คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : To Meet EP.11 อาจารย์คนใหม่
“สวัสดีครับนักศึกษาทุกคน ผมชื่อธารา ศิวะฤกษ์ศัจจานะครับ” ชายหนุ่มอายุราวๆ 30 ต้นๆ ร่างสูงโปร่ง ภายใต้เสื้อและสูทที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อที่ดูรู้ว่าออกกำลังกายมาอย่างหนัก ผิวที่ขาวราวกับหลอดไฟสะท้อนแสงตลอดเวลา ใบหน้าคม ถอดแบบหนุ่มลูกครึ่งโดยทั่วไป แต่ดูโดดเด่นเป็นอย่างมาก เมื่อมารวมกันบนตัวของคนๆ นี้
“กรี๊ดดดดด กรี๊ดดดด อาจารย์หล่อมากเลยแก”
“อาจารย์เข้าผิดห้องหรืิอเปล่าค่าา”
“ฮ่าๆ สวัสดีครับทุกคนน่าจะถูกนะครับ ถ้าคลาสนี้คือวิชาCTOZ” ผมตอบกลับเด็กๆ ในคลาสเรียนกลับไป พร้อมกับยิ้มน้อยๆ มุมปาก
“เอาละครับทุกคน วันนี้ผมจะมาสอนทุกคนในคลาสนี้ โดยผมจะมีโปรเจ็คเล็กๆ ให้ทุกคนทำคนละโปรเจ็ค ทุกคนไม่ต้องตกใจนะครับว่าจะเป็นงานที่หนักเกินไป จริงๆ แล้วก็จะเป็นโปรเจ็คที่สามารถเก็บคะแนนได้ด้วย”
“ผมจะทิ้งไลน์ไว้ให้นะครับ สำหรับคนที่ต้องการสอบถามข้อมูลหรือมีข้อสงสัยต่างๆ สามารถไปทิ้งจดหมายนะครับ ไว้ได้ที่โต๊ะของอาจารย์ประจำวิชานี้ หลังจากที่ผมเข้ามามหาลัยเพื่อมาสอนทุกคน หลังจากตอนเย็นผมจะมารับเอกสารกลับไป แล้วจะมาตอบทุกคนในวันถัดมานะครับ”
ผมนั่งฟังเพื่อนพูดกัน ถึงเรื่องอาจารย์ประจำวิชาคนใหม่ที่จะเข้ามาสอนชั่วคราว เขาไม่ได้สนใจอะไรมากนัก หลังจากนั้นก็ได้ก้มหน้าเล่นมือถือต่อไปจนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับน้ำเสียงที่รู้สึกคุ้นเคย... ผมจึงเลือกที่จะเงยหน้าขึ้นมา
แล้วผมก็สบตาเข้ากับเขาคนนั้น.... อาจารย์คนใหม่ โดยที่เขาก็หันมาสบตากับผมพอดี ทั้งเขาและผมก็หยุดชะงักไปชั่วขณะ จนผมมีสติขึ้นมา ผมก็หันกลับมาก้มมองมือถือของผมต่อ
แต่ตอนนี้ผมไม่สามารถรับรู้อะไรได้แล้ว.... ใจของผมตอนนี้มันสับสนมันวุ่นวายไปหมด มีทั้งความสงสัยมีทั้งความแปลกไจ ผมไม่สามารถรับรู้อะไรได้แล้วครับจนหมดคลาส ผมก็ได้แต่เหม่อลอยอยู่อย่างนั้น จนเพื่อนๆ สะกิดเรียกผมให้ตื่นขึ้นจากภวังค์
แล้วผมจะสามารถหาคำตอบได้จากที่ไหน ใช่ อาจารย์คนเมื่อกี้ทิ้งไลน์ไว้ให้นักศึกษาทุกคน... ผมควรจะทักไปใช่มั้ยครับ.... ถ้าผมอยากรู้ว่าอาจารย์คนนี้ คือคนเดียวกับที่ผมคิดหรือเปล่า...
ถ้าใครถามหาความเป็นไปได้ในการคำนวณเรื่องค่าตัวแปร ค่าคงที่ต่างๆ การแก้โจทย์ในเรื่องนี้ ผมแทบจะไม่ต้องคิดอะไรเลย แค่จับปากกาแล้วเขียนมันลงไปวิธีการคำนวณ ขั้นตอนการแก้โจทย์ปัญหาแค่นั้น โจทย์ปัญหาเหล่านั้นก็จะจบลง แต่พอมานั่งคิดถึงปัญหาตรงหน้านี้ทำไมมันถึงไม่เหมือนกับการแก้โจทย์ปัญหาเลยละครับ
และใช่ครับปัญหาที่ว่าคือเรื่องของคนที่กำลังสอนผมอยู่ จนถึงตอนนี้ผมก็ยังนั่งมองคนหน้าห้องอย่างช่วยไม่ได้ ผมอ่ะ...ไม่มีความกล้าที่แม้แต่จะยกมือตอบคำถาม ในกระดานด้วยซ้ำไป...
