(Fic Arjoe) First Love...Is Only You

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : ฝันดีเช่นกัน

��������������� บ่ายวันอาทิตย์ โจและเอเรียลมาถึงหน้าโรงภาพยนตร์ชั้นสี่ของห้างฯ �เห็นเรนนี่และเอลล่ายืนอยู่ใกล้ที่จำหน่ายของว่างและเครื่องดื่ม จึงเดินเข้าไปหา

��������������� “เอเรียล” เรนนี่โบกมือให้

��������������� “ไฮ้” โจยิ้มให้พวกเธอ เมื่อเดินเข้าไปใกล้

��������������� “ไฮ้ โจ” เรนนี่และเอลล่าทัก

��������������� “มากันนานแล้วเหรอ” เอเรียลถาม

��������������� “สักพักหนึ่ง ได้ตั๋วมาแล้วด้วย นี่ไงล่ะ” เอลล่าชูตั๋วหนังให้ดูยักคิ้วด้วยรอยยิ้ม

�������������� �“จ้า” เอเรียลพยักหน้ายิ้ม ๆ

��������������� “ไฮ้ เอเรียล” หูเก่อเดินเข้ามา พร้อมหอบป๊อปคอร์นและแก้วน้ำเต็มแขน เอลล่าและเรนนี่จึงช่วยรับมาถือไว้บางส่วน

��������������� “ไฮ้ หูเก่อ” เอเรียลยิ้ม และเห็นหูเก่อมองไปที่โจ จึงนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้แนะนำพวกเขาเลย “หูเก่อ นี่โจ เพื่อนสนิทของฉัน เขาย้ายมาจากไทจุงได้สักเดือนหนึ่งแล้ว” เอเรียลบอกหูเก่อ “โจ นี่หูเก่อ รุ่นพี่คณะแพทย์ เป็นเพื่อนของพวกเรา” เอเรียลหันมาบอกโจที่ยืนอยู่ข้างเธอ

��������������� “ยินดีที่ได้รู้จักนะ” หูเก่อยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

��������������� “ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” โจก็ยิ้มอย่างเป็นมิตรด้วยเช่นกัน

��������������� “พวกเราเข้าไปกันเถอะ อีกห้านาทีก็ได้เวลาแล้ว” เอลล่าบอก พวกเขาจึงพากันเดินเข้าไปในโรงภาพยนตร์

��������������� หลังจากออกจากโรงภาพยนตร์ สามสาวก็เดินพูดคุยกันถึงหนังที่ได้ดูจบไป โดยโจและหูเก่อเดินตามพวกเธอออกมา ชายหนุ่มทั้งสองค่อนข้างจะเงียบ ๆ ไม่ค่อยได้พูดคุยกันเท่าไหร่นัก

“นี่ ฉันอยากไปดูเสื้อผ้าร้านนั้นหน่อย ไปกันเถอะ” เอลล่าชี้ไปทางร้านเสื้อผ้าสตรี แล้วจูงมือเพื่อนทั้งสองให้เข้าไปเลือกเสื้อผ้าในร้านด้วยกัน

โจกับหูเก่อเดินตามไป และยืนรออยู่หน้าร้าน มองไปทางผู้คนที่เดินผ่านไปมาเงียบ ๆ ทั้งสองไม่รู้จะเริ่มต้นพูดคุยกันยังไงดี ตั้งแต่มาพวกเขาพูดคุยกันเพียงไม่กี่คำเท่านั้น

“คุณกับเอเรียล รู้จักกันมานานแล้วเหรอ” หูเก่อถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

“ก็ตั้งแต่เด็ก ๆ เราโตมาด้วยกัน” โจยังคงมองไปด้านหน้า

“คุณคงสนิทกับเธอมากใช่ไหม” หูเก่อถาม โดยไม่ได้หันมามองโจ

“อื้อ” โจพยักหน้าก่อนหันมามองหูเก่อ “แล้วคุณล่ะ รู้จักพวกเธอนานแล้วเหรอ”

“ก็สองปีแล้วล่ะ พวกเธอนิสัยดี น่ารักกันทุกคน ผมดีใจนะ ที่ได้รู้จักพวกเธอ” หูเก่อยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก

