คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 xx Our family xx
ห่างจากตัวเมืองไม่ไกลนัก...ณ บ้านหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่โดดเด่นท่ามกลางทุ่งกว้าง พืชไร่ล้มลุกที่ขึ้นอยู่หลังบ้านนั้น คงเดาได้ไม่ยากว่าเจ้าของบ้านทำอาชีพอะไร... และตอนนี้เขาก็เอนหลังพิงไม้ยืนต้นที่สูงตระง่านอยู่บริเวณนั้น กิ่งก้านสาขาที่แผ่ออกมาช่วยบังแดดยามหน้าร้อนให้ร่างใหญ่ได้พักผ่อนได้อย่างสบายใจ
"ทีดัส 4 ก้าว ไพน์อยู่ข้างหลังต้นไม้....ใช่มั้ย?" เขาพูดราวละเมอ... แต่ก็ทำให้ ร่างที่แอบย่องเข้ามาทั้ง 2 ทางหยุดกึกไปในทันที หนุ่มมากอายุลืมตาที่มีเพียงข้างเดียวพร้อมกับยิ้มให้กับลูกศิษย์ทั้งสองอย่างเอ็นดู "พัฒนาขึ้นนะ"
"แล้วใครใกล้กว่า?" ทีดัสถามขณะเดินไปนั่งข้างๆ ไพน์ก็เช่นกัน "ฉันชนะ 2 ก้าวครึ่ง...ใช่มั้ย? อาซัง"
"อือ..ถูกของไพน์ล่ะนะ"
"เจ็บใจนักเชียว" เด็กหนุ่มโวยวาย "ครั้งต่อไปฉันไม่แพ้แน่!"
"แล้วจะรอ..." อารอนกับไพน์สวนกลับพร้อมกันโดยไม่นัดหมาย สร้างเสียงหัวเราะให้ดังไปทั่วบริเวณนั้น
ถ้าเทียบกับครอบครัวทั่วไปในเมืองนี้แล้ว... ครอบครัวนี้มีองค์ประกอบที่ไม่ธรรมดา... อดีตยอดฝีมือที่ผันอาชีพตัวเองมาเป็นชาวไร่ กับ 2 ลูกศิษย์ที่ตนเลี้ยงมากับมือ
พ่อของทีดัสฝากลูกชายของตนไว้กับอารอนก่อนจะหายสาบสูญไปเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ส่วนไพน์นั้นเป็นเด็กกำพร้าที่อารอนไปพบในป่าหลังจากรับทีดัสมาเลี้ยงได้ไม่นาน... ทั้งสามไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเลยแม้แต่น้อย... แต่ยังไงซะ 10 ปีที่พวกเขาอยู่ร่วมกันมาก็เป็นหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่า... ครอบครัวนี้รักกันมากแค่ไหน
"รู้สึกเมื่อยๆไงก็ไม่รู้แฮะ..." "รู้สึกอยากดวลดาบ..."
"ท้าฉันหรอ...?" ไพน์เหล่ตามองไปยังทีดัสที่กำลังเหล่ตามองมาที่ตนเช่นกัน... มือก็หยิบดาบเตรียมพร้อม...
"เอาสิ...ฉันไม่ได้เห็นพวกเธอ 2 คนดวลดาบมานานเหมือนกันแฮะ..." หนุ่มใหญ่ยิ้มสนุก นานๆทีจะได้เห็นฝีมือของลูกศิษย์ตัวเองทั้งที...คราวนี้ขอร่วมวงด้วยดีกว่า "ใครชนะมาดวลกับฉันต่อ...."
"จริงอ่ะ?" ทั้งคู่หันควับ... การได้ประมือกับชายที่ตนเองรักและเคารพยิ่งคนนี้ ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก ฟังดูแล้วคงเว่อร์แต่ถือเป็นฝันดีสำหรับลูกศิษย์ของเขา...แบบนี้....
"กะจะออมมือให้ซะหน่อย..." เด็กสาวลุกขึ้นโดยที่สายตายไม่ได้ละไปจากคู่มือเลย.... "คงไม่ได้แล้วสินะ"
"ทำเป็นพูดดี..."
(((แคร้ง!!!)))