“นิสิตทุกคนครับ ถ้าใครสามารถแก้โจทย์ปัญหาข้อนนี้ได้ผมจะปล่อยก่อนเวลา 30 นาที” ผมแค่อยากจะทำความความรู้จักกับนักเรียนในห้องเองครับ อยากจะรู้ว่าแต่ละคนจะสนใจเรียนในคาบที่ผมมาสอนกันแค่ไหน
“เย่” ทุกคนในคลาสเรียนพร้อมใจกันส่งเสียงแห่งความดีใจออกมา
“ไอ้ทิ ทำไมไม่ตอบละ มึงทำข้อนี้ได้นี่” ศิลาถามออกไป เมื่อหันไปหาเพื่อนแล้วแล้วพบว่ามันไม่สนใจอะไรเลยนอกจากมือถือที่กำลังเล่นอยู่
“ไม่เอาอ่ะ กูขี้เกียจออกไป มึงเอาไปตอบดิไอ้ศิ” ไอเพื่อนเวรนี้ อยากจะด่ามันออกไปจังเลย
“บ้าาาา ไม่เอาหรอกกก ถ้าอาจารย์เค้าถามย้ำ กูก็ตื่นเต้น เค้าจับได้ว่ากูลอกมึงมาก็โดนหักคะแนนดิว่ะ แหะๆ”
“งั้นมึงก็ไม่ต้องไป หุบปาก แล้วนั่งรอเงียบๆ เดี่ยวคนอื่นก็ตอบคำถามได้เองแหละ” ใครจะทำก็ทำไปครับ ผมรอได้ หึ
“โหยยย มึง ใครจะไปเก่งเท่ามึงละว่ะ นาน่ะ ตอบหน่อย จะได้ออกไปหาไรกินกันนะเพื่อนรัก กูหิวแล้วอ่าาา”
“F.. U... C... * หุบปาก ไอ้สัส” ตอนนี้ผมเริ่มหงุดหงิดละครับ ไม่ใช่เรื่องเรียนนะครับ แต่เรื่องที่ไอ้ศิจะให้ผมออกไปด้านหน้าให้ได้ ทั้งๆ ที่ตอนนี้ในหัวผมมันไม่มีข้อเขียนสักข้อ มันมีแต่หน้าผู้ชายเต็มไปหมด เอ๊ยย หน้าพี่คนนั้นต่างหากครับ
“อือออ โหดดไปไหนอ่ะ ไอเวรนี้” ผมแค่อยากให้มันตอบคำถามที่มันทำได้เองครับ อืออ ไอ้คนใจร้ายยยยย
ตอนนี้ก็ผ่านมา 10 นาที แล้วครับ ผมไม่อยากกดดันนิสิตที่เพิ่งเจอกันในคาบแรก แต่ไม่มีใครสนใจอยากออกมาตอบคำถามผมเลยครับ ไม่รู้เพราะทำไม่ได้กัน หรือ ไม่กล้าออกมาด้านหน้ากันแน่ เพราะในห้องเรียนวิชานี้รวมหลายคณะไว้ด้วยกัน
“นิสิตครับ ถ้าไม่มีใครยกมือ งั้นผมก็สุ่มชื่อละกันนะครับ... ลำดับที่ 32 คุณ ทิวัถต์ มามั้ยครับ ถ้ามาเชิญออกมาทำข้อสอบด้วยครับ” ถามว่าทำไมถึงขานชื่อนายทิวัถต์ละก็ ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมเห็นนิสิตคนนี้ ตอบคำถามเพื่อนข้างๆ เกือบทั้งคาบ แต่ไม่ยักจะออกมาตอบคำถามผมและที่สำคัญ ผมสุ่มได้ชื่อนี้พอดีครับ พรหมลิขิตจังเลยนะครับ
“เชี้ยย กูว่าละไง???” ผมว่าละไง โลกกลมไปหรือเปล่า หรือเพราะเสียงพูดของผมกับไอ้ศิ ก็อาจจะเป็นไปได้ ถ้ารอดไปได้ มึงเจอกูเผ่นกะบาลแน่ไอ้ศิลา
“มาครับ ได้ครับอาจารย์” สั่นสู้สิครับนาทีนี้ เอาไรมาไหวก่อน ออกไปเจอเค้าตัวเป็นๆ เลยนะเว้ย อืออ พระเจ้าช่วยผมด้วย
พระเจ้าไม่ช่วยหนูแล้วลูก แหะๆ
“โอเคครับทุกคน ปรบมือให้กับเพื่อนของคุณด้วยครับ” เอ็นดูเค้านะครับ หน้าน้องดูโกรธผมมากเลยครับ ที่เรียกชื่อออกมาให้ทำโจทย์
“ข้อนี้หรอครับ....น่าจะทำแบบนี้นะครับ” หลังจากนั้นผมก็ลงมาแก้โจทย์ปัญหาในกระดานหน้าห้องให้เพื่อนๆ แล้วก็คนตรงหน้า แต่ใจของผมตอนนี้คือหายไปแล้วครับ ใจผมมันลอยไปอยู่ที่คนตรงหน้าไปแล้ว อืออออ โคตรเหมือน เหมือนมากๆ เลย ไม่ว่าจะเป็นแววตาของเค้า ส่วนสูงระหว่างผมกับเค้า สีผม น้ำเสียงนั้น........
