น้องมันก้มหน้าไม่มองผมเลยครับ
“ ฮือ.. ขอโทษที่ผมร้องไห้ครับ” ผมพยายามยามแล้วนี่น่า ใครมันจะอยากไปร้องกันกันว่ะ อือ มาดุทำไม
“ไม่เป็นไรเลย...ไม่เป็นไรเลยครับคนเก่ง” หลังจากที่ผมพูดจบ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผมดึงน้องมากอด ผมรู้สึกว่า ผมอยากจะปลอบน้อง ไม่อยากให้น้องร้องไห้ ไม่อยากเห็นน้ำตาของน้อง เลยจริงๆ นี่คงเรียกว่าความผูกพันธ์ละมั้งครับ ผมว่าน้องคงรู้สึกแบบนั้น ถึงได้ร้องไห้ออกมา
“พี่ขอโทษเด็กน้อย แต่พี่อยากให้เรารู้จริงๆ ถ้าเกิดพี่หายไปโดยที่ไม่ได้บอกไป พี่คงเสียใจมากกว่า”
“????”
“แต่พี่สัญญา... ไม่ว่าพี่จะหายไปไหน แต่พี่จะตามหาเราจนเจอ วันนึงถ้าพี่ตามหาเราเจอ สัญญานะครับ อย่าลืมทักทายพี่ด้วยนะครับ” อันที่จริงผมอยากจะพูดว่า อย่าลืมมคิดถึงผม ไม่สิ ถ้ามีโอกาส ผมอยากทำความรู้จักกับน้องมากกว่านี้นะ...
“ครับ ผมสัญญา” ผมจำได้แค่ว่าคนตรงหน้ากอดผมไว้ และผมก็ร้องไห้ใส่เค้าหนักมาก...จากนั้นผมก็จำไม่ได้แล้วละครับว่าเกิดอะไรขึ้นต่อ
หลังจากนั้นทิก็ได้กอดผมและหลับไป น้องหลับไปจริงๆ ครับ ทุกอย่างกำลังจะกลายเป็นแค่ฝันตื่นนึงของน้องไปตลอดกาล...
***มาจอยกันจ้า เป็นไงบ้างง อิน้องปากดี อิคนพี่ก็ไม่หือไม่อือเลยแหละ
ความคิดเห็น