คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 : ผู้หญิงในภาพ
เทอมสุดท้ายในมหาวิทยาลัย นักศึกษาปีที่สี่ต้องขะมักเขม้นในการเรียน เนื่องจากมหาวิทยาลัยมีระเบียบอยู่ว่า เมื่อถึงเทอมสุดท้ายหลังเปิดเทอมได้หนึ่งเดือน จะทำการสอบเพื่อวัดผลว่าจะได้ไปฝึกงานในบริษัทไหน ทางมหาวิทยาลัยจะเป็นผู้กำหนด จากระดับผลการสอบสะสมของนักศึกษาแต่ละคน โดยผู้ที่ได้คะแนนสูง จะได้ฝึกงานในบริษัทที่มีชื่อเสียง เป็นเวลาสามเดือน หลังฝึกงานเรียบร้อยก็จะมีโอกาสได้เข้าทำงานในบริษัทนั้น เมื่อคะแนนสอบรวมกับการฝึกงาน ผ่านเกณฑ์ที่มหาวิทยาลัยตั้งไว้
��������������� ตั้งแต่เปิดเทอมเอเรียลเองก็ต้องอ่านหนังสืออย่างหนัก ถึงที่ผ่านมาจะมีผลสอบอยู่ในระดับต้น ๆ ของชั้นเรียน แต่ด้วยความที่เป็นคนชอบอ่านหนังสือ ในช่วงเวลาว่างที่ไม่มีวิชาเรียนอย่างนี้ เธอจึงนั่งอ่านหนังสืออยู่ในชั้นเรียน ส่วนเรนนี่และเอลล่าแวะไปคุยกับอลันและหูเก่อที่คณะของพวกเขา
��������� ก่อนถึงชั่วโมงเรียน เรนนี่และเอลล่ากลับเข้ามาในชั้น และพากันเดินเข้าไปนั่งข้างเอเรียล
��������������� “เอเรียล อ่านอะไรอยู่เหรอ” เรนนี่ชะโงกดูหนังสือที่เอเรียลกำลังอ่านอยู่
��������������� “วิเคราะห์งบการเงิน�โห�จะขยันไปถึงไหน ผลสอบของเธอเป็นที่หนึ่งอยู่แล้วน่า” เอลล่านั่งลงอีกข้างของเอเรียล
��������������� “เผื่อสอบวัดผลคราวนี้ ฉันเกิดทำไม่ได้ไง” เอเรียลปิดหนังสือที่กำลังอ่านอยู่
��������������� “อย่าล้อเล่นเลยน่า เธอเป็นคนฉลาด ฉันรู้ว่า เธออ่านมันมาหลายรอบแล้ว” เรนนี่หยิบหนังสือของเอเรียลขึ้นมาดู ก่อนวางกลับไปบนโต๊ะตรงหน้าเอเรียล
��������������� “แล้วพวกเธอล่ะอ่านกันไปถึงไหนแล้ว” เอเรียลหันมาถาม เรนนี่และเอลล่า
��������������� “แหม เราอ่านหลายรอบแล้วล่ะน่า อีกอย่าง เรามีเธอคอยติวให้แล้วนี่นา” เรนนี่เกาะแขนของเอเรียลอย่างประจบประแจง เอลล่าเองก็พยักหน้าด้วยเช่นกัน
��������������� “ก็ดี เราจะได้ไปฝึกงานด้วยกัน” เอเรียลบอกด้วยรอยยิ้ม
��������������� “แน่นอนอยู่แล้ว เราไม่ทำให้เธอผิดหวังหรอก ใช่ไหมเรนนี่” เอลล่าพูดด้วยความมั่นใจ
ปกติเอลล่าและเรนนี่เป็นคนเรียนเก่งหัวไวอยู่แล้ว เพียงแต่เอเรียลเป็นคนที่ฉลาดและมีความเข้าใจในบทเรียนมากกว่า ที่ผ่านจึงให้เอเรียลช่วยแนะนำเทคนิคในการทำความเข้าใจในบทเรียนต่าง ๆ ทำให้พวกเธอมีคะแนนเก็บอยู่ในระดับต้น ๆ ของชั้นมาโดยตลอดเช่นกัน
�
��������������� “อยากรู้จังว่าปีนี้บริษัทไหนจะเป็นอันดับหนึ่งของมหาวิทยาลัยเรา” เรนนี่นึกสงสัย
