คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : To Meet EP.5 ใครกัน
มหาวิทยาลัยวาเลนซ์ เวลา 17.00 น.
หลังจากเรียนคาบสุดโหดผ่านไป นักศึกษาหลายคนต่างแยกย้ายกันออกนอกห้อง กลุ่มไปเรียนต่อ บางกลุ่มกลับบ้านไปพักผ่อน เช่นเดียวกับกลุ่มของทิวัถต์
“เออ ทิ ไปไหนต่อมั้ย ไปเลี้ยงวันเกิดทิกันดีกว่า นะน้า เนี่ยยไปร้านประจำของเราก็ได้หลังมอเลยยอ่า” สิเอ่ยออกมาเสียงอ้อนพร้อมกับเข้าไปจับแขนทิและเขย่าไปมาเบาๆ เพื่ออ้อนทิ
“ไม่อ่ะ ขอโทษนะสิ เราว่าจะกลับห้องไปนอน ง่วงมากเลย” ทิเอ่ยออกมาพร้อมกับทำหน้าอ้อนสิไปด้วย ร้านประจำที่ว่าก็คือร้านเหล้าที่พวกผมไปกินกันบ่อยๆ นั้นแหละครับ
“งั้นไม่ไปแดกชาบู ด้วยกันหรอว่ะไอ้ทิ” พฤกษ์เดินเข้ามาถามพร้อมกับโอบคอ ศิและทิ ไปพร้อมกัน
“ไม่ละมึงกูไม่หิวกูง่วง อีกอย่างเมื่อคืนกูไม่ได้นอนจริงๆ ไว้เจอกัน กูไปละบ้ายยยพวกมึง” ไหวไหวจริงๆ ครับแค่จะขับรถกลับคอนโดตอนนี้แทบจะไม่ไหวแล้ว จะเอาเรี่ยวเอาแรงที่ไหนไปเคี้ยวข้าว ถามจริงงง
“จ้าาา มีอะไรก็โทรหาสิเลยนะ” สิที่เห็นว่าทิดูเพลียจจริงๆ จึงไม่พูดออะไรต่อ
“โอเคคครับ ไปก่อนนะพวกมึง” ใจจริง ผมก็อยากไปกินเลี้ยงวันเกิดกับเพื่อนนะครับ แต่วันนี้ผมเหนื่อยจริงๆ ขอกลับไปพักผ่อนเอาแรงก่อนละกัน แล้วเดี๋ยววันหลัง ไว้ชวนพวกมันไปใหม่
คอนโดทิวัถต์ เวลา 18.30 น.
หลังจากเลิกเรียน ทิก็ได้แยกกับเพื่อนๆ ในกลุ่ม ทิก็กลับมานอนที่คอนโดของตัวเอง ซึ่งห้องของทิอยู่ชั้นบนสุดของ คอนโด แด๊ดกับมี๊ ซื้อไว้ให้ เพื่อที่ทิจะได้มีความเป็นส่วนตัว แล้วก็ตามเหตุผลที่เคยบอกไป
“เห่อออ เหนื่อยชิบหายเลยเว้ย วันนี้” หัวถึงหมอนปุ๊บ ทิก็หลับไปโดยทันที
“เฮ้ย ! ใครอ่ะ หันหน้ามานะ” ผู้ชายคนนั้นค่อยๆ หันมาตามเสียงของนายทิวัถต์ เค้ายังคงเป็นภาพเดิม ภาพที่เคยเจอตอนผมเด็ก
เหตุการณ์ที่ทำให้ผมจำได้ดี วันเกิดของผมพิมพลอยเพื่อนสนิทในวัยเด็กมาสารภาพรักกับผม และเราก็ตกลงคบกัน...ตั้งแต่นั้นเค้าก็หายไปเลย จนตอนนี้ผมเลิกกับพิมพลอยไปแล้วเค้าก็ไม่กลับมา จนผมคิดว่าเค้าคงเป็นสิ่งที่ผมสร้างขึ้นมาเอง
“คุณ…”
“สวัสดีค่ะเด็กน้อย ?”
