ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
พลอยแพรวเมื่อทราบข่าวก็ขอเลื่อนการทำงานไป 1 อาทิตย์เนื่องจากการตายของอิงอรทำให้พลอยแพรวต้องรีบกลับบ้านไปบอกพิมพลอยให้ทราบข่าว
"พิม พิมทราบข่าวหรือยังยัยอิงฆ่าตัวตาย"
"อะไรนะ!! ยัยอิงนะเหรอ เป็นไปไม่ได้ พลอยฉันจะทำยังไงดีฉันไม่ได้อยากจะแย่งพี่ภพนะ ฉันรักพี่ภพ แกต้องช่วยฉันนะ อย่าให้ที่บ้านเขารู้เรื่องนี้นะ ถ้าเขารู้แกต้องรับผิดชอบ"
"ใจเย็นๆก่อนพิม พลอยรู้แล้วพลอยไม่บอกใครหรอก วันนี้เราไปงานศพอิงกันนะ ไปขออโหสิกรรม จะได้ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก"
"แกจะบ้าเหรอ ฉันไม่ไปหรอกแกอยากไปก็ไปคนเดียวสิ ฉันจะไปต่างจังหวัดสักพักละกัน"
"แล้วพิมจะไปอยู่ไหน เราเหลือกันอยู่แค่ 2 คนนะ พิมจะไปอยู่กับป้าจันเหรอ"
พิมพลอยไม่สนใจที่พลอยแพรวพูดเธอเดินขึ้นบ้านเก็บข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นใส่ลงในกระเป๋าเดินทาง เธออยากหลบหน้าผู้คน เธอกลัวว่าคนจะรู้ว่าเธอเป็นสาเหตุให้อิงอรต้องตาย เธอไม่อยากติดคุกเธอจะหนีไปอยู่ไกลๆให้ข่าวเงียบก่อนแล้วเธอค่อยกลับมา โดยไม่ห่วงพลอยแพรวเลยที่จะต้องอยู่คนเดียว สองพี่น้องโตด้วยกันมาแต่ก็ต้องกำพร้าพ่อและแม่ด้วยวัยกำลังโต ที่พ่อและแม่ประสบอุบัติเหตุรถตกเขาเสียชีวิต ทั้งสองจึงถูกผู้เป็นป้ารับไปเลี้ยงจนเข้ามหาวิทยาลัยทั้งคู่ แต่ทั้งสองก็แยกมาอยู่ที่กรุงเทพฯเนื่องจากสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่เดียวกันและอยู่ห่างจากบ้านที่ป้าอยู่คือจังหวัดเชียงใหม่
ในงานศพของอิงอรบรรยาศเห็นได้ชัดว่าโศกเศร้าของบรรดาแขกผู้มาร่วมงานพลอยแพรวเดินเข้ามาในงานเห็นคุณเพ็ญศรีและคุณก้องเกียรติก็เดินเข้าไปยกมือไหว้โดยที่ไม่เห็นว่าธนนท์ยืนจ้องมองเธออยู่ด้านหลังของคุณเพ็ญศรี ธนนท์เมื่อเห็นว่าใครกำลังเดินมาทางมารดาของตนเหมือนใจถูกกระตุกเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน ผู้หญิงตรงหน้าเขานี้สวยกว่าในรูปที่เขาเห็น รูปร่างสมส่วน ผิวขาวเนียนตัดกับชุดแซกกระโปรงสีดำ แต่เขาก็ต้องสะบัดหัวเมื่อคิดว่าผู้หญิงตรงหน้านี้คือต้นเหตุที่ทำให้น้องของเขาต้องตาย
"สวัสดีค่ะคุณแม่ คุณพ่อ พลอยเสียใจด้วยนะคะ"
"อย่างเธอจะมาเสียใจอะไร ผู้หญิงแพศยาแย่งคนรักได้แม้กระทั่งของเพื่อนสนิท ออกไปจากงานศพน้องฉันเลยนะ"
พลอยแพรวตกใจกับคำพูดและสายตาจากคนตรงหน้าเธอไม่คิดว่าจะเจอเขา ที่ตรงนี้และสถานการณ์แบบนี้
"คุณนนท์ พลอยเปล่านะคะ พลอยไม่ได้ทำ..."
"หุบปากแล้วออกไป หรือจะให้ฉันเอาคนมาลากเธอออกไป"
"เดี๋ยวตานนท์ทำไมพูดจาแบบนี้ะลูก หนูพลอยเขาไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ทำไมไปว่าเขาแบบนั้น"
"คุณแม่ไม่ทราบเหรอครับว่าผู้หญิงคนนี้ทำให้น้องต้องตาย มีงูเห่าไว้ใกล้ตัวจริงๆ"
คุณเพ็ญศรี งง กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ลูกชายที่เป็นสุภาพบุรุษทำไมถึงพูดจารุนแรงกับคนที่ไม่เคยรู้จักแบบนี้ และเธอก็ทราบดีว่าพลอยแพรวเป็นคนยังไงจึงไม่คิดว่าเธอจะแย่งคนรักของอิงอรและเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
"นนท์พ่อขอคุยด้วยหน่อย" คุณก้องเกียรติอยากทราบเหตุผลที่ทำให้ลูกชายของเขาเชื่อนักหนาว่าพลอยแพรวเป็นต้นเหตุให้อิงอรต้องตาย
"ไหนเล่าให้พ่อฟังสิ ทำไมแกถึงมั่นใจนักว่าหนูพลอยเขาเป็นต้นเหตุ"
"คุณพ่อไม่ต้องทราบหรอกครับ ไว้เรื่องนี้ผมจะจัดการเองให้สาสมกับสิ่งที่เขาทำ"
คุณก้องเกียรติเห็นแววตาของธนนท์ก็รู้สึกกลัวเหลือเกินว่าธนนท์จะทำอะไรที่รุนแรง แต่คนเป็นพ่อก็อยากจะรอดู และคอยเตือนอยู่ห่างๆ ยิ่งตอนนี้พายุอารมณ์กำลังเชี่ยวถ้าเข้าไปขว้างคงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่
"แต่ยังไงแกก็อย่าไปทำอะไรเขาแล้วกันในเมื่อน้องก็จากไปแล้ว แก้แค้นกันไปน้องก็ใช่ว่าจะฟื้นขึ้นมานะ แล้วอีกอย่างหนูพลอยเขาก็กำลังจะมาเป็นเลขาแกแล้ว พ่อไม่อยากให้มีเรื่องมีราวกัน เดี๋ยวจะทำให้เสียงานเปล่าๆ"
"ยัยนั่นเหรอครับที่จะมาเป็นเลขาผม ผมไล่ออกครับ ผมไม่รับฆาตกร"
"แกจะทำแบบนั้นไม่ได้ พ่อยื่นคำขาดแกไม่มีสิทธิ์ไล่หนูพลอยออกหากเขาไม่ได้ทำความผิดของบริษัท เอาเถอะเราจบเรื่องนี้ซะที เข้าไปในงานได้ละ แล้วอยู่เฉยๆแล้วกัน"
ธนนท์ไม่เข้าใจบิดาว่าทำไมถึงเชื่อนักว่าพลอยแพรวไม่ได้เป็นต้นเหตุ เขาจะต้องทำให้ทุกคนเห็นและให้พลอยแพรวสารภาพต่อหน้าทุกคนให้ได้คอยดูผู้หญิงอย่างเธอต้องเจอผู้ชายแบบฉัน พลอยแพรว!