“นั่นสิฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ดูซิ ใคร ๆ ก็หวังจะได้เข้าทำงานในบริษัทดี ๆ ทั้งนั้น ทุกคน หรือแม้แต่พวกเรา” เอลล่าหันไปมองรอบ ๆ ชั้นเรียน เพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่ ก็นั่งอ่านหนังสือกันอย่างขะมักเขม้น
“ดีนะที่หูเก่ออยู่ปีหก ต้องเรียนอีกปีถึงจะฝึกงาน เพราะแพทย์ต้องเรียนเจ็ดปี ไม่งั้นเธอก็คงจะไม่ค่อยได้คุยกับเขาเหมือนกัน” เรนนี่ชะโงกหน้าผ่านเอเรียลมาพูดกับเอลล่า
“ก็ใช่ แต่ไม่ว่าปีไหนแพทย์ก็เรียนหนักเสมอ เพียงแต่ปีหน้าถ้าเขาต้องฝึกงานในโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัย เราคงแทบไม่ได้เจอหน้ากันแน่” เอลล่าพูดอย่างเศร้า ๆ
“แต่วันนี้เธอก็ได้เจอเขาแล้วนี่นา” เอเรียลแกล้งแซว
“ใช่ เขาเพิ่งตัดผมใหม่ด้วยล่ะ หล่อมากเลยนะ” เอลล่ายิ้มอย่างมีความสุข เอเรียลและเรนนี่หัวเราะเบา ๆ
�
“เธอนี่ปลื้มเขาเอามาก ๆ เลยนะ” เรนนี่แกล้งแซวบ้าง และเหมือนนึกอะไรได้ “อ้อ ฉันเกือบลืมเล่าให้พวกเธอฟัง คือตอนที่ฉันกับอลันเดินลงมาจากคณะวิศวะฯ ฉันเห็นสาวรุ่นน้องคณะเรา ไปสารภาพรักกับโจที่ด้านข้างคณะวิศวะด้วยล่ะ”
“แล้วเขาตกลงหรือเปล่า” เอลล่ากระตือรือล้นอยากฟังคำตอบ
“ไม่ เขาปฏิเสธ รู้ไหม ผู้หญิงคนนั้นวิ่งร้องไห้ออกไปทันทีเลยล่ะ อลันบอกฉันว่า ช่วงนี้โจมีสาว ๆ มาสารภาพรักบ่อย ๆ แต่ก็โดนปฏิเสธไปทุกราย” เรนนี่บอก มองเอเรียลและเอลล่า
�
“แปลกจัง ตั้งหลายปีแล้ว ทำไมโจถึงไม่ลืมผู้หญิงคนนั้นสักที” เอลล่าพูดชายตามองเอเรียล ที่กำลังเงียบไป ถึงพวกเธอจะรู้ตั้งแต่คืนวันเกิดของอีธาน ว่าผู้หญิงที่โจชอบก็คือเอเรียล แต่เธออยากลองใจเอเรียล ว่าคิดยังไงกับโจ “เอเรียล เธอไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
�
“ฉันไม่รู้ ช่วงปิดเทอมฉันก็ถามเขาอีก แต่ไม่บอกอะไร เขาชอบมีความลับกับฉันเสมอ” เอเรียลพูดอย่างน้อยใจ รู้สึกแปลก ๆ เมื่อได้ยินว่าโจมีผู้หญิงมากมายมาสารภาพรัก และเขาไม่เคยปริปากบอกเธอสักคำ แม้แต่เรื่องผู้หญิงที่เขาเคยแอบชอบ ทั้ง ๆ ที่เธอไม่เคยปิดบังเขาเลยสักเรื่อง
เอลล่าและเรนนี่มองหน้ากัน เมื่อเห็นปฎิกิริยาของเอเรียล ที่กำลังใช้ปลายนิ้วลูบสันหนังสือไปมาเหมือนมีอะไรในใจ ทำให้พวกเธอสงสัยว่า บางทีเอเรียลอาจมีใจให้โจบ้างก็ได้
“ถามจริง ๆ นะเอเรียล เธอคบกับไมค์ยังไงเหรอ พวกเธอเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่เหรอ” เรนนี่เริ่มรู้สึกสงสัยบางอย่างเช่นกันกับเอลล่า