โจมองหูเก่อสักครู่ ก่อนมองตรงไปข้างหน้าอีกครั้ง โดยไม่ได้พูดอะไร

“คุณไม่ได้...” หูเก่อไม่ทันได้ถามต่อ เรนนี่ก็เดินออกมาหาพวกเขาที่หน้าร้าน

“เอลล่าอยากให้คุณเข้าไปด้านในหน่อย เห็นว่ามีเรื่องจะถามคุณน่ะ” เรนนี่บอกกับหูเก่อ

“อ๋อ ได้สิ” หูเก่อตอบ แล้วเดินเข้าไปในร้าน

โจมองตามหูเก่อที่เดินเข้าไปคุยกับเอลล่าในร้าน และเอเรียลที่กำลังถือชุด ๆ หนึ่งในมือ เหมือนกำลังขอความเห็นจากหูเก่อ �

“วันนี้คุณดูเงียบจัง เบื่อหรือเปล่า” เรนนี่พยายามชวนคุย

“ไม่หรอก คุณไม่ไปเลือกชุดกับเพื่อน ๆ เหรอ” โจยิ้มเล็กน้อยให้เธอ

“ไม่ล่ะ ฉันอยากซื้อของบางอย่าง คุณช่วยไปเลือกเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม”

“แต่...” โจมองไปที่เอเรียลอย่างลังเล

“ขอร้องล่ะ” เรนนี่ประกบมือทั้งสองข้าง จ้องมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน

“เอ่อ...ไม่รอ...” โจยังคงมองไปที่ทั้งสามคนในร้าน

เรนนี่มองตามสายตาของโจไป จึงเข้าใจว่าเขาคงกลัวว่าจะหลงกับเอเรียลและเพื่อน ๆ เลยลังเลที่จะไปเป็นเพื่อนเธอ

“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันบอกให้พวกเขาตามไป ร้านอยู่ใกล้ ๆ นี้เอง ไปเถอะ” เรนนี่ยิ้มดึงแขนของโจให้เดินไปกับเธอ

เรนนี่พาโจเข้าไปในร้านขายน้ำหอม แล้วขอให้เขาช่วยเลือกน้ำหอมสำหรับผู้ชายและผู้หญิง โดยมีพนักงานของร้านคอยหยิบตัวอย่างให้ลองดม

“คุณจะซื้อให้ใครเหรอ” โจถาม ก่อนหยิบกระดาษเทสต์น้ำหอมมาลองดมดูทีละกลิ่น

“พ่อกับแม่ของฉัน สำหรับครบรอบแต่งงาน” เรนนี่ยิ้ม หยิบกระดาษขึ้นมาทดลองดมกลิ่นต่าง ๆ เช่นกัน

“เมื่อไหร่เหรอ” โจถาม

“วันนี้แหล่ะ ฉันจำไม่ได้หรอก แต่แม่พึ่งบอกเมื่อวาน พวกท่านจึงไปเที่ยวกันตั้งแต่เช้า ฉันนัดกับพวกท่านไว้ตอนมื้อค่ำ” เรนนี่ตอบ

“อย่างนั้นเหรอ” โจพยักหน้าแล้วหยิบกลิ่นหนึ่งให้เธอลองดมดู

เรนนี่ดมกระดาษที่โจยื่นให้ เธอพยักหน้าแล้วยิ้มให้เขาอย่างพึงพอใจ

“อืม กลิ่นนี้หอมดี พ่อน่าจะชอบ” เรนนี่บอก “งั้นช่วยหาสำหรับแม่ของฉันด้วยนะ”

สักครู่ เรนนี่หันไปมองโจ ที่เริ่มไปหยิบกลิ่นสำหรับผู้หญิงขึ้นมาลองดมต่อ ลึก ๆ ในใจ เธอมีบางอย่างอยากจะถามเขา แต่ก็ลังเล จึงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนหันไปหาเขา

“โจ คุณไม่คิดจะมีแฟนบ้างเหรอ เห็นเอเรียลบอกว่าคุณยังไม่อยากมีแฟน บอกได้ไหมว่าทำไม” เรนนี่ถามอย่างสนใจ

โจหันไปมองเรนนี่อย่างชั่งใจ รู้ในทันทีว่าเธอคงสนใจเขาอยู่บ้าง จริง ๆ แล้วเธอก็เป็นผู้หญิงที่น่ารักมากคนหนึ่ง แต่เขาคิดว่าเธอเป็นเพื่อน จึงไม่อยากให้เธอต้องมาเสียเวลากับเรื่องของเขา