ระหว่างที่อยู่ในงานศพพลอยแพรวรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองเธออยู่ตลอดเวลาและเธอก็พอเดาออกว่าเป็นสายตาของใคร เธอรู้สึกผิดแทนพิมพลอย เธอไม่คิดเลยว่าพิมพลอยและภิภพจะเลยเถิดกันถึงขั้นนั้น เธอเฝ้าขอโทษอิงอรแทนพิมพลอยอยู่ในใจให้เพื่อนคนนี้ยกโทษให้พี่สาวเธอ ถ้ามีอะไรชดใช้แทนได้เธอก็พร้อมจะชดใช้ให้อิงอรไปสบาย
หลังจากเสร็จงานศพพลอยแพรวมาช่วยงานศพทุกวันจนกระทั่งวันเผาเสร็จก็ถึงเวลามาทำงานเธอไม่รู้ว่าวันนี้หรือวันไหนจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่เธอก็จะตั้งใจเมื่อพยายามที่จะเข้าใกล้ธนนท์ขนาดมาสมัครตำแหน่งเลขานี้แล้วและเธอก็หวังว่าอิงอรจะอโหสิให้พิมพลอยบ้าง
"มาแล้วเหรอ ทำงานวันแรกก็สายเลยนะ ผู้หญิงอย่างเธอเนี่ยสมควรทำงานแต่บนเตียงมากกว่ามาทำงานแบบนี้นะ" ธนนท์ที่เห็นว่าพลอยแพรวกำลังเดินไปนั่งที่โต๊ะก็อดแขวะไม่ได้เขาต้องหาทางเล่นงานเธอให้เธออยู่ไ่ได้ จนต้องลาออกไปเอง
"คุณนนท์ พอดีว่านี่เพิ่งจะเจ็ดโมงครึ่งนะคะ แต่งานเข้าจริงๆ แปดโมงไม่ใช่เหรอคะ"
"เธอไม่มีสิทธิ์มาต่อปากต่อคำกับฉัน เธอต้องมาเข้างานก่อนฉันทุกครั้ง ซึ่นฉันจะเข้างาน เจ็ดโมงตรงทุกวันเข้าใจไว้ด้วย"
พลอยแพรวทำงานกับธนนท์ได้อย่างทุลักทุเล เธอทั้งโดนสารพัดการกลั่นแกล้งจากธนนท์ ที่ให้ไปชงกาแฟ ทุกเช้า กลางวัน เย็น โดยที่เขาไม่ดื่มเลยสักนิด และให้เธอพิมเอกสารกระประชุมที่จะไปสร้างรีสอร์ทบนดอยที่จังหวัดเชียงราย เมื่อทำไม่ได้ดั่งใจเธอก็จะโดนสารพัดคำกล่าวที่ทิ่งแทงจิตใจ แต่เธอก็รับได้และนานวันก็รู้สึกชินชากับคำพูดจาแรงๆเหล่านั้น แต่เธอก็ได้กำลังใจจากดลกรณ์ ผู้ช่วยคนสนิทที่เป็นทั้งเพื่อนและผู้ช่วยที่โตด้วยกันมา ดลกรณ์ เป็นลูกของ ดำรง เพื่อนสนิทของก้องเกียรติแต่ได้ประสบปัญหาทางธุรกิจจนสู้ไม่ไหวจึงฆ่าตัวตายทิ้งลูกชายวัย 5 ขวบให้เพื่อนรักดูแลแทน ตั้งแต่นั้นมาดลกรณ์ก็เคารพก้องเกียรติอย่างพ่อแท้ๆมาโดยตลอดแล้วสำนึกบุญคุณอยู่เสมอ
"คุณพลอยครับ ทำงานวันนี้เป็นอย่างไรบ้างครับ"
"ก็ปรับตัวได้บ้างแล้วค่ะคุณดล แล้วนี่คุณดลจะไปไหนเหรอคะ แต่งตัวเหมือนจะไปเดินทางไกลเลย"
"อ่อ ครับ พอดีผมกับคุณนนท์จะไปดูการสร้างรีสอร์ทที่เชียงรายนะครับ แล้วนี่คุณนนท์ไม่ได้บอกคุณพลอยเหรอครับ"
"เปล่านี่คะ คุณนนท์ไม่ได้บอกอะไรพลอยเลย"
"มาแล้วก็เข้ามาหาฉันสิ มัวโอ้เอ้อะไร เธอนี่ก็เที่ยวหว่านเส่นห์ไปทั่วเลยนะ อย่าคิดอาจมาใช้วิธีนี้จับผู้ชายที่บริษัทของฉันแล้วกัน" ธนนท์ไม่พอใจที่เห็นพลอยแพรวทำตัวสนิทสนมกับดลกรณ์ ที่นับวันพลอยแพรวจะถูกหนุ่มๆในบริษัทเทียวจีบ
"วันนี้เธอกลับไปเก็บเสื้อผ้าไปเชียงรายกับฉันด้วยละ พอดีฉันลืมหน่ะว่าต้องบอกเธอให้ให้เวลาไปเก็บของ 1 ชั่วโมงถ้ามาช้าฉันหักเงินเดือน" ธนนท์กลั่นแกล้งพลอยแพรวที่เขาไม่ได้บอกให้เธอเตรียมตัว เขาอยากจะดูว่าเธอจะทนได้สักกี่น้ำ
พลอยแพรวรีบกลับมาบ้านที่ใช้เวลาก็เกือบ 15 นาทีขึ้นไปเก็บของเท่าที่จำเป็นแล้วรีบตรงดิ่งไปทันก่อนที่ธนนท์กำลังจะออกรถพอดี
"นึกว่าจะอยากถูกหักเงินเดือนซะอีก"
"..." พลอยแพรวไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับธนนท์เธอจึงเลือกที่จะเงียบ
"ฉันพูดด้วย ทำไมเธอไม่ตอบ"
"พลอยขอโทษค่ะ พลอยไม่รู้ว่าจะตอบไปว่าอย่างไรให้พอใจคุณนนท์ แล้วคุณดลไม่ไปเหรอคะหรือว่าเขาขับรถไปอีกคัน" พลลอยแพรวเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นดลกรณ์นั่งรถเหมือนทุกทีที่ธนนท์ไปไหนต้องมีดลกรณ์ไปด้วย
