คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Fight over ศึกชิงนาง (?) : III
ยา?
“ดูนี่สิ”
ภาพจอมอนิเตอร์ยักษ์ภายในห้องลับแห่งการประชุมสภานักเรียน ท่านประธานฉายภาพกระดาษที่มีตัวเขียนยึกยือขึ้นมา ซึ่งมีใจความว่า....
‘แด่พวกแก... หมารับใช้ที่ซื่อสัตย์ทุกตัว....
โรงเรียนแห่งนี้....ช่างโสมมยิ่งนัก นักเรียนแต่ละคนไม่เคยประพฤติตัวดีเลย วันๆมีแต่จะทะเลาะตบตีกัน
เพราะอะไรล่ะ? ก็แกไง ไอ้ประธานห่วย....แกมันไม่มีน้ำยาปกครองโรงเรียน อ่อนแอ ไม่เด็ดขาด บัดซบสิ้นดี! ถ้าแกมอบอำนาจให้ฉันล่ะก็...ฉันสัญญาว่าฉันจะเปลี่ยนโรงเรียนนี้ ให้พวกโง่ๆไม่กล้ามีเรื่องและภักดีต่อประธานคนใหม่ยังไงล่ะ
อ้อ ถ้าแกไม่ทำตามสัญญาล่ะก็นะ............เตรียมตัวดูนักเรียนหน้าโง่หายไปทีละตัวๆได้เลย’
คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นคนบ้าอำนาจส่งมา เหอๆ แต่จะจริงมั้ยก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแหละ ดูจากสำนวนการเขียนจดหมายคงเป็นคนที่ไม่ค่อยได้รับการศึกษาซะเท่าไหร่ =__= พวกกลวงๆที่ชอบใช้กำลัง
“เดอิดาระ ฉันมอบหน้าที่นายแล้วนะ คืบหน้าบ้างก็ดี หลายวันแล้วนายยังไม่ได้ข่าวอะไรที่เป็นประโยชน์เลย....ยิ่งตอนนี้พวกมันกำลังรวมหัวกันปฏิวัติโรงเรียน ถ้าไม่รีบหาหลักฐานมางานนี้วอดวายแน่ๆ”
พี่แกสั่งอย่างเข้มงวด
“นั่นน่ะสิ ไม่เอาไหนเอาเสียเลย”
“นี่พวกเรากำลังฝากชีวิตไว้กับคนพรรค์นี้หรือเนี่ย”
ซุบซิบๆๆ
ซุบซิบๆๆๆ
อีพวกนี้น่าตบล้างน้ำซะจริง ซุบซิบอยู่ได้ เจ๋งจริงก็มาทำเองซิฟะ
ที่ห้องวิจัยแสงอุษา
“อ๊า เรานี่มันอัจฉริยะจริงๆเลย >< คิดได้ไงกันนะยาแบบนี้ สุดยอด!”
ปึง!
“เฮ้ นายทำอะไรน่ะ แล้วที่นี่มัน...”
ผมเปิดประตูบานที่กลมกลืนกับผนังห้องเข้ามา เกือบมองไม่เห็นแน่ะ ทำประตูแบบนี้ไม่กลัวเดินชนกันมั่งหรอ
“อ๊ากกก พี่เข้ามาได้ไงอ่ะ แล้วเข้ามาทำไม”
“=___= ก็แบบว่า....”