“เพราะผมยังไม่เจอผู้หญิงที่สนใจจริง ๆ น่ะสิ และ...” โจลังเลที่จะตอบ

“คุณยังไม่ลืมผู้หญิงที่คุณเคยรักใช่ไหม เอเรียลบอกแบบนั้น” เรนนี่รีบพูดแทน

โจพยักหน้าแล้วหันไปสนใจน้ำหอมที่วางอยู่ด้านหน้าอีกครั้ง เรนนี่มองเขาอย่างแปลกใจระคนผิดหวัง เห็นได้ชัดเจนว่าเขาต้องการปฏิเสธเธอ โชคดีที่เตรียมใจมาบ้างแล้ว ว่าเขาคงจะปฏิเสธ เหมือนที่ปฏิเสธผู้หญิงคนอื่น ๆ ในมหาวิทยาลัยตามที่เคยได้ยินมา แต่ก็ดี อย่างน้อยเขาก็สามารถเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอได้

“เอาล่ะ ฉันได้กลิ่นที่ต้องการแล้ว” เรนนี่ตกลงเลือกน้ำหอมอีกขวดหนึ่งขึ้นมาจนครบสองขวด แล้วหันไปยิ้มให้โจ “ไปกันเถอะ”

โจหันมามอง และรู้ว่าเธอคงจะเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด มันทำให้รู้สึกโล่งใจ อย่างน้อยเธอก็ไม่โกรธ และยังคงยิ้มให้���เขาพยักหน้าให้เธอด้วยรอยยิ้ม ก่อนเดินไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงินด้วยกัน�

โจและเรนนี่เดินออกจากร้านน้ำหอม ก็เจอเข้ากับเอเรียล เอลล่า และหูเก่อ ที่ด้านนอกร้านพอดี

“เป็นไง ได้อะไรมาบ้าง” เรนนี่ถาม แต่มีเพียงเอลล่าเท่านั้นที่ถือถุงอยู่หนึ่งใบ

“มีแต่ฉันที่ได้ เอเรียลไม่ยอมเอาชุดที่ฉันเลือกให้ หาว่ามันดูเซ็กซี่เกินไป ขนาดหูเก่อช่วยยืนยัน เอเรียลยังไม่ยอมเอามาเลย” เอลล่าหันไปชายตามองเอเรียล

“ก็มันจริงนี่นา ฉันไม่กล้าใส่หรอก” เอเรียลรีบเถียงทันที

“แต่มันเหมาะกับเธอนะ แล้วก็ไม่ได้เซ็กซี่เกินไปซะหน่อย” เอลล่าเถียงกลับเช่นกัน “อีกอย่าง ถ้าเธอคิดจะเริ่มต้นอีกครั้ง ก็ควรให้ดูเป็นผู้หญิงหน่อยซิ” เอลล่ากระซิบที่หูเอเรียล

“โอเค เอลล่า ไว้ฉันจะลองคิดดูอีกครั้ง” เอเรียลบอกอย่างอ่อนใจ ก่อนหันไปมองถุงที่เรนนี่ถืออยู่ “แล้วเธอล่ะ ได้อะไรมาเหรอ”

“น้ำหอมน่ะ สำหรับพ่อกับแม่” เรนนี่ตอบ แล้วหันไปยิ้มให้โจ “ขอบคุณนะ ที่ไปช่วยฉันเลือก”

“ไม่เป็นไรหรอก ผมยินดีช่วย” โจยิ้มให้เธอเช่นกัน

“นี่ อย่าเพิ่งคุยเลย นี่มันจะหกโมงแล้ว ฉันยังไม่ได้รองเท้าอย่างที่ตั้งใจเลย ฉันว่าพวกเราไปกันเถอะนะ แล้วค่อยคุยกันต่อตอนไปทานมื้อค่ำกัน” เอลล่าดึงมือของเอเรียลและเรนนี่ให้ไปต่อ แต่เรนนี่กลับรั้งมือเอลล่าไว้

“แต่ฉันคงไปด้วยไม่ได้แล้วล่ะ ขอโทษนะ” เรนนี่หันไปบอกเอลล่า

“ทำไมล่ะ” เอลล่ารีบถามในทันที

“ฉันต้องรีบกลับบ้านน่ะสิ ฉันมีนัดทานอาหารค่ำกับพ่อแม่ของฉัน วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของพวกท่าน” เรนนี่ตอบ