"ฉันให้ดลมันดูงานที่นี่แทนฉันแล้วละ ทำไมห่างกันแค่นี้จะเป็นจะตายหรือไง"
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณดลนะคะ" พลอยแพรวก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรีบแก้ตัวขนาดนี้ จะปล่อยให้ธนนท์เข้าใจอย่างนั้นก็ได้
ธนนท์ดีใจที่พลอยแพรวปฏิเสธว่าไม่ได้คบกับดลกรณ์แต่เขาก็แปลกใจว่าทำไมต้องดีใจด้วย และเขาก็ไม่คิดที่จะหาคำตอบกับเรื่องนี้
เมื่อมาถึงเชียงรายที่รีสอร์ทจะสร้างใหม่ธนนท์และพลอยแพรวก็เดินสำรวจความความเรียบร้อยที่รีสอร์ทใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว 80% เขาชอบที่ดินผืนนี้มากเพราะเป็นที่ที่พ่อพบกับแม่ครั้งแรกและได้ซื้อไว้ให้เขากับน้องเผื่อวันนึงจะได้มาใช้ชีวิตบั้นปลายที่นี้
"คุณนนท์ครับ ยินดีต้อนรับนะครับเดินทางมาเหนื่อยๆ แล้วยังไปเดินสำรวจพื้นที่อีกขยันจังนะครับเนี่ย" พงษ์พัทผู้ดูแลที่นี่แทนเขาได้เอ่ยต้อนรับและส่งสายตามองคนที่เดินตามหลังธนนท์ เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้มาก่อน เขามองจนธนนท์เกิดอาการหึงหวงพลอยแพรวจึงต้องไล่พลอยแพรวไปห้องพักที่ทางรีสอร์ทจัดไว้ให้
"ฉันก็อยากเห็นความคืบหน้านะสิ นายก็สบายดีนะ พลอยแพรวเธอเข้าห้องไปพักได้แล้วละถ้ามีอะไรฉันจะเรียกเอง"
"ค่ะ" พลอยแพรวตอบตกลงแล้วส่งยิ้มให้พงษ์พัทเล็กน้อยทำให้ธนนท์ไม่พอใจที่เห็นหญิงสาวโปรยเส่นห์ไปทั่ว มันน่าโมโหจริงๆ
"วันนี้เราจัดงานเลี้ยงดีไหมครับเนื่องในโอกาสที่คุณนนท์กลับมาจากอังกฤษและมาที่นี่ ดีไหมครับ คนงานจะได้พักผ่อนกันด้วย"
"ก็ดีนะ ฉันก็ไม่อยากให้คนงานทำงานจนไม่มีเวลาสังสรรค์กัน นายก็เตรียมการกันเลยนะฉันขอไปพักผ่อนก่อน"
"ได้ครับงั้นถ้าเย็นๆ ผมจะไปเรียกนะครับ"
ธนนท์เมื่อแยกกับพงษ์พัทก็เดินเข้าห้องพักที่อยู่ติดกับพลอยแพรว เขาคิดจะเข้าไปถามว่าเหนื่อยหรือเปล่าแต่ก็คิดว่าไม่จำเป็นจึงเปิดประตูเดินเข้าห้องแล้วหลับไป
'พี่นนท์ ช่วยอิงด้วย อิงกลัว ฮือออออ'
'อิง นั่นอิงใช่ไหม อิงอย่าร้องไห้ใครทำอะไรอิง'
'...พลอยยย พี่นนท์ อย่าาา กรี๊ดดดด'
'อิง อิงอย่าเพิ่งไป อิงง' ธนนท์ตกใจตื่นเข้าฝันเห็นอิงอีกแล้ว ฝันว่าน้องเขาทุกข์ใจน้องเขาไม่ได้ไปสบาย แต่ทำไมน้องเขาถึงพูดชื่อพลอย แต่เขาก็ฟังไม่ชัด เขาคิดว่าอิงคงอยากให้เขาแก้แค้นพลอยแพรวแทนเธอ ได้อิงพี่จะทำเพื่ออิง อิงคอยดูแล้วกันแล้วอิงจะได้ไปสบายนะ
"พลอยแพรว ตื่นเดี๋ยวนี้!! ฉันบอกให้ตื่น!!" ธนนท์เดินเข้ามาในห้องพลอยแพรวที่ลืมล็อกประตูแล้วตรงไปเขย่าร่างที่กำลังหลับสบายให้ตื่นขึ้นมาด้วยน้ำเสียงโกรธจัด เขาจะรอช้าไม่ได้แล้ว
"อะไรกันคะ คุณนนท์ แล้วคุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง ออกไปก่อนค่ะ" พลอยแพรวที่ตกใจตื่นยังสะลึมสะลือ แล้วจัดแจงเสื้อผ้าที่เธอปลดออกเพราะความอึดอัด
"ไม่ต้องทำเป็นมียางอายหรอก ฉันไม่ได้พิศวาสอะไรเธอ ฉันออกจะขยะแขยงเธอด้วยซ้ำ" ธนนท์พูดพร้อมผลักพลอยแพรวที่กำลังจัดแจงเสื้อผ้าได้ไม่เท่ารัยล้มลงบนเตียง พลอยแพรวกลัวธนนท์ในตอนนี้ที่เหมือนไปโกรธใครมาที่พร้อมจะฆ่าได้ทุกคน
"แล้วคุณนนท์เข้ามาให้ห้องฉันทำไมละคะ อีกอย่างอย่าคิดว่าฉันก็พิศวาสคุณฉันก็ขยะแขยงคุณเหมือนกัน ฉันไปทำอะไรให้นักหนาคะ" พลอยแพรวโกรธที่ธนนท์เข้ามาอาละวาดโดยที่เธอยังไม่ได้ทำอะไร ทั้งที่ตอนแรกๆยังดีๆอยู่