“ก็ใช่ เราเป็นเพื่อนสนิทกัน ไมค์เป็นคนนิสัยดี ช่างเอาใจ เป็นสุภาพบุรุษเสมอ เขาเป็นคนที่ดูดีมาก ๆ ฉันรู้สึกดี ๆ กับเขา ไม่สิ ฉันรักเขาด้วยเหมือนกัน” เอเรียลตอบ จริง ๆ เธอไม่อยากพูดถึงไมค์เท่าไหร่นัก เพราะตอนนี้เธอพยายามจะลืมเขาให้ได้
เรนนี่และเอลล่าคิดว่า เท่าที่ฟังจากเอเรียล ไมค์กับโจ ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ ทำไมเอเรียลถึงไม่เลือกโจ หรือว่าเพราะสนิทกันมากเกินไป และยังไม่กล้าสรุปอะไร เพราะพวกเธอก็ยังไม่เคยเจอไมค์สักครั้ง ไม่รู้ว่าเขาเป็นอย่างไร
“แปลกนะ เธอกับโจเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่เด็ก แต่ทำไมเขาถึงไม่ยอมบอก ว่าผู้หญิงที่เขาชอบเป็นใคร” เอลล่าพยายามรุกต่อ
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ถึงเวลาเขาคงบอกฉันเอง” เอเรียลเริ่มหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดอ่านอีกครั้ง สายตามองอยู่บนตัวหนังสือที่กางอยู่ในมือ
“ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะพยายามคาดคั้นคำตอบจากเขา” เรนนี่แกล้งยั่วยุ
�
“พวกเธอเลิกไร้สาระ แล้วอ่านหนังสือสักทีสิ” เอเรียลเริ่มหงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผล
เธอไม่อยากฟังเรื่องพวกนี้อีกต่อไป จึงทำเหมือนตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือต่อ �เรนนี่และเอลล่ามองด้วยความสงสัย เอเรียลที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ แต่จริง ๆ แล้วดูเหมือนกำลังเหม่อลอยมากกว่า ทั้งสองจึงหันมาสบตากันยิ้ม ๆ
“เอเรียล เรารู้ว่าเธอฉลาดและมีความสามารถในทุกด้าน แต่เราไม่เคยรู้เลยว่า เธออ่านหนังสือกลับหัวได้ด้วย นั่นมันน่าทึ่งมากเลยนะ” เอลล่าแซว
เอเรียลดึงตัวเองออกจากภวังค์หลังได้ยินเอลล่าพูด เธอรู้สึกอายเมื่อพบว่าตัวเองกำลังอ่านหนังสือกลับหัวอยู่ จึงรีบปิดหนังสือแล้วลุกขึ้นยืนทันที
“เอ่อ ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ” เอเรียลทำเป็นขรึม แล้วรีบเดินออกไปจากห้องเรียน
“เธอว่า เอเรียลจะชอบโจหรือเปล่า” เรนนี่ถาม เมื่อเห็นเอเรียลเดินออกไปแล้ว
“ฉันไม่แน่ใจ เอเรียลเป็นคนที่ดูยากมาก ๆ ฉันยังไม่กล้าคาดเดาอะไร” เอลล่าตอบอย่างไม่แน่ใจ
“นั่นสิ เอเรียลฉลาดไปทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องความรักนี่แหละ” เรนนี่ส่ายหน้าไปมา
“ใช่ แล้วเราคงต้องรอดูต่อไป” เอลล่าพึมพำเบา ๆ
�
...................................................