ผมที่กำลังสอดส่องดูตามห้องของที่นี่ เผื่อจะได้หลักฐานหรือเงื่อนงำอะไรที่พอเป็นประโยชน์บ้าง แต่เปิดไปเปิดมาก็ดันเจอโทบิซะนี่ มันกำลังผสมไวน์อยู่มั้ง หรือไม่ก็น้ำอัดลม
“ตกลงพี่เข้ามาทำอะไรกันแน่ - -+”
โทบิเริ่มจับสังเกตผมได้ ไอ้ครั้นจะบอกความจริงก็ไม่ได้ อ๊ะ! และแล้วสายตาผมก็เห็นน้ำประหลาดๆที่อยู่ใกล้ๆมือ
“อ่อ พอดีหิวน้ำเลยเดินหาน้ำกินน่ะ แหมๆ พอดีเลย ฮ่ะๆๆๆๆ”
ผมหัวเราะร่วนและตรงไปหยิบน้ำสีฟ้าๆคล้ายบลูเบอร์รี่ขึ้นมากระดกแบบชอตเดียวหมด ขืนอยู่ต่อหรือยืนเฉยๆมีหวังความแตกแน่ๆ TT ยิ่งผมเป็นพวกเก็บความลับได้ห่วยเสียด้วย
“อ๊ะ อย่านะ!”
พรวดดดด (หมดทันที)
“หือ = = กินไม่ได้หรอ แต่อร่อยดีนะ”
“อะ อะ ม่ายยยยยยยยยย!!! ToT ยาฉัน ยาฉัน โอ้โน้ววววว มายก็อดดด วี๊ดว้าย”
โทบินั่งลงไปแหกปากคร่ำครวญและบ่นอย่างกับคนเล่นของตรงพื้นพลางกอดแก้วน้ำที่ผมเพิ่งดื่มไปหมาดๆแนบอกอย่างน่าเวทนา เอิ่ม มันคงแพงมากสินะ
“เดี๋ยวจ่ายตังให้ก็ได้”
“ไม่! พี่รู้มั้ยว่ามันคืออะไร ฮือๆๆๆ”
“ไม่รู้ -__-‘’”
“มันคือผลงานการทดลองน่ะสิ!”
โทบิตวาดและลุกขึ้นมาหาเรื่องผม บอกตามตรงเวลามันโกรธหน้าโคตรฮาอ่ะ ก๊ากๆๆๆ หน้าแบบว่าเหมือนเด็กสามขวบร้องไห้ขี้มูกโป่งงอนพ่อแม่อะไรเทือกนั้น
“และผมก็จะเอายานี้ไปให้คนที่ผมแอบชอบกิน แต่พี่! เอามันไปกินได้ไง”
“เดี๋ยวๆ ทำไมต้องคนที่แอบชอบล่ะ”
“ก็มัน เอ่อ ช่างเถอะ ปรุงใหม่ก็ได้”
จู่ๆโทบิก็หายโกรธซะงั้นแล้วก็หันกลับไปปรุงมันต่อ -__- คงจะเพี้ยน ก็แค่น้ำอัดลมธรรมดาๆ ไม่เห็นจะมีอะไรเลย
“อ่า งั้นฉันกลับล่ะนะโทบิ”
“เชิญ!!”
ยังไม่หายโกรธแฮะ
“แต่ว่าเรื่องที่ฉันเข้ามาห้องนาย...อย่าเอาไปบอกใครนะ” เดี๋ยวมีคนสงสัยน่ะสิว่าผมเป็นหนอนบ่อนไส้
“คร้าบผม”
เอื๊อกกกกก!
ไม่ทันจะก้าวออกจากห้อง จู่ๆร่างกายผมก็มีอาการแปลกๆแบบว่าร้อนๆหนาวๆ แถมตาพร่ามัวไปหมด...นี่มันอะไรกัน
“ว้าววว ยาเริ่มออกฤทธิ์แล้วสิ ยาเริ่มออกฤทธิ์แล้วสิ ฮิๆ”
“ยา อะ ไร”
“ยาที่ทำให้ร่างกายมีความต้องการตลอดเวลา....”
“อะไรนะ!”
ผมมองโทบิไม่ชัดเลยอ่ะ ตาพร่าไปหมด ยาอะไรฟะ! แต่สาบานได้ว่านังโทบิกำลังสะใจอยู่
“พอดีผมจะไปให้สาวกินน่ะ เผอิญพี่กินไปก่อน ทำไงดีน้า”
“ยาถอน! ไม่มียาถอนหรอ”
“ผมไม่ได้คิดของพรรค์นั้นเผื่อ”
หมอนั่นยกไหล่อย่างไม่แคร์ อะไรกันเนี่ยแล้วผมล่ะ ?