"อ่อเหรอ ฉันก็อยากจะรู้นักว่าถ้าฉันยัดเยียดความเป็นผัวให้เธอจะยังขยะแขยงฉันอยู่รึเปล่า พลอยแพรว"
"คุณนนท์ อย่าค่ะ ปล่อยพลอยนะ ช่วยด้วย อุ๊บ"
ธนนท์โกรธจัดเมื่อพลอยแพรวทำท่าขยะแขยงตน เขากดเธอลงนอนกับเตียงใช้ปากประกบปากของพลอยแพรวไม่ให้สงเสียงด้วยความรุนแรง เขาใช้มือบีบคางเธอจนให้เธอต้องอ้าปากออกรับลิ้นเข้ามาในโพลงปากอย่างห้ามไม่ได้ เธอรู้แล้วว่าเธอคงหนีไม่รอดน้ำตาไหลรินอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง ธนนท์ไม่สนใจสักนิดว่าพลอยแพรวจะร้องไห้มากแค่ไหน เมื่อตอนนี้อารมณ์ทั้งโกรธและอารมณ์ที่ได้แตะต้องเนื้อตัวหญิงสาวมันปนกันไปหมด เขาห้ามตัวเองไม่ได้อีกต่อไป แต่เขากลับต้องหยุดชะงักเมื่อแพรวพลอยร้องด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้หัวเขาอื้ออึงเป็นไปได้อย่างไรที่เขา เป็นคนแรกของเธอ แต่เขาจะหยุดตอนนี้ก็ไม่ได้ เขาจึงเริ่มใหม่ด้วยความอ่อนโยนขึ้นจนทั้งสองพากันไปถึงจุดมุ่งหมายด้วยความเหนื่อยหอบ
"ฉันขอโทษ"ธนนท์พูดได้แค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยความสับสนว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไปดีแต่อีกใจก็ประท้วงว่าสมควรแล้วที่เธอต้องโดนแบบนี้ เพราะเธอทำให้น้องของเขาต้องตาย เธอจะต้องเจ็บกว่าอิงอรร้อยเท่าพันเท่า พลอยแพรว!!
เมื่อธนนท์เดินออกไปพลอยแพรวได้แต่นอนร้องไห้ เธอไม่รู้ว่าเธอไปทำกรรมต่อเขาในชาติก่อนขนาดไหน ชาตินี้เขาถึงทำกับเธอแบบนี้ 'ก๊อกๆ ก๊อกๆ' เสียงเคาะประตูจากพงษ์พัท
"คุณพลอยครับ ตื่นหรือยังครับคุณนนท์ตามให้ไปร่วมงานเลี้ยงครับ"
"ค่ะ คุณพงษ์ เดี๋ยวพลอยตามไปค่ะ" พลอยแพรวลุกจากเตียงด้วยความเจ็บปวดตรงช่วงท้องเดินเข้าห้องน้ำอย่างลำบาก
"คุณนนท์ สบายดีนะครับ ผมพ่อเลี้ยงน้อยจนผมได้ไหมครับ นี่ลูกสาวผมครับ อัยอัน หรือยัยอัยครับ" พ่อเลี้ยงน้อย พ่อเลี้ยงที่ค้าไม้ใหญ่ของภาคเหนือเอ่ยทักธนนท์ ที่เขาอยากให้แต่งงานกับอัยอันลูกสาวคนเล็กของเขา อัยอันเป็นผู้หญิงที่สวย แต่เอาแต่ใจเนื่องจากได้รับการเลี้ยงดูอย่างตามใจจากผู้เป็นพ่อกับอลัน พี่ชายคนโต ที่วันนี้ผู้เป็นพ่อพามาเปิดตัวเมื่อทราบข่าวว่าธนนท์กลับมาดูงานที่รีสอร์ท อัยอันตกตะลึงในความหล่อเหลาของธนนท์ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยมองผู้ชายคนไหนเลยเธอเฝ้ามองธนนท์มาตั้งแต่เด็กๆที่คุณก้องเกียรติและคุณเพ็ญศรีมาพักที่บ้านต่างอากาศแล้วตอนนี้ได้ขยายมาเป็นรีสอร์ท แต่ธนนท์กลับไม่เคยมองเธอเลยและไม่เคยเจออีกเลยเมื่อธนนท์ต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ
"สวัสดีครับพ่อเลี้ยง สวัสดีครับคุณอัยแล้วนี่อลันไม่มาเหรอครับ"ธนนท์ยกมือไหว้พ่อเลี้ยงและทักทายอัยอัน แม้หญิงสาวตรงหน้าจะสวยมากแต่เขากลับรู้สึกเฉยๆ กลับคิดถึงแต่ใบหน้าของผู้หญิงอีกคน
"มาครับ ตานั้นมันบ้างานเดี๋ยวก็คงตามมานะครับ"
พลอยแพรวเดินเข้ามาในงานด้วยชุดแซกสายเดี่ยว กระโปรงพริ้วระบายบนหัวเข่าเล็กน้อยสีครีมซึ่งเข้ากับผิวและใบหน้าที่ได้กับทรงผมที่ปล่อยยาวตามธรรมชาติ แขกในงานรวมทั้งคนงานทั้งหลายต่างมองไปที่พลอยแพรวเป็นจุดเดียว ธนนท์และพงษ์พัทตกตะลึงในความงามของพลอยแพรวที่ดูสวยหวานขึ้นจากตอนเช้า ธนนท์ไม่พอใจที่มีแต่คนมองพลอยแพรว เมียใครใครก็หวง!!
