คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : To Meet EP.6 ย้อนอดีต
-ย้อนอดีต-
“อืออ อือออ ช่วยทิด้วย แด๊ดคับ มี๊คับ ช่วยทิด้วย” เด็กชายทิวัถต์ ในอายุ 6 ขวบ ที่โดนลักพาตัวมาเพื่อผลประโยชน์บางอย่าง แล้ววิ่งหนีออกมาจนมาซ่อนตัวในคฤหาสน์ร้างแห่งหนึ่ง กำลังร้องไห้อย่างหนักเพื่อให้คนมาช่วย ยิ่งฝนตกหนักมากเท่าไหร่ เจ้าตัวเล็กก็ร้องไห้มากเท่านั้น ในตอนนั้นแหละครับ ที่ผมเลือกที่จะปรากฏตัวออกไปอยู่ข้างๆ เด็กน้อย
“ช่วยทิด้วยย งืออออ”
“โอ่ๆ เอ๋ หยุดร้องนะครับ เด็กดี” จู่ๆ น้องก็พุ่งมากอดผม นอกจากกอดน้องตอบ ผมก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อละครับ
“ งืออ คุณคือใครคับ?”
“ผมหรอ.... เอ่ออ... ผมคือ... คือ... อ่ออ ผมคือ เจ้าชายไง เจ้าชายในนิทานอ่ะ”
“เจ้าชายหรอคับ เอ๋...?”
“ใช่ครับเด็กน้อย”
“เจ้าชาย ฮึก... ฮือ ก็ต้องเป็นคนดี ใช่มั้ยคับบ”
“ใช่แล้วครับ เจ้าชายเป็นคนดี”
“ฮึก... เป็นคนดีแล้วพาทิ กลับบ้านได้มั้ย ทิอยากกลับบ้าน ไปหาแด๊ดกับมี๊”
“ได้สิครับ แต่ตอนนี้ หยุดร้องไห้ก่อนดีมั้ย ????”
“ได้งับบ ทิจะไม่ร้องไห้ ฮึก...”
“เก่งมากครับเด็กดี” ผมปลอบน้องจนกระทั่งน้องเหนื่อยจากการร้องไห้และหลับไป จนในที่สุดก็มีคนมาช่วยน้องออกไป และผมก็ไม่คิดว่า จะได้เจอกับน้องอีก.... คนที่มาช่วยก็คือพ่อและแม่ของเด็กน้อยคนนั้นละมั้งครับ และนั้นคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมและเด็กน้อยคนนี้.....
คอนโดทิวัถต์ เวลา 7.20 น.
กริ้งงงง // กริ้งงง //
“เอ้ยย..!!! ทำไมนาฬิกาปลุกถึงมาดังตอนนี้เนี่ย ละเมื่อกี้เราฝันไปหรือมันกลับมาแล้วจริงๆ กันแน่นะ....”
“เหอะ ช่างแม่งละกัน” หลังจากตื่นขึ้นมา ทิเอามือลูบหน้าตัวเองอีกครั้ง แต่สิ่งที่ตอกย้ำว่าเรื่องเมื่อคืน.... ไม่ใช่แค่ฝันแต่มันเป็นฝันที่โคตรเหมือนจริง ก็คือร่องรอยของคราบน้ำตาบนในหน้าของเจ้าตัว
ผมยืนมองน้องสถบไปมา หลังจากตื่นขึ้นมา เอาเข้าจริงๆ แล้ว ผม ก็ไม่เคยหายจากน้องไปไหนเลยนั้นแหละ ยังคงเฝ้ามองทุกการเจริญเติบโตของเค้า โดยที่เค้าไม่เคยรับรู้ถึงตัวตนของผม
'ไม่ต้องตกใจครับทุกคน ผมยังไม่ตาย แต่ก็หาสาเหตุไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม วิญญาณของผมถึง ถึงแวะไปแว๊บมาแบบนี้ได้ เดี๋ยวก็ไปโผล่ในฝันของน้องเดี๋ยวก็ออกมาอยู่ในชีวิตจริงของน้อง