“พี่กินไปก็ดีแล้ว ผมจะได้ดูอะไรสนุกๆหลังจากที่หัวหน้าสั่งให้ทำงานหนักมาหลายวัน^^”
ร่างสูงบางเดินเข้ามาหาผมที่ล้มตัวหมดสภาพใกล้ประตู ทรมานชะมัดนี่ผมจะเป็นอย่างนั้นจริงๆหรอ....ชีวิตต่อจากนี้คงจะไม่เหมือนเดิมแล้วสินะ....
“อ๊ะ!”
แสงแดดที่แยงตาจากผ้าม่านสีขาวแถมในห้องก็เย็นเฉียบเพราะเปิดแอร์ปรับอากาศเอาไว้ ผมมองมือตัวเองก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมามองรอบๆห้อง
ซึ่งพบว่ามันไม่ใช่ห้องตัวเอง!
“ตื่นแล้วหรอ”
เสียงทุ้มๆเอ่ยขึ้นขณะที่หันหลังทำอาหารอยู่ ผมลุกขึ้นไปเพื่อดูหน้าเจ้าของห้องที่ผมมาอาศัยเขา เมื่อวานนี้ผมคงจะวูบไปสินะ
“ใครน่ะ”
“ฉันไง”
“พี่เพน....”
เพนที่กำลังหั่นผักหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้ ถึงแม้ใครๆจะหาว่าเพนหน้าโหดก็เถอะ แต่ผมรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยน ลึกๆ...ต้องลึกๆนะ - -;
ดูสิ ผู้ชายตัวสูงผมสีส้มใส่เสื้อกล้ามสีขาว กางเกงบ็อกเซอร์ยืนหันผักตอนช้า....ช่างเป็นภาพที่หาดูได้ยาก อา พี่เพนนี่เท่จังเนอะ
วูบบบบบบ
อ๊ากกกกกก ยานั่นมัน....
หมับ!
“เฮ้ยยยย”
มือผมตรงเข้าไปจับที่ก้นพี่เพนอย่างไม่ได้ตั้งใจ จับไม่พอมือเจ้ากรรมยังเคล้นคลึงที่ตูดนิ่มอย่างมันมืออีกด้วย นี่ผมทำอะไรวะเนี่ยอ๊ากก หยุดไม่ได้
“เดอิดาระ นาย!”
“อ๊า”
หมับ!!! มือผมสวมกอดพี่เพนจากด้านหลังพร้อมมือที่ซุกซุนลูบไล้ไปตามซิกซ์แพ็กจนพี่เพนยังครางเบาๆ
“พอ....ได้แล้ว อา”
มือของผมเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ จนเกือบจะถึงเพนน้อย แต่ทว่า!
“เพน อาหารเช้าฉันทำเองนะ อ๊ะ!”
พี่โคนันเข้ามาพอดี พระเจ้า!!! และสายตาเธอก็มองแบบไม่เป็นมิตรซะด้วย
“ช่วยด้วยยยย!”
ผมร้องตะโกนออกไป แบบว่าใครก็ได้ช่วยหยุดผมที T^T
“ยังมีหน้ามาตะโกนช่วยด้วยอีกหรอ....”
พี่โคนันกระแทกประตูเดินเข้ามาหาเรื่องผมทันที นั่นก็ไม่ได้ทำให้ร่างกายผมหยุดแต่อย่างใด
“จะปล่อย ‘แฟน’ ฉันได้หรือยัง”
“ปล่อยแล้วไงฮะ”
ใบหน้าสวยเหยียดยิ้มหยามๆ สายตาดุจเหยี่ยวมองมาที่มือบางของผมที่ยังเกาะแกะอยู่กับนมของพี่เพน ร่างกายผมหยุดไม่ได้จริงๆนี่นา TT
หมับ!
