คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Fight over ศึกชิงนาง (?) : II
II
เพน หัวหน้าชมรม
[Deidara]
“ไส้ศึกจากข้างนอกหรือเปล่า นายดูให้ดีๆนะซาโซริ”
ผู้ชายข้างหน้าผม เอ่อ คาดว่าหน้าจะเป็นพี่เพน....ตัวหัวหน้า (น่ากลัวชะมัด เจาะอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมดเลยอ่า เถื๊อนเถื่อน!) กำลังสำรวจผมอยู่
“ฮ่าๆๆ นายก็คิดมากน่าเพน เด็กตัวกะเปี๊ยกแบบนี้เนี่ยนะไส้ศึก? นายเอาตาตุ่มคิดหรอ”
“โปรดดูหนังหน้าด้วย -*- ฉันเล่นด้วยหรือเปล่า”
“อ๊ะ โทษที แค่เห็นบรรยากาศตรึงเครียดน่ะ”
“ มาที่นี่มีจุดประสงค์อะไร บอกมา”
เพนถามผมตรงๆ เห้อ นี่โง่หรือบ้าฟะ จะให้ผมตอบไปว่า ‘ผมมาที่นี่เพื่อจะยุบชมรมคุณน่ะครับ...มามะมาให้ผมยุบซะดีเถอะ’ คงจะได้โดนฆ่าแบบเงียบๆโดยที่ประธานก็ช่วยไม่ได้แน่ๆ =_=;
“อ้าว นั่งเงียบอีก”
“ค..ครับผม เอ่อ ผมมาที่นี่เพราะผมอยากจะเป็นส่วนหนึ่งของชมรมน่ะครับ”
“หมายความว่าไง ส่วนใหญ่ผู้ชายดีๆน่ะเขาไม่มาเข้าชมรมนี้หรอก”
“ผู้ชายดีๆ?”
“หึๆ ส่วนใหญ่มีแต่ผู้หญิงที่จ้องจะจับผู้ชายอย่างเราๆเท่านั้นไงที่เสนอตัวเข้ามา”
เพนมองเรือนร่างผมอย่างไม่น่าไว้ใจ อ๊ากกก ผมไม่ได้ต้องการเรื่องอย่างว่านะ!
“แต่ผมไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นนี่ครับ”
“ใครจะไปรู้? เฮ้ นายอย่างร้อนตัวสิ ฉันแค่พูดลอยๆ....”
ลอยหรือนั่น -0-; ผมรู้สึกว่ารุ่นพี่ตั้งใจให้มันกระแทกผมอย่างจังเลยนะ
“ชมรมเราเป็นความลับ รู้กันแค่คนภายในชมรมเท่านั้น คนนอกน่ะก็แค่เครื่องมือที่ทำให้ชมรมเราทำภารกิจสำเร็จ.....ถ้าหวังจะมาทำลายหรือล้วงความลับล่ะก็.....นายไม่ได้ตายดีแน่ๆ”
“ฮ่าๆๆ ครับผม”
ซีดดดด TT;;
เอาถึงตายเลยเรอะ
“ให้พูดตามตรงในฐานะหัวหน้าชมรม...ฉันไม่ไว้ใจนายและก็ไม่ต้อนรับเลยสักนิด!”
“แต่ผมอยากเข้าจริงๆนะฮะ รุ่นพี่ซาโซริเขาก็ยังอยากจะรับผมเข้าเลย”
ใช่! เรื่องนี้ต้องพาดพิง รุ่นพี่ซาโซริที่ยืนพิงกับแพงเหยียดยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้านถึงการพาดพิงของผม ..... แล้วยิ้มนั่น รุ่นพี่ยิ้มทำไมฮะ -_-;
“ช่างหัวซาโซริมันสิ....สรุป! เหตุผลการอยากเข้าร่วมชมรมของนายมันไม่สมเหตุสมผล ฉันไม่รับ”
อ๊ากกกกก การไม่รับเข้าชมรมนั่นหมายถึงการลาออกจากสภานักเรียนด้วย แล้วคนที่บ้านล่ะ? ผมอุตส่าห์คุยโอ้อวดว่าได้เป็นถึง 1 ใน 13 สภาลับของโรงเรียนชื่อดังเลยนะ แล้วผมจะเอาหน้าหวานๆนี่ไปไว้ที่ไหนนนนน !?