ร่างของทั้งสองหายวับไปกับตา กว่าจะรู้สึกตัวเสียงดาบปะทะกันดังขึ้น พวกเขาหายไปเมื่อไหร่ ชักดาบขึ้นมาเมื่อไหร่ แล้วดาบประทะกันเมื่อไหร่ นอกจากทั้งสองที่ย่อมรู้คำตอบแล้ว ก็มีแค่ดวงตาของอาจารย์ผู้พร่ำสอนมาเท่านั้น...ที่สามารถเห็นความเคลื่อนไหวทั้งหมด...
เวลาผ่านไปได้พอควร แต่การต่อสู้ก็ยังดำเนินต่อไป... ทั้งสองคนตัวชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ...ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน...ต่างฟาดฟันดาบใส่กันอย่างไม่ยั้งมือเพราะหวังในรางวัลอย่างแรงกล้า... อารอนนึกขำเด็กสองคนนี้เหลือเกิน พอพูดว่าจะได้ประมือกับเขาหูก็ผึ่งราวกับลูกสุนัขที่รู้ว่าเจ้าของจะพาไปเดินเล่นอย่างนั้นล่ะ ที่จะดวลด้วยครั้งนี้ก็เพื่อตัวเองด้วยเหมือนกันล่ะน่า "ไม่ฝึกบ่อยๆเดี๋ยวสนิมกินแย่..."
"หือ....?"
"เปล่าๆ...ไม่มี...."
"รุกฆาต!" ไพน์ฉวยโอกาสตอนทีดัสเผลอเข้าประชิดอย่างรวดเร็ว คมดาบง้างจี้คอไว้เป็นอันยุติการดวล "เวลาต่อสู้อย่าหันไปมองทางอื่นสิ..."
"อ๊า~~ ขี้โกง!! แน่จริงมาแข่งใหม่สิ"
"ม่ายอาว" เด็กสาวลากเสียงพร้อมลดดาบลง... "อาซัง...ต่อไปก็มาดวลกับ..."
((ฟุ่บ))
"ตัวเองเพิ่งพูดอยู่หยกๆเองไม่ใช่หรอ" ชายมากอายุเงยหน้าขึ้นมาติลูกศิษย์ที่หลบการโจมตีของตนเองไปได้อย่างฉิวเฉียด"ว่าเวลาต่อสู้อย่าหันไปมองทางอื่นน่ะ..."
ว่ายังไม่ทันจบก็รุกต่ออย่างไม่ปราณี... เสียงดาบปะทะกันดังอย่างต่อเนื่อง ไพน์หาช่องโหว่แทบไม่ได้เลย ได้แต่คอยรับการโจมตีของฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น บางทีก็แทบมองไม่ทันต้องใช้ความรู้สึกจับเอาเองว่าจะรุกมาทางไหน
"แบบนั้นแหละ...มีสมาธิหน่อย" อารอนเอ่ยปากชมขณะใช้ดาบรุกเข้ามาเรื่อยๆ "ใช้ตามองอย่างเดียวมันไม่พอหรอกนะ"
ช่องว่าง ช่องว่าง ช่องว่าง อยู่ตรงไหนกันนะ? สาวผมเทาคิด... แต่แล้วจู่ๆอีกฝ่ายก็เคลื่อนไหวช้าลง กลายเป็นโอกาสให้ร่างบางลองโต้กลับดูบ้าง ทว่า...
"ตอนที่มีช่องโหว่เยอะที่สุดน่ะ...คือตอนที่ชะล่าใจนะ...รู้มั้ย?" ทันทีที่ไพน์ง้างดาบโจมตี อารอนก็ใช้สันดาบฟันไปยังสีข้างของเธอ ซึ่งเป็นช่องว่างที่ใหญ่ที่สุด...เป็นอันจบไปอีกเกม
"อูย..." ร่างบางโอดครวญอยู่บนพื้นหญ้า พลางลูบบริเวณที่โดนสันดาบฟัน "โดนเต็มๆเลยนะเนี่ย..."
"จบแล้วเหรอ?" ทีดัสเดินเข้ามาหลังจากเห็นว่าการต่อสู้จบลงแล้ว เขานั่งยองๆใกล้ๆร่างบางพร้อมเอานิ้วเขี่ยเล่นราวกับที่นอนอยู่เป็นศพก็ไม่ปาน"ตายยัง?"