“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ เรนนี่ พวกเราจะได้เลื่อนเป็นวันอื่น” เอเรียลถาม

“ฉันเห็นว่าน่าจะกลับไปทัน เลยไม่ได้บอก ขอโทษนะเอลล่า ไว้คราวหน้าเถอะนะ” เรนนี่จับมือเอลล่าด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจ เธอรีบไปเถอะ” เอลล่าตบไหล่ของเรนนี่เบา ๆ

“ขอบใจนะ งั้นฉันคงต้องไปแล้วล่ะ ไปก่อนนะทุกคน” เรนนี่โบกมือลาเพื่อน ๆ แล้วเดินผ่านผู้คนออกไปจนลับตา

“ถ้างั้น พวกเราไปกันเถอะ” เอลล่าเริ่มดึงมือของเอเรียลอีกครั้ง

“เดี๋ยวก่อน เอลล่า” เอเรียลรั้งมือของเอลล่าไว้

“อะไรอีกล่ะ อย่าบอกนะว่า” เอลล่าหันมามองอย่างสงสัย

“คือ...ฉันกับโจต้องรีบกลับแล้วล่ะ แม่บอกให้พวกเรารีบกลับไปทานมื้อค่ำด้วย ขอโทษจริง ๆ นะ” เอเรียลมองเอลล่าด้วยสายตาเศร้า ๆ

“จริงเหรอ” เอลล่ามองเอเรียล ก่อนหันไปมองโจ

เอเรียลพยักหน้าให้เอลล่า และหันไปแอบขยิบตาให้โจที่ยืนอยู่ด้านหลัง โดยไม่ให้เอลล่าและหูเก่อเห็น โจมองเอเรียลอย่างแปลกใจ เขาไม่แน่ใจว่าน้าเหม่ยบอกตอนไหนให้รีบกลับบ้าน เห็นแต่เอเรียลบอกกับน้าเหม่ยว่าไม่ต้องรอทานอาหารค่ำ แต่เขาก็พยักหน้ากับเอลล่า ตอบรับในสิ่งที่เอเรียลพูด

“โธ่ ฉันก็ไม่ได้รองเท้าน่ะสิ ไปด้วยกันก่อนไม่ได้เหรอ” เอลล่าเขย่ามือของเอเรียลด้วยสายตาอ้อนวอน

“ไว้คราวหน้าเถอะนะ พวกเราต้องรีบกลับกันจริง ๆ เอาอย่างนี้ไหม เธอก็ไปกับหูเก่อสิ” เอเรียลรีบออกความเห็น และหันไปหาหูเก่อ “คุณยังไม่รีบไปไหนใช่ไหม”

หูเก่อพยักหน้าด้วยความผิดหวังเช่นเดียวกับเอลล่า

“งั้นคุณไปเป็นเพื่อนเอลล่าได้ใช่ไหม” เอเรียลถาม

“ได้สิ” หูเก่อตอบ เอเรียลจึงหันไปยิ้มให้เอลล่า

��������������� “ก็ได้ เอเรียล แล้วคราวอย่าเบี้ยวก็แล้วกันนะ” เอลล่ายอมตกลง

����������� “ไม่หรอกน่า รับรองไม่เบี้ยว ถ้าอย่างนั้นฉันกับโจไปก่อนนะ แล้วเจอกัน บาย...” เอเรียลอมยิ้ม เดินไปจับแขนของโจ แล้วดีงให้เดินออกไปด้วยกัน

��������������� “ไปก่อนนะ” โจรีบพูดก่อนเดินออกไปตามแรงดึงของเอเรียล พวกเขาทั้งสองเดินหายลับไปในกลุ่มคน

����������� หูเก่อและเอลล่ายืนมองทั้งสองคนเดินไปด้วยกันอย่างเซ็ง ๆ

��������������� “ทำไมเอเรียลพูดว่า แม่สั่งให้พวกเขารีบกลับบ้านล่ะ” หูเก่อหันมาถามเอลล่า

��������������� “ก็โจพักอยู่บ้านเอเรียลน่ะสิ” เอลล่าตอบ เธอรู้ว่าหูเก่อชอบเอเรียลมาตลอด

��������������� “อะไรนะ โจอยู่บ้านเอเรียลเหรอ”

