คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : To Meet EP. 1 ฝัน...อีกครั้ง
ในความเป็นจริงแล้ว คนเรามักจะเก็บใครไว้ในใจเสมอ... จริงหรือเปล่า
คอนโดทิวัตถ์ เวลา 3.00 น.
“เด็กดี หยุดร้องไห้นะคะ”
“อือ ออ หนูจะไปหาคุณพ่อคุณแม่ครับ”
“โอเคค่ะ งั้นเด็กดีต้องหยุดร้องไห้ก่อนนะคะ พี่จะพาไป”
“ค้าบ อือ ออ หนูจะไม่ร้องไห้อีกต่อไปเลย อึก ก.. แล้วพี่เป็นใครครับ”
“....ฮึก อืออ..”
“เชี้ยเอ้ยย !!...” เสียงสบถของคนบนเตียงพร้อมกับการสะดุ้งตัวอย่างแรงขึ้นมาจากความฝัน
“ทำไม....ทำไมกัน ทำไมผมถึงกลับมาฝันแบบนั้นได้อีกว่ะ ?” ทิวัถต์ สบถอย่างหงุดหงิด พร้อมกับเขวี้ยงหมอนข้างใบโปรดที่กอดก่อนนอนทุกคืนลงพื้นอย่างหัวเสีย หลังจากหันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียง แล้วพบว่าตอนนี้เป็นเวลา ตี 3 ของเช้าวันคล้ายวันเกิดครบรอบ 21 ปีเต็มของตัวเอง
สวัสดีครับ ทิวัถต์ ตฤณสวัสดิ์ หรือว่าทิ ตามที่ทุกคนเรียกกัน แต่หากกลับไปที่อิตาลี ที่นั้นผมจะมีชื่อว่า เตกิล่าห์ ซิซีเลย์ คล้ายกับคุณชายน้องของบ้านและหลายๆ ที่มีความภักดีกับตระกูลนี้ครับ
ถ้าถามว่าทำไมผมต้องหงุดหงิดกับแค่ความฝันนั้นละก็... ปมฝังใจในวัยเด็กละมั้งครับฮ่าๆ เคยได้ยินมั๊ยครับ ที่ใครเค้าว่ากันว่าในเลขห้า มักมีน้ำตาซ้อนอยู่ ช่างมันก่อนละกันครับ
แต่ตอนนี้นะ…ผมโตแล้วครับ กำลังเรียนอยู่ปีสาม คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยแห่งชื่อดังแห่งหนึ่งครับ แต่นั้นแหละไม่ใช่แค่ดังนะครับ ไม่มีเงินก็อาจจะเข้าไม่ได้อีกด้วย ที่นี่ถูกสร้างขึ้นมาสำหรับรองรับลูกหลานของครอบครัวที่ร่ำรวย นักธุรกิจ พวกมีอำนาจครับ พูดไปก็หมายถึงผมไปด้วยนั้นแหละ
ส่วนครอบครัวของผมเท่าที่ผมรู้ ก็ทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ และโรงแรมหลายแห่ง และหลายประเทศด้วยละมั๊งครับ ผมเป็นลูกชายคนเดียวของพวกท่านครับ จะว่าไปเพราะพ่อกับแม่ของผมท่านไม่ค่อยอยู่บ้าน เพราะต้องบินไปต่างประเทศบ่อยๆ
ผมเลยตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่คอนโดใกล้ ๆ มหาวิทยาลัยครับ เพราะมันทำให้ผมสะดวกในการเดินทางไปมหาวิทยาลัย แต่ใช่ว่าพวกท่านจะทำแต่งาน แล้วทิ้งลูกชายสุดที่รักไว้คนเดียวนะครับ เพราะพวกท่านเองก็เพิ่งจะปล่อยผม ให้ใช้ชีวิตอิสระตอนเข้ามหาวิทยาลัยนี่เอง
แต่พูดก็พูดเถอะ เอาจริงๆ ผมไม่ชอบเลยครับ การอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ๆ คนเดียว เพราะผมต้องการลืมเรื่องราวในตอนนั้น... แต่ทำไมทุกครั้งที่ครบรอบวันเกิดผม ต้องเกิดเหตุการณ์บ้าๆ พวกนี้ ซ้ำไปซ้ำมาในสมองของผมด้วย
ทั้งที่ตลอดหลายปีมานี้ ผมพยายามจะลืมมันไปแล้วแท้ๆ กว่าผมจะล้มตัวลงไปนอนได้ก็เกือบ 5 โมงเช้าเลยครับ การมีความทรงจำแย่ๆ ในสมองนี่ ไม่ดีเลยนะครับ
ความคิดเห็น