“ผมมีเหตุผลอีกนะครับ!”
“ว้า...แย่จังนะ หมดเวลาของนายแล้ววันพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่แล้วกัน ลาก่อน”
พี่เพนตัดบทไปอย่างง่ายดายพลางเดินออกจากห้องไปแบบไม่เหลียวหลังมามองผมเลยสักนิด! ไม่อยากต้อนรับกันขนาดนั้นเลยหรอ ไหนว่าที่นี่ขาดคนไงทำไมเป็นแบบนี้เนี่ย
“พี่ซาโซริ ~”
“คร้าบบบบ มีอะไรให้พี่ช่วยหรอ พี่เต็มใจนะ ^^”
“คือ ช่วยผมด้วยนะฮะ ผมอยากเข้าๆๆ”
“เพนมันเป็นคนใจแข็งน่ะนะ....”
“นะพี่ ผมอยากเข้าจริงๆ”
“จำสิ่งที่ฉันบอกได้มั้ย เรื่องทำให้คนตกหลุมรักนายน่ะ อันนั้นทำให้ได้สิ”
ถึงทำได้ก็เถอะ แต่พี่ซาโซริก็ไม่ได้รับประกันนี่นาว่าเพนจะรับเข้า เห้อออ
“งั้นพี่ต้องทำให้ผมเข้าชมรมให้ได้ก่อน เรื่องนั้นผมรับรองครับว่าผมทำได้แน่ๆ”
“เอาอะไรมารับรอง =_=”
“เอาหัวผมเลยก็ได้ฮะ”
“ถ้านายทำไม่ได้ล่ะ”
“ผมจะลาออกจากชมรมโดยไม่มีข้อแม้!”
ผมยื่นคำขาดกับพี่ซาโซริด้วยแววตาที่มุ่งมั่น....เรื่องอะไรจะโดนไล่ออกจากสภาล่ะ ผมน่ะอยากเป็นฮีโร่ของโรงเรียนมานาน ใฝ่ฝันมาตั้งแต่นอนดูดนมแม่ เรื่องอะไรจะมาพังไม่เป็นท่าเพียงเพราะภารกิจกระจอกๆนี่ ผมไม่ยอมหรอก!
“อ่าฮ่า....น่าสนใจ แต่ฟังๆดูแล้วเหมือนฉันไม่ได้อะไรตอบแทนเลย มีแค่นายเท่านี่ที่ได้เปรียบน่ะ”
หัวไวชะมัด...ไม่ธรรมดาแฮะ รู้ด้วยอ่ะว่าโดนหลอกใช้อยู่
“ฮ่าๆๆ ก็ที่พี่ให้ผมทำให้คนในนี้ตกหลุมรักนั่นก็เกินพอแล้วนี่ฮะ”
“ก็ใช่...แต่อันนั้นแค่เพื่อความสนุกเฉยๆ....ความต้องการของฉันจริงๆแล้วมันคือ”
“คืออะไรฮะ”
พี่ซาโซริทำตาเหมือนคนเมาเลยอ่ะ ToT พี่แกค่อยๆใช้สายตาไล้ไปตามซอกคอของผม พลางเดินเข้ามาชิดเรื่อยๆ จนหลังติดกำแพง นี่ผมจะสิงกำแพงอยู่แล้วนะ
ปึก!
ผมใช้มือดันแผงอกอันเซ็กซี่ (ก็แบบว่าพี่แกไม่ชอบติดกระดุมบนอ่ะ เห็นร่องอกที่มีซิกซ์แพ็กด้วย-.,- มันเห็นเองนะ ผมไม่ได้อยากมองหรอกสาบานได้)
“ร..รุ่นพี่ฮะ ผมหายใจไม่ออกแล้ว”
“สิ่งทีที่ฉันต้องการก็คือ....เวอร์จิ้นนายไงล่ะ ให้ฉันได้มั้ย J”
“หา!!! พี่รู้ได้ไงว่าผมไม่เคย?”