"ยังเฟ้ย!!" เด็กสาวแหวใส่ หมอนี่มันปากสร้างสรรค์ชะมัด แต่ก็ได้ไม่นาน เมื่อสัญชาตญาณเรียกร้องให้เขาคว้าดาบขึ้นมาป้องกันตัวจากอันตรายที่อยู่ด้านหลัง
"ใช้ได้ๆ" ดาบที่ฟันลงมาหยุดชะงัก เจ้าของดาบยิ้มน้อยๆชมลูกศิษย์ตน ก่อนจะหันไปสนใจอีกคนที่นอนอยู่ "ไพน์เจ็บมากมั้ย?"
"ก็นิดหน่อย...เดี๋ยวก็หาย" เธอยิ้มตอบเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเป็นห่วง "พอลุก...อุ..."
"เจ็บมากเลยหรอ..." "เปล่าๆ....ท้องร้องน่ะ..."
คำพูดพร้อมเสียงหัวเราะนิดๆลบความกังวลของทีดัสและอารอนออกไปได้ทันควัน
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว...งั้นเข้าบ้านไปเตรียมข้าวเย็นกันเถอะ"
* * * * * * * * *
"ไพน์...พรุ่งนี้ฉันจะแวะไปเอาเงินเดือนตอนเช้า...ไปด้วยกันมั้ย?" ไพน์ส่ายหน้าเป็นคำตอบ พร้อมวางชามข้าวไว้บนโต๊ะไม้เตี้ยๆ "นายจะแวะไปที่ปราสาทเพื่อไปรับเงินเดือน...หรือเพื่อไปหาหวานใจกันแน่"
"ก็ทั้งสองอย่างน่ะแหละ" หนุ่มผิวแทนยิ้มทะเล้น "อิจฉารึไง"
"เหอะ...นายท่าเรือบอกฉันว่าพรุ่งนี้จะมีเรือสินค้าเข้ามาเป็นพิเศษ...ให้ไปช่วยต่างหากล่ะ" สาวผมเทานั่งลงบ่นอย่างหน่ายๆ ส่วนใหญ่แล้วคนที่ทำอาชีพซามูไรมักจะหางานอื่นควบคู่ไปด้วยเสมอ เป็นการหาข้อมูลหรือข่าวคราวคดีต่างๆได้หลายแง่มุม อีกอาชีพหนึ่งของไพน์คือ ตรวจเช็คสินค้าท่าเรือ ซึ่งเป็นที่เกิดการทะเลาะเบาะแว้งชั้นต้นๆของเมืองเลยทีเดียว ส่วนทีดัสเป็นคนส่งของ ตระเวนไปรอบเมือง 2คนนี้เลยได้โอกาสทำหน้าที่ซามูไรไปในตัว
"คุยกันพอรึยัง...?" ทั้งคู่หันไปยังคนพูดที่กำลังอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลเก่าๆถือชามร้อนๆเข้ามาวางสมทบอีก 2-3ใบ อาหารพื้นบ้านง่ายๆไม่กี่อย่าง วางอยู่กลางโต๊ะอาหารเตี้ยๆสำหรับนั่งพื้นทาน "มัวแต่นั่งคุยกัน..."
"ท่าทางน่าอร่อยแฮะ" ทีดัสพูดประจบกลบเกลื่อน ทำคนฟังหมั่นไส้แกมขำ ไม่ได้ถือสาอะไรนัก เมื่อทั้งสามพร้อมกันที่โต๊ะแล้วก็เริ่มลงมือทานอาหารมื้อเย็นทันที
"ทานล่ะนะ"
สายลมยามราตรีพัดให้กระดิ่งลมไหวตัวอยู่ตลอด เสียงจักจั่นยามหน้าร้อนเซ็งแซ่ ดวงดาวสีขาวประปรายบนพื้นฟ้าสีดำสนิทไร้แสงจันทร์ บรรยากาศสบายๆเช่นนี้จะมีสักกี่คนกันล่ะ? ที่สามารถรับรู้ได้ว่า...พรุ่งนี้...จะ....
ความคิดเห็น