หลังสอบวัดผลผ่านมาได้หนึ่งสัปดาห์ นักศึกษาก็พากันมาดูผลสอบ และบริษัทที่จะได้ออกไปฝึกงานในสัปดาห์ถัดไป ซึ่งติดประกาศไว้ที่ด้านล่างของแต่ละคณะ
“เอเรียล เธอสอบได้ที่หนึ่งล่ะ” เรนนี่ที่อยู่ใกล้กับบอร์ดติดประกาศมากที่สุดหันมาบอกเอเรียล ที่ยืนอยู่หลัง “ว้าว พวกเราได้ไปฝึกงานด้วยกันในบริษัทของตระกูลวู ที่กำลังมีชื่อเสียงมาก ๆ ในไต้หวัน” เรนนี่หันมาบอกเพื่อน ๆ ด้วยความดีใจ
“จริงเหรอ ยอดเยี่ยมไปเลย” เอลล่ายิ้มกว้าง “นั่นเป็นกลุ่มบริษัทที่ใหญ่มาก ๆ และมีธุรกิจในเครือหลายประเภท พวกเราโชคดีมากเลย” เอลล่ารู้สึกตื่นเต้น
“ดีใจจัง ที่พวกเราได้ไปฝึกที่เดียวกัน” เอเรียลยิ้ม
�
“พวกเราคงต้องไปหาชุดสำหรับใส่ฝึกงานกันแล้วล่ะ” เอลล่าพูด ดึงมือเพื่อนทั้งสองเดินออกมา ให้ห่างจากบอร์ดประกาศ �
“นั่นสิ สัปดาห์หน้าเราต้องไปฝึกงานกันแล้ว ฉันยังไม่มีชุดสำหรับทำงานเลย” เรนนี่รีบเสริม
“งั้น พรุ่งนี้วันเสาร์ เราไปช็อปปิ้งกันไหม” เอลล่าเสนอ
�
“ได้สิ” เอเรียลและเรนนี่ตอบรับ
“ผลออกมาเป็นไงบ้าง” เสียงของอลันดังมาจากด้านหลัง พวกเธอทั้งสามจึงหันไปมอง เห็นอลันและอีธานกำลังเดินเข้ามาหาพวกเธอ
“ก็ดี พวกเราได้ไปฝึกงานที่บริษัทของตระกูลวูด้วยกัน และเอเรียลก็สอบได้ที่หนึ่งด้วย” เรนนี่ยิ้มกว้าง รีบบอกเมื่ออลันมายืนอยู่ด้านหน้าเธอ “แล้วพวกคุณล่ะ”
“ก่อนอื่น ยินดีด้วยนะเอเรียล คุณเก่งจริง ๆ” อลันยิ้มให้เอเรียล “ส่วนเรื่องพวกเรา ก็มีโจกับอีธาน ได้ไปฝึกงานบริษัทในเครือของตระกูลวู ส่วนผมเป็นบริษัทรองลงมาน่ะ” อลันบอกน้ำเสียงผิดหวัง เพราะมีเขาคนเดียวในกลุ่มที่ไม่ได้ฝึกงานด้วยกัน
“ไม่เห็นเป็นไรเลย มันก็ไม่ไกลกับพวกเราเท่าไหร่นี่” เรนนี่พูดปลอบใจ
“นั่นสิ” เอลล่าสนับสนุน
“แล้วโจล่ะ ไม่ได้มากับพวกคุณเหรอ” เอเรียลถาม เมื่อไม่เห็นโจมากับพวกเขา
“พอดีเขาคุยกับเพื่อนอยู่น่ะ เขาฝากมาบอกว่าจะไปรอคุณที่หน้ามหาวิทยาลัยเลย” อีธานยิ้มให้เอเรียล
“เพื่อนเหรอ ใครกัน” เรนนี่รีบถาม เพราะปกติโจต้องรีบมาหาเอเรียลก่อนเพื่อนคนอื่น ๆ เสมอ
“เห็นว่าเป็นเพื่อนเก่า ตอนอยู่มหาวิทยาลัยที่ไทจุงน่ะ” อีธานตอบ
“จริงสิ ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ ต้องไปบอกหูเก่อที่คณะก่อน แล้วคืนนี้จะโทรหาพวกเธออีกทีนะ ไปก่อนนะทุกคน” เอลล่ากล่าวลาก่อนเดินออกไป
“งั้นพวกคุณจะกลับกันเลยไหม” เอเรียลถาม
“พอดีผมลืมของไว้ที่คณะ คุณไปกับผมนะ” อลันตอบ ก่อนหันไปพูดกับเรนนี่
�
“ได้สิ แล้วอีธานล่ะ จะกลับพร้อมพวกเราไหม” เรนนี่ถาม
อีธานดูลังเล เพราะถ้าเขาไปกับอลันและเรนนี่ ก็ดูเหมือนจะทิ้งให้เอเรียลต้องเดินออกไปนอกมหาวิทยาลัยคนเดียว
“พวกคุณไปกันเถอะ ผมจะเดินไปกับเอเรียล เจอกันที่อพาร์ทเมนต์ก็แล้วกัน” อีธานตอบ
“ก็ได้ งั้นไปก่อนนะเอเรียล” อลันกล่าว
“เอเรียล ไว้คืนนี้ฉันจะโทรหานะ บ๊ายบาย” เรนนี่โบกมือให้ ก่อนเดินออกไปกับอลัน