พี่โคนันกระชากมือผมออก เล็บสวยสีดำ (พี่เขาทาเล็บนะ ไม่ใช่ขี้เล็บสีดำ - -; ) จิกเข้าที่เนื้อผมเบาๆเป็นการเตือนในระดับเบสิค
“ตั้งแต่วันนี้ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!”
“หา แต่ว่าผมไม่ได้ตั้งใจ”
“อ่อยใครก็อ่อยได้ แต่คนนี้ไม่รู้หรือไงว่ามีเจ้าของแล้ว”
“......”
ผมก้มหน้ารับความผิดเงียบๆ ร่างกายผมเริ่มจะซาๆลงแล้ว ที่หนักกว่าก็จะโดนไล่นี่แหละ
“ต้องให้เตือนความจำมั้ยเพน”
สายตาเหยี่ยวตวัดไปที่พี่เพนที่ยืนเป็นศาลพระภูมิอยู่นานสองนานก็โดนพี่โคนันกระชากร่างเข้าไปจูบต่อหน้าผม ซึ่งสองคนนั้นก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขารักกันดี
พี่โคนันนี่น่ากลัวกว่าที่คิด.....หึงโหดใช่เล่น ดีเท่าไหร่ที่แม่นางไปตบผมน่ะ T^T
“หึ! หมดธุระแล้วก็ไสหัวไป”
“ลาล่ะครับ”
ผมโค้งให้ทั้งสองคนก่อนจะเดินออกมาอย่างเงียบๆ ที่นี่รวยใช่เล่น สมาชิกทุกคนมีห้องนอนและห้องส่วนตัวที่นี่หมด ใหญ่เล็กก็ตามแต่ผลงานที่ได้ทำ...ซึ่งผมยังไม่มีห้อง
วูบบบบบบบ
อ๊ากกก เอาอีกแล้ว ฉากจูบเมื่อกี้ทำให้ยาในร่างกายทำงานอีกครั้ง ริมฝีปากผมก็พร้อมจะจูบอย่างยิ่งในตอนนี้ ทำไงดี ทรมาน ต้องหาใครสักคน ใครสักคนนน TT
(- - ) ( - -)
(- - ) ( - -) (- - ) ( - -)
นั่น! อิทาจินี่
“พี่อิทาจิฮะ!! ช่วยผมด้วยยยย!”
ร่างบางๆเล็กๆของผมวิ่งกางแขนไปหาอิทาจิที่ดวงซวยเจอผมตอนเช้า
“มีอะไร คนยิ่งยุ่งๆอยู่ -*-”
หน้าพี่แกก็เงี้ยแหละทุกคน ไม่รู้ว่าจะเครียดอะไรกับชีวิตนักหนา หน้าย่นหมดแล้ว(แต่ทำไมหล่อฟะ)
“ขอยืมหน่อยนะฮะ”
“ยืมอะไรวะ”
“ปาก”
“หา อุ๊บบบ อื้ออออออ!!!!”
ผมปะกบปากทันที อา ไม่ไหวแล้ว เหมือนอดอยากมาสิบปี ช่างหอมหวานอะไรเยี่ยงนี้ผมยังคงจูบที่ความหาความหวานในปากรุ่นพี่เรื่อยๆอย่างไม่รู้เบื่อถึงแท้คนตัวสูงจะพยายามดันออกแค่ไหนก็เหอะ และก็รู้ดีว่างานนี้ศพผมคงไม่สวยเท่าไหร่
“แฮกๆๆ”
ฟุบ!
อิทาจิหอบและร่วงลงไปกองกับพื้นพรมทันที...ระทวยเลยล่ะสิ -///-
“นาย....”
“ผมทำไมหรอฮะรุ่นพี่ >3<”
“ไอ้เด็กบัดซบ!”