��������������� “ใช่ ครอบครัวของพวกเขาสนิทกันมาก พ่อแม่ของเอเรียลรักโจเหมือนลูก อีกอย่างเอเรียลก็เห็นโจเหมือนพี่ชาย” เอลล่าพยายามดูเพื่อไม่ให้หูเก่อกังวล แม้เธอเองจะแอบชอบหูเก่อมานานแล้วก็ตาม�����

“จริงเหรอ อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้นล่ะ” หูเก่อรู้สึกไม่แน่ใจ เท่าที่เห็นวันนี้ สายตาของโจมองแต่เอเรียลแทบไม่คาดสายตา

��������������� “เพราะเอเรียลบอกอย่างนั้นน่ะสิ” เอลล่าตอบ

“เอเรียลบอกคุณอย่างนั้นเหรอ” หูเก่อรู้สึกดีขึ้นที่ได้ยินอย่างนั้น ถึงจะลังเลอยู่บ้างก็ตาม

“อื้ม” เอลล่าพยักหน้า

หูเก่อเหมือนคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยิ้มให้เอลล่า

��������������� “เราไปกันต่อเถอะ คุณจะไปร้านรองเท้าไม่ใช่เหรอ” หูเก่อถาม

��������������� “ใช่” เอลล่ายิ้ม แล้วทั้งสองก็เดินไปทางร้านรองเท้าต่อด้วยกัน

��������������� ....................................................

�

��������������� เอเรียลดึงแขนของโจลงบันไดเลื่อนมาที่ชั้นล่าง โจเดินตามเธอไปเรื่อย ๆ สักพักก็หยุดเดิน เอเรียลจึงหันกลับมามองเขา ว่าทำไมถึงไม่ขยับตามแรงดึงของเธอ

��������������� “เราจะไปไหนกัน” โจเลิกคิ้วอย่างสงสัย เอเรียลปล่อยแขนของเขาแล้วกอดอก

“อืม...ไปไหนดีล่ะ” เอเรียลเม้มปากทำท่าคิด

��������������� “เราไม่ต้องรีบกลับไปทานอาหารค่ำแล้วเหรอ แต่...เอ...จำได้ว่า คุณบอกน้าเหม่ยไม่ต้องรอทานอาหารค่ำไม่ใช่เหรอ หืม...” โจยิ้มจ้องมองอย่างเจ้าเล่ห์

��������������� “โธ่...โจ ฉันเห็นว่ามันเป็นโอกาสดี ที่จะปล่อยให้พวกเขาได้อยู่ตามลำพัง เอลล่าชอบหูเก่อ ฉันพอจะดูออก” เอเรียลอธิบายยิ้ม ๆ อย่างภูมิใจ

��������������� “คุณก็เลยให้ผมช่วยหลอกพวกเขา” โจถาม เอเรียลยิ้มพยักหน้าตอบรับ “คุณนี่ร้ายไม่ใช่เล่นเลยนะ” โจยิ้ม ใช้มือขยี้ผมของเธอเบา ๆ

��������������� “นั่นถือเป็นคำชมที่ดี” เอเรียลพยักหน้าหัวเราะชอบใจ

����������� “ว่าแต่คุณดูออกด้วยเหรอ ว่าใครแอบชอบใครน่ะ” โจกอดอกตั้งคำถามกับเธออย่างไม่น่าเชื่อ

��������������� “แน่นอนสิ” เอเรียลตอบอย่างมั่นใจ

��������������� “แล้วคุณดูออกหรือเปล่า ว่าใครชอบคุณหรือไม่ชอบคุณ” โจอยากลองถามเธอบ้าง

��������������� “ใครเหรอที่ชอบฉัน” เอเรียลทำหน้างง จ้องมองโจ

“เฮ้อ...คุณนี่” โจส่ายหน้าไปมา “แล้วตกลงว่า เราจะไปไหนกัน” โจรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

“ร้านหนังสือ ฉันอยากได้หนังสือสักสองสามเล่ม” เอเรียลตอบ

“คุณยังชอบอ่านหนังสือเหมือนเดิมเลยนะ” โจยิ้ม

“อื้ม แล้วคุณจะไปกับฉันใช่ไหม นะไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย โจ ได้โปรด” เอเรียลจับมือของเขาเขย่าขอร้องเหมือนเด็ก ๆ เหมือนอย่างที่เคยทำ และมันก็ได้ผลทุกครั้ง