"พิม พิมทราบข่าวหรือยังยัยอิงฆ่าตัวตาย"
"อะไรนะ!! ยัยอิงนะเหรอ เป็นไปไม่ได้ พลอยฉันจะทำยังไงดีฉันไม่ได้อยากจะแย่งพี่ภพนะ ฉันรักพี่ภพ แกต้องช่วยฉันนะ อย่าให้ที่บ้านเขารู้เรื่องนี้นะ ถ้าเขารู้แกต้องรับผิดชอบ"
"ใจเย็นๆก่อนพิม พลอยรู้แล้วพลอยไม่บอกใครหรอก วันนี้เราไปงานศพอิงกันนะ ไปขออโหสิกรรม จะได้ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก"
"แกจะบ้าเหรอ ฉันไม่ไปหรอกแกอยากไปก็ไปคนเดียวสิ ฉันจะไปต่างจังหวัดสักพักละกัน"
"แล้วพิมจะไปอยู่ไหน เราเหลือกันอยู่แค่ 2 คนนะ พิมจะไปอยู่กับป้าจันเหรอ"
พิมพลอยไม่สนใจที่พลอยแพรวพูดเธอเดินขึ้นบ้านเก็บข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นใส่ลงในกระเป๋าเดินทาง เธออยากหลบหน้าผู้คน เธอกลัวว่าคนจะรู้ว่าเธอเป็นสาเหตุให้อิงอรต้องตาย เธอไม่อยากติดคุกเธอจะหนีไปอยู่ไกลๆให้ข่าวเงียบก่อนแล้วเธอค่อยกลับมา โดยไม่ห่วงพลอยแพรวเลยที่จะต้องอยู่คนเดียว สองพี่น้องโตด้วยกันมาแต่ก็ต้องกำพร้าพ่อและแม่ด้วยวัยกำลังโต ที่พ่อและแม่ประสบอุบัติเหตุรถตกเขาเสียชีวิต ทั้งสองจึงถูกผู้เป็นป้ารับไปเลี้ยงจนเข้ามหาวิทยาลัยทั้งคู่ แต่ทั้งสองก็แยกมาอยู่ที่กรุงเทพฯเนื่องจากสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่เดียวกันและอยู่ห่างจากบ้านที่ป้าอยู่คือจังหวัดเชียงใหม่
ในงานศพของอิงอรบรรยาศเห็นได้ชัดว่าโศกเศร้าของบรรดาแขกผู้มาร่วมงานพลอยแพรวเดินเข้ามาในงานเห็นคุณเพ็ญศรีและคุณก้องเกียรติก็เดินเข้าไปยกมือไหว้โดยที่ไม่เห็นว่าธนนท์ยืนจ้องมองเธออยู่ด้านหลังของคุณเพ็ญศรี ธนนท์เมื่อเห็นว่าใครกำลังเดินมาทางมารดาของตนเหมือนใจถูกกระตุกเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน ผู้หญิงตรงหน้าเขานี้สวยกว่าในรูปที่เขาเห็น รูปร่างสมส่วน ผิวขาวเนียนตัดกับชุดแซกกระโปรงสีดำ แต่เขาก็ต้องสะบัดหัวเมื่อคิดว่าผู้หญิงตรงหน้านี้คือต้นเหตุที่ทำให้น้องของเขาต้องตาย
"สวัสดีค่ะคุณแม่ คุณพ่อ พลอยเสียใจด้วยนะคะ"
"อย่างเธอจะมาเสียใจอะไร ผู้หญิงแพศยาแย่งคนรักได้แม้กระทั่งของเพื่อนสนิท ออกไปจากงานศพน้องฉันเลยนะ"
พลอยแพรวตกใจกับคำพูดและสายตาจากคนตรงหน้าเธอไม่คิดว่าจะเจอเขา ที่ตรงนี้และสถานการณ์แบบนี้
"คุณนนท์ พลอยเปล่านะคะ พลอยไม่ได้ทำ..."
"หุบปากแล้วออกไป หรือจะให้ฉันเอาคนมาลากเธอออกไป"
"เดี๋ยวตานนท์ทำไมพูดจาแบบนี้ะลูก หนูพลอยเขาไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ทำไมไปว่าเขาแบบนั้น"
"คุณแม่ไม่ทราบเหรอครับว่าผู้หญิงคนนี้ทำให้น้องต้องตาย มีงูเห่าไว้ใกล้ตัวจริงๆ"
คุณเพ็ญศรี งง กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ลูกชายที่เป็นสุภาพบุรุษทำไมถึงพูดจารุนแรงกับคนที่ไม่เคยรู้จักแบบนี้ และเธอก็ทราบดีว่าพลอยแพรวเป็นคนยังไงจึงไม่คิดว่าเธอจะแย่งคนรักของอิงอรและเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
"นนท์พ่อขอคุยด้วยหน่อย" คุณก้องเกียรติอยากทราบเหตุผลที่ทำให้ลูกชายของเขาเชื่อนักหนาว่าพลอยแพรวเป็นต้นเหตุให้อิงอรต้องตาย
"ไหนเล่าให้พ่อฟังสิ ทำไมแกถึงมั่นใจนักว่าหนูพลอยเขาเป็นต้นเหตุ"
"คุณพ่อไม่ต้องทราบหรอกครับ ไว้เรื่องนี้ผมจะจัดการเองให้สาสมกับสิ่งที่เขาทำ"
คุณก้องเกียรติเห็นแววตาของธนนท์ก็รู้สึกกลัวเหลือเกินว่าธนนท์จะทำอะไรที่รุนแรง แต่คนเป็นพ่อก็อยากจะรอดู และคอยเตือนอยู่ห่างๆ ยิ่งตอนนี้พายุอารมณ์กำลังเชี่ยวถ้าเข้าไปขว้างคงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่
"แต่ยังไงแกก็อย่าไปทำอะไรเขาแล้วกันในเมื่อน้องก็จากไปแล้ว แก้แค้นกันไปน้องก็ใช่ว่าจะฟื้นขึ้นมานะ แล้วอีกอย่างหนูพลอยเขาก็กำลังจะมาเป็นเลขาแกแล้ว พ่อไม่อยากให้มีเรื่องมีราวกัน เดี๋ยวจะทำให้เสียงานเปล่าๆ"
"ยัยนั่นเหรอครับที่จะมาเป็นเลขาผม ผมไล่ออกครับ ผมไม่รับฆาตกร"
"แกจะทำแบบนั้นไม่ได้ พ่อยื่นคำขาดแกไม่มีสิทธิ์ไล่หนูพลอยออกหากเขาไม่ได้ทำความผิดของบริษัท เอาเถอะเราจบเรื่องนี้ซะที เข้าไปในงานได้ละ แล้วอยู่เฉยๆแล้วกัน"
ธนนท์ไม่เข้าใจบิดาว่าทำไมถึงเชื่อนักว่าพลอยแพรวไม่ได้เป็นต้นเหตุ เขาจะต้องทำให้ทุกคนเห็นและให้พลอยแพรวสารภาพต่อหน้าทุกคนให้ได้คอยดูผู้หญิงอย่างเธอต้องเจอผู้ชายแบบฉัน พลอยแพรว!