“เก่งมากครับ... เด็กน้อย” ประโยคหลังผมไม่ได้พูดมันออกไปหรอกครับ อยากจะชมเค้าออกไป อยากพูดคุยสักคำ
“อ่าาาาาา ครับ อะไรนะครับ” พี่เค้าพูดว่าอะไรน่ะครับ ผมฟังไม่ชัดเลย
“เสร็จแล้วครับ คุณลงไปนั่งได้แล้วครับ” มัวแต่เหม่ออีกแล้วทิวัตถ์
“งั้น... พวกผมกลับได้เลยใช่มั้ยครับอาจารย์” ศิลาเมื่อเห็นว่าอาจารย์มีสีหน้าพึงใจกับกับกระดานด้านหน้า จึงเอ่ยถามออกไปเสียงดัง เรียกเสียงพอใจให้แก่เพื่อนร่วมชั้นเรียนเป็นอย่างมาก
“ครับ ทุกคนเลิกเรียนได้เลย”
“ทำความเคารพอาจารย์ ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ” หลังจากนั้นผู้นำในคลาสเรียนก็ได้บอกทำความเคารพอาจารย์และทุกคนต่างแยกย้ายกันไปคลาสเรียนอื่นๆ
“เห่ออ คิดว่าจะไม่รอดซะละ ขอบคุณนะทิเพื่อนรัก” ศิลาว่าจบก็เข้าไปกอดทิวัถต์แน่นๆ พร้อมกับเอ่ยแซวไปในตัว
“ไม่ต้องเลย มาให้กูเผ่นกะบาลสักที มึงอ่ะ ชวนกูคุยจนอาจารย์ได้ยินแน่ๆ”
“อ้ากกก อย่าทำร้ายยกู ไอ้พฤกษ์ช่วยยยกูด้วยยย”
“555+ มึงก็เวอร์ ไอ้ศิ ทิกูไม่ได้จะฆ่ามึงสักหน่อย เสียงดังไปได้ มาม่ะ มาหาสิดีกว่าทิคนดี”
“ใช่มั้ย สิ เค้าไม่ได้จะทำไรสักหน่อย เราไปหาไรกินกันเถอะ สิ เค้าหิวแล้ว อ่าา”
“อือออ ไปจ้า” อือออ ลูกกูทำไมมันน่ารักขนาดนี้ อยากจับแก้มแดงๆ นั้นแล้วบีบแรงๆ จังเลยยยย
“แหวะะะน่ารักเชียวนะมึง” ศิลามองการกระทำของเพื่อนสนิทก่อนจะพูดออกมาอย่างขำๆ เพราะอดปฏิเสธไม่ได้ว่า เวลาที่เจ้าตัวทำแบบนั้น หรืออ้อนสิ มันน่ารักจริงๆ
คนตัวสูงที่เวลาอ้อนใครแล้วชอบทำปากยื่นออกมา พร้อมกับจับแขอีกฝ่านและเอนหัวไปคนๆ นั้น หน้าแดง ๆ แก้มใสๆ รอยยิ้มที่เปล่งแสงสว่างไสวที่พร้อมจะทำให้คนที่กำลังอ้อนยอมจำนนท์ไปง่ายๆ นั้นแหละครับนิยามของทิวัถต์คนนี้
“555+ มึงก็ไปยั่วตีนมันนะ” พฤกษ์ที่ฟังเพื่อนๆ คุยกันจึงอดไม่ได้ที่จะร่วมวงไปด้วย
***เจอกันแล้ววว ทั้งสองคนมาเจอกันจนได้สินะ
ความคิดเห็น