“ก็ดูจากการจูบ ท่าทาง นายน่ะยังสดอยู่เลย ว้า ~ พูดแล้วอยากกิน”
ร่างสูงยิ้มเผยให้เห็นเขี้ยวพลางเลียริมฝีปากและค่อยๆมานัวเนียหูผม
กรี๊ดดดดดด (สาวแตก?)
“ผ ผมให้ไม่ได้ครับ ><!”
“ว้า ~ งั้นก็เสียดายเนอะ งั้นฉันช่วยอะไรนายไม่ได้แล้วล่ะ”
“ก็มันมากไปนี่ครับ พี่ขอมากไป ToT”
“เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นก็ได้....ยั่วฉันสิ! นายยั่วฉันได้ฉันจะยอมช่วยนาย”
ผมไม่ยั่วพี่แกก็จะกินผมอยู่แล้วเนี่ย จะให้ยั่วอะไรอีก ยั่วไม่เป็นนนน T^T
“ผมยั่วไม่เป็นหรอก”
น้ำเสียงผมสั่นไปหมด รุ่นพี่จับผมกอดจากทางด้านหลัง เรียกว่ากอดก็ไม่เชิงมันเหมือนกันการถูกล็อคตัวจากด้านหลังมากกว่า
“ปล่อยผมนะ! รุ่นพี่จะทำอะไรเนี่ย?”
“นู่นก็ไม่ดี นี่ก็ไม่ได้ แต่เอาเถอะโชคดีที่นานเกิดมาน่ารักฉันจะช่วยก็แล้วกัน แต่ก่อนไปนายลองพูดจายังไงก็ได้ให้ฉันปล่อยนายซิ”
อ๊ากกก เจ็บแขน พี่แกต้องเป็นพวกซาดิสม์แน่เลย ผมถูกล็อคแขนไปไหมไม่ได้นี่ก็แย่แล้ว ตอนจะออกไปก็ต้องมาพูดจาเลี่ยนๆอีกหรอ? จะพูดว่าอะไรดีฟะ!
“ได้โปรดปล่อยข้าน้อยให้เป็นไทด้วยเถิด”
คิดไม่ออกจริง โทษทีแต่นี่อ้อนแล้วนะ
“ -*- นายหลุดมาจากสมัยเอโดะใช่มั้ย ไม่เอาไม่ปล่อย”
“โอ๊ย! พี่จะเอาไงเนี่ย”
“ไม่เอาไงหรอก”
“พี่ซาโซริฮะ ปล่อยผมนะ....นะฮะที่รัก”
ผมทำเสียงที่คิดว่าเซ็กซี่กระซิบที่หูรุ่นพี่ไป หวังว่าคงจะปล่อยนะ ผมเองก็เริ่มอึดอัดและหมดความอดทน
“ให้ได้อย่างนี้สิครับ ค่อยน่ากด เอ๊ย น่าปล่อยหน่อย”
“แล้วพี่จะปล่อยผมได้รึยัง ผมเจ็บแขนแล้วนะ”
ร่างสูงปล่อยผมให้เป็นอิสระ ทันทีที่ผมเป็นอิสระผมก็ทิ้งท้ายและใส่เกียร์หมาวิ่งหนีออกจากชมรมเลย อยู่ที่นี่ไม่ปลอดภัยอย่างแรง ผมไม่อยากเสียความบริสุทธิ์เร็วจนเกินไป
“พี่อย่าลืมนะว่าจะช่วยผมอ่ะ ผมลาล่ะครับ สวัสดี”
“เดี๋ยวก่อนนนน!”
ฟิ้ววววววว!!!