เอเรียลกับอีธานจึงเดินออกไปหาโจ ที่หน้ามหาวิทยาลัยด้วยกัน
“จริง ๆ คุณไม่ต้องมาเป็นเพื่อนฉันก็ได้นะ” เอเรียลหันไปยิ้มให้อีธาน
“ไม่หรอก ผมแค่ไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอพวกเขาเท่านั้น” อีธานแกล้งปฏิเสธ แล้วหัวเราะ
เอเรียลหันไปมองอีธานแล้วหัวเราะเช่นกัน ถึงแม้อีธานจะปฏิเสธ แต่เธอก็รู้ว่า เขาเป็นคนดีและมีน้ำใจให้เพื่อนทุกคนเสมอ
พอเดินมาใกล้หน้าประตูมหาวิทยาลัย เอเรียลเห็นโจกำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง ท่าทางดูสนิทสนมกันมาก ๆ แต่แปลกที่รู้สึกเหมือนเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ที่ไหนมาก่อน ‘ใช่ ผู้หญิงคนนี้คือ คนที่อยู่ในภาพที่ฉันเห็นจากอัลบั้มในห้องของโจที่ไทจุง ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันนะ แฟนของโจเหรอ’เธอคิด พยายามเดินช้าลง ไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะการพูดคุยระหว่างพวกเขา แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะโจหันมาเห็นเข้าพอดี
“เอเรียล คุณมาแล้วเหรอ” โจยิ้ม และผู้หญิงคนนั้นก็หันมามองเอเรียลด้วยเช่นกัน
เอเรียลจึงจำใจต้องเดินเข้าไปหาพวกเขาทั้งสองคน อีธานยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้น เพราะก่อนหน้านี้ โจได้แนะนำให้เขาพวกรู้จักกันแล้ว
“ขอโทษที่มาช้านะ” เอเรียลกล่าว
“ไม่เป็นไร แต่ทำไมคุณมากับอีธานสองคน แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ” โจถาม
“พวกเขาไปทำธุระกันน่ะ” เอเรียลตอบ
“จริงสิ ฮีบี นี่เอเรียล เพื่อนสนิทของผม” โจหันไปพูดกับผู้หญิงคนนั้น ก่อนหันมาพูดกับเอเรียล “นี่ ฮีบี เพื่อนของผมตอนเรียนมหาวิทยาลัยที่ไทจุง”
“ยินดีที่ได้รู้จัก...เอเรียลเหรอ” ฮีบียิ้มให้เอเรียล และหันไปย้ำกับโจอีกครั้ง โจยิ้มและพยักหน้าตอบเธอ
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เอเรียลยิ้มให้ฮีบีอย่างงง ๆ ว่าพวกเขาสองคนหมายถึงอะไรกัน
“เอาล่ะ โจ ฉันคงต้องขอตัวกลับก่อน แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ” ฮีบียิ้มหวานให้โจ
“ได้สิ แล้วเจอกัน” โจยิ้มตอบเธอ
“ไว้เจอกันนะเอเรียล อีธาน บาย...” ฮีบีหันมากล่าวลากับเอเรียลและอีธาน ก่อนเดินออกไป
“งั้นผมก็คงต้องกลับก่อนเหมือนกัน ไปล่ะ” อีธานกล่าวลา แล้วเดินแยกออกไปเช่นกัน
โจมองตามอีธานที่เดินออกไป แล้วหันกลับมามองเอเรียลที่ยืนมองไปทางอีธานเงียบ ๆ วันนี้ดูเธอไม่ค่อยยิ้มหรือพูดอะไรเท่าไหร่นัก
“เป็นอะไรหรือเปล่า ผลสอบเป็นอย่างไรบ้าง” โจถามอย่างห่วงใย
“ก็ดี เรากลับบ้านกันเถอะ” เอเรียลตอบเบา ๆ แล้วเริ่มเดินนำโจออกไป ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ โกรธ หรืออะไรสักอย่าง จนไม่อยากพูดคุยกับโจตอนนี้เลย
..................................................