ระหว่างที่อยู่ในงานศพพลอยแพรวรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองเธออยู่ตลอดเวลาและเธอก็พอเดาออกว่าเป็นสายตาของใคร เธอรู้สึกผิดแทนพิมพลอย เธอไม่คิดเลยว่าพิมพลอยและภิภพจะเลยเถิดกันถึงขั้นนั้น เธอเฝ้าขอโทษอิงอรแทนพิมพลอยอยู่ในใจให้เพื่อนคนนี้ยกโทษให้พี่สาวเธอ ถ้ามีอะไรชดใช้แทนได้เธอก็พร้อมจะชดใช้ให้อิงอรไปสบาย
หลังจากเสร็จงานศพพลอยแพรวมาช่วยงานศพทุกวันจนกระทั่งวันเผาเสร็จก็ถึงเวลามาทำงานเธอไม่รู้ว่าวันนี้หรือวันไหนจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่เธอก็จะตั้งใจเมื่อพยายามที่จะเข้าใกล้ธนนท์ขนาดมาสมัครตำแหน่งเลขานี้แล้วและเธอก็หวังว่าอิงอรจะอโหสิให้พิมพลอยบ้าง
"มาแล้วเหรอ ทำงานวันแรกก็สายเลยนะ ผู้หญิงอย่างเธอเนี่ยสมควรทำงานแต่บนเตียงมากกว่ามาทำงานแบบนี้นะ" ธนนท์ที่เห็นว่าพลอยแพรวกำลังเดินไปนั่งที่โต๊ะก็อดแขวะไม่ได้เขาต้องหาทางเล่นงานเธอให้เธออยู่ไ่ได้ จนต้องลาออกไปเอง
"คุณนนท์ พอดีว่านี่เพิ่งจะเจ็ดโมงครึ่งนะคะ แต่งานเข้าจริงๆ แปดโมงไม่ใช่เหรอคะ"
"เธอไม่มีสิทธิ์มาต่อปากต่อคำกับฉัน เธอต้องมาเข้างานก่อนฉันทุกครั้ง ซึ่นฉันจะเข้างาน เจ็ดโมงตรงทุกวันเข้าใจไว้ด้วย"
พลอยแพรวทำงานกับธนนท์ได้อย่างทุลักทุเล เธอทั้งโดนสารพัดการกลั่นแกล้งจากธนนท์ ที่ให้ไปชงกาแฟ ทุกเช้า กลางวัน เย็น โดยที่เขาไม่ดื่มเลยสักนิด และให้เธอพิมเอกสารกระประชุมที่จะไปสร้างรีสอร์ทบนดอยที่จังหวัดเชียงราย เมื่อทำไม่ได้ดั่งใจเธอก็จะโดนสารพัดคำกล่าวที่ทิ่งแทงจิตใจ แต่เธอก็รับได้และนานวันก็รู้สึกชินชากับคำพูดจาแรงๆเหล่านั้น แต่เธอก็ได้กำลังใจจากดลกรณ์ ผู้ช่วยคนสนิทที่เป็นทั้งเพื่อนและผู้ช่วยที่โตด้วยกันมา ดลกรณ์ เป็นลูกของ ดำรง เพื่อนสนิทของก้องเกียรติแต่ได้ประสบปัญหาทางธุรกิจจนสู้ไม่ไหวจึงฆ่าตัวตายทิ้งลูกชายวัย 5 ขวบให้เพื่อนรักดูแลแทน ตั้งแต่นั้นมาดลกรณ์ก็เคารพก้องเกียรติอย่างพ่อแท้ๆมาโดยตลอดแล้วสำนึกบุญคุณอยู่เสมอ
"คุณพลอยครับ ทำงานวันนี้เป็นอย่างไรบ้างครับ"
"ก็ปรับตัวได้บ้างแล้วค่ะคุณดล แล้วนี่คุณดลจะไปไหนเหรอคะ แต่งตัวเหมือนจะไปเดินทางไกลเลย"
"อ่อ ครับ พอดีผมกับคุณนนท์จะไปดูการสร้างรีสอร์ทที่เชียงรายนะครับ แล้วนี่คุณนนท์ไม่ได้บอกคุณพลอยเหรอครับ"
"เปล่านี่คะ คุณนนท์ไม่ได้บอกอะไรพลอยเลย"
"มาแล้วก็เข้ามาหาฉันสิ มัวโอ้เอ้อะไร เธอนี่ก็เที่ยวหว่านเส่นห์ไปทั่วเลยนะ อย่าคิดอาจมาใช้วิธีนี้จับผู้ชายที่บริษัทของฉันแล้วกัน" ธนนท์ไม่พอใจที่เห็นพลอยแพรวทำตัวสนิทสนมกับดลกรณ์ ที่นับวันพลอยแพรวจะถูกหนุ่มๆในบริษัทเทียวจีบ
"วันนี้เธอกลับไปเก็บเสื้อผ้าไปเชียงรายกับฉันด้วยละ พอดีฉันลืมหน่ะว่าต้องบอกเธอให้ให้เวลาไปเก็บของ 1 ชั่วโมงถ้ามาช้าฉันหักเงินเดือน" ธนนท์กลั่นแกล้งพลอยแพรวที่เขาไม่ได้บอกให้เธอเตรียมตัว เขาอยากจะดูว่าเธอจะทนได้สักกี่น้ำ
พลอยแพรวรีบกลับมาบ้านที่ใช้เวลาก็เกือบ 15 นาทีขึ้นไปเก็บของเท่าที่จำเป็นแล้วรีบตรงดิ่งไปทันก่อนที่ธนนท์กำลังจะออกรถพอดี
"นึกว่าจะอยากถูกหักเงินเดือนซะอีก"
"..." พลอยแพรวไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับธนนท์เธอจึงเลือกที่จะเงียบ
"ฉันพูดด้วย ทำไมเธอไม่ตอบ"
"พลอยขอโทษค่ะ พลอยไม่รู้ว่าจะตอบไปว่าอย่างไรให้พอใจคุณนนท์ แล้วคุณดลไม่ไปเหรอคะหรือว่าเขาขับรถไปอีกคัน" พลลอยแพรวเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นดลกรณ์นั่งรถเหมือนทุกทีที่ธนนท์ไปไหนต้องมีดลกรณ์ไปด้วย