หลังจากที่เดอิดาระวิ่งไปแล้ว เงาของร่างสูงอีกคนที่หลบมุมอยู่นานก็ค่อยๆโผล่ออกมา
“แหมๆ รุ่นพี่กะจะกินเด็กใหม่หรอครับ”
“แกไม่ยุ่งสักเรื่องจะตายมั้ยวะโทบิ”
“ก็แอบดูด้วยความอิจฉาเฉยๆ นายคนนั้นท่าทางพี่จะชอบอกชอบใจนะ”
เด็กหนุ่มผมแดงไม่ตอบ พลางเดินออกจากห้องไปไม่สนใจคนที่สนทนาด้วย
“แต่พี่รู้มั้ย....แบบนั้นอ่ะก็สเป็กผมนะ”
ซาโซริชะงัก พลางหันหน้าจ้องโทบิแบบเดือดๆ
“แบบไหนที่ว่าสเป็กแก พูดใหม่อีกทีซิ”
“ฮ่าๆๆๆ ผมล้อเล่นน่า ผมไม่คิดจะแย่งของเล่นใครหรอก จริงๆนะ”
“เชื่อแกก็ไม่ต่างอะไรกับเลี้ยงงูพิษไว้ในบ้าน...มันจะแว้งมากัดเมื่อไหร่ยังไม่รู้เลย”
“พี่ก็ พูดเหมือนผมไม่น่าไว้ใจยังไงอย่างนั้น^^”
“ไอ้เวร แกไม่สมควรมาอยู่ในชมรมตั้งแต่แรกแล้ว จากวันนั้นจนถึงวันนี้ฉันไม่เคยไว้ใจแกเลยไอ้เด็กเวร!”
“พี่จะโกรธอะไรผมนักหนาเนี่ย ผมเคยแย่งผู้หญิงของพี่ก็จริง...แต่นั่นก็นานมากแล้วนะพี่น่าจะลืมๆเธอได้แล้ว พี่ไม่น่าจะเอาเรื่องงานมารวมกับเรื่องส่วนตัว”
“ฉันไม่เคยเอาเรื่องงานมารวมกับเรื่องส่วนตัว!”
ซาโซริกัดฟันพูด ในใจของเขาอยากจะต่อยหน้าเด็กไม่มีสัมมาคารวะตรงหน้าเหลือเกิน
“อีกอย่าง ยอมรับตรงๆก็ได้ว่าสเป็กของผมก็คือคนน่ารักๆแบบรุ่นพี่คนเมื่อกี้นี้ เอ เขาชื่ออะไรนะ ชื่ออะไรสักอย่าง...เอ เด เดอิดาระอ่ะ!”
โทบิทำท่านึกได้กวนส้น-ที่สุด และทุกทีที่เขาพูดมักจะแจกรอยยิ้มที่ไม่จริงใจมาด้วยเสมอ รอยยิ้มกวนประสาทแบบนั้นซาโซริเกลียดเข้าไส้เลย
“หึๆ ถ้าแกคิดว่าเด็กนั่นจะชอบแกล่ะก็นะ :) ”
“โว้วว มั่นใจสเน่ห์ตัวเองจังนะพี่ชาย รู้มั้ยตกลงมาจากที่สูงนะ...มันเจ็บ”
“เดี๋ยวเราได้เห็นดีกัน แกคิดจะชอบคนๆเดียวกับฉัน ท่าทางศพแกจะไม่สวยว่ะ”
“กะกะกะกลัวที่ไหน ~ ก๊ากก ได้เห็นดีกันนะครับ”
โทบิเต้นท่าบี้เดอะสตาร์ (ท่าแหกขาและสั่นไปมาอ่ะนะ) พร้อมทิ้งท้ายด้วยเสียงหัวเราะหล่อๆ(สำหรับสาว)ของมันพลางวิ่งหนีออกไปเพราะรู้ดีว่าเต้นท่าแบบนั้นซาโซริไม่เอาเขาไว้แน่!
ห่างออกมาอีก เพนกำลังยืนมองด้วยสายตาที่ยากจะเดาได้….
“เดอิดาระ ท่าทางจะน่าสนุก”
เพนพึมพำออกมาเบาๆ
กลับสู่เดอิดาระ
แฮกๆๆๆ เหนื่อยชะมัด...ผมหันมามองพบว่าวิ่งห่างออกมาจนนอกเขตโรงเรียนแล้ว คราวนี้ค่อยๆเดินจนกว่าจะถึงบ้านดีกว่า
ตอนนี้เวลาโดยประมาณคือห้าโมงเย็น
ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีคนเดินทางผ่านถนนสายนี้พลุกพล่านเท่าไหร่ อากาศที่ถนนนี้ก็เย็นสบายเพราะติดกับแม่น้ำ ทุ่งหญ้าที่ผมเหยียบอยู่นี่ก็เขียวชอุ่มได้ที่ ผมชอบที่สุดก็ตอนเดินกลับบ้านพร้อมกินขนมของโปรดไปด้วยเสียงหูฟังไปด้วย นี่คือช่วงเวลาที่ผมคิดว่าผ่อนคลายที่สุด
ฮึมๆๆ ลัลลา
ตู้มมมม!