วันเสาร์เอเรียลออกมาช็อปปิ้งกับเพื่อน ๆ ตามลำพัง โดยไม่มีโจมาด้วยเหมือนทุกครั้ง เพราะเขาออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้า ก่อนเธอจะตื่นเสียด้วยซ้ำ วันนี้เธอตื่นสายเพราะเมื่อคืน หลังจากพ่อกับแม่รู้ว่าเธอสอบได้ที่หนึ่งของชั้น และเธอกับโจยังได้ฝึกงานกับบริษัทตระกูลวูที่พ่อของเธอชื่นชมอีก พวกท่านจึงฉลองให้เธอกับโจ
ช่วงเย็นหลังซื้อของกันเสร็จรีบร้อย เอเรียลและเพื่อน ๆ จึงเข้าไปนั่งคุยกันในร้านกาแฟ
“พวกคุณนี่โชคดีจังได้ ที่ได้ฝึกงานที่บริษัทตระกูลวูด้วยกัน มีผมคนเดียวที่ต้องไปบริษัทอื่น” อลันพูดอย่างน้อยใจ
“ยังไม่เลิกคิดเรื่องนี้อีกเหรอ อลัน” เรนนี่หันไปถาม
“เขาคงบ้าอย่างนี้อีกสองสามวันแหละ อย่าไปสนเลย” อีธานรีบตอบ มองอลันอย่างอ่อนใจ
“ก็จะไม่ให้บ้าได้ไงล่ะ ใคร ๆ ก็อยากไปฝึกงานในเครือของตระกูลวูทั้งนั้น ทั่วเอเชียไม่มีใครไม่รู้จักตระกูลนี้เลย เพราะมีธุรกิจหลายประเภท ทั้งรับออกแบบก่อสร้าง บริหารเงินทุน และยังห้างสรรพสินค้าดัง ๆ อีกมากมายในไต้หวัน เห็นว่าเจ้าของเป็นชาวบรูไนเชื้อสายจีนอะไรนี่แหละ หยิบจับอะไรก็เป็นธุรกิจใหญ่โตไปหมด การจะเข้าทำงานในบริษัทใหญ่ระดับนี้ได้ ต้องแข่งขันกันมากขนาดไหนรู้มั๊ย ได้ข่าวว่าบริษัทที่นี่คัดเลือกแต่บุคลากรที่เก่ง ๆ เท่านั้น กลุ่มบริษัทของตระกูลนี้ถึงได้เติบโตอย่างรวดเร็วในไต้หวัน โดยใช้เวลาเพียงไม่กี่ปี” อลันพูดด้วยความเสียดาย ที่ไม่มีโอกาสได้เข้าไปฝึกงานที่นั่น
“คุณนี่พูดเหมือนพ่อของฉันเลย” เอเรียลฟังอลันแล้วนึกขำ เมื่อคืนพ่อของเธอก็พูดแบบนี้ เพราะพ่อชื่นชมการบริหารงานของบริษัทตระกูลนี้มาก ๆ
“เอเรียล ถ้าคุณฝึกงานจบแล้ว คุณจะทำงานที่ตระกูลวูต่อไหม” หูเก่อถาม ระยะหลังมานี้หูเก่อกับเอเรียล กลับมาสนิทกันเหมือนเดิม และยังสนิทกับกลุ่มของโจมากขึ้นด้วย
“คงไม่ล่ะ ฉันตั้งใจจะเข้าไปช่วยงานในบริษัทของพ่อ” เอเรียลตอบ
“ส่วนฉันต้องไปช่วยแม่ดูแลร้านอาหาร และพ่อบอกว่าจะเปิดร้านกาแฟเล็ก ๆ ให้ฉัน” เรนนี่พูดด้วยรอยยิ้ม
“แล้วคุณล่ะ เอลล่า” หูเก่อหันมาถามเอลล่าที่นั่งข้างเขา
“ฉันคงจะทำงานที่นั่นเลย” เอลล่าตอบ ก่อนหันไปถามอีธาน “แล้วคุณล่ะ”
“ผมยังไม่แน่ใจเลย ต้องขอคิดดูก่อน” อีธานตอบ
“ว่าแต่ว่า เอเรียล ทำไมวันนี้โจไม่มากับเธอด้วยล่ะ” เอลล่าถาม จริง ๆ ว่าจะถามตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ถามสักที
“โจออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ เห็นแม่บอกว่า เขานัดกับเพื่อนเอาไว้ วันนี้ฉันยังไม่เจอเขาเหมือนกัน” เอเรียลตอบ