��������������� “ไปสิ คุณทำแบบนี้ผมจะปฏิเสธได้ลงเหรอ” โจยิ้มอย่างอ่อนใจ ถึงเธอไม่ชวน เขาก็ต้องไปกับเธออยู่แล้ว

��������������� “งั้นเราไปกันเถอะ” เอเรียลจับแขนของเขา เดินไปทางร้านหนังสือที่อยู่ใกล้ ๆ พอถึงร้านเธอก็ปล่อยแขนของเขา แล้วเริ่มเลือกหนังสือ โดยมีเขาคอยเดินตาม และมองหาหนังสืออ่านด้วยเช่นกัน

จนเกือบสองทุ่ม เมื่อเดินออกมาจากร้านหนังสือ พร้อมถุงหนังสือสองใบในมือของโจ พวกเขาพากันเดินออกมานอกห้าง�ฯ

“คุณหิวหรือยัง” โจหันมาถาม

“นิดหน่อย คุณล่ะ” เอเรียลตอบตรงกันข้ามกับสิ่งที่รู้สึก จริง ๆ เธอหิวมากเลยต่างหาก

“ผมหิวมากเลยล่ะ” โจตอบยิ้ม ๆ

“ขอโทษนะ ฉันมัวแต่เลือกหนังสือนานไปหน่อย” เอเรียลรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ที่ได้ยินโจพูดอย่างนั้น

“ไม่เป็นไร แต่คุณอยากทานอะไรล่ะ” โจถาม

“อืม...บะหมี่เป็ดตุ๋น” เอเรียลรีบตอบ หลังจากคิดอยู่สักครู่

“โอเค งั้นไปกันเถอะ” โจพยักหน้าตกลง

เขาเดินมองหาร้านบะหมี่เป็ดตุ๋นโดยจับมือของเอเรียลไว้ เพราะตอนกลางคืนย่านนี้ผู้คนจะเยอะมาก ๆ เนื่องจากมีร้านค้ามากมาย ตลอดทั้งสองฝั่งของถนน เมื่อพบร้านบะหมี่เป็ดตุ๋นร้านหนึ่ง จึงเดินเข้าไปนั่งในร้าน สั่งบะหมี่กันคนละชาม แล้วก้มหน้าก้มตาทานด้วยความหิว

“อื้อ อร่อยจังนะ” เอเรียลเงยหน้าจากชามของตัวเอง แล้วพูดกับโจที่นั่งฝั่งตรงข้าม

“อื้อ” โจพยักหน้าไม่ได้พูดอะไรเพราะอาหารเต็มปาก ไม่นานเขาก็ทานบะหมี่ในชามหมดอย่างรวดเร็ว

หลังดื่มน้ำโจก็นั่งมองเอเรียลที่ยังก้มหน้าก้มตาทาน แต่วิธีทานบะหมี่ของเธอทำให้เขายิ้ม ก่อนหยิบตะเกียบขึ้นมาอีกครั้ง แล้วเอื้อมไปคีบเนื้อเป็ดในชามของเธอ มาใส่ปากอย่างรวดเร็ว เขายังจำได้ เธอมักจะทานเส้นให้หมดก่อน แล้วทานพวกเนื้อทีหลังทุกครั้ง

สายตาของเอเรียลมองตามตะเกียบของเขา แล้วเงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาที่กำลังเคี้ยวเนื้อเป็ดอย่างยียวน

“โจ...” เอเรียลลากเสียง

“ผมคิดว่าคุณไม่ชอบ ก็เลยช่วยทานให้ ไม่ดีเหรอ” โจแกล้งตอบยิ้ม ๆ

“โธ่...ฉันแค่จะเก็บไว้ทีหลังเท่านั้น” เอเรียลกัดริมฝีปากล่าง ยิ้มอย่างงอน ๆ แล้วเอามือบังชามไว้ “ถ้าคุณยังไม่อิ่มก็สั่งใหม่ซิ”

“ผมอิ่มแล้ว แค่ล้อคุณเล่นเท่านั้น ทานต่อเถอะ” โจหัวเราะเบา ๆ กับท่าทางของเธอ

เอเรียลมองจนแน่ใจว่าเขาจะไม่แกล้งแย่งเป็ดของเธออีก จึงก้มหน้าก้มตาทานต่ออีกครั้ง จนมุมปากของเธอเริ่มเลอะ

“คุณทานดี ๆ ซิ ไม่ต้องรีบก็ได้ เลอะแล้วเห็นไหม” โจหยิบทิชชูแล้วเอื้อมไปเช็ดที่มุมปากของเธอ

เขาเท้าคางนั่งมองเธอด้วยรอยยิ้ม การได้ใช้เวลาอยู่กับเธอมันช่างมีความสุขมากจริง ๆ เขาอยากเป็นคนที่คอยดูแล และปกป้องเธอแบบนี้ตลอดไป �

..........................................................