“ขอบคุณที่ให้ผมยืมนะฮะ รุ่นพี่น่ารักที่สุด จุ๊ฟ”
ผมลั้ลลามากจริงๆ ก่อนจะไปผมก็เลยเปิดเหม่งอิทาจิและจุ๊บหนึ่งทีเบาๆก่อนจะเดินสยายตูดกลับบ้านของตัวเอง ยังดีที่เริ่มซาลงมากแล้วอาการ เอ่อ เรียกว่าอะไรดีล่ะ อาการแรด? นั่นแหละๆมันเจือจางลงมากระหว่างทางเดินอันยิ่งใหญ่ของชมรมผมก็เห็นร่างสูงท่าทางเพลย์บอยยืนเต๊ะท่าอยู่ที่ข้างกำแพง
“ทำไมไม่เป็นฉันล่ะ?”
“หา เรื่องอะไรหรอฮะ”
“คนที่นายยืมปากน่ะ ทำไมไม่เป็นฉันล่ะ = =+”
“ไม่เอาอ่ะ ผมเกรงใจ”
พี่ซาโซริทำท่าน้อยใจเมื่อเห็นผมเมิน...ก็แทนที่จะมาเสนอหน้าตอนที่อาการแรดออก มาตอนนี้มาหาเห็บเรอะ! =[]=
“รู้เอาไว้นะ ถ้านายไม่เอาใจฉันนายก็จะไม่ได้อะไรเลย”
“?”
“คิดว่าฉันไม่รู้หรอว่านายเป็นสภาน่ะ หึ! หลอกใครก็หลอกไปแต่หลอกฉันไม่ได้หรอกนะ ^^”
“พูดเรื่องอะไร....”
“คอยดูคนหายไปทีละคนๆก็แล้วกันนะ”
เอาแต่ใจชะมัด ไม่นึกว่าจะต้องเจอกับคนอันตรายที่อ่านเกมออกทะลุปรุโปร่งแบบนี้ ต้องรีบหาหลักฐานมัดตัวพวกแสงอุษาให้ได้!
“หลักฐานหาไปเถอะ มันไม่มีให้นายหรอก”
ล้ำลึก ฉลาด ปราดเปรื่อง นั่นล่ะซาโซริ TT
“หึๆๆๆ ไม่ต้องห่วง เกมนี้ยังอีกยาวไกล ฮ่าๆๆๆๆ”
ผมจะทำยังไงดี....นี่ผมกำลังแบกปัญหาอยู่คนเดียวหรอ ToT โน่วววว
เรียงลำดับปัญหา
อาการแรด > ความลับแตก > ประธานหน้าเหียก > โคนัน > อิทาจิ
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
+++++++++++++++++++++++++++
สเปเชี่ยล
Itachi :: ทำไมฉันต้องสูญเสียริมฝีปากอันบริสุทธิ์ไปด้วย -*-
Writer :: ปูนนี้แล้วยังจะมาบริสุทธิ์
Pein :: พวกแก ฉันก็โดนลูบไล้นะ T^T แถมคืนนี้โคนันบอกว่าจัดหนักอีก
Tobi :: ทุกคนต้องขอบคุณผมนะครับ ฮิๆ
Itachi :: ขอบคุณบ้านแกสิไอ้ !@#$%^&*()
Sasori :: ฮือๆ มีฉันคนเดียวหรือไงวะที่ไม่ได้อะไรเล้ยยย เค้าอยากจูบมั่งอ่า
Writer :: มามะซาโซริ -3-
Sasori :: //กระโดดถีบปากไรเตอร์
แจ้ง....
ไรเตอร์เปลี่ยนนามปากกาแล้วนะฮะ (เรื่องของมุงสิ) ชื่อว่า SUNNIE.PN ผมคิดว่าเปลี่ยนไปมันก็ไม่มีผลอะไรสักเท่าไหร่ -[]- (แต่ก็อยากเปลี่ยน ก๊าก)
รักนักอ่านนะฮะ ขอบคุณที่กดแอด ขอบคุณที่คอมเม้นให้ ขอบคุณที่บางครั้งก็มาเร่งให้ปั่น -w- ซึ้งใจจริงๆ (กระซิกๆ)
ความคิดเห็น