“แปลกนะ ปกติเขาตามเธออย่างกับเงา แต่วันนี้กลับปล่อยให้เธอมาคนเดียวได้” เรนนี่พูดขึ้น
“หรือว่า...เขาออกไปกับผู้หญิงเมื่อวานนี้ เธอชื่ออะไรนะ” อลันหันไปถามอีธาน เพราะเมื่อวานมีผู้หญิงมาหาโจที่คณะ โจแนะนำเธอกับพวกเขา และเดินออกไปพร้อมกัน
“เธอชื่อ ฮีบี โจอาจจะมีนัดกับเธอก็ได้ เมื่อวานเห็นเธอบอกโจว่า เจอกันพรุ่งนี้” อีธานตอบ
“เอเรียล เธอรู้จักผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า” เรนนี่ถาม
“ฉันก็พึ่งรู้จักเมื่อวานนี้เหมือนกัน และฉันก็ยังไม่มีเวลาคุยอะไรกับโจเลย” เอเรียลตอบเสียงเรียบ ๆ
“ผู้หญิงคนนั้นอาจเป็นแฟนของโจ ตอนอยู่มหาวิทยาลัยก็ได้นะ” อลันพูดด้วยความสงสัย เรนนี่จึงศอกเข้าที่แขนของเขา เพราะเห็นเอเรียลนั่งก้มหน้าหลังจากได้ยินอลันพูด
เอลล่ามองเอเรียลด้วยความสงสัย ถ้าเธอกับเรนนี่คิดถูกต้อง เอเรียลคงกำลังรู้สึกน้อยใจโจ ที่ทิ้งให้ออกมากับเพื่อน ๆ ตามลำพัง ทั้งที่เขาไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน หรือไม่ เอเรียลคงรู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสียโจไป และนั่นหมายถึง เอเรียลอาจจะรักโจเข้าแล้วก็ได้
.............................................................
สองทุ่มหลังจากหูเก่อและเอลล่ามาส่งเอเรียล เธอเดินเข้าบ้านทักทายพ่อกับแม่ที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น แล้วขอตัวขึ้นไปบนห้องของเธอทันที โดยไม่ได้สนใจโจที่นั่งอยู่กับพ่อแม่ของเธอเลย
เอเรียลเดินเข้าไปในห้อง วางของที่ซื้อมาไว้ข้างเตียง แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียง มองไปที่เพดาน เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกแปลก ๆ เมื่อรู้ว่าโจมีแฟน อาจเป็นเพราะเธอเคยชินกับการมีเขาอยู่ข้าง ๆ มากเกินไป คงเป็นความรู้สึกหวงแหน เมื่อคิดว่าเขาจะไม่คอยเอาใจใส่เธออีกต่อไป อย่างวันนี้ เขาก็ออกไปกับคนอื่น โดยไม่ได้บอกเธอสักคำ
“เอเรียล ไม่สบายเหรอ” เสียงของโจดังมาจากประตูห้องของเธอ
เอเรียลตกใจจึงผลุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วมองโจ ที่ยืนพิงขอบประตูอยู่ที่หน้าห้อง เธอพึ่งนึกได้ว่าตอนเดินเข้ามา มัวแต่ใจลอยก็เลยไม่ได้ปิดประตูห้อง
โจเดินเข้ามาในห้อง นั่งลงข้างเธอ มองด้วยความห่วงใย
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่เหนื่อย ๆ น่ะ” เอเรียลตอบเรียบ ๆ แล้วเริ่มหยิบของที่ซื้อมา ขึ้นมาวางไว้บนเตียง