"ฉันให้ดลมันดูงานที่นี่แทนฉันแล้วละ ทำไมห่างกันแค่นี้จะเป็นจะตายหรือไง"
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณดลนะคะ" พลอยแพรวก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรีบแก้ตัวขนาดนี้ จะปล่อยให้ธนนท์เข้าใจอย่างนั้นก็ได้
ธนนท์ดีใจที่พลอยแพรวปฏิเสธว่าไม่ได้คบกับดลกรณ์แต่เขาก็แปลกใจว่าทำไมต้องดีใจด้วย และเขาก็ไม่คิดที่จะหาคำตอบกับเรื่องนี้
เมื่อมาถึงเชียงรายที่รีสอร์ทจะสร้างใหม่ธนนท์และพลอยแพรวก็เดินสำรวจความความเรียบร้อยที่รีสอร์ทใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว 80% เขาชอบที่ดินผืนนี้มากเพราะเป็นที่ที่พ่อพบกับแม่ครั้งแรกและได้ซื้อไว้ให้เขากับน้องเผื่อวันนึงจะได้มาใช้ชีวิตบั้นปลายที่นี้
"คุณนนท์ครับ ยินดีต้อนรับนะครับเดินทางมาเหนื่อยๆ แล้วยังไปเดินสำรวจพื้นที่อีกขยันจังนะครับเนี่ย" พงษ์พัทผู้ดูแลที่นี่แทนเขาได้เอ่ยต้อนรับและส่งสายตามองคนที่เดินตามหลังธนนท์ เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้มาก่อน เขามองจนธนนท์เกิดอาการหึงหวงพลอยแพรวจึงต้องไล่พลอยแพรวไปห้องพักที่ทางรีสอร์ทจัดไว้ให้
"ฉันก็อยากเห็นความคืบหน้านะสิ นายก็สบายดีนะ พลอยแพรวเธอเข้าห้องไปพักได้แล้วละถ้ามีอะไรฉันจะเรียกเอง"
"ค่ะ" พลอยแพรวตอบตกลงแล้วส่งยิ้มให้พงษ์พัทเล็กน้อยทำให้ธนนท์ไม่พอใจที่เห็นหญิงสาวโปรยเส่นห์ไปทั่ว มันน่าโมโหจริงๆ
"วันนี้เราจัดงานเลี้ยงดีไหมครับเนื่องในโอกาสที่คุณนนท์กลับมาจากอังกฤษและมาที่นี่ ดีไหมครับ คนงานจะได้พักผ่อนกันด้วย"
"ก็ดีนะ ฉันก็ไม่อยากให้คนงานทำงานจนไม่มีเวลาสังสรรค์กัน นายก็เตรียมการกันเลยนะฉันขอไปพักผ่อนก่อน"
"ได้ครับงั้นถ้าเย็นๆ ผมจะไปเรียกนะครับ"
ธนนท์เมื่อแยกกับพงษ์พัทก็เดินเข้าห้องพักที่อยู่ติดกับพลอยแพรว เขาคิดจะเข้าไปถามว่าเหนื่อยหรือเปล่าแต่ก็คิดว่าไม่จำเป็นจึงเปิดประตูเดินเข้าห้องแล้วหลับไป
'พี่นนท์ ช่วยอิงด้วย อิงกลัว ฮือออออ'
'อิง นั่นอิงใช่ไหม อิงอย่าร้องไห้ใครทำอะไรอิง'
'...พลอยยย พี่นนท์ อย่าาา กรี๊ดดดด'
'อิง อิงอย่าเพิ่งไป อิงง' ธนนท์ตกใจตื่นเข้าฝันเห็นอิงอีกแล้ว ฝันว่าน้องเขาทุกข์ใจน้องเขาไม่ได้ไปสบาย แต่ทำไมน้องเขาถึงพูดชื่อพลอย แต่เขาก็ฟังไม่ชัด เขาคิดว่าอิงคงอยากให้เขาแก้แค้นพลอยแพรวแทนเธอ ได้อิงพี่จะทำเพื่ออิง อิงคอยดูแล้วกันแล้วอิงจะได้ไปสบายนะ
"พลอยแพรว ตื่นเดี๋ยวนี้!! ฉันบอกให้ตื่น!!" ธนนท์เดินเข้ามาในห้องพลอยแพรวที่ลืมล็อกประตูแล้วตรงไปเขย่าร่างที่กำลังหลับสบายให้ตื่นขึ้นมาด้วยน้ำเสียงโกรธจัด เขาจะรอช้าไม่ได้แล้ว
"อะไรกันคะ คุณนนท์ แล้วคุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง ออกไปก่อนค่ะ" พลอยแพรวที่ตกใจตื่นยังสะลึมสะลือ แล้วจัดแจงเสื้อผ้าที่เธอปลดออกเพราะความอึดอัด
"ไม่ต้องทำเป็นมียางอายหรอก ฉันไม่ได้พิศวาสอะไรเธอ ฉันออกจะขยะแขยงเธอด้วยซ้ำ" ธนนท์พูดพร้อมผลักพลอยแพรวที่กำลังจัดแจงเสื้อผ้าได้ไม่เท่ารัยล้มลงบนเตียง พลอยแพรวกลัวธนนท์ในตอนนี้ที่เหมือนไปโกรธใครมาที่พร้อมจะฆ่าได้ทุกคน
"แล้วคุณนนท์เข้ามาให้ห้องฉันทำไมละคะ อีกอย่างอย่าคิดว่าฉันก็พิศวาสคุณฉันก็ขยะแขยงคุณเหมือนกัน ฉันไปทำอะไรให้นักหนาคะ" พลอยแพรวโกรธที่ธนนท์เข้ามาอาละวาดโดยที่เธอยังไม่ได้ทำอะไร ทั้งที่ตอนแรกๆยังดีๆอยู่
