คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
Final Fantasy X, X-2
Samurai Story
Samurai….
The move is quiet and dynamic.
They have the exotic sword,
and kill enemies rapidly by the sword skill called Ougi
The skill is transient and beautiful enough
To catch the eyes of all witness
“ว้ายย!!” เสียงแหลมเล็กของหญิงสาวนางหนึ่งดังมาจากร้านอาหารเล็กๆ ซึ่งดึงความสนใจจากผู้สัญจรไปมาให้หยุดหันไปมองต้นเสียง
“เงียบไปเลยนังนี่! จะร้องหาสวรรค์รึไง!” ชายหน้าโฉดตวาดใส่ พร้อมง้างดาบในมือให้ประชิดคอระหงนั่นเข้าไปอีก “เฮ้ย! แล้วเงินล่ะไอ้แก่!”
“นะ...นี่ครับ” มือเหี่ยวย่นยืนถุงเงินให้อย่างกล้าๆกลัวๆ โจรชั่วกระชากถุงเงินมาอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากยิ้มเยาะอย่างพอใจ “ดีมาก...”
“ไม่ดีหรอกม้าง~~” มีเสียงขัดคอดังขึ้นท่ามกลางกลุ่มไทยมุง พร้อมปรากฏร่างของเด็กหนุ่มเจ้าของเสียง ย่างเท้าเข้ามาอย่างเนิบๆพร้อมเสยผมสีน้ำตาลอ่อนๆแบบไม่รู้ร้อน ยั่วโมโหไอ้หน้าโฉดนี่เต็มสตรีม “วอนอยากคอขาด......”
ชั่วพริบตาเดียว ยังไม่ทันสิ้นคำเลยด้วยซ้ำ...ร่างของเด็กหนุ่มก็ย้ายไปอยู่ข้างหลังซะแล้ว สาวน้อยอาภัพที่ถูกจับเป็นตัวประกันอยู่เมื่อครู่กลับไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา...“ไม่รู้สิ...แต่รู้อยู่อย่างนึง ว่าเสื้อของนายน่ะ...ขาดซะแล้ว”
“พะ...พูดเพ้อละเมอพกอะไรของแก! ”
((กริ๊ก)) ((แคว่ก))
วาจาของตัวละครหลักย่อมศักสิทธิ์...เมื่อเด็กหนุ่มเก็บดาบที่ชักออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เสร็จ เสื้อของโจรโฉดก็ขาดวิ่นไม่เหลือชิ้นดี...ราวกับมายากล
“อึก...ฝากไว้ก่อนเหอะ” ร่างถึกตะโกนก่อนจะกุลีกุจอวิ่งออกไปตามฉบับโจรขี้แพ้ มันเกือบจะเหมือนนิยายทั่วไปที่ฝ่ายแพ้ย่อมหมดรูปแล้ววิ่งหนีออกไปอยู่หรอก...ถ้าไม่ติดที่ว่า มันหยิบถุงเงินติดมือไปด้วย...
“เฮ้...นายก็โชว์ฝีมือบ้างดิ” คำพูดของหนุ่มผิวคล้ำสร้างความประหลาดใจให้กับผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมด...แน่นอนว่ายกเว้นอยู่คนนึง...
พูดบ้าอะไรวะ ไอ้เด็กนี่... ชายหน้าโฉดคิดในขณะที่วิ่งฝ่าฝูงไทยมุง แต่แล้วก็มีหญิงสาวมายืนขวางไว้ นัยน์ตาสีแดงเพลิงของเธอจ้องหน้าเห่ยๆของเขาอย่างเซ็งๆ “หลีกไปเซ่! เดี๊ยะจับบั่นคอ!”
“ท่าทางจะไม่เคยอ่านนิยายนะ...ไอ้หน้าเห่ย”
“อะไรนะ...” หน้ากระดาษย่อมไม่ได้มีไว้สำหรับตัวประกอบที่จะออกแค่ตอนเดียว... ร่างบางใช้เข่ากระทุ้งจุดสำคัญของชายชาตรีแบบไม่ยั้งแรง
..แพ้ราบคราบ...
“อ่อนแบบนายน่ะ ไม่ต้องโชว์ฝีมือหรอก...” หญิงสาวคว้าถุงเงินมาจากมือหยาบอย่างง่ายดายไร้การขัดขืน...ก่อนจะเดินดุ่ยเข้าร้านอาหารนั่นเข้าไป... เป็นอันจบเรื่องวุ่นวายทั้งหมด และเหล่าไทยมุงก็เริ่มจับกลุ่มคุยกันให้แซ่ด
“เก่งเป็นบ้าเลยว่ะ”
“สมแล้วที่เป็นซามูไรของเมืองเรา”
“ยิ่งไปกว่านั้นนะ 2 คนนั้นเขาเป็นศิษย์เอกของคนๆนั้นเชียวนะ”
“คนๆนั้น...ซามูไรในตำนานนั้นน่ะหรอ?”
“ที่เคยเป็นอัครองครักษ์เบื้องขวาให้กับจักรพรรดิใช่มั้ย...?”
“ใช่แล้ว...ท่าน อารอน ยังไงล่ะ...”
But the life of Samurai just has the sword only?
No… There have all feeling like another people
Happy… Sad… Anger… Mad… Cry…
Even though some feeling called…Love
ความคิดเห็น