โจมองเธอด้วยความงุนงง เหมือนเธอจะไม่อยากพูดกับเขา ตั้งแต่กลับเข้ามา เธอยังไม่มองหน้าเขาเลย เขาเห็นเธอทำเป็นไม่สนใจตั้งแต่อยู่ที่ห้องนั่งเล่นแล้ว จึงเดินตามขึ้นมา
“คุณโกรธผมเหรอ” โจมองเอเรียลที่กำลังรื้อของออกจากถุง เขาเดาว่าเธอคงจะโกรธ ที่เขาออกไปข้างนอกโดยไม่ได้บอก
“ฉันจะโกรธคุณเรื่องอะไรล่ะ” เอเรียลพูดโดยไม่ได้มองหน้าเขา เธอลุกขึ้นเดินเอาเสื้อผ้าที่ซื้อมาไปใส่ไว้ในตระกร้าสำหรับซัก
“ก็ที่ผมออกไปกับเพื่อนโดยไม่ได้บอกคุณ” โจยังคงมองตามเธอ
“ฉันจะโกรธคุณทำไมล่ะ คุณจะออกไปกับใคร ก็เป็นสิทธิของคุณนี่นา” เอเรียลถอนหายใจ หันไปพยายามยิ้มให้เขา และนั่นเป็นสิ่งที่เธอควรทำมากที่สุด เพราะโจเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด เธอควรดีใจถึงจะถูก ที่เขาสามารถมีความรักอีกครั้ง หลังจากผิดหวังจากผู้หญิงที่เขาเคยชอบ เธอไม่ควรเห็นแก่ตัวอีกต่อไป
“ไม่ เอเรียล จริง ๆ ผมควรจะบอกคุณ แต่ไม่มีโอกาส ขอโทษนะ” โจพูดอย่างรู้สึกผิด เขาตั้งใจจะบอก แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเอเรียลถึงไม่ค่อยจะพูดกับเขาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกโจ ฉันดีใจนะที่เห็นคุณมีแฟน เธอก็ดูน่ารักดีนะ” เอเรียลยิ้ม เดินกลับมานั่งข้างเขา
“เธอไม่ใช่...” โจพยายามจะปฏิเสธ เพราะรู้ว่าเอเรียลกำลังเข้าใจผิด
“ไม่ต้องเขินหรอก ฉันว่า พวกคุณก็เหมาะสมกันดี ฉันอยากให้คุณมีความสุข ฉันเองก็จะเริ่มต้นใหม่เหมือนกัน” เอเรียลพูดยิ้ม ๆ
โจมองเธอด้วยความประหลาดใจ เมื่อได้ยินว่าเธอจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เขาพยายามช่างใจว่าควรบอกเธอดีไหม ว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอ
“เอเรียล ผม...” โจพยายามจะพูด แต่ก็ลังเล
“มีอะไรเหรอ” เอเรียลหันมามอง เมื่อเห็นเขาเงียบไป
“คือ...ผมจะบอกว่า...วันนี้ผมออกไปทำธุระเป็นเพื่อนฮีบี เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น” โจรีบพูดแล้วยิ้มเจื่อน ๆ ในที่สุด เขาก็ไม่กล้าพูดกับเธออีกตามเคย ถ้าเธอไม่นั่งอยู่ตรงนี้ เขาคงตบปากตัวเองไปแล้ว “เอ่อ...คุณพักผ่อนเถอะ ผมไม่กวนแล้ว ราตรีสวัสดิ์นะ” โจพูดอย่างเก้อเขิน แล้วรีบลุกเดินออกไปทันที
เอเรียลมองตามเขาไปอย่างงุนงง อยู่ดี ๆ เขาก็พูด ๆ แล้วก็เดินออกไป เธอส่ายหน้าอย่างนึกขำ แต่ก็รู้สึกสบายใจอย่างประหลาด เมื่อโจบอกว่าผู้หญิงคนนั้น เป็นเพื่อนของเขาเท่านั้น
………………………………………………………
มาอัพให้เพิ่มค่ะ
อาจช้าไปหน่อย
แต่ขอบคุณ ที่เม้นท์ และโหวตให้นะ
xie xie
�
�
ความคิดเห็น