“คนตกน้ำ!”
ผมถอดหูฟังทันทีและหันไปมองเด็กสามขวบที่ตะกุยเหนือน้ำอยู่ มาตกอะไรต่อหน้าผมวะเนี่ย!
และด้วยเลือดของสภานักเรียน (ภูมิใจเหลือเกิน) ก็กระโจนลงไปช่วยอย่างไม่คิดอะไรนอกจากประโยคข้างบน =_=
ตู้มมมม!
“ไม่ต้องๆพ่อหนุ่ม มีคนลงไปช่วยแล้ว”
ผมได้ยินป้าแก่ๆคนหนึ่งห้ามใครก็ไม่รู้ไว้ เพราะคนที่ลงไปช่วยแล้วคือผมยังไงล่ะ
แต่.....อะจ๊ากกก
“ใครก็ได้ช่วยผมที ผมว่ายน้ำไม่เป็น!!”
ฮือๆๆ ตูลืมคิดได้ไงฟะ (ก็แกบอกกระโจนลงไม่อย่างไม่คิดอะไรไง -0- )
อีกด้านหนึ่ง
“พ่อหนุ่มๆ ลงไปช่วยหน่อยเร้ว”
คนถูกสะกิดมองร่างบางที่พยามว่ายน้ำท่าประหลาดๆอยู่ เด็กสามขวบมีพลเมืองดีลงไปช่วยแล้ว ส่วนอีกคนก็....
จะตายแหล่มิตายแหล่
“ทำไมผมต้องลงไปช่วยด้วยล่ะป้า”
“คนกำลังจะตายทั้งคนนะ !”
“นี่ยายแก่! เห็นชุดที่ฉันใส่มั้ย นี่ชุดไปรเวตสุดหรู ซึ่งฉันเองกำลังจะไปงานเลี้ยงของตระกูล แหกตาดูซะ!แล้วจะให้ชุดสูทนี่เปียกเพราะใครหน้าไหนก็ไม่รู้หรอ? เหอะ! ไว้ไอ้นั่นเป็นญาติฉันเมื่อไหร่ฉันจะช่วยแล้วกัน”
“คนใจดำ!”
“หุบปาก เก็บมันเอาไว้ด่าคนอื่นเถอะ”
“นั่นมันคนในตระกูลอุจิฮะนี่นาแล้งน้ำใจดีเนอะ”
“ชู่วๆ เงียบๆสิแกก็”
เสียงซุบซิบนินทานั่นก็ไม่อาจหยุดเขาไว้ได้ ผู้ชายที่ไม่มีหัวใจอย่างเขา คำพูดพวกนั้นทำอะไรไม่ได้จริงๆ
และร่างสูงในชุดไปรเวตก็เดินต่ออย่างไม่สนใจใยดี.......
ค่อกๆๆแค่กกๆๆ
ผมสำลักน้ำออกทีละน้อยๆ แสบคอกับจมูกไปหมดเลย ฟืดดดด
เอ๋ แล้วเด็กนั่นล่ะ?
ผมหันไปมองซ้ายมองขวาเพื่อจะหาเด็กคนนั้น แต่ไม่พบ เจอเพียงแค่คนที่ช่วยชีวิตผมไว้เท่านั้น
“พ..พี่เพน?”