�

“เกือบห้าทุ่มแล้ว สงสัยพ่อกับแม่คงนอนไปแล้วล่ะ” เอเรียลพูด เมื่อเดินเข้ามาให้บ้าน

โจปิดประตูบ้านเดินตามหลังเธอเข้ามา ในบ้านเงียบมาก มีเพียงไฟทางเดินเท่านั้นที่เปิดอยู่ พวกเขาทั้งสองจึงเดินขึ้นบันไดไปชั้นบนเงียบ ๆ

เอเรียลเดินไปหยุดยืนที่หน้าประตูห้องของโจ แล้วหันมามองเขาที่เดินตามมา

“นี่หนังสือของคุณ” โจยื่นหนึ่งถุงหนังสือในมือให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ” เอเรียลรับถุงหนังสือจากมือเขามาถือไว้ “วันนี้คุณสนุกหรือเปล่า ตอนอยู่กับเพื่อนของฉัน คุณดูไม่ค่อยพูดเลย เบื่อหรือเปล่า” เอเรียลกลัวว่าเพื่อน ๆ จะทำให้เขารำคาญใจ

“ไม่หรอก วันนี้ผมสนุกมาก ขอบคุณที่ชวนนะ หนังเรื่องนี้ผมก็อยากดูพอดี” โจยิ้มให้เธอ

“งั้น...ไว้คราวหน้าพวกเราไปเที่ยวด้วยกันอีกนะ” เอเรียลยิ้มอย่างดีใจที่รู้ว่าเขารู้สึกสนุกที่ไปกับเธอและเพื่อน ๆ

“ได้สิ” โจพยักหน้าตอบรับ

“ดึกมากแล้ว คุณพักผ่อนเถอะ ฉันก็จะไปพักผ่อนแล้วเหมือนกัน ราตรีสวัสดิ์นะโจ” เอเรียลยิ้มหวานให้เขา ก่อนเดินไปเปิดประตูห้องของเธอ

โจยังคงยืนอยู่ที่เดิม มองตามเธอไป

“เอเรียล” โจเรียก เอเรียลจึงหันกลับมามอง “ราตรีสวัสดิ์...ฝันดีนะ” โจยิ้มให้เธอ

เอเรียลพยักหน้ายิ้ม ๆ กำลังจะเดินเข้าห้อง แต่ก็เหมือนนึกอะไรได้ จึงหันกลับมาอีกครั้ง และเห็นเขายังยืนมองเธออยู่ที่เดิม จึงเดินกลับมาหยุดยืนตรงหน้าเขา เธอวางมือทั้งสองข้างบนไหล่ของเขา ก่อนเขย่งปลายเท้ายื่นหน้าเข้าไปใกล้

“ฝันดีเช่นกัน...โจ” เอเรียลกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของเขา เธอยิ้มหวานให้เขา แล้วเดินกลับเข้าห้องของเธอไป

โจยังยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน หน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงจนเห็นได้ชัด ‘เอเรียล คุณจะรู้หรือเปล่า ว่าทำแบบนี้มันจะทำให้ผมยิ่งตัดใจจากคุณไม่ได้ ทำให้ผมเห็นแก่ตัวมากขึ้น และไม่อยากให้คุณมีใครนอกจากผม’ เขาคิด แต่ก็ต้องรู้สึกตกใจเมื่อนึกขึ้นได้ ‘หรือว่า...วันนั้นเธอจะได้ยินที่กระซิบข้างหูเธอ’ เขาเบิกตากว้างเมื่อคิดว่าวันนั้น เธออาจจะยังรู้สึกตัวอยู่ และรู้ว่าเขากระซิบว่าอะไร วันนี้เธอถึงทำแบบนี้กับเขา ‘ไม่หรอกน่า’ โจคิดกับตัวเองอย่างไม่แน่ใจ ก่อนเปิดประตูเดินเข้าห้องของตัวเองไป�������������

………………………………………………

มาอัพให้อีกตอนแล้วจ้า�
เข้ามาคุยกันบ้างนะ