แต่อีกสักพักผมก็จะกลับไปสู่ร่างของผม เรื่องนี้ผมก็ยังคงหาคำตอบไม่ได้เหมือนกันครับ แม้จะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม แต่นี้อาจจะเป็นข้อดีข้อเดียวเลยก็ได้ เพราะมันทำให้ผมยังสามารถมาเจอกับน้องได้ ถึงแม้น้องจะคิดแค่ว่าฝันไปก็เถอะ แต่ผมก็ยังมีความสุขอยู่ดีครับ
“ฮัลโหล ไอ้ศิ วันนี้มารับกูหน่อย กูขี้เกียจขับรถ” ทิวัถต์โทรหาศิลา
“ห้ะะ เออๆ ได้ อีก 30 นาทีเจอกันใต้คอนโดมึง” ศิลาที่กำลังขับรถออกมาพอดี จึงตอบรับไปอย่าง งง ๆ
“โอเคๆ ขอบใจมึงมาก” จะเรียกว่าบังคับก็ได้ครับ ไม่ว่าผมจะสั่งอะไรมันก็พร้อมจะทำให้ผมเสมอ ไอ้ศินะ…มันคือคนที่ดีคนนึงเลยครับ
“ทำไมโตขึ้นมา ถึงได้พูดจาหยาบคายขนาดนี้ครับเนี่ย เด็กน้อย แล้วอะไรคือยิ้มแบบนั้นครับ หืม” หลังพูดจบธาราก็ได้ยื่นมือไป ขยี้หัวฟูๆ ของทิวัถต์
“ลมอะไรว่ะ แม่งง บลึ้ยยยย” ทิยกมือขึ้นมาลูบผมตัวเองซ้ำรอบ หลังจากคนตัวโตได้ขยี้หัวเค้าไปและได้เวลาลุกขึ้นไปอาบน้ำสักที
มหาวิทยาลัย วาเลนซ์ เวลา 8.30 น.
“อ้าว ทำไมพวกมึงมาพร้อมกันได้ว่ะ” พฤกษ์ที่เห็นว่าทั้งคู่มาด้วยกันจึงเอ่ยถามออกไป ปกติทิวัถต์จะชอบขับรถมาเองมากกว่า
“อ่อ พอดีกูขี้เกียจขับรถอ่ะ เลยให้ไอ้ศิไปรับ” ทิตอบกลับไปแบบส่งๆ เพราะรู้ว่าเพื่อนก็แค่ขอให้ได้ถามก็พอ
“เออมึงก็ถามอยู่ไม่ได้ไปกินข้าวกันดีกว่ากูหิวจะตายแล้วเนี่ย” หลังจากพูดจบสิก็เดินไปคล้องแขนทิ แล้วพากันเดินเข้าไปซื้อกับข้าว
“ไปดิ พวกมึงจะเอาไรเดี่ยวกูไปซื้อมาให้” ทิอาสาไปซื้อกับข้าวให้เพื่อนๆ สาเหตุเพราะขี้เกียจนั่งรอเฉยๆ มันเบื่อ
“หูยยยย คุณทิวัถต์จะเลี้ยงกระผมหรอครับ” ศิลาเอ่ยแซวออกมา เพราะนานๆ ทีไอ้ตัวสูงอย่างมันจะยอมเป็นเบ้ให้คนอื่น
“เปล่าเว้ยย กูคิดเงิน แต่จ่ายให้ก่อน พูดมาก มึงจะเอาอะไรไอ้ศิ” ทิวัถต์ตอบกลับศิลาไปด้วยสีหน้าหมั้นไส้ หากสังเกตจะเห็นว่าตอนนี้
“อะไรก็ได้จ้าาา กูแดกได้หมดเลยย” ศิ
“เออ ถ้ากูซื้อมาแล้วบ่นนนะมึง!! กูจะทุบมึงแน่” ทิ
“ไม่บ่นเลยจ้า ไม่บ่นจริงๆ” ศิ
“ละมึงอะ ?” ทิ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพวกกูไปด้วย” พฤกษ์
“ใช่ ทิ เดี๋ยวสิไปซื้อน้ำให้” สิ
“เออออ เดี๋ยวกูไปจองโต๊ะละกันนเนาะะ” ศิมองไปแล้ว กูนี่มันสุภาพบุรุษจริงๆ เลยให้เพื่อนไปซื้อข้าวให้ ส่วนผู้หญิงก็ซื้อน้ำ ส่วนกูไปนั่งจองโต๊ะกูนี่แ***สุดยอดจริงๆ เลย
หลังจากนั้นทุกคนก็ได้แยกย้ายกันไปซื้ออาหาร
// ปัก... //
ตอนที่ 6 ล้าววว ใครชนกับใครกันน้า
ความคิดเห็น