ผมถึงกับตะลึงเมื่อรู้ว่าคนที่ช่วยผมไว้เป็นเพน
“พอดีเดินผ่านมาน่ะ อันที่จริงฉันก็แอบสะกดรอยตามนายน่ะนะ เอ่อ คือฉันหมายถึงแค่อยากรู้ว่านายเหมาะที่จะเข้าชมรมหรือเปล่า แต่ดันมาตกน้ำตกท่าซะนี่”
“ทำไงได้ล่ะครับ เลือดสะ เอ่อ ผมหมายถึงผมเป็นคนเลือดร้อนน่ะฮะ”
เลือดสภามันพุ่งปรี๊ดดด พูดแบบนี้คงไม่ดีเท่าไหร่
“เมื่อกี้นายเองก็เกือบไม่รอดนะ โชคดีที่ฉันช่วยเด็กไว้ทันเลยรีบหันกลับมาช่วยนาย....เหนื่อยเป็นบ้า”
เพิ่งรู้นะเนี่ย หัวหน้าเหล่าแบดบอยช่วยคนจมน้ำ
“ขอบคุณนะฮะพี่เพน ถ้าไม่ได้พี่ผมคงแย่”
“ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าฉันรับนายเข้าชมรมนะ ^^ จริงๆแล้วฉันชอบความไม่ลังเลที่จะช่วยคนของนาย มันทำให้ฉันคิดว่านายไม่ทรยศต่อชมรมแน่ๆ”
“จริงหรอฮะ? พี่รับผมจริงๆหรอฮะ กรี๊ดดดด ดีใจที่สุด ><”
ผมโผกระโดดเข้ากอดพี่เพนอย่างลืมตัว
“อ่ะแฮ่ม -///- นายทำฉันหวั่นไหวนะ”
“โทษทีฮะ”
ผมเลือกกอดทันทีเมื่อเห็นสีหน้าพี่เพน เสื้อผ้าเปียกซกเลยกลับบ้านไปต้องรีบอาบน้ำสระผมซะแล้ว ผมยิ่งยาวๆอยู่
“งั้นผมไปก่อนนะฮะ”
“อือๆ กลับบ้านดีๆล่ะ หวังว่าคงจะไปถึงบ้านนะ =[]=”
“คร้าบบบ”
“เดี๋ยวเดอิดาระ ... เรื่องวันนี้นายอย่าเอาฉันไปฝันถึงนะฉันมีแฟนแล้วชื่อโคนัน จำเอาไว้ล่ะเด็กน้อย ฮ่าๆๆ”
“คร้าบๆ ผมไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นแน่นอน มีแต่พี่นั่นแหละหวั่นไหวกับผมใช่ม้า กิ๊วๆ”
"เด็กบ้า อยากเป็นศพหรือไง! -0-; เดี๋ยวโคนันได้ยินล่ะก็นายตายแน่"
อย่างน้อยตอนนี้ผมก็คิดล่ะนะว่าพี่เพนไม่ได้เลวอย่างที่ใครๆเขาว่า ผมอยากรู้จักพี่เพนด้วยตัวเองมากกว่าที่รู้จากลมปากคนอื่น.....
เด็กหนุ่มผมยาวสีเหลืองเดินกลับบ้านอย่างสบายใจที่ได้เข้าชมรมตามแผน
แต่เขาจะหรือเปล่านะว่าสิ่งที่รอคอยเขาข้างหน้ามันกลับเดิมพันด้วยชีวิต ชมรมแสงอุษาไม่ใช่อย่างที่คุณคิดเสมอไป......
.................................................................
อ๊ากกกก ที่ผมอู้ผมมีเหตุผลนะ คือผมป่วยอ่ะ (ป่วยจริงๆครับ) ประจวบกับการสอบกลางภาคผมจึงทุ่มเทแรงอันน้อยนิดอ่านหนังสือเลยอัพช้าไปหน่อย แต่เห็นคอมเม้นแล้วชื่อใจมากมายยย ก็เลยฮึดมาอัพ
เรื่องนี้มีปริศนาเกี่ยวกับองค์กรนิดหน่อย เชื่อเถอะปริศนาผมไม่ชวนคิดให้เส้นสมองแตกจนต้องพึ่งโคนันยอดนักสืบจิ๋วแน่นอน =__= มันแค่ซับซ้อนน่าค้นหาเท่านั้นครับ :)
สุดท้าย ผมรักคุณนะ คุณนักอ่าน ><+ (สารภาพรักแบบดื้อๆเลย)
ความคิดเห็น