"อ่อเหรอ ฉันก็อยากจะรู้นักว่าถ้าฉันยัดเยียดความเป็นผัวให้เธอจะยังขยะแขยงฉันอยู่รึเปล่า พลอยแพรว"
"คุณนนท์ อย่าค่ะ ปล่อยพลอยนะ ช่วยด้วย อุ๊บ"
ธนนท์โกรธจัดเมื่อพลอยแพรวทำท่าขยะแขยงตน เขากดเธอลงนอนกับเตียงใช้ปากประกบปากของพลอยแพรวไม่ให้สงเสียงด้วยความรุนแรง เขาใช้มือบีบคางเธอจนให้เธอต้องอ้าปากออกรับลิ้นเข้ามาในโพลงปากอย่างห้ามไม่ได้ เธอรู้แล้วว่าเธอคงหนีไม่รอดน้ำตาไหลรินอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง ธนนท์ไม่สนใจสักนิดว่าพลอยแพรวจะร้องไห้มากแค่ไหน เมื่อตอนนี้อารมณ์ทั้งโกรธและอารมณ์ที่ได้แตะต้องเนื้อตัวหญิงสาวมันปนกันไปหมด เขาห้ามตัวเองไม่ได้อีกต่อไป แต่เขากลับต้องหยุดชะงักเมื่อแพรวพลอยร้องด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้หัวเขาอื้ออึงเป็นไปได้อย่างไรที่เขา เป็นคนแรกของเธอ แต่เขาจะหยุดตอนนี้ก็ไม่ได้ เขาจึงเริ่มใหม่ด้วยความอ่อนโยนขึ้นจนทั้งสองพากันไปถึงจุดมุ่งหมายด้วยความเหนื่อยหอบ
"ฉันขอโทษ"ธนนท์พูดได้แค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยความสับสนว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไปดีแต่อีกใจก็ประท้วงว่าสมควรแล้วที่เธอต้องโดนแบบนี้ เพราะเธอทำให้น้องของเขาต้องตาย เธอจะต้องเจ็บกว่าอิงอรร้อยเท่าพันเท่า พลอยแพรว!!
เมื่อธนนท์เดินออกไปพลอยแพรวได้แต่นอนร้องไห้ เธอไม่รู้ว่าเธอไปทำกรรมต่อเขาในชาติก่อนขนาดไหน ชาตินี้เขาถึงทำกับเธอแบบนี้ 'ก๊อกๆ ก๊อกๆ' เสียงเคาะประตูจากพงษ์พัท
"คุณพลอยครับ ตื่นหรือยังครับคุณนนท์ตามให้ไปร่วมงานเลี้ยงครับ"
"ค่ะ คุณพงษ์ เดี๋ยวพลอยตามไปค่ะ" พลอยแพรวลุกจากเตียงด้วยความเจ็บปวดตรงช่วงท้องเดินเข้าห้องน้ำอย่างลำบาก
"คุณนนท์ สบายดีนะครับ ผมพ่อเลี้ยงน้อยจนผมได้ไหมครับ นี่ลูกสาวผมครับ อัยอัน หรือยัยอัยครับ" พ่อเลี้ยงน้อย พ่อเลี้ยงที่ค้าไม้ใหญ่ของภาคเหนือเอ่ยทักธนนท์ ที่เขาอยากให้แต่งงานกับอัยอันลูกสาวคนเล็กของเขา อัยอันเป็นผู้หญิงที่สวย แต่เอาแต่ใจเนื่องจากได้รับการเลี้ยงดูอย่างตามใจจากผู้เป็นพ่อกับอลัน พี่ชายคนโต ที่วันนี้ผู้เป็นพ่อพามาเปิดตัวเมื่อทราบข่าวว่าธนนท์กลับมาดูงานที่รีสอร์ท อัยอันตกตะลึงในความหล่อเหลาของธนนท์ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยมองผู้ชายคนไหนเลยเธอเฝ้ามองธนนท์มาตั้งแต่เด็กๆที่คุณก้องเกียรติและคุณเพ็ญศรีมาพักที่บ้านต่างอากาศแล้วตอนนี้ได้ขยายมาเป็นรีสอร์ท แต่ธนนท์กลับไม่เคยมองเธอเลยและไม่เคยเจออีกเลยเมื่อธนนท์ต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ
"สวัสดีครับพ่อเลี้ยง สวัสดีครับคุณอัยแล้วนี่อลันไม่มาเหรอครับ"ธนนท์ยกมือไหว้พ่อเลี้ยงและทักทายอัยอัน แม้หญิงสาวตรงหน้าจะสวยมากแต่เขากลับรู้สึกเฉยๆ กลับคิดถึงแต่ใบหน้าของผู้หญิงอีกคน
"มาครับ ตานั้นมันบ้างานเดี๋ยวก็คงตามมานะครับ"
พลอยแพรวเดินเข้ามาในงานด้วยชุดแซกสายเดี่ยว กระโปรงพริ้วระบายบนหัวเข่าเล็กน้อยสีครีมซึ่งเข้ากับผิวและใบหน้าที่ได้กับทรงผมที่ปล่อยยาวตามธรรมชาติ แขกในงานรวมทั้งคนงานทั้งหลายต่างมองไปที่พลอยแพรวเป็นจุดเดียว ธนนท์และพงษ์พัทตกตะลึงในความงามของพลอยแพรวที่ดูสวยหวานขึ้นจากตอนเช้า ธนนท์ไม่พอใจที่มีแต่คนมองพลอยแพรว เมียใครใครก็หวง!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น