“คุณจริงๆ หรอ”
“????”
“คุณหายไปไหนมาา ฮึก อือออ” พูดได้แค่นั้น ทิก็ได้วิ่งไปกอดคนที่เค้าคิดถึงมาตลอดหลายปี คนที่ทิไม่คิดว่าจะได้เจอเค้าอีกแล้ว...
“ฮึก อือออ คุณหายไป ไหน.... มา... T_T” ผมไม่รู้เลยว่าวันที่ผมตัดสินใจหายไปจากเด็กน้อยตรงหน้า เค้าจะยังรอผม ให้กลับไปหาเค้า... ไม่รู้เลยจริงๆ
“ผมไม่ได้ไปไหนเลย ผมยังอยู่ข้างๆ คุณตลอดเวลา ไม่เคยทิ้งเด็กน้อยของผมไปไหน” ธาราที่ตอนนี้รับรู้ความรู้สึกของเด็กน้อยตรงหน้าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น แววตาที่เต็มไปด้วยแสงแห่งประกายความคิดถึง ความโหยหาแสดงออกมา
ทิวัถต์ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามอง ใบหน้าของคนที่เค้า เฝ้าคิดถึง และค้างคาใจมาตลอดหลายปี คนที่ทำให้เค้า เฝ้าแต่คิดว่า เค้าคงเป็นบ้าหรือเป็นโรคจิตสักประเภท ที่สร้างโลกของตัวเองขึ้นมา เพื่อสร้างความรู้สึกปลอดภัยให้กับตัวเอง... หลังจากเหตุการณ์ในอดีตที่เลวร้ายในครั้งนั้น
“ผม.... ผมคิดถึงคุณ” ชิบหายย กลั้นใจพูดออกไปแล้วครับ
“เรา... พูดว่าอะไรนะ?” เด็กน้อยพูดอะไรนะครับ ผมได้ยินไม่ถนัดเลย หรือฟังผิดไปกันนะ
“ผม.... คิดถึง... คุณ” โอ้ยจะบ้าตาย ทำไมคุณต้องบังคับให้ผมพูดอีกรอบกันเนี่ย
หมับ // ผมจับเด็กดื้อเข้ามากอดอีกครั้ง ครั้งนี้มันแน่นกว่าเดิม ใช่ครับ ตอนนี้ผมกำลังดึงคนตรงหน้าให้เข้ามาสู่อ้อมกอดของผม เด็กน้อยตรงหน้าไม่มีท่าทีขัดขืนเลยครับ ผมว่าแทนที่จะขัดขืนน่าจะยิ่งอยากเอาหน้าซุกอกผมากกว่า จนหัวของคนตรงหน้าแทบจะจมลงไปในอกผมแล้ว ฮ่าๆ
ทิวัถต์ที่โดนดึงเข้าไปในอ้อมอกของคนตัวโตตรงหน้า ไม่ได้ขัดขืนแม้แต่น้อย หากดูจากใบหูและลำคอที่เริ่มเห่อเป็นสีแดงเข้มขึ้นไปเรื่อยๆ เรียกว่าอายจนเขินมากกว่าน่าจะถูก
"สวัสดีครับ ผม ธารา ศิวะฤกษ์ศัจจา" ผมเป็นใครนะหรอ ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ แต่ที่แน่ๆ ผมอยู่มานานมาก นานจน ผมก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าผม... อยู่ไปเพื่ออะไร แต่นั้นมันก็คือนิยามตัวผมในอดีตครับ
จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมเจอกับเด็กน้อยที่หลงเข้ามาในคฤหาสน์ร้าง นอกเมืองที่ๆ ผมอาศัยอยู่ เด็กน้อยคนนั้นน่าสงสารมาก จนผมอดที่จะเข้าไปปลอบไม่ได้ และคล้ายว่าหลังจากนั้น... จะเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับเด็กน้อยคนนั้นทำให้จิตของผมผูกโยงเข้ากับจิตของทิ
ความคิดเห็น